25 Ноябр, 2024, 24 Жумадул аввал, 1446
25 Ноябр, 2024, 24 Жумадул аввал, 1446
Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) Макканинг қон тўкмай фатҳ этилаётганидан шод эдилар, аммо шаҳарнинг пастки қисмида, Холид гуруҳи томонида қиличларнинг ҳавода ялтираганини кўриб, анча хафа бўлдилар. Чунки қон тўкмасликка, уруш қилмасликка буюрган эдилар.
“Эй Холид! Мен сени жанг қилишдан ман этмадимми?” деб сўрадилар. “Ё Расулуллоҳ! Биринчи бўлиб мушриклар ҳужум қилди!” деди Холид ибн Валид. Шунда Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам): “Бу ҳодиса илоҳий тақдир экан!” дея сукутга чўмдилар.
Фатҳдан бир кун олдин Пайғамбар (соллаллоҳу алайҳи ва саллам): “Аллоҳ Макка фатҳини насиб этса, эртага Бани Кинона юртига борамиз. Бани Кинона бир пайтлар бу ерда Қурайш мушриклари билан куфр сояси остида бирлашган эди!” дея марҳамат қилгандилар. Бир кундан кейин Пайғамбаримиз (соллаллоҳу алайҳи ва саллам)нинг байроқлари Бани Кинона юртида тикилди, чодирлари ҳам ўша ерга қурилди. Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) чодирларида бироз дам олдилар, ғусл қилдилар, янги кийим кийиб, саккиз ракат Зуҳо намози ўқидилар. Яна туяларига миниб, қўшин ёнига келдилар.
Ҳижратнинг саккизинчи йили, Рамазон ойининг йигирманчи (жума) куни эди.
Инсоният тарихида буюк инқилоб рўй берди. Инсонларни инсонийликдан маҳрум қилаёзган бутпарастлик маркази Маккага бу шарафни қайтадан юксалтирган, “Ягона илоҳ” эътиқодининг вакили бўлмиш Ислом лашкари ёрқин ва адолатли бир зафар ила кириб келган эди.
Аллоҳнинг энг суюкли қули ва элчиси Муҳаммад (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) бошларида дубулға, остиларида Қосво лақабли туялари, Фатҳ сурасини ўқиган ҳолда, саҳобалар даврасида Каъба Масжидига келдилар. Рўпараларида буюк Каъба бутун азамати билан намоён бўлди. Гулдурос такбир садоларидан яқин-атрофдаги тоғлар титраб кетгандек бўлди.
Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) эҳромсиз ҳолда Ҳарами шарифга кирдилар, Каъбани туянинг устида етти марта тавоф қилдилар. Қўлларидаги учи эгри таёқ билан Ҳажарул Асвадни ўпиб, тавоф қилдилар.
Каъба атрофида мушриклар сиғиниб келган уч юз олтмишта бут ҳали турарди. Ҳолбуки, Каъба тавҳид эътиқодининг илк обидаси сифатида қурилган эди.
Бутларнинг энг каттаси инсон шаклида ясалган, “қуёш тангриси” ҳисобланган Ҳубал эди. Қизил ёқутдан қилиниб, Каъба устига қўйилган бу катта бутнинг олдида етти дона ўқ турарди. Ўқларга “Ҳа” ва “Йўқ” ёзувлари ёзилган бўлиб, бутга сиғинувчи араблар бирор иш бошлашдан олдин бу ўқлар ёрдамида фол очар эди.
Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) қўлларидаги таёқ билан туртиб, бутларни шахсан ўзлари йиқита бошладилар. Ҳар бир бут ағдарилиб тушаётганида ушбу оятни ўқирдилар:
﴿وَقُلۡ جَآءَ ٱلۡحَقُّ وَزَهَقَ ٱلۡبَٰطِلُۚ إِنَّ ٱلۡبَٰطِلَ كَانَ زَهُوقٗا٨١﴾
«Яна айтинг: “Ҳақиқат (яъни Ислом) келди ва ботил (куфр) йўқолди. Чунки ботил нарса йўқолувчидир”» (Исро, 81).
Каъбанинг ичкариси ҳам Қурайш бутларига, деворлари эса, бут расмларига тўла эди. Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) Каъбанинг эшикбони Талҳа ўғли Усмондан Каъбанинг калитини сўрадилар. Каъба эшиги очилиб, кўзлари деворлардаги суратларга, Иброҳим ва Исмоил пайғамбарларнинг тимсоли деб мушриклар эътиқод қилган ҳайкалларга тушди. Ривоятларга кўра, булар бир бут эди. Пайғамбар (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) уларни олиб ташлашни буюрдилар (Имом Бухорий ривояти).
Умар дарҳол бутларни ташқарига олиб чиқди. Каъба суратлардан ва бутлардан тозаланганидан сўнг, калити Талҳа ўғли Усмонга берилди. Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) ёнларида Зайд ўғли Усома, Билол, Талҳа ўғли Усмонлар билан Каъбага кирдилар. Икки ракат намоз ўқиб, Байти шарифни айланиб чиқишди.
Ҳамма томондан мусулмонларнинг такбир овозлари келар, Аллоҳга ҳамдлар айтилар эди.
Бу аснода бутун Қурайш Масжиди Ҳаромга йиғилди, ўзи ҳақида бериладиган ҳукмни сабрсизлик билан кута бошлади. Аллоҳнинг охирги элчиси Каъба эшиги остонасида туриб, ушбу машҳур хутбаларини айтдилар. Бу нутқ ила Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) нафақат маккаликларга, балки бутун инсониятга хитоб қилар эдилар:
“Аллоҳдан бошқа илоҳ йўқ, ёлғиз Аллоҳ бор. Унинг ҳеч қандай шериги ва ёрдамчиси йўқ. Аллоҳ ваъдасининг устидан чиқди. Бандасига ёрдам берди. Барча душманларимизни тарқатиб юборди. Шуни яхши билинглар, барча эски удумлар, барча мол ва қон даъволари бугун шу икки оёғим остидадир (яъни бекор бўлди). Фақат Каъба ҳамда ҳожиларга сув улашиш иши эски ҳолича қолдирилди.
