Яхшига мукофот, ёмонга жазо берувчи

١4 - وَلاَ يَمْضِي عَلَى الدَّيَّانِ وَقْتٌ     وَأَزْمَانٌ وَأَحْوَالٌ بِحَالِ

Маънолар таржимаси:

Дайёнга бирор вақт ўтмайди, ҳамда замонлар ва ҳолатлардан бирор ҳолат ҳам (ўтмайди).

Назмий баёни:

Дайёнга нисбатан жорий бўлмас вақт,

Шунингдек, замонлару  ва бирор  ҳолат.

Луғатлар изоҳи:

لاَ – нафий ҳарфи.

يَمْضِي – музориъ феъли, охирида келган ي нинг заммасини билдириб ўқиш оғир бўлгани учун тақдирий замма билан марфуъ ҳисобланади. 

عَلَى – “истеъло” (устун бўлиш) маъносидаги жор ҳарфи.

الدَّيَّانِ – жор ва мажрур يَمْضِي لاَ феълига мутааллиқ. Луғатда “бўйинсундирувчи”, “ҳукм қилувчи” ва “жазо берувчи” каби маъноларни англатадиган Аллоҳ таолонинг исмларидан бири.

وَقْتٌ – يَمْضِي феълининг фоили. Вақт деганда ўтаётган даврнинг бир бўлаги тушунилади.

 أَزْمَانٌ – замонлар деганда кетма-кет келувчи даврлар тушунилади.

أَحْوَالٌ – калимаси حَالٌ нинг кўплик шакли бўлиб “собит бўлмаган сифатлар” маъносини англатади. Яъни вақтинчалик бор бўлиб кейин заволга учрайдиган, ўзгариб турадиган сифатлар ҳол дейилади. Масалан туриш, ўтириш, юриш каби сифатлар.

بِحَالِ – بِ жор ҳарфи في маъносида келган.

Матн шарҳи:

Аллоҳ таолонинг яхшига мукофот, ёмонга жазо бериладиган куннинг подшоҳи экани ҳар намозда такрор-такрор эътироф этиб турилади:

﴿مَٰلِكِ يَوۡمِ ٱلدِّينِ٤﴾

“Жазо (ва мукофот) кунининг (қиёмат кунининг) эгасидир”^[1].   

“Дайён” Аллоҳ таолонинг исмларидан бири экани ҳадиси-шарифда баён қилинган:  

عَنْ أَبِي قَلاَبَةَ قَالَ قاَلَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيهِ وَسَلَّمَ اَلْبِرُّ لَا يَبْلَى وَالْإِثْمُ لَا يُنْسَى وَالدَّيَّانُ لَا يَمُوتُ فَكُنْ كَمَا شِئْتَ كَمَا تَدِينُ تُدَانُ.  مُصَنَّفُ عَبْدِ الرَّزَّاقِ

Абу Қалобадан ривоят қилинади: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Яхшилик  эскирмайди, жиноят унутилмайди, Дайён ўлмайди, бас хоҳлаганингдек бўл, қилмишингга яраша жазо оласан”, – дедилар”.  Абдурраззоқ “Мусаннаф”да келтирган.

Шарҳ: “Яхшилик”, яъни ўзгаларга қилинган яхшилик ва Аллоҳ таолога қилинган тоат-ибодат, “эскирмайди”, яъни зое кетмайди, “жиноят унутилмайди”, яъни иккиси ҳам дунёю охиратда зикр қилинади, иккисига кўра гўзал мукофотлар ёки ёмон жазолар берилади”^[2].

Байтнинг умумий маъноси шуки, замон ва маконлар Аллоҳ таолонинг вужудга келтирган нарсаларидир. Бир пайтлар маконлар ҳам, замонлар ҳам ва турли ҳолатлар ҳам бўлмаган. Сўнгра Аллоҳ таоло уларни йўқдан бор қилган. Унинг йўқдан бор қилган нарсалари Ўзининг устига жорий бўлмайди, балки яралмиш мавжудотларнинг устиларига жорий бўлади.

