١7 - يُمِيتُ الْخَلْقَ طُرًّا ثُمَّ يُحْيِي فَيَجْزِيهِمْ عَلَى وَفْقِ الْخِصَالِ
Маънолар таржимаси:
Махлуқларнинг барчасини ўлдиради, сўнгра тирилтиради, кейин уларга хислатларига мувофиқ жазо-мукофотлар беради.
Назмий баёни:
Барчани ўлдирар, сўнгра тиргизар,
Кимга жазо, кимга мукофот берар.
Луғатлар изоҳи:
يُمِيتُ – музориъ феъли. Фоили яширин هُوَ замир бўлиб, олдинги байтда ўтган إِلَهِي га қайтади.
الْخَلْقَ – мафъул. Бу калима масдар шаклида келган бўлса-да, الْمَخْلُوق маъноси ирода қилинган. Ундаги اَلْ “истиғроқия”дир.
طُرًّا – “барчаси” маъносини англатади. Ҳолликка кўра насб бўлиб турибди. Кўплаб нусхаларда طُرًّا нинг ўрнига قَهْرًا келган. Муҳаққиқ уламоларнинг қарашларига кўра طُرًّا мўътабар ҳисобланади.
ثُمَّ – тартибни ва маълум муддат ўтишини ифодалайдиган атф ҳарфи.
يُحْيِي – музориъ феъли يُمِيتُ феълига атф қилинган.
فَ – “таъқийб” (шарҳлаш) маъносида келган.
يَجْزِيهِمْ – жазо бериш ўзбек тилида “таъзирини бериш” маъносида ишлатилади. Аммо бу сўз араб тилида мукофотлашга ҳам, таъзирини беришга нисбатан ҳам баробар қўлланади. هُمْ жам музаккар ғоиб замир. Кўпинча муттасил ҳолатда келса-да, айрим ҳолатларда мунфасил бўлиб ҳам келади.
عَلَى– “таъвийз” (эваз) маъносида келган жор ҳарфи.
وَفْقِ – мувофиқ маъносини англатади. Жор мажрур يَجْزِيهِمْ га мутааллиқ.
خِصَالِ – бу калима خَصْلَةٌ нинг кўплик шакли бўлиб, ижобий хислатларга ҳам, салбий хислатларга ҳам қўлланилади. Шунинг учун Нозим айнан шу калимани ишлатган.
Матн шарҳи:
Аллоҳ таоло махлуқотларни Ўзи хоҳлаган вақтда улар истасинлар-истамасинлар, ўлимга бўйсундирадиган Қаҳҳор зотдир. У Ўзигагина маълум бўлган бир кунда бандаларни қайтадан тирилтириб, яхши амал қилганларни мукофотлашини ва ёмон амал қилганларни жазолашини хабар берган.
Охират кунига иймон келтиришнинг инсон ҳаётидаги таъсири катта. Айниқса, бу охират кунига иймон келтирган ва иймон келтирмаган икки кишини таққослаб кўрилганда яққол намоён бўлади. Охират кунига иймон келтирган киши қилаётган ишлари ва айтаётган сўзлари бир куни ҳисоб-китоб қилинишини, яхшисига мукофот, ёмонига жазо берилишини ҳис этиб, имкон қадар эзгу ишларни амалга оширишга ҳаракат қилиб яшайди. Охират кунига иймон келтирмаган киши эса фақат шу дунё учун яшайди. У нима қилиб бўлса-да, кўпроқ лаззатланиб қолиш, нафси хоҳлаган лаззатларнинг охирига етишни асосий мақсад қилади. Натижада хоҳиш-истакларига халал берадиган ҳар қандай қонун-қоида ва тўсиқларни четлаб ўтишга интилиш унинг табий одатларига айланади. Инсонларни бундан қайтариш учун ҳам Қуръони каримда охират кунини юракларга қўрқув солувчи турли хил номлар билан: Қиёмат, Соат, Охират, Дин куни, Ҳисоб куни, Жамлаш куни, Ҳақиқатда бўлувчи, Ўраб олувчи, Воқиъа каби маъноларда қайта-қайта зикр қилинган.
Иймон рукнларидан бири
Охират куни бўлишига аниқ ишониш иймон рукнларидан бири бўлиб, ундан қуйидаги маънолар тушунилади:
- Охират кунига умумий ҳолатда, яъни бир куни қиёмат қоим бўлади, деб ишониш;
- Саҳиҳ хабарларда баён қилинган ўлимдан кейин юз берадиган ҳолатларнинг барчасига ишониш.
Қайси бир бандада ана шу икки ишонч тўлиқ топилса, у охират кунига иймон келтирган бўлади. Охират кунига иймон келтириш ўта муҳим бўлганидан Қуръони каримда жуда кўп ўринларда Аллоҳ таолога иймон келтириш билан бирга зикр қилинган:
﴿إِنَّمَا يَعۡمُرُ مَسَٰجِدَ ٱللَّهِ مَنۡ ءَامَنَ بِٱللَّهِ وَٱلۡيَوۡمِ ٱلۡأٓخِرِ وَأَقَامَ ٱلصَّلَوٰةَ وَءَاتَى ٱلزَّكَوٰةَ وَلَمۡ يَخۡشَ إِلَّا ٱللَّهَۖ ﴾
“Аллоҳнинг масжидларини фақат Аллоҳга ва охират кунига иймон келтирган, намозни баркамол ўқиган, закот берган ва фақат Аллоҳдангина қўрққан кишилар обод қилурлар”[1].
