Эр-хотин тўйдан бир кун ўтиб, эшикни ҳеч кимга очмасликка келишиб олишибди. Ўша куни эрнинг қариндошлари келиб, эшикни таққиллатишибди. Эр-хотин бир-бирига қараб, келишувни бузмаслик учун сукут сақлаб тураверишибди. Эшик очилмагач, меҳмонлар ортларига қайтиб кетишибди. Бироз вақт ўтгач, аёлнинг қариндошлари келибди. Келин кўз ёш тўкиб: «Аллоҳга қасамки, яқинларимни эшик тагида туришларига тоқат қила олмайман. Эшикни очайлик, илтимос, майлими», деб ҳиққиллаб туриб олибди. Эр сукут қилди. Эшик очилди.

Орадан йиллар ўтди. Улар тўртта ўғил фарзандли бўлишибди. Бир йилдан сўнг яна бир чақалоқ дунёга келибди. Бу сафарги фарзанд - қиз эди. Ота ўзида йўқ хурсанд бўлди. У шодликдан ўзига сиғмас эди. Шукроналар келтириб, қўйлар сўйиб, эҳсонлар қилиб берибди. Одамлар ҳайрон бўлиб, удан сўрадилар: «Нима учун тўрт ўғил фарзандингизда бунчалик хурсанд бўлмагансиз? Қиз фарзандингизга бунча эътибор?! Бунинг сабаби нима?». У жавоб берди: «Бу фарзандим - менга эшик очадиганим. Қизалоғим менинг!!!»

Насибуллоҳ домла Юнусалиев,

Шаҳрихон тумани “Мулла Эгамберди Охун”

жоме масжиди имом-хатиби