Эй Қурайш жамоаси! Аллоҳ сизлардан жоҳилият давридан қолган ғурурни, ота-боболар ва насл-насаб билан кибрланишни кетказди. Барча инсонлар Одамдан, Одам (алайҳиссалом) эса тупроқдан яратилгандир!” дедилар ва шу ерда Қуръондан ушбу оятларни ўқидилар:
﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلنَّاسُ إِنَّا خَلَقۡنَٰكُم مِّن ذَكَرٖ وَأُنثَىٰ وَجَعَلۡنَٰكُمۡ شُعُوبٗا وَقَبَآئِلَ لِتَعَارَفُوٓاْۚ إِنَّ أَكۡرَمَكُمۡ عِندَ ٱللَّهِ أَتۡقَىٰكُمۡۚ إِنَّ ٱللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٞ١٣﴾
«Эй инсонлар! Дарҳақиқат, Биз сизларни бир эркак (Одам) ва бир аёл (Ҳавво)дан яратдик ҳамда бир-бирларингиз билан танишишингиз (дўст-биродар бўлишингиз) учун сизларни (турли-туман) халқлар ва қабила (элат)лар қилиб қўйдик. Албатта, сизларнинг Аллоҳ наздидаги энг ҳурматлироғингиз тақводорроғингиздир. Албатта, Аллоҳ билгувчи ва огоҳдир» (Ҳужурот, 13).
Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) нутқларида ҳалол ва ҳаромга доир баъзи ҳукмларни ҳам билдирганларидан сўнг: “Эй Қурайш жамоаси! Сизларга ҳозир қандай муомалада бўлишимни ўйлаяпсиз?” дея сўрадилар.
Мушриклар бараварига: “Яхшилик умид қиламиз. Сиз саховатли ва олижаноб қардошимизнинг ўғлисиз!” дея жавоб қилди.
“Бугун сизлар ўтган ишларингизга жавобгар эмассизлар! Қани энди тарқалинглар!” дея марҳамат қилдилар.
Қурайшликлар ва маккаликлар бу сўзлар билан афвга муяссар бўлди. Уларнинг фикрича, “Уруш Пайғамбари” деб ҳисобланган Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) “Раҳмат Пайғамбари” эканларини яна бир бор кўрсатиб қўйдилар. Маккалик муҳожирлар билан қурайшликлар қучоқлашишди.
Бу “Фатҳ нутқи” билан Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам):
Бу хутбадан кейин Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) Масжиди Ҳаромга кирдилар. Замзам суви тарқатиш ишини яна аввалгидай Аббосда, Каъба хизматини Талҳа ўғли Усмонда қолдирдилар.
Пешин пайти ҳабашлик муаззин ҳазрат Билол Пайғамбаримиз (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) амрлари билан Каъбанинг устига чиқди ва азон айтди. Бу қандай муаззам бир инқилоб эди, бир куннинг ўзида Каъбада бир қанча бутларга сиғинилган бўлса, пешин вақти Билолнинг баланд ва ёқимли овози (“Ла илаҳа иллаллоҳ” калимаси орқали) Аллоҳнинг ягоналигини барча мушрикларга эълон қилар, исломий ўзгаришнинг довруғини бутун Макка уфқларига ёяр эди.
Намоздан кейин Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) Сафо тепалигига чиқдилар. Энг баланд жойига ўтирдилар. Бу ерда қурайшликлардан байъат қабул қилдилар. Бир пайтлар (Мадина даврида, Ақоба тепалигида) мадиналиклардан худди шундай байъат олган эдилар. Энди навбат маккаликларга келди. Олдин эркаклардан, сўнгра аёллардан байъат қабул қилинди.
Ойша (розияллоҳу анҳо) қилган ривоятга кўра, бирорта аёлнинг байъати мусофаҳа (қўл сиқиш) шаклида бўлмади. Булардан баъзиларининг байъати оғзаки, баъзилариники Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) қўлларини ботирган сув идишига қўлларини ботириш билан амалга оширилди.
Абу Суфённинг хотини ва Муовиянинг волидаси Ҳинд кимлигини билдирмаслик мақсадида юзини ёпиб, байъат учун хотинлар орасига қўшилди ва Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) олдиларига келганида, бундай деди: «“Аллоҳга ширк келтирмаймиз!” дея қасам ичишимизни истаяпсиз! Биз буни қабул қиламиз. Ўғрилик қилмайсиз, деб айтяпсиз. Мен баъзан эримнинг ҳамёнидан бир неча дирҳам олиб тураман. Бунга ҳам рухсат йўқми? Болаларни ўлдирманглар, дедингиз. Болаларимизни ёшлигидан ўстириб вояга етказдик. Катта бўлишгач, уларни сизлар ўлдирдиларингиз!»
Аммо мушриклар ичида шундай қотиллар бор эди, улар умумий афвдан мустасно тутилиб, қонлари ҳалол қилинди.
Қонлари мубоҳ бўлганлардан бир қисми фатҳ вақтида Маккадан қочганларида, ушланган жойларида ўлдирилди. Кўплари яна кечирилди. Ўлдирилганлар бор-йўғи тўрт киши бўлгани ривоят қилинган. Бироқ Имом Бухорийга кўра, Макка фатҳидан кейин биттагина одам қатл қилинган, у ҳам бўлса Ибн Ҳата эди. Ибн Ҳата мусулмон бўлганидан сўнг озод қилган бир қулини ўлдириб, мусулмонликдан чиққан (муртад бўлган), кейин жорияси билан унинг ўртоғини Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам)га қарши ҳажвия айтишга ташвиқ қилган эди.
