27 Ноябр, 2024, 26 Жумадул аввал, 1446
27 Ноябр, 2024, 26 Жумадул аввал, 1446
*** Ҳайит намозлари ҳукми ва шартлари ***
Ҳайит намозлари жума намози фарз бўлган кишиларга вожибдир. Фақат хутба ҳайит намозларида суннатдир.
Хутбани ҳайит намозидан аввал ўқиш ёки хутба ўқимасдан ҳайит намозини ўқиш карохат билан жоиздир.
*** Рамазон ҳайитининг мустаҳаблари ***
Рамазон ҳайитида қуйидаги ўн уч нарса мустаҳабдир:
Ҳайит намозидан аввал масжидда, уйда ва намоздан сўнг эса масжидда нафл намоз ўқиш макруҳдир.
*** Ҳайит намозининг вақти ***
Ҳайит намозининг вақти, қуёшнинг бир ёки икки найза бўйи (уч ё тўрт метр) кўтарилишидан бошлаб то заволигача бўлган вақтдир.
*** Ҳайит намозларини ўқиш тартиби ***
Ҳайит намозига ният қилиб, такбири таҳрима айтилади. Сўнгра қўллар боғланиб сано ўқилгач, уч марта такбир айтилади ва ҳар бирида қўллар кўтарилади, биринчи ва иккинчи такбирларда қўлни пастга қўйиб юбориб, учинчисидан сўнг боғланади.
Сўнгра хуфя «Аъузу» ва «Бисмиллаҳ»ни айтгач, жаҳран Фотиҳа ва зам сура ўқийди ва руку қилади. Ҳайит намозларининг дастлабки ракатида Аъло сурасини ўқиш мандубдир, иккинчи ракатни «Бисмиллаҳ» билан бошлаб Фотиҳа ва зам сура ўқигач, биринчи ракатда бўлганидек, қўлларни кўтарган ҳолда, уч марта зиёда такбир айтилади. Учала такбирда ҳам қўллар кўтарилгач, ёнига қўйиб юборилади ва тўртинчисида рукуга борилади. Намоз ўқиб бўлингач, хатиб хутба ўқийди ва унда фитр садақасининг ҳукмини тушунтиради. Ҳайит намозини имом билан бирга ўқий олмаган киши (сўнгра) қазосини ўқимайди. Ҳайит намозини ўқиш бирор узр туфайли, фақатгина иккинчи кунга кечиктирилиши мумкин.
*** Қурбон ҳайтининг ҳукми ***
Қурбон ҳайитининг ҳукмлари айнан Рамазон ҳайитининг ҳукмлари кабидир. Фақат (киши ширинлик) ейишни намоздан кейинга қолдиради ва (масжидга кетаётганида) йўлда такбирни баланд овоз билан айтади. Имом хутбада Қурбонлик ҳукмларини ва ташриқ такбирини тушунтиради. Намоз бирор-бир узр туфайли уч кунгача кечиктирилиши мумкин.
***Ташриқ такбирининг ҳукми, муддати ва кимларга вожиб бўлиши***
Ташриқ сўзининг луғавий маъноси «қуёш нурида гўштни қуритиш» деганидир. Арабларда ҳайитнинг биринчи, иккинчи, учинчи кунлари қурбонлик гўштларини қуритиш одат бўлгани учун бу кунларга ташриқ кунлари деб ном берилган. Баъзи олимларга кўра, бу сўзнинг «жарангдор овоз билан такбир айтиш» деган маъноси ҳам бор.
Арафа куни бомдод намозидан бошлаб, ҳайитнинг тўртинчи куни аср намозигача (аср намози билан биргаликда 23 вақт) ҳар фарз намоз ўқилганидан сўнг, мунфарид (якка намоз ўқувчи), жамоат, имом, муқим, мусофир, шаҳарлик, қишлоқлик, аёл ва эркак ҳар бир намозхонга ташриқ такбирини айтиш вожибдир. Бутун Ислом ўлкаларида фатво шунга кўрадир.
*** Ташриқ такбири ***
Ташриқ такбири қуйидагича:
Аллоҳу акбар, Аллоҳу акбар, ла илаҳа иллаллоҳу валлоҳу акбар, Аллоҳу акбар ва лиллаҳил ҳамд.