Мутлақ эҳтиёжсиз Зот

١5 - وَمُسْتَغْنٍ إِلَهِي عَنْ نِسَاءٍ     وَأَوْلاَدٍ إِنَاثٍ أَوْ رِجَالِ

Маънолар таржимаси:

Илоҳим аёллардан беҳожатдир ҳамда қиз ё ўғил болалардан ҳам (беҳожатдир).

Назмий баёни:

Роббимиз олийдир муҳтож қолишдан,

Қиз ё ўғил болаю хотин олишдан.

Луғатлар изоҳи:

مُسْتَغْنٍ – мубтадосидан олдин келтирилган хабар. الاِسْتِغْنَاءُ калимаси “беҳожатликни билдириш” маъносини англатади ва қуйидаги маъноларда ишлатилади:

1. Бирор нарсадан эҳтиёжи қонганлиги туфайли ундан беҳожат эканини билдириш;
2. Аслида муҳтож бўлган нарсадан айрим сабабларга кўра ўзини беҳожат қилиб кўрсатиш;
3. Мутлақ эҳтиёжсизликни билдириб қўйиш.

Албатта, ушбу калима бу ерда учинчи маънода ишлатилган. 

إِلَهِي – хабаридан кейин келтирилган мубтадо. Мутакаллим ي сига изофа қилинган. 

نِسَاءٍ – калимаси مَرْأَةٌ  нинг кўплик шаклидир.

– اَوْلاَدٍ  калимаси وَلَدٌ нинг кўплик шакли бўлиб, ўғил болага ҳам, қиз болага ҳам баробар ишлатилади. Худди ўзбек тилидаги фарзанд сўзи ўғил болага ҳам, қиз болага ҳам тенг ишлатилганига ўхшаш.

– اِنَاثٍ  бу калима اُنْثَى нинг кўплик шакли бўлиб, “аёллар” маъносини билдиради.اَوْلاَدٍ   дан бадал.

– اَوْ “табъийз” (бўлакларга ажратиш)  ва “тафсийл” (батафсил баён қилиш) маъносидаги атф ҳарфи.

رِجَالِ – رَجُلٌ калимасининг кўплик шакли бўлиб, бундан ташқари رَجَلَةٌ، رَجْلَةٌ، اَرَاجِلُ ва رِجَالاَت шаклларида ҳам жам бўлади.

Матн шарҳи:

Аллоҳ таоло бирор нарсага муҳтож бўлишдан пок зотдир. У зот на хотин ва на фарзандга муҳтож бўлмайди. Ўший раҳматуллоҳи алайҳ ана шу маънони таъкидлаш учун У зот қиз болаларга ҳам муҳтож эмас, ўғил болаларга ҳам муҳтож эмас, дея батафсил келтираяпти. Аслида,  “валадун” калимаси луғавий жиҳатидан ҳам, шаръий жиҳатидан ҳам,  ўғил ва қиз фарзандаларнинг барчасини қамраб оладиган калима ҳисобланади. Бунга жинларнинг тилидан ҳикоя тарзда баён қилинган хабар далилдир: 

﴿وَأَنَّهُۥ تَعَٰلَىٰ جَدُّ رَبِّنَا مَا ٱتَّخَذَ صَٰحِبَةٗ وَلَا وَلَدٗا٣﴾

“Албатта, буюклиги олий бўлган Роббимиз ўзига бирорта хотин ҳам, фарзанд ҳам тутган эмасдир”^[3].  

Ушбу оятдаги  “фарзанд тутган эмас” сўзи ўғил бола ҳам, қиз бола ҳам тутмаганини билдиради. Бундан олдинги байтда Аллоҳ таолога замон ва бирор ҳолат ўтмаслиги баён қилинган эди. Ушбу байтда эса У зотнинг ҳеч нарсага муҳтож эмаслиги келтирилди. Банданинг Аллоҳ таоло тўғрисидаги эътиқоди қандай бўлиши лозимлиги “Ихлос” сурасида қисқа ва лўнда хабар берилган: 

﴿قُلۡ هُوَ ٱللَّهُ أَحَدٌ١ ٱللَّهُ ٱلصَّمَدُ٢ لَمۡ يَلِدۡ وَلَمۡ يُولَدۡ٣ وَلَمۡ يَكُن لَّهُۥ كُفُوًا أَحَدُۢ٤﴾

“(Эй Муҳаммад!)  Айтинг: “У Аллоҳ ягонадир. Аллоҳ Самад (эҳтиёжсиз,  ҳожатбарор)дир. У туғмаган ва туғилмаган ҳам. Шунингдек, Унинг ҳеч бир тенгги йўқдир”^[4].   