Қонлари ҳалол қилинганидан кейин афв бўлганлар орасида Абу Жаҳлнинг ўғли Икрима, Саъд ўғли Абдуллоҳ, Сафвон, Ҳамзанинг қотили Ваҳший, Ҳамзанинг жигарини тишлаган Ҳинд, Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) қизлари Зайнабни яралаган ва охирида ўлимига сабабчи бўлган Ҳаббор, машҳур шоир Зуҳайр ўғли Каъблар бор эди. Инсофсиз душманларга нисбатан Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) кўрсатган бундай юксак шафқат намунаси инсоният тарихида бошқа такрорланмаган!
Ҳабашлик Билолнинг азон товушини эшитганлардан Усаййид ўғли Аттоб бундай деб бақирган: “Минг шукр, отам ўлиб, муқаддас Каъба томида шу қора одамнинг овозини эшитмади. Тирик бўлсайди, бунга чидай олмасди!”
Лекин сал фурсатдан кейин, умумий афв эълон этилганини эшитиб, Аттоб ҳаяжон билан олдинга отилиб чиқди ва: “Мен Усаййиднинг ўғлиман. Аллоҳдан ўзга илоҳ йўқлигига ва сиз Аллоҳнинг элчиси эканингизга ишондим. Буни тасдиқлайман!” деб Пайғамбар (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) ҳузурларида мусулмонлигини билдирди. Шунда Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам): “Жуда яхши! Мен ҳам сени Маккага волий этиб тайинладим!” дея янги мусулмон бўлган ёш қурайшликка Маккани бошқариш вазифасини топширдилар.
Макка фатҳининг иккинчи куни эди. Хузоаликлар бир мушрикни ўлдириб қўйишди. Бу ҳодисадан хафа бўлган Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам): “Аллоҳ таоло осмонлар ва Ерни яратаётганида Макка муҳитини ҳам ҳурматга лойиқ қилиб яратди. Маккада қон тўкишни ҳаром қилган Аллоҳдир. Буни инсонлар ҳаром қилишгани йўқ. Аллоҳ то қиёматгача Маккани ҳаром қилди. Аллоҳга ва охират кунига ишонган кишига Макка ичида қон тўкиш ҳалол эмас. Бу ерда ҳатто дарахт ҳам кесилмайди. Агар биров сизга: “Расулуллоҳ бу ерда жанг қилди!” деса, “Аллоҳ таоло фақат пайғамбаргагина рухсат берган, сизларга эмас”, деб айтинг. Менга ҳам Раббим фақат бир куннинг маълум саотидагина изн берди. Кейин яна кечаги ҳаромлиги бугун қайтди. Ушбу сўзимни бу ерда бўлганлар бўлмаганларга етказсин!” деб марҳамат қилдилар.
Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) умумий афв эълон қилиш билан маккаликларнинг қалбларини ишғол этдилар, халқни тамоман ўзларига боғлаб олдилар.
Макка фатҳи мусулмонлик ҳеч қачон қилич кучи билан ёйилмаганини кўрсатувчи энг ишонарли ва кучли далил бўлди. Ҳолбуки, агар мажбуран Ислом динини ҳар кимга қабул қилдириш мумкин бўлганида, бунинг учун Макка фатҳи муносиб бир фурсат эди. Бироқ бундай йўл тутилмади, фатҳ асносида ҳеч бир одамга мусулмонлик мажбуран қабул қилдирилмади.
Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) Маккада ўн беш кун турдилар. Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) яна Мадинага қайтармиканлар ёки туғилиб ўсган Макка шаҳрида ўрнашиб қолармиканлар, дея мадиналик ансорлар хавотирда эди. Аллоҳнинг элчиси бу ҳолни эшитиб: “Эй ансорлар! Мен Аллоҳнинг қули ва расулиман. Юртингизга ҳижрат қилдим. Ҳаётим ҳаётингиздир, ўлимим ҳам сизнинг ёнингиздадир!” дея марҳамат қилдилар ва ансорларнинг хавотирларини кетказдилар.
Макка фатҳи туфайли йигирма йилдан бери давом этиб келган “Ислом ва ширк” муносабатлари якун топди. Ислом динининг мушриклар устидан ғалабаси ҳақнинг ботилдан устун келиши билан тугади.
Мўмин киши Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам)нинг ҳар бир васиятларига амал қилса, хотиржам яшайди. Васиятда айтилгани каби: “Емайдиган нарсаларингизни йиғиб ташламанг”, сўзига тўлиқ амал қилиш лозим. Бу васиятда мол дунёга боши билан шўнғиб кетиб, ибодатларни унутиб қўйган кишилар учун ажойиб бир эслатма бор. Сабаби, киши қанчалик елиб-югурса ҳам пешонасида борини олади, ундан ортиғига эриша олмайди. Мусулмон киши дунё фарзанди эмас, балки охират фарзанди бўлиши керак. Ҳар бир бола ўз онасига эргашгани каби мўмин банда ҳам ҳақиқий роҳат-фароғат ҳаёти бўлган охиратга талпиниши керак.
Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) уларнинг гапларига қўшимча қилган яна бир васиятлари “Ўзингиз яшамайдиган иморатларни қуриб ташламанг” сўзи бўлиб, бу билан дунёнинг зебу зийнатларига ҳаддан ортиқ берилиб кетмасликни тавсия қилмоқдалар. Мўмин – бу дунёда охират ҳовлисини қура олган кишидир. Шоир айтганидек:
Ўлимдан сўнг киши учун на ҳовли бор ва на уй,
Фақат у яшар дунёда нима қурган бўлса, шу кўй!