Қуръони каримда қайта тирилишга шубҳа билан қарайдиганларга бундай қарашлари ноўрин эканини уқтириш маъносида уларнинг дунёга қандай келганлари эслатиб қўйилган:
﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلنَّاسُ إِن كُنتُمۡ فِي رَيۡبٖ مِّنَ ٱلۡبَعۡثِ فَإِنَّا خَلَقۡنَٰكُم مِّن تُرَابٖ ثُمَّ مِن نُّطۡفَةٖ ثُمَّ مِنۡ عَلَقَةٖ ثُمَّ مِن مُّضۡغَةٖ مُّخَلَّقَةٖ وَغَيۡرِ مُخَلَّقَةٖ لِّنُبَيِّنَ لَكُمۡۚ وَنُقِرُّ فِي ٱلۡأَرۡحَامِ مَا نَشَآءُ إِلَىٰٓ أَجَلٖ مُّسَمّٗى ثُمَّ نُخۡرِجُكُمۡ طِفۡلٗا ثُمَّ لِتَبۡلُغُوٓاْ أَشُدَّكُمۡۖ ﴾
“Эй инсонлар! Агар сизлар қайта тирилишдан шубҳада бўлсангиз, (ўйлаб кўринг): Биз сизларга (Аллоҳнинг қудратини) баён қилиш учун сизларни (отангиз Одамни) тупроқдан, сўнгра (Одам наслини) манийдан, сўнгра лахта қондан, сўнгра (шаклланиб) битган ва битмаган парча гўштдан яратдик. Биз (сизларни) хоҳлаганимизча – муайян муддатгача бачадонларда қолдириб, сўнгра чақалоқ ҳолингизда (дунёга) чиқарурмиз, сўнгра вояга етгунларингизгача (тарбия қилурмиз)”[2].
Ушбу ояти каримада инсонларнинг қандай яратилганлиги баён қилинган бўлса, қуйидаги оятда уларнинг беҳуда яратилмаганлари ва, албатта, бир куни У зотнинг ҳузурига қайтарилишлари ҳақлиги баён қилинган:
﴿أَفَحَسِبۡتُمۡ أَنَّمَا خَلَقۡنَٰكُمۡ عَبَثٗا وَأَنَّكُمۡ إِلَيۡنَا لَا تُرۡجَعُونَ١١٥﴾
“Ёки сизларнинг гумонингизча, Биз сизларни беҳуда яратдиг-у, сизлар Бизнинг ҳузуримизга қайтарилмайсизми?!”[3].
Охират куни қачон бўлишини Аллоҳдан бошқа ҳеч ким, бирор фаришта ҳам, бирор пайғамбар ҳам билмайди, уни фақатгина Аллоҳ таолонинг Ўзи билади. Бу ҳақида шундай хабар берилган:
﴿يَسَۡٔلُونَكَ عَنِ ٱلسَّاعَةِ أَيَّانَ مُرۡسَىٰهَاۖ قُلۡ إِنَّمَا عِلۡمُهَا عِندَ رَبِّيۖ لَا يُجَلِّيهَا لِوَقۡتِهَآ إِلَّا هُوَۚ ثَقُلَتۡ فِي ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِۚ لَا تَأۡتِيكُمۡ إِلَّا بَغۡتَةٗۗ يَسَۡٔلُونَكَ كَأَنَّكَ حَفِيٌّ عَنۡهَاۖ قُلۡ إِنَّمَا عِلۡمُهَا عِندَ ٱللَّهِ وَلَٰكِنَّ أَكۡثَرَ ٱلنَّاسِ لَا يَعۡلَمُونَ١٨٧﴾
“Сендан соат (қиёмат) ҳақида қачон собит бўлиши ҳақида сўрарлар. Сен: “Унинг илми фақат Роббим ҳузуридадир, Уни фақат Ўзигина зоҳир қиладир. У осмонлару ерда оғир иш бўлади. Сизларга фақат тўсатдан келадир”, – деб айт. Худди сен уни билишинг керакдек, сендан сўрарлар. Сен: “Унинг илми фақат Аллоҳнинг ҳузуридадир. Лекин кўп одамлар билмаслар”, – деб айт”[4].
Яъни қиёматнинг қачон бўлиши, нима сабабдан сир тутилишини билмайдилар. Имом Фахр раҳматуллоҳи алайҳ ушбу оят тафсири хусусида қуйидаги гапларни айтган: “Қиёматнинг бандалардан махфий қилинишининг ҳикмати шуки, бандалар қиёматнинг қачон бўлишини билмасалар, билмаганлари туфайли ҳар доим унга ҳозир бўлиб туришга уринадилар, бу эса уларни доимо тоатга ундаб, маъсиятдан қайтариб туради”.
Қиёмат аломатлари
Қиёмат қачон бўлиши бандалардан сир тутилган бўлса-да, унинг яқин қолганини билдирувчи бир қанча белги-аломатлар хабари берилган. Қиёматдан дарак берадиган аломатлар икки турга бўлинади:
- Қиёматнинг кичик аломатлари;
- Қиёматнинг катта аломатлари.
