Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм
Ҳаёт тарзингизни ҳеч кимга ошкор қилманг.
Сизга ҳасад қилиши мумкин, кимки уйингизга кўп марта кириб, унда нималар борлигини билган бўлса.
Ҳеч ким сизни уйингизни ўмара олмайди, фақат уйингизга кириб, ундаги маълумотга эга бўлган кишигина ўғрилай олади.
Ҳеч ким сизнинг режаларингизни барбод қила олмайди, фақат сиз унга сирларингизни ошкор қилган кимсагина барбод қила олади.
Сирингиз асирингиз, уни ошкор қилдингизми, бас сиз ўзингиз унинг асирига айланасиз.
Кимдир сизга ҳасад қилиб ножўя маслаҳат бериш орқали ҳам сизни режангизни барбод қилишга ҳаракат қилиши мумкин.
Ҳеч ким оилангизга фитна қила олмайди, фақат уйингизга кўп кириб юрган одамгина бу ишни қила олади.
Нуқсонларингизни ҳам фақат яқин таниш одамларингизгина билишади.
Ҳар кимнинг энг яқин кишиси бор. Лекин ҳар қандай ҳолатда ҳам сирингизни сақланг. Ўзингиз сақлашга қодир бўлмаган нарсани, бошқалар сақлашини кутманг.
Мен бу ерда одамлар билан алоқани узиш керак демоқчи эмасман. Йўқ, балки ҳамма нарсада чегараларни белгилаб олиш кераклигини айтмоқчиман ва бу чегаралардан ўтмаслик керак. Ҳаётингизни ҳеч кимга ошкор қилманг, чунки одамлар қачон ўзгаради, билмайсиз.
Бир вақтлар қалбингизга ва руҳингизга энг яқин бўлган одамлар кейинчалик сиз энг кўп қўрқадиган одамларга айланиб қолишлари мумкин. Чунки сиз уларга қачонлардир ўзингизни, сирларингизни ва нуқсонларингизни ишониб топширгансиз.
Сирингиз сизнинг асирингиз бўлсин. Уйингиз сирли бўлсин ва оилангиз билан аралашиш учун ҳеч кимга рухсат берманг, қанчалик яқин қариндош бўлмасин. Уйингиз сирларини ҳеч кимга айтманг. Агар муваффақиятингизга ишончингиз комил бўлса, ҳеч кимдан маслаҳат сўраманг.
Хурсандчилик қалбингизга кирганида эга бўлган нарсаларингизни тарқатиб юборманг, ғазаб пайтида эса ўзингизнинг эга бўлган нарсаларингиздан воз кечиб юборманг. Ғазаб пайтида тилингизни тийинг, қувонч пайтида эса сахийлигингизни назорат қилинг. Узоқни ўйланг ва яқиндагига ўралашиб қолманг.
Шунчаки маслаҳат.
Ҳомиджон домла Ишматбеков
Бир бола авто ҳалокат сабаб кўзи ожиз бўлиб қолди. У шифохонадан уйига қайтаркан, тўсатдан останада йиқилиб тушди. Шу пайт она ўғлига насиҳат қилди:
– Болам, шифокорлар ҳеч нима қила олмасликларини айтишди. Шундай экан, яшаш учун курашишимиз керак.
Ўғил:
– Ҳа, онажон, биламан, – дея кўзига ёш олди у.
Она:
– Ўғлим, йиғлашни бас қил. Ёлғиз қолсанг, сенга ҳеч ким меҳрибонлик қилмайди. Шунинг учун кўз ёшингни арт.
Ўғил:
– Хўп, онажон!
Она:
– Мен сенга фақат бир марта хато қилсанг, ёрдам бераман. Қолганига ўзинг ҳаракат қилишинг керак. Қани тур ўрнингдан. Ёдингда тут. Сени қўзинг ожиз бўлиши мумкин, аммо нодон эмассан. Бу хонада нималар борлиги эсингдами?
Ўғил:
– Ҳа.
Она:
– Ундай бўлса, ақлингни ишлат. Бутун борлиққа диққатли бўл ва қўлларингни ишга сол. Она ўғлини қўлларидан тутиб уй томонга юзини қаратди.
Сўнгра:
– Қўлларингни чўз ва у сенинг кўзларинг эканини тасаввур қилгин, – деди. Ўғил хонани пайпаслаб, яна йиқилиб тушди ва “Вой, онажон, қаердасиз, менга ёрдам беринг”, дея бақирди.
Она бир четда ўғлини кўзларида ёш билан кузатарди. Ўғил анча вақт ўзига келмай, кўз ёш тўкди. Она ҳам бир четда уни кузатганича фиғон чекди. Шунда ўғил ён-атрофдаги овозларга эътибор қарата бошлади. Ташқаридан келаётган машиналар, қайнаб турган чойнак ва йиғлаб турган онасининг овозини эшитиб, ўрнидан туриб, онаси томон кела бошлади. Она ўғлини қаттиқ бағрига босди.
Ўғил:
– Онажон, нега йиғлаяпсиз?
Она:
– Бахтиёрлигимдан, чунки сен мустақил бўла бошладинг. – дея жавоб берди.
Азизим, бизнинг-чи? Кўзимиз кўряпти, оёғимиз юряпти, қўлларимиз ишлаб турибди. Алҳамдулиллаҳ, беҳисоб неъматлар ичидамиз. Бироқ қанчадан-қанча одамлар бу дунёни кўришга, овозларни эшитишга, бир бор бўлса-да ўз оёғи билан юришга орзуманд. Шундай экан, АЛЛОҲ томонидан бизга берилган неъматларга шукр қилинг. Уларни қадрига етинг.
Акбаршоҳ РАСУЛОВ