Шеърдаги ташбеҳ шуки, инсон бу дунёда тоат-ибодатлари ва солиҳ амаллари билан охират учун манзил тайёрлайди.
Ҳақни ботилдан устун билган, ҳақиқий имон эгаси дунёга қаттиқ боғланиб қолмайди. Чунки Аллоҳ ва Унинг Расулига имон келтирганлар дунёдаги энг қалби бой кишилар ҳисобланади. Имони унинг барча нарсаларни тўғри англашига сабабчи бўлади ва оқибатда дунёнинг арзимас нарса – матоҳ эканини кўради.
Қуръони каримда бундай марҳамат қилинади:
﴿ٱعۡلَمُوٓاْ أَنَّمَا ٱلۡحَيَوٰةُ ٱلدُّنۡيَا لَعِبٞ وَلَهۡوٞ وَزِينَةٞ وَتَفَاخُرُۢ بَيۡنَكُمۡ وَتَكَاثُرٞ فِي ٱلۡأَمۡوَٰلِ وَٱلۡأَوۡلَٰدِۖ كَمَثَلِ غَيۡثٍ أَعۡجَبَ ٱلۡكُفَّارَ نَبَاتُهُۥ ثُمَّ يَهِيجُ فَتَرَىٰهُ مُصۡفَرّٗا ثُمَّ يَكُونُ حُطَٰمٗاۖ وَفِي ٱلۡأٓخِرَةِ عَذَابٞ شَدِيدٞ وَمَغۡفِرَةٞ مِّنَ ٱللَّهِ وَرِضۡوَٰنٞۚ وَمَا ٱلۡحَيَوٰةُ ٱلدُّنۡيَآ إِلَّا مَتَٰعُ ٱلۡغُرُورِ٢٠﴾
«Билингизки, бу дунё ҳаёти фақат ўйин, эрмак, зийнат, ўзаро фахрланиш ва мол-дунё ҳамда фарзандларни кўпайтиришдан иборатдир. (У) бамисоли бир ёмғирки, унинг (сабабидан униб чиққан) гиёҳ кофирларни таажжубга солур. Сўнгра у қуригач, уни сарғайган ҳолда кўрасиз. Сўнгра у ўтин бўлиб қолур. Охиратда эса (қай бирларингиз учун) қаттиқ азоб, (қай бирларингиз учун) Аллоҳ томонидан мағфират ва ризолик бордир. Дунё ҳаёти фақат алдов матоҳидир» (Ҳадид, 20).
Дунё вақтинчалик озгина фурсат эканига ишора қилиб Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) бундай деганлар: “Менинг наздимда дунё гўё ёз иссиғида бир отлиқ йўловчи бир дарахт соясида озгина дам олиб, сўнгра кетгани кабидир” (Абул Лайс Наср ибн Муҳаммад ибн Аҳмад Самарқандий тафсирида келтирган).
Аллоҳ таоло Иброҳим ва Мусо (алайҳимассалом)га туширган саҳифаларда барча пайғамбарлар ва уларнинг умматларига ибрат бўлиши учун дунёга шундай хитоб қилиб дейди: “Эй дунё! Солиҳ кишиларга зийнатли кўринсанг ҳам, лекин уларнинг наздида қадринг қанчалар паст. Мен уларнинг қалбларида сенга нисбатан ғазаб ва сабрни жойлаштирдим. Мен сендан ҳақир бошқа нарса яратмадим. Мен сенга шундай кун тақдир қилдим, у кунда сен ҳеч кимга ярамайсан ва ҳеч ким сенда қолмайди”.
Демак, дунёнинг ҳақирлиги Қуръони каримдагина эмас, балки барча илоҳий китоблар ва саҳифаларда зикр қилинган.
Ҳадиси Шарифда бундай дейилади:
عَنْ سَهْلِ بْنِ سَعْدٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ: جَاءَ رَجُلٌ إلَى النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَقَالَ: “يَا رَسُولَ اللَّهِ، دُلَّنِي عَلَى عَمَلٍ إذَا عَمِلْته أَحَبَّنِي اللَّهُ وَأَحَبَّنِي النَّاسُ” فَقَالَ: “ازْهَدْ فِي الدُّنْيَا يُحِبَّك اللَّهُ وَازْهَدْ فِيمَا عِنْدَ النَّاسِ يُحِبَّك النَّاسُ”
Саҳл ибн Саъд (розияллоҳу анҳу) ривоят қилади: «Бир киши Пайғамбар (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) олдиларига келиб: “Ё Расулуллоҳ, менга шундай бир амални ўргатинг, уни қилсам Аллоҳ ҳам, инсонлар ҳам мени яхши кўрсин”, деди. “Дунёдан юз ўгир (унга берилма), Аллоҳ сени яхши кўради. Инсонлардаги нарсалардан беҳожат бўл, улар сени яхши кўради”, дедилар» (Ибн Можа).
Зоҳидлик жуда ҳам улуғ иш бўлиб, кишини ориятли, ҳамиятли қилади ва шу билан бирга, одамлар орасида обрўси ортишига сабаб бўлади. Олимлар айтади: “Молу дунёси кўп одам зоҳид эмас, балки Қорун каби бой-бадавлат бўлса ҳам, молу дунё унинг қалбини ўғирламаган бўлса, ўша зоҳиддир”.
Мўмин киши ҳаётнинг ҳар бир жабҳасида ғайрат ва шижоат билан меҳнат қилиши ва натижани фақат Аллоҳдан кутиши лозим.