Қиёматнинг кичик аломатлари кўплаб ҳадиси шарифларда баён қилинган:
عَنْ أَنَسٍ قَالَ لَأُحَدِّثَنَّكُمْ حَدِيثًا سَمِعْتُهُ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلِيْهِ وَسَلَّمَ لاَ يُحَدِّثُكُمْ بِهِ أَحَدٌ غَيْرِي سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلِيْهِ وَسَلَّمَ يَقُولُ إِنَّ مِنْ أَشْرَاطِ السَّاعَةِ أَنْ يُرْفَعَ الْعِلْمُ وَيَكْثُرَ الْجَهْلُ وَيَكْثُرَ الزِّنَا وَيَكْثُرَ شُرْبُ الْخَمْرِ وَيَقِلَّ الرِّجَالُ وَيَكْثُرَ النِّسَاءُ حَتَّى يَكُونَ لِخَمْسِينَ امْرَأَةً الْقَيِّمُ الْوَاحِدُ. رَوَاهُ الْبُخَارِىُّ
Анас розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: “Сизларга Расулуллоҳ соллаллҳу алайҳи васалламдан эшитганим бир ҳадисни гапириб бераман, уни сизларга мендан бошқа ҳеч ким гапириб беролмайди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг: “Қиёматнинг аломатлари, илмнинг кўтарилиши, жаҳолатнинг кўпайиши, зинонинг кўпайиши, ароқхўрлик кўпайиши, эркакларнинг камайиб, аёлларнинг кўпайиб кетиши, ҳатто элликта аёлга битта назоратчи эркак бўлиб қолади”, – деяётганларини эшитганман”. Бухорий ривоят қилган.
Шарҳ: Анас розияллоҳу анҳунинг “уни сизларга мендан бошқа ҳеч ким гапириб беролмайди”, деган сўзларининг икки хил эҳтимоли бор:
- Анас розияллоҳу анҳу бу ҳадисни айтаётган пайтида жуда улуғ ёшга етгани ва бу ҳадисни эшитган бошқа саҳобаларнинг вафот этиб кетган бўлишлари;
- Анас розияллоҳу анҳу илмнинг камайиб кетаётганини кўриб, унинг кўтарилиб кетиши қиёмат аломатларидан бири эканидан огоҳлантириш ва илмга қизиқтириш маъносида шундай деган.
Матнда келган: “Ҳатто элликта аёлга битта назоратчи эркак бўлиб қолади”, сўзининг маъноси ҳақида шундай дейилган: Бу сўзнинг икки хил таъвили бор:
- Аёллар жуда кўпайиб кетганидан мазкур ададдаги аёлларга битта эркак қараб, ишларини назорат қилиб турадиган бўлиб қолади;
- Битта эркакка унга ҳалол бўлмаган шунча аёл эргашадиган бўлиб қолади, яна Аллоҳ билувчироқдир.
Ушбу ҳадиси шарифда қиёмат яқин қолганда пайдо бўладиган ишлар ҳақида хабар берилган. Қачон мазкур нарсалар содир бўлса, қиёмат яқин қолганидан дарак бераётган бўлади.
عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ إِذَا ضُيِّعَتْ الْأَمَانَةُ فَانْتَظِرْ السَّاعَةَ قَالَ كَيْفَ إِضَاعَتُهَا يَا رَسُولَ اللَّهِ قَالَ إِذَا أُسْنِدَ الْأَمْرُ إِلَى غَيْرِ أَهْلِهِ فَانْتَظِرِ السَّاعَةَ. رَوَاهُ الْبُخَارِىُّ
Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Қачон омонат зое қилинса, қиёматни кутавер”, дедилар. (Аъробий киши): Омонатнинг зое қилиш қандай бўлади, эй Аллоҳнинг Расули, деди. У зот: “Қачон иш эгасидан бошқага топширилса, қиёматни кутавер”, – дедилар”. Бухорий ривоят қилган.
Шарҳ: Бир аъробий Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламдан қиёмат қачон бўлишини сўраганида у зот мазкур жавобни берганлар. Демак, қачон қиёмат яқин қолса, динга тааллуқли ишлар унга нолойиқ кишилар қўлига тушиб қолар экан. Ушбу ҳадиси шарифларда қиёмат яқин қолганда пайдо бўладиган кичик аломатлар ҳақида хабар берилган.
Қиёматнинг катта аломатлари жумласидан бўлган, қуёшнинг мағрибдан чиқиши, ер ҳайвонининг чиқиши, дажжолнинг чиқиши, Исо алайҳиссаломнинг тушишлари, яъжуж ва маъжужларнинг чиқишлари ҳақида ҳам батафсил маълумотлар келган. Буларнинг баъзилари ҳақида Ўший раҳматуллоҳи алайҳ алоҳида сўз юритганлари учун улар ҳақидаги маълумотлар келгуси сатрларда баён қилинади.
Қиёматнинг катта аломатлари ҳам содир бўлганидан сўнг, Аллоҳ таолога маълум бўлган бир кунда қиёмат куни бошланади.
Қиёмат кунидаги воқеалар тартиби
Агар қиёмат кунида рўй берадиган воқеалар ҳақидаги хабарларга қаралса, уларнинг қуйидаги тартибда содир бўлиши маълум бўлади:
- Аллоҳ таолонинг буйруғи билан Исрофил алайҳиссалом сурга пуфлайдилар, пуфлаганларидан сўнг еру осмонлар ўзгариб кетади:
﴿يَوۡمَ تُبَدَّلُ ٱلۡأَرۡضُ غَيۡرَ ٱلۡأَرۡضِ وَٱلسَّمَٰوَٰتُۖ وَبَرَزُواْ لِلَّهِ ٱلۡوَٰحِدِ ٱلۡقَهَّارِ٤٨﴾
“Бу Ер бошқа Ерга ва осмонлар (ўзга осмонларга) алмаштириладиган ҳамда (барча одамлар) ёлғиз ва ғолиб Аллоҳга рўбарў бўладиган Кунда (қиёматда интиқом олувчи)дир”[5].
