Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм
Анқарадаги Ислом тафаккури институти директори Меҳмет Гўрмез 1959 йилда Туркиянинг Газиантеп вилояти Низип туманида туғилган. Бошланғич таълимни Низипда, ўрта таълимни Газиантеп Имом Хатиб ўрта мактабида тамомлаган.
1983-1987 йилларда Aнқара университетининг илоҳиёт факультетида таълим олган. Ўша йили “Aсосий Ислом фанлари” факультети “Ҳадис” кафедрасида магистратурада ўқишни бошлади.
1988 йили Туркия Республикаси Миллий таълим вазирлиги томонидан ажратилган стипендия билан Қоҳира университетида бир йил давомида таълим ва илмий изланишлар олиб борди.
1995 йилда докторлик диссертациясини “Суннат ва ҳадисларни тушуниш ва талқин қилишда методология муаммоси” мавзусида ҳимоя қилган.
1995-1997 йилларда Қозоғистондаги Аҳмад Яссавий университетининг илоҳиёт факультетида фаолият юритган.
1999 йилда доцент илмий унвонига эга бўлди.
2001-2003 йиллар давомида Ҳаcеттепе университетида дарс берди.
2003 йил Дин ишлари бўйича вице-президент этиб тайинланди.
2006 йилда профессор унвонини қўлга киритди.
2010-2017 йилларда Дин ишлари бўйича раиси лавозимида фаолият юритди.
Меҳмет Гўрмезнинг “Ҳадис илмининг асосий масалалари”, “Қалб давоси”, “Ғаззолий асарларида Суннат ва Ҳадис ҳамда уларнинг шарҳлари”, “Суннат ва ҳадиснинг ҳақиқий қиймати”, “Суннат ва ҳадисларни тушуниш ва шарҳлашда методология муаммоси” ва бошқа кўплаб асарлари нашр этилган.
Ҳозирда ўзи асос солган Ислом тафаккур институти ва Халқаро Ислом тафаккур жамғармаси президенти сифатида фаолият олиб бормоқда.
Ўзбекистон мусулмонлари идораси
Матбуот хизмати
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Хоҳ яланглик-саҳрода бўлсин, хоҳ пана жойда, ҳожат чиқараётиб сўзлашиш ва зикр қилиш макруҳдир. Фақат зарурат юзасидан рухсат берилган. Баъзи соҳибларимизнинг фикрича, акса урса, ҳамд айтилмайди, акса уриб, ҳамд айтганга жавоб берилмайди, саломга алик олинмайди, муаззинга ижобат қилинмайди. Чунки бу ҳолатида мусулмон киши жавобга мустаҳиқ эмас. Жавоб бериши макруҳ ҳисобланади. Аммо ҳаром эмас. Лекин акса урганида тилини қимирлатмасдан, қалби билан ҳамд айтса, зарари йўқ. Шунингдек, жимоъ пайтида ҳам айтиш безарардир.
Муҳожир ибн Қунфуз розияллоҳу анҳу ривоят қилиб айтадилар:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам ҳузурларига борсам, у зот бавл қилаётган эканлар. Салом бердим, у зот таҳорат қилиб бўлгунларича жавоб бермадилар. Сўнг менга узр айтиб: «Аллоҳни нопок ёки таҳоратсиз ҳолда зикр қилишни хушламадим», дедилар».
Абу Довуд, Насаий ва Ибн Можалар саҳиҳ иснод билан ривоят қилишган.
Соҳибларимиз айтишади: «Ҳожатда ўтирган кишига салом бериш макруҳдир. Мабодо, салом берилса, жавоби шарт эмас».
Имом Нававийнинг «Ал-Азкор» китобидан