Бу ҳақда Қуръони каримда бундай дейилади:
﴿وَقُلِ ٱعۡمَلُواْ فَسَيَرَى ٱللَّهُ عَمَلَكُمۡ وَرَسُولُهُۥ وَٱلۡمُؤۡمِنُونَۖ وَسَتُرَدُّونَ إِلَىٰ عَٰلِمِ ٱلۡغَيۡبِ وَٱلشَّهَٰدَةِ فَيُنَبِّئُكُم بِمَا كُنتُمۡ تَعۡمَلُونَ١٠٥﴾
«Айтинг: “Амаллар қилинг! Албатта, Аллоҳ, Расули ва мўминлар амалларингизни кўражак. Шунингдек, албатта, ғойиб ва ошкора (ишлар)ни билувчи (Зот) ҳузурига қайтарилурсиз. Бас, (ўшанда) сизларга қилган ишларингиз хабарини берур”» (Тавба, 105).
Меҳнат қилиш кишини чиниқтиргани каби, унинг ҳалол ризқ топиб ейиши учун асосий омил ҳамдир. Мўмин киши Аллоҳ ва унинг Расули (соллаллоҳу алайҳи ва саллам)га имон келтириб, тоат-ибодатларини ўз ўрнида бажариб юрса, унинг ҳар бир иши ибодат ўрнига ўтади. Ҳаттоки, кун бўйи оила, бола-чақа боқаман деб ишлаб, кечаси ухлаши ҳам ибодатдир. Эл-юрт учун, ватан равнақи йўлида тинмай хизмат қилиш эса, энг шарафли ишлардан ҳисобланади.
Ислом арконларини ўз вақтида бажариш, ўзи ёлғиз қолганда ҳам, омма олдида ҳам бир хил кўринишда ва ҳар бир ишимни Аллоҳ кўриб турибди-ку, деган эътиқодда бўлиш кишининг ҳалоллиги учун етарли. Чунки у ҳеч кимга хиёнат қилмайди. Ватанини, элини ўйлаб ҳаракат қилади.
Инсон ўзининг пешона тери билан топган мол-дунёси қанчалар тотли экани, уни истеъмол қилиш билан роҳатланса, оиласи, қариндошлари ва ёру дўстлари даврасида ҳурмати яна ҳам ошади.
Инсон ўткинчи ҳаётга эмас, балки абадий қоладиган жойига интилиши ва шунга яраша солиҳ амаллар қилиши керак. Чунки у кунда киши бу дунёда қилиб ўтган барча ишларини кўради.
Қуръони каримда айтилади:
﴿إِنَّآ أَنذَرۡنَٰكُمۡ عَذَابٗا قَرِيبٗا يَوۡمَ يَنظُرُ ٱلۡمَرۡءُ مَا قَدَّمَتۡ يَدَاهُ وَيَقُولُ ٱلۡكَافِرُ يَٰلَيۡتَنِي كُنتُ تُرَٰبَۢا٤٠﴾
«(Эй Макка кофирлари!) Дарҳақиқат, Биз сизларни яқин (да воқе бўладиган) азобдан огоҳлантирдик. У кунда (ҳар бир) киши ўзи қилиб ўтган нарсаларни (яъни барча яхши-ёмон амалларни) кўрар ва кофир кимса: “Эҳ, кошки, тупроқ бўлиб кетсам эди!” дер» (Набаъ, 40).
Оятидаги “яқин (да воқе бўладиган) азоб”дан мурод, қиёмат куни азобидир. Чунки “Ҳар бир келувчи яқиндир” қоидасига биноан, у куннинг келиши яқиндир. Ўша кун келганида бандалар бошига турли савдолар тушар (“Тафсири Насафий”, 2-жилд).
Қуръони каримдаги кўплаб оятлар пайғамбарлар воситасида инсонларни шиддатли азобдан огоҳлантириш учун нозил бўлган.
Абу Қатода оятдаги “яқин азоб”ни гуноҳкорнинг азоби, чунки у азобга яқин, деган.
Муқотил (раҳимаҳуллоҳ) эса: “Бадр уруши куни мушрикларнинг мағлуб бўлиши”, деб тафсир қилган.
Оятдаги “киши” сўзи аёлни ҳам, эркакни ҳам ўз ичига олади. Чунки эркакларга айтилган хитоб аёллар учун ҳамдир.
Ато (раҳимаҳуллоҳ): “Оятдаги кишидан мурод, кофирдир”, деган.
Шайтон (алайҳилаъна) қиёмат куни Одам (алайҳиссалом) зурриётининг бошига тушган бу савдоларни кўриб хурсанд бўлади. Кофирлар эса, тупроққа айланиб қолишни орзу қилади. Шайтон асли оловдан, одам эса тупроқдан яратилган. Бу дунёда шайтонга малай бўлиб хизмат қилган кофир ва мунофиқлар охиратда шайтоннинг асл манбаи олов эмас, аксинча, одамнинг асли бўлмиш тупроққа айланишни хоҳлайди (“Руҳул маъоний” тафсири, 29–30 поралар, 21–22-бетлар).
Аллоҳ таоло бу дунёда ҳам, охиратда ҳам барчамизнинг юзимизни ёруғ қилсин. Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) айтиб кетган муборак васиятларга ҳаётимизнинг барча соҳаларида тўлиқ амал қилиб боришни насиб айласин.
Аллоҳнинг инояти ва фазли-карами билан иккинчи китоб ниҳоясига етди.
КЕЙИНГИ МАВЗУ:
УЧИНЧИ КИТОБ:
Учинчи васият...
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм
Абдуллоҳ ибн Зубайрнинг халифалиги
(халифалик даври: ҳижрий 64–73; милодий 683–692)
Абдуллоҳ ибн Зубайрнинг ҳаёти
Абдуллоҳ ибн Зубайр – жаннат башорати берилган ўн кишининг бири бўлган машҳур саҳоба Зубайр ибн Аввом розияллоҳу анҳунинг ўғилларидир. Оналари – Асмо бинт Абу Бакр Сиддиқ розияллоҳу анҳо.