- Маълум вақтдан сўнг Аллоҳ таоло Исрофил алайҳиссаломга сурни иккинчи марта пуфлашга буюради. Исрофил алайҳиссалом сурни иккинчи марта пуфлаганларидан сўнг ўликлар қайта тириладилар. Бу қайта тирилиш куни бўлади. Бу кунда инсонлар дунёда қандай бўлган бўлсалар, яна ўшандай ҳолатга қайтадилар. Сўнгра Аллоҳ таоло инсонларни қабрлардан чиқаришга амр этади. Қабрлардан шошилиб чиққан кофиру мунофиқлар даҳшатга тушиб, ҳасрату надомат билан: “Ҳолимизга вой!” деб юборадилар:
﴿قَالُواْ يَٰوَيۡلَنَا مَنۢ بَعَثَنَا مِن مَّرۡقَدِنَاۜۗ هَٰذَا مَا وَعَدَ ٱلرَّحۡمَٰنُ وَصَدَقَ ٱلۡمُرۡسَلُونَ٥٢﴾
“Улар: “Ҳолимизга вой! Ким бизларни ухлаётган жойимиздан уйғотди?” – деганларида, (уларга айтилур): “Мана шу Раҳмон ваъда қилган ва пайғамбарлар сўзлаган рост нарса (қиёмат)дир”[6].
- Сўнгра Аллоҳ таолонинг амрига мувофиқ фаришталар барча халойиқни, тақводорлар ҳам, жиноятчилар ҳам ўзларига хос ҳолатларда ҳукмларини кутиб туришадиган мавқиф деб аталадиган жойга ҳайдайдилар.
﴿يَوۡمَ نَحۡشُرُ ٱلۡمُتَّقِينَ إِلَى ٱلرَّحۡمَٰنِ وَفۡدٗا٨٥ وَنَسُوقُ ٱلۡمُجۡرِمِينَ إِلَىٰ جَهَنَّمَ وِرۡدٗا٨٦﴾
“Тақводорларни Раҳмон ҳузурига меҳмон ҳайъати этиб тўплаган кунимизда. Жиноятчиларни жаҳаннамга чанқоқ ҳолларида ҳайдаймиз”[7].
Халойиқ мавқифда ялангоёқ, яланғоч ва хатна қилинмаган ҳолатда турадилар. Аҳволлари жуда қаттиқ ва оғир бўлганидан ёнида турганга кўз қирини ҳам ташлай олмайдиган даражада даҳшатга тушган бўладилар:
عَنْ عَائِشَةَ قَالَتْ سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَقُولُ يُحْشَرُ النَّاسُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ حُفَاةً عُرَاةً غُرْلاً قُلْتُ يَا رَسُولَ اللَّهِ النِّسَاءُ وَالرِّجَالُ جَمِيعًا يَنْظُرُ بَعْضُهُمْ إِلَى بَعْضٍ قَالَ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَا عَائِشَةُ الاَمْرُ أَشَدُّ مِنْ أَنْ يَنْظُرَ بَعْضُهُمْ إِلَى بَعْضٍ. رَوَاهُ مُسْلِمُ
Оиша розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг: “Инсонлар қиёмат кунида ялангоёқ, яланғоч, хатна қилинмаган ҳолатларида тўпланадилар”, – деяётганларини эшитдим. Шунда мен: “Эй Аллоҳнинг Расули, аёллар ва эркаклар ҳаммалари бир жойда бўлсалар, баъзилари баъзиларига қарайдилар-ку”, – дедим. У зот соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Эй Оиша, иш баъзилари баъзиларига қарашдан шиддатлироқ бўлади-да”, – дедилар”. Муслим ривоят қилган.
- Мавқифда халойиқ оғир ҳолатларни бошдан кечирадилар. Ҳамма тик туриб Роббиларининг буйруғини кутиб турганида, устиларига қуёш яқинлаштирилади ва қилган амалларига яраша терга ботадилар:
عن سُلَيْم بْن عَامِرٍ حَدَّثَنِي الْمِقْدَادُ بْنُ الاَسْوَدِ قَالَ سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَقُولُ تُدْنَى الشَّمْسُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ مِنْ الْخَلْقِ حَتَّى تَكُونَ مِنْهُمْ كَمِقْدَارِ مِيلٍ قَالَ سُلَيْمُ بْنُ عَامِرٍ فَوَاللَّهِ مَا أَدْرِي مَا يَعْنِي بِالْمِيلِ أَمَسَافَةَ الاَرْضِ أَمْ الْمِيلَ الَّذِي تُكْتَحَلُ بِهِ الْعَيْنُ قَالَ فَيَكُونُ النَّاسُ عَلَى قَدْرِ أَعْمَالِهِمْ فِي الْعَرَقِ فَمِنْهُمْ مَنْ يَكُونُ إِلَى كَعْبَيْهِ وَمِنْهُمْ مَنْ يَكُونُ إِلَى رُكْبَتَيْهِ وَمِنْهُمْ مَنْ يَكُونُ إِلَى حَقْوَيْهِ وَمِنْهُمْ مَنْ يُلْجِمُهُ الْعَرَقُ إِلْجَامًا قَالَ وَأَشَارَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ بِيَدِهِ إِلَى فِيهِ. رَوَاهُ مُسْلِمُ
Сулайм ибн Омирдан ривоят қилинади: Менга Миқдод ибн Асвад гапириб берди: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг шундай деяётганларини эшитганман: “Қиёмат кунида қуёш халойиққа яқинлаштирилади, ҳатто уларга бир мил миқдорида бўлиб қолади”. Сулайм ибн Омир айтади: “Аллоҳга қасамки, милдан ернинг масофасиними ё у билан кўзга сурма қўйиладиган қаламними, нимани тайин қилаётганларини билмайман. У зот соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Инсонлар амаллари миқдорида терга ботиб кетадилар, улардан баъзилари тўпиқларигача тер ичида бўлади, баъзилари тиззаларигача, баъзилари белларигача, баъзиларини эса тер мутлақо жиловлаб қўяди”, – дедилар-да Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам қўллари билан оғизларига ишора қилдилар”. Муслим ривоят қилган.