Бу ояти карималар тўғрисида “Софватут тафосир” китобида қуйидагилар айтилган: “ ... Билингки, Аллоҳ таоло “Ягонадир” дея васф қилинди. Бунинг учта маъноси бор бўлиб, учаласини ҳам У зотга нисбатан қўллаш тўғридир:

1. У ягонадир, иккинчиси йўқдир. Яъни бу сўз ададни рад этади.
2. У ягонадир, тенги ва шериги йўқдир. Бу худди “фалончи ўз асрида ягона” деган сўздан “унга тенг келадигани йўқ” маъноси тушунилгани кабидир.
3. У ягонадир, қисмланмайди ҳам, бўлинмайди ҳам...

Юқорида тавҳид тушунчаси тўғрисида баён қилинган бўлса-да, ушбу ўринда яна Аллоҳ таолонинг аёл ва фарзандларга муҳтож эмаслигининг таъкидланиши “Аллоҳ учтанинг учинчисидир” деган эътиқоддаги кимсаларга раддиядир. Зеро, бундай эътиқоддаги кимсаларнинг кофир бўлишлари Қуръони каримда баён қилинган: 

﴿لَّقَدۡ كَفَرَ ٱلَّذِينَ قَالُوٓاْ إِنَّ ٱللَّهَ ثَالِثُ ثَلَٰثَةٖۘ وَمَا مِنۡ إِلَٰهٍ إِلَّآ إِلَٰهٞ وَٰحِدٞۚ وَإِن لَّمۡ يَنتَهُواْ عَمَّا يَقُولُونَ لَيَمَسَّنَّ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ مِنۡهُمۡ عَذَابٌ أَلِيمٌ٧٣﴾

“Аллоҳ Учтанинг (Аллоҳ, Марям ва Исонинг ёки Ота, Ўғил ва Муқаддас Руҳнинг) биридир”, – деганлар (ҳам) кофир бўлдилар. Ягона Илоҳдан бошқа илоҳ йўқдир. Агар айтаётган (гап)ларидан қайтмасалар, улар орасидан кофир бўлганларига (охиратда) аламли азоб етиши муқаррардир”^[5].

Ушбу оятда баъзи насроний фирқаларнинг “илоҳлик Аллоҳ, Исо ва Марямлар ораларида муштаракдир, уларнинг ҳар бири илоҳдир”, деган эътиқодларининг нотўғри экани ҳамда тўғри эътиқод қандай бўлиши баён қилинган.  

Улуғлик ва олийлик эгаси

١6 - كَذَا عَنْ كُلِّ ذِي عَوْنٍ وَنَصْرٍ     تَفَرَّدَ ذُو الْجَلاَلِ وَذُو الْمَعَالِ

Маънолар таржимаси:

Шунингдек, барча кўмакчи ва ёрдамчидан ҳам (беҳожатдир). Буюклик соҳиби ва улуғ ишлар соҳиби ягонадир.

Назмий баёни:

Кўмакчию ёрдамчига муҳтожмас асло,

Зул жалолу Мутаолий мутлақо танҳо.

Луғатлар изоҳи:

كَذَا – “ташбеҳ” (ўхшатиш) ҳарфи бўлган كَ ва исми ишора ذَا дан таркиб топган исм бўлиб, олдинги байтга маътуф бўлиб келган.

عَنْ – жор ҳарфи مِنْ маъносида келган. Яъни мажрур исм مُسْتَغْنٍ нинг "мафулун биҳи"сидир.

