Ассалому алайкум азиз биродарлар. Барчамизга ойлар султони Рамазон муборак бўлсин. Барчамизга Аллоҳ бу ойларда эзгу амаллар қилиб савоб деган ҳуржунимизни тўлдириб, гуноҳ деган ҳуржунимизни бўшатиб олишни Ўзи муяссар айласин.
Бежизга бу ой “Ойлар султони” деб ном олмади. Бунинг биринчи сабаби бу ойда Қуърони карим нозил бўлди. Шунинг ўзи уни ойлар султони деб номлашга етарлича сабаб бўлади. Бу ой раҳмат ойи, меҳр-мурувват ойи, эзгу амалларни ҳар доимгиданда кўпроқ қилиш ойи. Чунки бу ойда қилинган эзгу амалларнинг ажри ошириб берилади. Мана ҳозир барчамиз уйдамиз. Бу каронавирус деган бало, Аллоҳни синовли кунларида уйдамиз. Бу кунлар бизга кўп нарсаларни исботлаб берди. Чунки одам боласини бошига келган ҳар қандай иш ўзи қилган амали сабабидан келади. Шахсан мен ўзим рамазон ойида масжидда хатми Қуръонлар бўлмаган жамоат бўлиб таровеҳ намозлари ўқилмаган ойни эслай олмайман. Биз одамлар мусулмонларни орасида меҳр деган занжир узилиб бораётган эди. Ота-онамиз, яқин қариндошларимиз билан алоқаларимиз узилиб бораётган эди. Аллоҳ энди истасак ҳам бора олмайдиган қилиб қўйди, масжидларда жамоатни қадрига етмадик, жамоатга зор қилиб қўйди, бу сабаблар кўп. Ҳозир уларни санасам охири тугамайди…
Мен сизларга ажиб бир суҳбатни ҳавола қилмоқчиман. Бу суҳбат мавзуимизга алоқадор. Юқорида бу ойда эзгу амаллар қилишимиз керак дедик. Бу амалларимизда энг кераклиси ихлос, Аллоҳ розилиги бўлиши керак. Чунки амалда ихлос бўлмаса у қанчалар катта бўлмасин инсонга фойда бермайди. Бугунги суҳбатдошим ўз нафсим. Менга маломатчи нафс берган Аллоҳга ҳамд айтиш билан бошлайман. Ҳамма қатори мен ҳам уйда ибодатлар қилмоқдаман, озми копми. Бир куни одатим бўйича хуфтон намозидан кейин таровеҳ ўқиш учун намозни бошладим. Қуръонни тўлиқ ёд олмаганман. Ўзим билган суралар билан имкон қадар ўқийман. Шунда намоз ўрталарида кўчада маҳалламиз болаларини стол тенниси ўйнаётган овози эшитилди. Шунда ўзимдан “Ҳа, кўрдингми бу пайтда баъзи инсонлар кўчада. Лекин сен ибодат билан оворасан, барака топ”, деган ғурурланиш ҳисси ўтди. Шунда виждоним “Эй, шошма! Ўзингга кел”, деб бир шапалоқ тортгандай бўлди. “Сен ожизона ибодатинг билан ғурурга кетяпсанми, намозда кўчадаги овозни эшитаётганингни ўзи етарлича қайғу эмасми?!” деди. Яна нафсим “Билмайсанми Аллоҳ розилиги учун қилинмаган амал ҳар қанча катта бўлмасин, бефойдаку! Аслида сен ва сенга ўхшаганлар сабабидан бу балолар келмадимикин”, деган саволларни берди. Саволга жавоб беришим қийин. Чунки бу ҳол кўп бўлар эди менда. «Ҳа», дедим, тўғри айтдинг, деб сергак тортдим. Кейинги икки ракатни Аллоҳдан ихлос беришини сўраб дуо қилиш билан бошладим.
Баъзилар учун бу суҳбат жуда қисқа, оддий ва содда туйилиши мумкин. Лекин суҳбатдан ҳисса шуки, аввало ниятларимиз тўғри бўлсин. Бу синовли кунлардан эсон-омон чиқиб олишни Аллоҳ насиб қилсин. Ассалому алайкум ва роҳматуллоҳи ва барокатуҳ.
@muslim666J
- 59وَدُنْيَانَا حَدِيثٌ وَالْهَيُولَى عَدِيمُ الْكَوْنِ فَاسْمَعْ بِاجْتِذَالِ
Маънолар таржимаси: Дунёмиз йўқдан бор қилингандир ва “ҳайуло” эса бўлмаган нарсадир (буни сен) шодлик билан эшитгин.
Назмий баёни:
Дунёмиз яратилган, “ҳайуло” эса,
Шодлик-ла эшитгин бўлмаган нарса.
Луғатлар изоҳи:
وَدُنْيَانَا – мубтадо, музоф музофун илайҳ. Бу калимадан Алоҳ таолодан бошқа мавжудотлар кўзда тутилган.
حَدِيثٌ – хабар. “Ҳодис” луғатда “янги”, “яқинда бор бўлган” маъноларига тўғри келади. Дунё йўқдан бор қилингани учун унга нисбатан шу калима ишлатилади. فُعْلَى вазни музаккар ва муаннисликда тенг ишлатилгани учун хабар музаккар шаклда келтирилган.
وَ – “ибтидоия” маъносида келган.