У зот ҳижратдан кейин Мадинада биринчи туғилган бола эдилар. Шунинг учун у киши туғилганида мусулмонлар ниҳоятда хурсанд бўлган. Ўша пайтда яҳудийлар «Муҳожирларда бепуштлик тарқалган» деб даъво қилишарди. Абдуллоҳ ибн Зубайрнинг туғилиши эса Мадинаи мунавварада мусулмонлар учун байрам устига байрам бўлиб кетди.
У киши улуғ саҳобадир. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам вафот этганларида Абдуллоҳ ибн Зубайр тўққиз ёшда эдилар. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламдан ўттиз учта ҳадис ривоят қилганлар.
Абдуллоҳ ибн Зубайр Қуръон оятлари ёзилган саҳифалардан мусҳафларга нусҳа кўчиришдек масъулиятли ишни бажарган тўрт саҳобанинг биридирлар.
Усмон розияллоҳу анҳу Ҳафса онамизга одам юбориб: «Бизга саҳифаларни бериб тур, ундан мусҳафларга нусха кўчириб олайлик, кейин уларни ўзингга қайтариб берамиз», деган. Шунда Ҳафса уларни Усмонга бериб юборган. У зот Зайд ибн Собит, Абдуллоҳ ибн Зубайр, Саъид ибн Ос ва Абдурраҳмон ибн Ҳорис ибн Ҳишомларга амр қилган ва улар мусҳафларга нусха кўчиришган.
Абдуллоҳ ибн Зубайр розияллоҳу анҳу Ярмук урушида оталари билан бирга иштирок этганлар. Ҳазрати Усмон розияллоҳу анҳу қатл қилинган куни у кишини ҳимоя қилиб жанг қилганлар ва жароҳатланганлар. Шунингдек, Қустантиния ғазотида, кейинчалик Муовиянинг даврида Африкадаги фатҳларда ҳам иштирок этганлар.
Ўша пайтда Африка жамияти дейилганда Тароблусдан Танжагача чўзилган катта ерларни ўз ичига олган жамият кўзда тутиларди. Унинг подшоҳи Рум томонидан қўйилар, ўша пайтда Жиржис исмли одам подшоҳ эди. У ҳар йили Рум подшоҳига харож тўлаб турарди. Жиржис бир юз йигирма минг отлиқдан иборат лашкар тўплади. Мусулмонлар келиб, Исломни арз қилишган эди, у бош тортиб, урушни ихтиёр қилди. Жиржис жарчи юбориб, «Ким Абдуллоҳ ибн Саъдни қатл қилса, уни қизимга уйлантираман ва юз минг динор бераман!» деб жар солдирди.
Мусулмонларнинг қўмондони Абдуллоҳ ибн Зубайр эдилар. У киши Абдуллоҳ ибн Саъддан изн олиб, мусулмонлар ичида «Ким Жиржисни қатл қилса, у юз минг динор олади ва Жиржиснинг қизига уйланиб, унинг мамлакатига волий бўлади!» деб жар солдирдилар. Жиржиснинг дилига қўрқув тушди.
Аввалига жанг Жиржиснинг режаси бўйича давом этди, яъни эрталаб бошланиб, пешинда тўхтар эди. Кейин Абдуллоҳ ибн Зубайр мусулмон жангчиларни иккига бўлдилар. Бир қисми пешингача уруш қилади, иккинчиси пешиндан кейин. Ана шунда румликлар дам олишга улгуришмайди. Мусулмонлар эса дам олиб дам олиб, жангни давом эттираверадилар.
Абдуллоҳ ибн Зубайрнинг ушбу режаси румликларнинг мағлубиятига асосий сабаб бўлди. Абдуллоҳ ибн Зубайр Жиржисни қатл этди.
Абдуллоҳ ибн Зубайр розияллоҳу анҳу жуда кўп ибодат қилар эдилар. Халифалар ичида чавандозлиги билан машҳур бўлганлар. Шижоатда у кишига тенг келадиган одам йўқ эди.
«Абдуллоҳ ибн Зубайр розияллоҳу анҳу намоз ўқисалар, хушуъдан қотган таёққа ўхшаб қолар эдилар. Сажда қилганларида чумчуқлар у кишини девор деб ўйлаб, устиларига қўнар эди. Бир куни Каъбанинг Ҳатийм тарафида намоз ўқиётганларида тош тушиб, кийимларининг бир томонини узиб кетганини ҳам сезмаганлар».
Ҳижратнинг 64 йили Язид ибн Муовия вафот этганида бу зот халифа бўлишлари учун байъат берилди. Мана шу даврда Миср, Ҳижоз, Яман, Хуросон, Ироқ, Шом юртларининг баъзи ерларига ҳукмдор бўлдилар.
Абдуллоҳ ибн Зубайр розияллоҳу анҳу ўзлари умавийларга қарши чиқиб, Маккага амир бўлиб турганларида Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам айганларидек қилиб, Каъбани қайта қурдилар. Аммо умавийларнинг лашкарбошиси золим Ҳажжож Абдуллоҳ ибн Зубайрни қатл қилиб, қурилишларини бузиб, қурайшликлар кўрганидек қилиб қайта қурди.
Абдуллоҳ ибн Зубайр ўзларининг халифалик даврларида биринчи бўлиб дирҳамни жорий этдилар. Бу дирҳамнинг бир тарафига «Муҳаммадур Расулуллоҳ», иккинчи тарафига «Амруллоҳи бил вафо вал адл» деб битилган эди.