Шарҳ: Қиёмат кунида ҳисоб-китоб бошланиши кутиб турилган пайтда қуёш уларга яқинлаштирилганидан ҳамма қилган ёмон амаллари миқдорида терга ботиб турар экан. Кимдир тўпиғигача, кимдир тиззасигача, кимдир белигача, яна кимдир эса оғзига қадар терга ғарқ бўлар экан. Ҳамма одамлар бир жойда турган бўлсалар-да, тер денгизи бирининг тўпиғидан ошса, иккинчисининг оғзи баробаридан бўлар экан. Бунинг қандай бўлиши ҳақида қуйидаги сўзлар айтилган:
- Аллоҳ таоло ҳар бир инсоннинг қадами остидаги ерни унинг яхши ё ёмон амалига яраша баланд-паст қилиб қўяди. Шунга кўра ҳар кимнинг баландлиги ҳар хил бўлади.
- Аллоҳ таоло инсонларни амалларига мос ҳолатда гуруҳ-гуруҳ қилиб тўплайди, баъзи гуруҳдагилар тўпиқларигача терга ботиб турадиган жойда турса, баъзилари белларигача терга ботиб турадиган чуқурроқ жойда турадилар.
Ана шундай қуёш яқинлаштирилиб, ҳамма иссиқда қийналиб турган пайтда баъзи инсонлар сояланиб турадилар. Улар дунёда қилган ишлари эвазига Аллоҳ таолонинг фазлу марҳаматига сазовор бўлган ва шундай даҳшатли кунда У зот тарафидан соялантириб турилган бахтли инсонлардир. Қуйидаги ҳадисда бундай бахтли инсонларнинг кимлар эканлиги баён қилинган:
عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ عَنْ النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ سَبْعَةٌ يُظِلُّهُمْ اللَّهُ تَعَالَى فِي ظِلِّهِ يَوْمَ لاَ ظِلَّ إِلاَّ ظِلُّهُ إِمَامٌ عَدْلٌ وَشَابٌّ نَشَأَ فِي عِبَادَةِ اللَّهِ وَرَجُلٌ قَلْبُهُ مُعَلَّقٌ فِي الْمَسَاجِدِ وَرَجُلاَنِ تَحَابَّا فِي اللَّهِ اجْتَمَعَا عَلَيْهِ وَتَفَرَّقَا عَلَيْهِ وَرَجُلٌ دَعَتْهُ امْرَأَةٌ ذَاتُ مَنْصِبٍ وَجَمَالٍ فَقَالَ إِنِّي أَخَافُ اللَّهَ وَرَجُلٌ تَصَدَّقَ بِصَدَقَةٍ فَأَخْفَاهَا حَتَّى لاَ تَعْلَمَ شِمَالُهُ مَا تُنْفِقُ يَمِينُهُ وَرَجُلٌ ذَكَرَ اللَّهَ خَالِيًا فَفَاضَتْ عَيْنَاهُ. رَوَاهُ الْبُخَارِىُّ
Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: “Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Етти нафарни Аллоҳ таоло Ўзининг соясидан бошқа соя бўлмайдиган кунда соялантиради:
- Адолатли бошлиқ;
- Аллоҳнинг ибодатида вояга етган йигит;
- Қалби масжидларга боғланган киши;
- Аллоҳ йўлида бир-бирларини яхши кўрган, шу муҳаббатга кўра жамланиб, шу муҳаббатга кўра ажрашадиган икки киши;
- Мансабдор ва чиройли аёл (гуноҳ ишга) чақирганда, Аллоҳдан қўрқаман деган киши;
- Ўнг қўли берган садақани ҳатто чап қўли ҳам билмай қоладиган даражада махфий қилган киши;
- Аллоҳ таолони ёлғиз ҳолатда зикр қилган ва кўзлари ёш тўккан киши”, – дедилар”. Бухорий ривоят қилган.
Шарҳ: Ушбу ҳадисда соянинг Аллоҳ таолога изофа қилиниши мулк маъносидаги изофадир. Яъни барча соялар Аллоҳнинг мулкидир, ўша кунда Аллоҳ уларни соялантиради, жаннатнинг сояси билан соялантирадими ё бошқа соя биланми уни Ўзи билади, маъносидадир. Бошқа бир ҳадисда Аршининг соясида дейилган. Ибн Динор: “Бу ҳадисдаги “соя”нинг маъноси кароматдир”, – деган. Яъни мазкур етти тоифа Аллоҳнинг иззат икромида бўлади, маъноси тушунилади.
