Ислом дини тинчлик дини, у жамиятнинг барча аъзоларини, ирқи, жинси, дини, табақасидан қатъий назар уларнинг ҳаётини, мол-мулкини, ор-номусини сақлашликни кафолатини олган дин.

Шунингдек, мусулмон ёки мусулмон бўлмаган мамлакатларда истиқомат қилаётган бошқа дин вакилларининг жони, моли ва обрў-эътиборини муҳофаза қилишликни ҳар бир мўмин-мусулмонинг зиммасига вазифа қилиб юклаган диндир.

Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам ўзларининг оҳирги хутбаларида инсонлар ҳаёти, мол-мулкини ва обрў-эътиборини сақлаш ҳақида бундай дедилар: “Албатта, Аллоҳ таоло қонингиз, молингиз ва номусингизни бир-бирингиз учун мана шу муқаддас шаҳрингиз, табаррук ойингиз ва улуғ айёмингиз каби муқаддас айлади[1]”.

Ушбу ҳадисга кўра, бир одамни ноҳақ ўлдириш, унинг молига тажовуз қилиш, обрўсига путур етказишлик мутлақо тақиқланади.

Дарҳақиқат, мусулмон ёки бошқа дин вакилини улар қаерда яшашликларидан қатъий назар уларнинг ҳаётига тажовуз қилишлик тақиқланади. Бу ҳақда Қуръон каримда қуйидагича баён этилади: “...кимки бирон жонни ноҳақдан ёки ер юзида фасод қилмаса ҳам ўлдирса, ҳудди ҳамма одамларни ўлдирган бўлади. Ким уни тирилтирса, худди ҳамма одамларни тирилтиргандек бўлади[2]...” (Моида сураси, 32-оят).

Ушбу оятда “нафс” сўзининг ишлатилиши барча башарият учун далолат қилишни англатади. Исломда ҳар бир жон жуда ҳам юқори баҳоланади. Шу боис, бир беайб инсонни ўлдирган одам бутун бошли инсониятни ўлдиргандек жиноят қилган ҳисобланади. Чунки, жонлар кўп бўлгани билан ҳаёт кечириш ҳаққи битта. Ҳар бир жон ҳаёт кечириш ҳаққига эга. Ана ўша жонлардан биттасини ўлдирган одам ҳамма жонларнинг ҳаёт кечириш ҳаққига тажовуз этган бўлади. Шунинг учун, бир жонни ноҳақ уни қайси динга мансублигидан, тилидан ёки қайси мамлакат фуқароси эканлигидан қатъий назар қатл этишлик Ислом динида қатъиян ман этилади. Аксинча, битта жоннинг ҳаётини сақлаб қолишлик эса, ҳамма жонларнинг ҳаёт кечириш ҳаққини сақлаб қолган билан тенг.