Абдуллоҳ ибн Зубайрга байъат
Карбалода Ҳусайн розияллоҳу анҳу қатл қилинганларидан сўнг Ибн Зубайр Язидни халифаликдан олинди, деб эълон қилдилар ва одамларни ўзларига байъат қилишга чақирдилар. Мадинаи мунаввара ва Маккаи мукаррама аҳли у кишига байъат қилди. Юқорида айтиб ўтилганидек, Язид ибн Муовия Ибн Зубайрга қарши уруш қилди. Мадинаи мунавваранинг Ҳарамини бузиб, ичкарида уруш қилишга журъат этди. Маккаи мукаррама қамал қилиб турилганда, ҳижрий 64 (милодий 683) йилда Язид вафот этди. Шундан кейин Абдуллоҳ ибн Зубайрнинг ишлари қарор топди. У кишига бошқа шаҳарларнинг одамлари ҳам байъат қилишди. Бану Умайяга фақат Шомнинг бир қисмигина қолди, холос.
Абдуллоҳ ибн Зубайр ана шу тарзда қонуний халифага айланди. Шунга биноан Муовия ибн Язид, Марвон ибн Ҳакам ва Абдулмалик ибн Марвонларнинг биринчи даврдаги халифаликлари ботил ҳисобланди. Улар ҳақида: «Абдуллоҳ ибн Зубайрнинг замонида Шомда ҳоким бўлиб туришган», дейилади. Аҳли илмларнинг кўплари мана шунга иттифоқ қилганлар.
Ҳодисалар
Марвон ибн Ҳакамнинг фаолияти
Язиднинг ўлимидан кейин унинг ўғли Муовия халифа бўлди. Лекин у халифаликдан воз кечиб, узлатга юз тутди.
Умавийлар ҳижрий 64 йилда Марвон ибн Ҳакамга байъат қилишди. У Шомнинг барчасини ўз ҳукми остига бўйсундиришга имкон топди. Сўнг Абдуллоҳ ибн Зубайрдан Мисрни тортиб олди.
Марвон ибн Ҳакам ҳижрий 65 (милодий 684) йилда вафот этди. У ҳам ўғли Абдулмаликка аҳд олиб, уни халифа қилиб қўйгач, оламдан кўз юмди.
Мухтор Сақафий ҳаракати
(ҳижрий 64–67; милодий 683–686)
Мухтор Сақафий Ибн Зубайрнинг одамларидан эди. Лекин у Ибн Зубайрдан ажралиб, ўзбошимчалик билан иш юритиб, бош кўтарди ва Куфага жўнаб кетди. У залолатга кетиб адашган, ниҳоятда обрўталаб ва мол-мулкка ўч одам эди. У Куфага эга чиқиб олди, Мосулни буйсундирди, Маккага ҳужум қилди. Абдулмалик унга қарши уруш олиб борган эди, Сақафий уни енгди. Ҳусайн розияллоҳу анҳунинг қотилларини қатл қилди, уларни жуда қаттиқ таъқиб остита олди. Бу ишларни у шийъаларнинг розилиги учун қилди. Мухтор Сақафий Убайдуллоҳ ибн Зиёдни қатл қилди. Сўнгра Мусъаб ибн Зубайр Мухтор Сақафийни йўқ қилди. Мусъаб Абдуллоҳ ибн Зубайр ва унинг укаси томонидан Басранинг волийси этиб тайинланган эди. Бу воқеа ҳижрий 67 (милодий 686) йилда бўлиб ўтди.
Абдулмаликнинг Ироқ ва Мадинани эгаллаб олиши
Абдулмалик ўзи бош бўлиб, Мусъаб ибн Умайрга қарши уруш қилиш учун йўлга чиқди. Мусъаб енгилди ва ҳижрий 71 (милодий 690) йилда қатл қилинди. Ироқ Абдулмаликка бўйсунди. Сўнг унинг лашкари Мадинаи мунавварага келди ва у ерни ҳам ўзига бўйсундирди.
Абдуллоҳ ибн Зубайрнинг қатл қилиниши ва Макканинг бўйсундирилиши
Кейин Абдулмалик ўз қўмондони Ҳажжож ибн Юсуф бошчилигида лашкарини Макка томон юборди. Ибн Зубайр Маккада ўзига истеҳком қуриб олган эди. Ҳажжож Маккаи мукаррамани қамал қилди. Каъбани манжаниқда тошга тутди. Одамлар Ибн Зубайрни ташлаб қочиб кетишди. Ибн Зубайр ўзига яқин кишилар билан беқиёс шижоат кўрсатиб, Каъбанинг олдида душманга қарши жанг қилди. Бироқ манжаниқда отилган тошлар тегиб синган Каъбанинг бўлаклари остида ҳалок бўлди. Бу ҳодиса ҳижрий 73 (милодий 692) йилда содир бўлди. Шундай қилиб, Макка ва унинг аҳолиси Абдулмаликка бўйсунди. Барча юртларга Абдулмалик қонуний халифа бўлиб олди.
Абдуллоҳ ибн Зубайр розияллоҳу анҳунинг халифалиги таҳминан тўққиз йил давом этди.
Умавийлар халифалигининг қайта тикланиши
Абдулмалик ибн Марвон
(халифалик даври:ҳижрий 73–86; милодий 692–705)
Абдулмалик ибн Марвоннинг ҳаёти ва халифалиги
Абдулмалик ибн Марвон ибн Ҳакам ибн Абу Ос ибн Умайя 16 ёшлигида Муовия уни Мадинага волий қилган эди. У халифа бўлишидан олдин ғоятда обид, зоҳид ва фақих инсон бўлиб, Мадинаи мунавваранинг уламоларидан саналарди. Абдулмалик ибн Марвон ҳижрий 41–45 йилларда Африкани фатҳ қилиш ишларида иштирок этган. Ҳижрий 65 (милодий 684) йилда отаси Марвон ибн Ҳакамнинг вафотидан кейин ишни ўз қўлига олди. Ўша вақтда Ибн Зубайр халифа бўлиб турган эди. У Ироқни Ибн Зубайрдан ажратиб олгандан сўнг уни қатл қилиб, Ҳижозни ўзига бўйсундирди. Бошқа шаҳарлар ҳам унга байъат қилди. Ҳижрий 73 (милодий 692) йилдан Абдулмалик ибн Марвон қонуний халифага айланди ва барча вазиятни ўз қўлига олди.