Халойиққа мавқифда туриш қийинлашиб бораверади. Улар Аллоҳ таолонинг бу қийинчиликлардан халос қилиши ва ўзлари учун тезроқ ҳукм чиқаришга изн бериши учун пайғамбарлардан шафоат сўрайдилар. Аммо шафоат сўралган пайғамбарлар уларни бошқаларга йўллайдилар. Ниҳоят, охир замон пайғамбари Муҳаммад алайҳиссаломнинг ёнига келишиб, у зотдан шафоат қилишларини сўрайдилар. Муҳаммад алайҳиссалом уларни шафоат қиладилар ва Аллоҳ таоло у зотнинг шафоатларини қабул қилади. Ниҳоят, ҳисоб-китобга юзланадилар.
- Ҳисоб-китобдан олдин уларга бу дунёда қилган барча амаллари ёзиб қўйилган номаи аъмоллари берилади. Бу номаи аъмоллар баъзиларга олдиларидан, баъзиларга ўнг тарафларидан, баъзиларга чап тарафларидан, баъзиларга эса орқа тарафларидан берилади. Яна очиқ китоб ҳам чиқарилади ва бу очиқ китобда қилинган барча амаллар аниқ қилиб ёзиб қўйилган бўлади. Сўнгра унга: “Китобингни ўқи, ўзингга қарши ўзинг етарли ҳисобчисан”, –дейилади. Бу ҳақида Қуръони каримда шундай хабар берилган:
﴿وَكُلَّ إِنسَٰنٍ أَلۡزَمۡنَٰهُ طَٰٓئِرَهُۥ فِي عُنُقِهِۦۖ وَنُخۡرِجُ لَهُۥ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِ كِتَٰبٗا يَلۡقَىٰهُ مَنشُورًا١٣ ٱقۡرَأۡ كِتَٰبَكَ كَفَىٰ بِنَفۡسِكَ ٱلۡيَوۡمَ عَلَيۡكَ حَسِيبٗا١٤﴾
“Биз ҳар бир инсоннинг амалини бўйнига илиб қўйгандирмиз. Қиёмат кунида унга очиқ ҳолда учратадиган китобни (Номаи аъмолини) чиқариб берурмиз. (Унга айтилур): “Китобингни ўқи! Бугун ўз шахсинг ўзингга қарши етарли ҳисобчидир”[8].
- Сўнгра барчанинг бу дунёда қилган савоб ва гуноҳ ишлари бирма-бир ҳисоб-китоб қилина бошлайди. Ҳисоб-китоб қилишда ҳам яхши ишларининг савоблари кўпайтириб ўлчанади, ёмон ишлар эса кўпайтирилмасдан ўз ҳолича ўлчанади:
﴿مَن جَآءَ بِٱلۡحَسَنَةِ فَلَهُۥ خَيۡرٞ مِّنۡهَاۖ وَمَن جَآءَ بِٱلسَّيِّئَةِ فَلَا يُجۡزَى ٱلَّذِينَ عَمِلُواْ ٱلسَّئَِّاتِ إِلَّا مَا كَانُواْ يَعۡمَلُونَ٨٤﴾
“Ким савобли амал билан келса, бас, унинг учун ундан яхшироқ (мукофот) бўлур. Ким гуноҳ билан келса, бас, гуноҳларни қилган кимсалар фақат ўзлари қилган қилмишлари баробаридагина жазоланурлар”[9].
- Ҳисоб-китоб тугаганидан сўнг барча халойиқ амаллари ўлчанадиган тарозига рўбарў бўладилар. Ушбу тарозининг икки палласи борлиги ҳақида ҳадисда баён қилинган. Қуръони каримда тарози ҳақида шундай хабар берилган:
“Биз қиёмат куни учун адолатли тарозилар қўюрмиз, бас, бирор жонга заррача зулм қилинмас. Агар хантал (ўсимлиги) уруғидек (яхши ёки ёмон амали) бўлса ҳам, ўшани келтирурмиз! Биз ўзимиз етарли ҳисоб-китоб қилувчидирмиз”[10].
Амалларининг тарозида қандай ўлчаниши тўғрисидаги маълумотлар 57 байтнинг шарҳида баён қилинади.