الْهَيُولَى – ушбу калима ташдидли қилиб هَيُّولَى деб ҳам ўқилади. Бу калима, аслида, юнонча сўз бўлиб, “асл”, “асос” ва “модда” каби маъноларни англатади. Жумҳур файласуфлар ҳайулони “қадим жавҳар” ёки “бирлашиш ва ажралишни қабул қилувчи қадим нарса”, деб ҳисоблашган.
عَدِيمُ – хабар, музоф. Луғатда “номавжуд” маъносига тўғри келади.
الْكَوْنِ – музофун илайҳ. Луғатда “мавжуд” маъносига тўғри келади.
اسْمَعْ – амр феъли. Фоили зоҳир келтирилмаслиги вожиб бўлган замирдир.
بِ – “мусоҳаба” (бирга бўлиш) маъносидаги жор ҳарфи.
اجْتِذَالِ – “шодланиш”, “хурсанд бўлиш” маъноларини англатади. Жор мажрур اسْمَعْ га мутааллиқ.
Матн шарҳи:
Баъзи жоҳил файласуфлар ҳайуло ҳар бир нарсанинг аслидир, яъни бутун олам ҳайуло деб аталадиган бирламчи моддадан вужудга келган, уни биров яратмаган, деган фикрни илгари суришган. Ушбу байт ўша жоҳилларнинг даъволарига раддия сифатида ёзилган. Уларнинг “илмий” даъволари мусулмонлар томонидан кескин рад этилган. Чунки бу гапни айтаётган киши оламни қадим, яъни у ўз-ўзидан бор бўлган деяётган ва Аллоҳ таолонинг бутун борлиқни Ўзи яратгани тўғрисидаги хабарларини инкор этаётган бўлади. Бундай инкор этиш эса очиқ-ойдин куфр ҳисобланади. Ҳақиқий мўмин киши эса барча нарсаларни Аллоҳ таоло йўқдан бор қилган, деган тушунчада бўлади.
Ўший раҳматуллоҳи алайҳ ушбу “бирламчи модда” тўғрисида қандай эътиқодда бўлиш лозимлигини қисқагина қилиб “ҳайуло – бўлмаган нарса” дея баён қилган. Қуръони каримда осмонлару ердагиларнинг ҳаммаси истаса ҳам, истамаса ҳам, Аллоҳ таолонинг белгилаб қўйган қонунларига бўйсуниб яшашларини, борлиқдаги бирор нарса ўз-ўзидан бор бўлиб қолмаганини, балки барча нарсаларнинг яратувчиси Аллоҳ эканлиги баён қилинган:
“Осмонлар ва Ердаги барча жонзот ва уларнинг соялари хоҳ ихтиёрий, хоҳ мажбуран, эртаю кеч саждани Аллоҳга қиладилар. (Эй Муҳаммад!) Айтинг: “Осмонлар ва Ернинг Парвардигори ким?” (яна ўзингиз) “Аллоҳ”, – деб жавоб қилинг! “Бас, Уни қўйиб, ўзларига на фойда ва на зарар етказишга қодир бўлмайдиган (бут ва санам)ларни дўст тутдингизми?” – денг! Яна айтинг: “Кўр (гумроҳ) билан кўрувчи (ҳидоят топган киши) баробар бўлурми? Ёки зулматлар билан нур баробар бўлурми?” Ё улар Аллоҳга Унинг яратиши каби ярата оладиган бутларни шерик қилиб олишган ва улар ҳам яратганлар-у, сўнгра уларга (икки) яратиш ўхшаш бўлиб қолдими?! Айтинг: “Аллоҳ барча нарсанинг яратувчисидир ва У Танҳо ва Ғолибдир”[1].
Яъни осмон ва ер аҳлларининг барчалари истасалар ҳам, истамасалар ҳам ёлғиз Аллоҳ таолога бўйсунишдан ўзга чоралари йўқ. Ҳасан раҳматуллоҳи алайҳ ушбу оят ҳақида: “Мўмин киши Аллоҳ таолога ўз ихтиёри билан бўйсунган ҳолда сажда қилади, кофир эса даҳшатга тушган ва чорасиз қолганида мажбуран сажда қилади”, – деган.
Шунингдек, уларнинг соялари ҳам куннинг аввалида ва охирида сажда қилади. Ушбу оятда коинотдаги барча мавжудотни, ҳатто одамларнинг сояларини ҳам Ўзига сажда қилишга бўйсундириб қўйган Зотнинг буюклиги хабари берилган. Ояти кариманинг давомида “Кўр (гумроҳ) билан кўрувчи (ҳидоят топган киши) баробар бўлурми?”, – дейилган. Бу ерда кўзи кўрдан кофир киши, кўрувчидан эса мўмин киши ирода қилинган. Зулматлардан залолат йўллари, нурдан эса ҳидоят ирода қилинган. Умумий маъноси шуки, кўзи кўр билан кўрувчи, зулматлар билан нур баробар бўлмагани каби, ҳақиқат зиёсини кўрадиган мўмин киши билан, бу зиёни кўра олмайдиган кофир ҳам ҳеч қачон баробар бўла олмайди. Шунга кўра шариатда берилган хабарларни тасдиқлаш ҳақиқат зиёсини кўриш, бу хабарларни инкор қилиш эса ушбу зиёни кўра олмасликдир.
Кейинги мавзу:
Жаннат ва дўзахнинг яратиб қўйилгани баёни