Бу инсон умавийлар давлатининг иккинчи асосчиси саналади. Абдулмалик ибн Марвон ишни қўлига олган пайтда Ислом олами тарқоқ ҳолатда эди. У ўзининг донолиги ва сиёсати билан юртларнинг ҳаммасини тоатга қайтишга ундади ва бу ишда муваффақиятга эришди. Барча бош кўтаришлар, исёнлар ва қўзғалонларни бостирди.
Фатҳлар
Абдулмалик ибн Марвоннинг даврида кенг ва катта фатҳлар бўлмади, чунки у хорижийларга ва Ибн Ашъасга қарши жанг билан машғул бўлди. Кейинроқ Румга қарши уруш қилишга қайтди, чунки улар Шом юртларига таҳдид солиб турган эди. Мағриб юртлари қайтадан фатҳ, қилинди. Ўша даврда Шимолий Африка майдонида энг катта ва машҳур қўмондонлардан бири Мусо ибн Нусайр бўлди. Уқбанинг ўлимидан кейин Танжа ва Сиптани фатҳ қилди.
Шарқ тарафда Мовароуннаҳр юртларида туркларга қарши урушлар бўлди. Муҳаммад Сақафий Синдни фатҳ қилди. Машриқда кенг қамровли фатҳлар бўлмади, бироқ унинг давридаги барқарорлик отаси Валиднинг пайтидагидан кўра салмоқлироқ бўлди.
Ҳодисалар Абдурраҳмон ибн Ашъас ҳаракати
(ҳижрий 81–85; милодий 700–704)
Ҳижрий 81 йилда Ҳажжож Абдурраҳмон ибн Ашъасни турк юртларини фатҳ қилиш учун юборди.
У ерда жуда кўп ғалабаларга эришган Абдурраҳмон ибн Ашъас Ҳажжожга ва Абдулмаликка итоат қилишдан бош тортди. Ҳажжожга қарши уруш олиб бориб, Ироқни бўйсундирди. Сўнг машриқ тарафда Хуросондан бошқа жойлар унга бўйсунди. Абдурраҳмон ибн Ашъас билан умавийлар орасида катта урушлар бўлди. Ниҳоят ҳижрий 82 йилда у енгилиб, қочиб кетди ва ҳижрий 85 йилда қатл қилинди.
Ҳажжож томонидан Ибн Ашъасга эргашган уламолардан кўпчилиги ҳам қатл қилинди. Уларнинг ичида тобеъинлардан бўлмиш Саъид ибн Жубайр ҳам бор эди.
Ҳажжож ибн Юсуф Сақафий
Абдулмаликнинг энг кўзга кўринган одамларидан бири бўлган бу шахс ўзининг сиёсати, доҳийлиги ва шафқатсизлиги билан машҳур бўлди. У Мусъаб ибн Зубайрга қарши уруш олиб борган, Ироқни умавийларга қўшган қўмондонлардан эди. Сўнг Абдулмалик уни Абдуллоҳ ибн Зубайрга қарши урушиш ва Ҳижозни бўйсундириш учун юборди. У Ибн Зубайрни ўлдирди ва ўша ерларга ўзи волий бўлди.
Ироқда фитналар янгитдан бошланганда (ўзи ҳар доим шундай бўлиб келган), Абдулмалик Ҳажжожни Ироққа волий қилди. Ҳажжож Ироққа қарши раҳмсиз ва шафқатсиз сиёсат олиб бориб, уни ҳам ўзига бўйсундирди. Ҳажжожнинг нуфузи Шарқнинг барча тарафларига тарқалди. Умавийлар давлати дуч келган тўсиқларни енгишда унинг хизматлари ниҳоятда катта эди. Кўриниб турибдики, Ҳажжожнинг шафқатсизлиги ўша замондаги тинчлик ва истиқлол учун хизмат қилган.
Хаворижлар
Ўша даврларда хаворижларнинг Ироқ ва Арабистон яриморолидаги фаолиятлари кучайди. Умавий қўмондонлардан Муҳаллаб ибн Абу Сафро уларнинг устидан кўп ғалабаларга эришиб, у ерларда жуда кўп аҳолини қириб битирди. Қотрий ибн Фужоъа ва Шабиб Шайбоний хаворижларнинг энг кўзга кўринган намояндаларидан эди.
Абдулмалик ибн Марвон амалга оширган энг муҳим ишлар
– Ҳижрий 76 (милодий 695) йилда исломий пул бирлиги чиқарилиб, муомалага киритилди.
– Масжидул Ақсо биноси янгиланди.
– Девон ишлари арабийлаштирилди. Бу иш ҳижрий 81–86 (милодий 700–705) йилларда амалга оширилди.
Абдулмалик ибн Марвоннинг вафоти
Абдулмалик ибн Марвон ҳижрий 86 (милодий 705) йилда вафот этди. Унинг қонуний халифалиги ўн уч йил давом этди.
Кейинги мавзулар:
Валид ибн Абдулмалик.
Иймон 
Намоз 
Рўза 
Закот 
Ҳаж 
Қуръон 
Ислом сабоқлари 
Aлоқа