- Тарозидан сўнг барча халойиқ Сирот устидан ўтишлари керак бўлади. Сирот дўзах устига қурилган узун кўприк бўлиб, ҳамма ўзининг қилган амалига яраша кимдир тез, кимдир секин ўтади, кимлардир эса, унинг тагидаги дўзахга қулайдилар. Бу ҳақида ҳадиси шарифда шундай хабар берилган:
عَن أَبِي هُرَيْرَةَ وَأَبُو رِبْعِيٍّ عَن حُذَيْفَةَ قَالاَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَجْمَعُ اللَّهُ تَبَارَكَ وَتَعَالَى النَّاسَ فَيَقُومُ الْمُؤْمِنُونَ حَتَّى تُزْلَفَ لَهُمْ الْجَنَّةُ فَيَأْتُونَ آدَمَ فَيَقُولُونَ يَا أَبَانَا اسْتَفْتِحْ لَنَا الْجَنَّةَ فَيَقُولُ وَهَلْ أَخْرَجَكُمْ مِنْ الْجَنَّةِ إِلَّا خَطِيئَةُ أَبِيكُمْ آدَمَ لَسْتُ بِصَاحِبِ ذَلِكَ اذْهَبُوا إِلَى ابْنِي إِبْرَاهِيمَ خَلِيلِ اللَّهِ قَالَ فَيَقُولُ إِبْرَاهِيمُ لَسْتُ بِصَاحِبِ ذَلِكَ إِنَّمَا كُنْتُ خَلِيلًا مِنْ وَرَاءَ وَرَاءَ اعْمِدُوا إِلَى مُوسَى صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ الَّذِي كَلَّمَهُ اللَّهُ تَكْلِيمًا فَيَأْتُونَ مُوسَى صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَيَقُولُ لَسْتُ بِصَاحِبِ ذَلِكَ اذْهَبُوا إِلَى عِيسَى كَلِمَةِ اللَّهِ وَرُوحِهِ فَيَقُولُ عِيسَى صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ لَسْتُ بِصَاحِبِ ذَلِكَ فَيَأْتُونَ مُحَمَّدًا صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَيَقُومُ فَيُؤْذَنُ لَهُ وَتُرْسَلُ الْأَمَانَةُ وَالرَّحِمُ فَتَقُومَانِ جَنَبَتَيْ الصِّرَاطِ يَمِينًا وَشِمَالاً فَيَمُرُّ أَوَّلُكُمْ كَالْبَرْقِ قَالَ قُلْتُ بِأَبِي أَنْتَ وَأُمِّي أَيُّ شَيْءٍ كَمَرِّ الْبَرْقِ قَالَ أَلَمْ تَرَوْا إِلَى الْبَرْقِ كَيْفَ يَمُرُّ وَيَرْجِعُ فِي طَرْفَةِ عَيْنٍ ثُمَّ كَمَرِّ الرِّيحِ ثُمَّ كَمَرِّ الطَّيْرِ وَشَدِّ الرِّجَالِ تَجْرِي بِهِمْ أَعْمَالُهُمْ وَنَبِيُّكُمْ قَائِمٌ عَلَى الصِّرَاطِ يَقُولُ رَبِّ سَلِّمْ سَلِّمْ حَتَّى تَعْجِزَ أَعْمَالُ الْعِبَادِ حَتَّى يَجِيءَ الرَّجُلُ فَلاَ يَسْتَطِيعُ السَّيْرَ إِلاَّ زَحْفًا قَالَ وَفِي حَافَتَيْ الصِّرَاطِ كَلاَلِيبُ مُعَلَّقَةٌ مَأْمُورَةٌ بِأَخْذِ مَنْ أُمِرَتْ بِهِ فَمَخْدُوشٌ نَاجٍ وَمَكْدُوسٌ فِي النَّارِ وَالَّذِي نَفْسُ أَبِي هُرَيْرَةَ بِيَدِهِ إِنَّ قَعْرَ جَهَنَّمَ لَسَبْعُونَ خَرِيفًا. رَوَاهُ مُسْلِمٌ
Абу Ҳурайра ва Абу Рибъий розияллоҳу анҳулар Ҳузайфа розияллоҳу анҳудан ривоят қилиб айтадилар: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Аллоҳ табарока ва таоло инсонларни жамлайди, мўминлар жаннатга яқин жойда турадилар. Улар Одам алайҳиссаломнинг ёнларига келишади ва: “Эй отамиз, бизларга жаннатни очишни сўраб беринг”, – дейишади. У: “Сизларни жаннатдан отангиз Одамнинг хатоси чиқармадими, мен бунга эга эмасман, сизлар ўғлим Иброҳим Халилуллоҳнинг ёнига боринглар”, – дейди. У зот дедилар: “Иброҳим мен бунга эга эмасман, бундай юксак даражадаги халил бўлмаганман. – Сизлар Аллоҳ таолонинг Ўзи унга мутлақ гапирган Мусо соллаллоҳу алайҳи васалламга боринглар, – дейди. Улар Мусо соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ёнига келадилар. У: “Мен бунга эга эмасман, Аллоҳнинг калимаси ва руҳи Исога боринглар”, – дейди. Исо: “Мен бунга эга эмасман”, – дейди. Бас улар Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васалламга келадилар. У зот турадилар ва у зотга изн берилади. Омонат ва қариндошлик ўз ҳолига қўйилади, улар сиротнинг ўнг ва чап томонларига туриб оладилар. Сизларнинг аввалгиларингиз чақмоқ каби ўтадилар. Мен: “Ота-онам сизга фидо бўлсин, қайси нарса чақмоқ каби ўтади”, – дедим. У зот: “Чақмоқнинг кўз юмиб очгунча қандай ўтиб қайтишини кўрмаганмисан, сўнгра шамолнинг ўтиши каби, сўнгра қушнинг ўтиши каби ва амаллари югуртираётган кишиларнинг судралиши каби ўтадилар. Пайғамбарларингиз сирот устида: “Роббим, қутқаргин, қутқаргин” – деб туради. Ҳатто бандаларнинг амаллари (уларни ҳаракатлантириб олиб ўтишдан) ожиз қолади, ҳатто юришга қуввати етмайдиган, фақат судралиб ҳаракатланадиган киши келади”. Яна дедилар: “Сиротнинг икки четида буюрилган кимсани тутишга тайин қилиниб осиб қўйилган чангаклар бўлади. Бас тирналганлар (яъни тирналиб бўлса-да ўтиб кетган) нажот топувчидирлар, тўпланиб қолганлар дўзахдадирлар”. Абу Ҳурайранинг жони Унинг қўлида бўлган зотга қасамки, албатта, жаҳаннамнинг қаъри етмиш куздир (етмиш йиллик масофадир)”, – деди”. Муслим ривоят қилган.