Изоҳ: Пайғамбаримиз, соллаллоҳу алайҳи ва саллам, арафа куни бомдод намозида жамоатга юзланиб: «Шу кунларда сиз айтадиган ва Пайғамбар ҳам айтган энг хайрли сўзлар «Аллоҳу акбар, Аллоҳу акбар, ла илаҳа иллаллоҳу валлоҳу акбар, Аллоҳу акбар ва лиллаҳил ҳамд» сўзларидир» деганлар.
Ривоятга кўра, ташриқ такбирининг тарихи шундай: Ҳазрат Иброҳим, алайҳиссалом, ўғли Исмоилни, алайҳиссалом, Аллоҳ учун қурбон қилмоқчи бўлган пайтда бирдан Жаброилнинг, алайҳиссалом, бир қўчқор билан тушишлари Иброҳимни, алайҳиссалом, қўрқитади. Жаброил, алайҳиссалом, ерга тушар экан, «Аллоҳу акбар» дейдилар. Ўзини қўлга олган Иброҳим, алайҳиссалом, эса «Аллоҳу акбар ва лиллаҳил ҳамд», деб жавоб берадилар.
*** Қуёш тутилганида ўқиладиган намоз ***
Қуёш тутилганида нафл намозга ўхшаш икки ракат намоз ўқиш суннатдир. Бу намоз азон ва иқоматсиз, хутбасиз, махфий қироат билан, жума имоми, давлат бошлиғининг вакили имомлигида ўқилади. Ҳар икки ракатнинг руку ва саждаларини узунроқ қилиш суннатдир. Намоздан сўнг имом қиблага қараб ўтириб ёки жамоатга қараб тик туриб, қуёш очилгунча дуо қилади, жамоат омин деб туради. Имом бўлмаса қуёш тутилганидаги намоз жамоатсиз ўқилади.
Изоҳ: Ривоятга кўра, Пайғамбаримиз, соллаллоҳу алайҳи ва саллам, даврларида бир куни қуёш тутилди, у киши халқни тўплаб, икки ракат намоз ўқишди. Бу намозда узоқ қиёмда турганидан сўнг руку қилдилар, рукуда узоқ вақт қолдилар, сўнг сажда қилдилар, узоқ муддатли бир саждадан сўнг иккинчи ракатга турдилар, иккинчи ракат ҳамм жута чўзилди ва намоз тугади, Қуёш очилди.
Бу ҳақда Пайғамбаримиз, соллаллоҳу алайҳи ва саллам: «Бу Аллофнинг қулларини ўз қудрати билан қўрқитиши – ибрат олинадиган ҳодисадир. Қуёш тутилишини кўрсангиз, энг яқин фарз намозга ўхшаш намоз ўқингизлар», деганлар.
*** Ой тутилганида ўқиладиган намоз***
Кундуз пайтидаги қоронғу зулмат, шиддатли шамол ёки қаттиқ қўрқув (зилзила, оғир юқумли касаллик ва ой тутилиши) ҳолатида ҳар ким якка ҳолда икки ракат нафл намоз ўқийди.
Қуёш ва ой тутилганида икки ракат нафл намоз ўқиш суннатдир. Бу эса мусулмонларнинг бу ҳодисалардан дахшатга тушиб, қўрқишларидан далолат бермайди. Қуёш ва ой Аллоҳнинг буюк неъматларидандир. Бири кундуз, бири кечани ойдинлатади. Бу неъматларнинг фойдаларини олимлар ҳали тўлиқ ўрганмаганлар. Гўё улар йўқ бўлгандек туюладиган тутилиш асносида бу неъматларнинг Яратувчисига шукр қилиш, намоз ўқиш лозимдир.
*** Ёмғир сўраш дуоси ***
Истисқо Аллоҳ таолодан истиғфор тилаб, махсус ҳолда ёмғир ёғдиришини сўрашдир. Истисқода намоз жамоат билан ўқилмайди. Кетма-кет уч кун эски, тоза, ҳатто солинган кийимларни кийиб, бўйни эгик, тавозеъ ва хушуъ билан, яёв холда чўлга (сахрога) шаҳар ва қишлоқ ташқарисига чиқиш, чиқишдан олдин ҳар кун садақа бериш мустаҳабдир. Болалар ва кекса кишиларни, болали ҳайвонларни ҳам олиб чиқиш мустаҳабдир.