– كُلِّ накра исмга изофа бўлгани учун “истиғроқул жинс”ни ифодалаб келган[6]. Жор мажрур олдинги байтдаги مُسْتَغْنٍ га мутааллиқ.

 – ذِي“соҳиб” маъносидаги исм бўлиб, “асмаи ситта”дан бири. Доимо изофа бўлиб келади. Фақат мутакаллим ى га изофа қилинмайди.

– عَوْنٍ луғатда “хизматчи” маъносини англатади.

– نَصْرٍ исми фоил маъносидаги масдар. Яъни نَصْرٌ رَجُلٌ деган сўздан نَاصِرٌ رَجُلٌ маъноси тушунилади.

تَفَرَّدَ – ушбу феъл бирор бир хусусиятда ҳеч бир шериксиз, яккаю ягона бўлишга нисбатан ишлатилади. Нозим Аллоҳ таолони зотида ҳам, сифатларида ҳам ягона эканини ифодалаш учун айнан ушбу феълни ишлатган.

الْجَلاَلِ ذُو – Аллоҳ таолонинг исмларидан бири. ذُو Фоилликка кўра раф бўлиб турибди.

مَعَالِ – бу калима مَعْلاَة  нинг кўплик шакли бўлиб, “улуғ ишлар” маъносини англатади.

Матн шарҳи:

Ушбу байт юқоридаги байтнинг давоми бўлиб, Аллоҳ таоло Ўзига хотин ва фарзанд тутишдан холи бўлганидек, бирор бир кўмакчи ва ёрдамчига муҳтож бўлишдан ҳам холи деган маънони англатади. Зеро, Аллоҳ таоло бутун оламлардан беҳожат зотдир. Ушбу ҳақиқат Қуръони каримда шундай ифода қилинган:   

﴿وَقُلِ ٱلۡحَمۡدُ لِلَّهِ ٱلَّذِي لَمۡ يَتَّخِذۡ وَلَدٗا وَلَمۡ يَكُن لَّهُۥ شَرِيكٞ فِي ٱلۡمُلۡكِ وَلَمۡ يَكُن لَّهُۥ وَلِيّٞ مِّنَ ٱلذُّلِّۖ وَكَبِّرۡهُ تَكۡبِيرَۢا١١١﴾

“Ҳамд фарзанд тутмаган, подшоҳлигида шериги йўқ, хорликдан (қутқарувчи) дўсти бўлмаган (яъни ҳеч кимга муҳтож бўлмайдиган) зот – Аллоҳга хосдир”, – денг ва (улуғлаб) Унга такбир айтинг!”^[7]. 

Яъни фарзанд тутишдан холи бўлган Аллоҳга ҳамд бўлсин, ибодат қилинишга ҳақли эканида шериги бўлмаган Аллоҳга ҳамд бўлсин, бутун оламлардан беҳожат бўлган, шунинг учун ҳеч қачон бирор дўст ё кўмакчига муҳтож бўлмайдиган Аллоҳга ҳамд бўлсин, дегин. Ҳамда Уни мутлақо улуғлагин, Уни олий ва буюк сифатлари билан зикр қилгин.

Мазкур маъноларни тўлдирувчи маълумотлар 2-байтнинг шарҳида айтиб ўтилди.

КЕЙИНГИ МАВЗУЛАР:

ҚАЙТА ТИРИЛИШГА ИЙМОН КЕЛТИРИШ:

Иймон рукнларидан бири;

Қиёмат аломатлари;

Қиёмат кунидаги воқеалар тартиби;

^[1] Фотиҳа сураси, 3-оят.

^[2] Мулла Али Қори. Шарҳу Муснади Аби Ҳанифа 1-жуз. “Мактабатуш шомила”. – Б. 273.

^[3] Жин сураси, 3-оят.

^[4] Ихлос сураси, 1, 4-оятлар.

^[5] Моида сураси, 73-оят.

[6] Бу ҳақидаги маълумот 3-байтнинг изоҳида баён қилинди.

^[7] Исро сураси, 111-оят.