- Кофиру мунофиқлар қилдек ингичка Сиротдан пастга қулайдилар, чангакларга илиниб, жаҳаннам қаърига улоқтириладилар ва шундай қилиб абадий манзилларини эгаллайдилар. Баъзи осий мўминлар ҳам гуноҳлари сабабли дўзахга тушадилар ва гуноҳлари миқдорида жазоларини олганларидан кейин жаннатга чиқариладилар. Дўзахдан нажот топган мўминлар ҳам тўғри жаннатга кириб кета олмайдилар, энди жаннат ва дўзах орасидаги кўприкда тўхтатилиб, дунёда бир-бирларига нисбатан ноҳақлик қилган бўлса, шуларнинг қасоси олиб берилади. Уларнинг барчалари бир-бирларидан рози бўлишиб, қалбларида мутлақо гина-адоват қолмай, ўзаро самимий меҳр-муҳаббатли бўлганларидан сўнг, абадий роҳат-фароғат маскани – Жаннатга киришга изн берилади. Бу ҳақида шундай хабар берилган:
عَنْ أَبِي الْمُتَوَكِّلِ النَّاجِيِّ أَنَّ أَبَا سَعِيدٍ الْخُدْرِيَّ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَخْلُصُ الْمُؤْمِنُونَ مِنْ النَّارِ فَيُحْبَسُونَ عَلَى قَنْطَرَةٍ بَيْنَ الْجَنَّةِ وَالنَّارِ فَيُقَصُّ لِبَعْضِهِمْ مِنْ بَعْضٍ مَظَالِمُ كَانَتْ بَيْنَهُمْ فِي الدُّنْيَا حَتَّى إِذَا هُذِّبُوا وَنُقُّوا أُذِنَ لَهُمْ فِي دُخُولِ الْجَنَّةِ فَوَالَّذِي نَفْسُ مُحَمَّدٍ بِيَدِهِ لَأَحَدُهُمْ أَهْدَى بِمَنْزِلِهِ فِي الْجَنَّةِ مِنْهُ بِمَنْزِلِهِ كَانَ فِي الدُّنْيَا. رَوَاهُ الْبُخَارِىُّ
Абу Мутаваккил Ножийдан ривоят қилинади: Абу Саид Худрий деди: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Мўминлар дўзахдан халос бўлганларидан сўнг жаннат ва дўзах орасидаги кўприкда тўхтатиб туриладилар. Уларнинг баъзиларидан баъзиларига дунёда ораларида бўлган адолатсизликлар қасоси олиб берилади. Қачон яхшилансалар ва покиза бўлсалар, уларга жаннатга кириш изни берилади. Муҳаммаднинг жони Унинг қўлида бўлган зотга қасамки, уларнинг ҳар бири жаннатдаги турар жойини дунёда бўлган турар жойидан кўра яхшироқ топиб борадиган бўлади”, – дедилар”. Бухорий ривоят қилган.
- Жаннат аҳли жаннатга, дўзах аҳли дўзахга ўтганларидан сўнг ўлимнинг ўзи ўлдирилади ва энди дўзахийлар абадий азоб-уқубатли ҳаётга, жаннатийлар эса абадий роҳат-фароғатли ҳаётга юзланадилар.
عَنْ ابْنِ عُمَرَ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ إِذَا صَارَ أَهْلُ الْجَنَّةِ إِلَى الْجَنَّةِ وَأَهْلُ النَّارِ إِلَى النَّارِ جِيءَ بِالْمَوْتِ حَتَّى يُجْعَلَ بَيْنَ الْجَنَّةِ وَالنَّارِ ثُمَّ يُذْبَحُ ثُمَّ يُنَادِي مُنَادٍ يَا أَهْلَ الْجَنَّةِ لاَ مَوْتَ وَيَا أَهْلَ النَّارِ لاَ مَوْتَ فَيَزْدَادُ أَهْلُ الْجَنَّةِ فَرَحًا إِلَى فَرَحِهِمْ وَيَزْدَادُ أَهْلُ النَّارِ حُزْنًا إِلَى حُزْنِهِمْ. رَوَاهُ الْبُخَارِىُّ
Ибн Умар розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Қачон жаннат аҳли жаннатга, дўзах аҳли дўзахга ўтсалар, ўлим келтирилади. Ҳатто жаннат ва дўзахнинг ўртасига қўйилади. Сўнгра у бўғизланади. Сўнгра бир нидо қилгувчи: “Эй жаннат аҳли, ўлим йўқ, эй дўзах аҳли, ўлим йўқ”, – дея нидо қилади. Жаннат аҳлининг хурсандликларига хурсандлик қўшилади, дўзах аҳлининг қайғуларига қайғу қўшилади”, – дедилар”. Бухорий ривоят қилган.
Шундай қилиб, ҳамма ўз манзилига ҳеч қачон ундан чиқмайдиган бўлиб абадий жойлашади.
КЕЙИНГИ МАВЗУЛАР:
ЭНГ СЎНГГИ МАНЗИЛЛАР:
Жаннатнинг номлари;
Дўзахнинг номлари.
ЖАННАТ ВА ДЎЗАХНИНГ АБАДИЙЛИГИ БАЁНИ:
Жаннат ва дўзахнинг яратиб қўйилганига далиллар.
[1] Тавба сураси, 18-оят.
[2] Ҳаж сураси, 5-оят.
[3] Муъминун сураси, 115-оят.
[4] Аъроф сураси, 187-оят.
[5] Иброҳим сураси, 48-оят.
[6] Ёсин сураси, 52-оят.
[7] Марям сураси, 85, 86-оятлар.
[8] Исро сураси, 13, 14-оятлар.
[9] Қасас сураси, 84-оят.