Изоҳ: Чунки улар раҳматнинг тушишига (ёмғир ёғишига) сабабчи бўладилар. Пайғамбаримиз, соллаллоҳу алайҳи ва саллам: «Сизнинг орангиздаги заифлар, муҳтожлар кундалик ризқингизни таъминлаяптилар ва (улар туфайли) мушкул шиларингизда керакли ёрдамни олмоқдасиз», дедилар. Бошқа бир ҳадиcдa эса: «Аллоҳдан қўрқувчи ёшлар, ўтловчи ҳайвонлар, бели букик қариялар, она сутидан ажрамаган бегунаҳ, гўдаклар бўлмаса эди, устингизга самодан балолар ёғарди», деганлар.
Маккаи Мукаррама ва Қуддус халқи истисқо учун шаҳар ташқарисида эмас Масжидул Ҳаром ва Масжидул Ақсода тўпланадилар, Пайғамбаримизнинг, соллаллоҳу алайҳи ва саллам, шаҳарлари Мадинада халқ Қубо масжидига йиғилади.
Қиблага қараб, имом тик турган ҳолатда қўлини кўтариб дуо қилади. Жамоат қиблага қараб ўтирган жойида «Омин» дейди ва ушбу дуо ўқилади:
Аллоҳумма асқина ройсан муғисан ханиан мариан, ғодақон ажилан ғойро роисин мужиллилан соҳҳан табакан даиман.
Маъноси: Аллоҳим! Бизга бизни шиддатдан қутқарувчи, зоҳирий ва ботиний фойдали, мўл, баракали ҳар ённи ўз ичига олган, ҳаp ёнга оқадиган, ҳаp ённи ҳўл қиладиган давомий ёмғирни бергин.
Бу ва бунга ўхшаш дуолар махфий ёки жаҳрий ўқилади. Истисқода кийим тескари қилинмайди. Дуода зиммий (мусулмон блмаган) киши иштирок этмайди.
Ҳазрати Ойишадан ривоят қилинишига кўра, бир куни халқ Пайғамбаримизга, соллаллоҳу алайҳи ва саллам, ёмғир ёғмаётганидан шикоят қилди. Пайғамбаримиз, соллаллоҳу алайҳи ва саллам, майдонда минбар қуришни буюрдилар ва бутун халқнинг тўпланиши учун бир кунни тайинладилар. Тайинланган кун қуёш чиқиб-чиқмай ўрнатилган минбарга Пайғамбаримиз, соллаллоҳу алайҳи ва саллам, чиқиб ўрнашиб, такбир ва Аллоҳга ҳамду сано айтгач, халққа юзланиб:
«Эй халқ, сиз менга келиб, ерларингизда қурғоқчилик бўлгани, вақтида ёмғир ёғмаётганидан шикоят қилдингиз. Аллоҳим сизга дуо қилишингизни буюрди, истагингизни бажаражагини ваъда қилди» дедилар. Сўнг: «Ҳамд оламларнинг Парвардигорига хосдир. У сақловчи ва кечирувчидир, ҳисоб-китоб кунининг Эгасидир. Ундан бўлак илоҳ йўқдир ва у хоҳлаганини қилгувчидир. Аллоҳим сен бойсан, биз эса сенга муҳтож фақирлармиз, бизга ёмғир бер ва уни бизга хайрли айла» деб дуо қилдилар. Кейин қўлларини осмонга кўтардилар (кўлтиқлари кўринди) устларидаги кийимни тескари кийиб, халққа юзландилар, минбарда узоқ муддат бу вазиятда туриб, кейин пастга тушиб, икки ракат нафл намоз ўқидилар. Намоздан кейин шаррос ёмғир ёғмагунча масжидга қайтмадилар. Кучли ёмғир бошлангач, халқ пана жой ахтариб, тарқалишганида, олд тишлари кўринадиган ҳолда кулдилар ва «Гувоҳлик бераманки, Аллоҳ ҳар ишга қодирдир ва яна гувоҳлик бераманки, мен унинг қули (бандаси) ва элчисидирман», дедилар.
Зиммийларни (мусулмон бўлмасалар-да, исломий ўлкада жизя ва хирож тўплаб яшовчилар) дуога чиқармаслик сабаби, агар дуодан сўнг ёмир ёғса, авом халқ уларнинг дуолари ҳам қабул бўлиб, ёмғир ёғди, уларнинг дини ҳам ҳақ экан, деб ўйлаб, имонлари сусайишидан сақланишидир.
*** Хавф (қўрқув) намози ***
Ҳукми ва сабаби
Хавф намозини фақат душман ва йиртқич ҳайвон олдида ёки сув тошқини ва ёнишдан қўрқиш ҳолатида ўқиш жоиздир.
Бутун жамоат бир имомга эргашишни хоҳласалар, имом жамоатни иккига бўлади.
Бир гуруҳни душман қаршисида қолдиради, бошқа гуруҳ билан намоз ўқишни бошлайди. Ўқиладиган фарз намоз икки ракатли бўлса бир, тўрт (ёки уч) ракатли бўлса, икки ракат ўқиганидан сўнг, биринчи жамоат душман олдига боради. Уларнинг ўрнига иккинчи гуруҳ келиб, имомга эргашади. Имом намознинг қолган қисмини ўқиб, ўзи салом беради. Иккинчи гуруҳ, душман олдига қайтгач, биринчи гуруҳ ўринларига қайтиб, Қуръон ўқимасдан намозларини тугатадилар, салом бериб душман олдига қайтадилар. Иккинчи жамоат ҳам намознинг қолган қисмин жойларига қайтиб ёки душман қаршисида, холироқ жойда ўқиб тугатади.
Изоҳ: Намозларининг иккинчи қисмини ёлғиз ўқийдиган пайтда биринчи гуруҳ лоҳиқ, иккинчиси масбуқ эди, шунинг учун биринчи гуруҳ намознинг иккинчи қисмида Қуръон (қироam қилмайди) ўқимайди, иккинчиси ўқийди. Маълумки, масбуқ намознинг бошида имомга етишолмаган кишидир. Бу киши имомнинг саломидан сўнг намознинг етишолмаган қисмини ўзи қироат билан ўқиб тугатади. У ҳолда, ҳукмга кўра, масбуқ ҳолатида бўлган иккинчи жамоат намознинг имом билан қилмаган қисмини қироат қилиб тамомлайди. Лоҳиқ эса намозни имомга эргашиб бошлаган бўлса ҳам, қандайдир сабаб билан намознинг бошқа қисмини имом билан ўқимаган кишидир. Бу киши имомнинг саломидан кейин, намознинг ўқилмаган қисмини қироатсиз тугатади. Биринчи гуруҳ намознинг биринчи қисмини ўқиб, душман олдига қайтганига кўра, намознинг иккинчи қисмини ўқиш чоғида лоҳиқ ҳукмида бўла ди. Шунинг учун қироат қилмайди.
Такрорлаш учун саволлар
Қуйидаги саволларга ўйлаб, жавоб беринг:
КЕЙИНГИ МАВЗУЛАР:
РЎЗА КИТОБИ:
Рамазон рўзаси фарз бўлиш сабаби;
Ҳукми ва фарз бўлишининг шартлари;
Рўза тутишнинг вожиб бўлиш шартлари;
Рўза тутишнинг дуруст бўлиш шартлари учта;
Рукни;
Рўза тутиш натижаси;
Рўзанинг сифати ва қисмлари;
Рамазон ойининг кўриниши ва шубҳали кун Рамазон қандай собит бўлади?
Ойни кўриш;
Ой (ҳилол);
Рўзани бузмайдиган нарсалар;
Рўзани бузиб, қазо ва каффоратга сабаб бўладиган ҳолатлар;
Каффоратни бекор қилувчи ҳолатлар;
Рўза каффорати;
Каффоратларнинг бирлашуви;
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
عَنْ فَاطِمَةَ بِنْتِ قَيْسٍ قَالَتْ: صَلَّيْتُ مَعَ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَكُنْتُ فِي صَفِّ النِّسَاءِ الَّتِي تَلِي ظُهُورَ القَوْمِ فَلَمَّا قَضَى رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ صَلَاتَهُ جَلَسَ عَلَى الْمِنْبَرِ وَهُوَ يَضْحَكُ فَقَالَ: «لِيَلْزَمْ كُلُّ إِنْسَانٍ مُصَلَّاهُ»، ثُمَّ قَالَ: «هَلْ تَدْرُونَ لِمَ جَمَعْتُكُمْ»؟ قَالُوا: اللهُ وَرَسُولُهُ أَعْلَمُ، قَالَ: «إِنِّي مَا جَمَعْتُكُمْ لِرَغْبَةٍ وَلَا لِرَهْبَةٍ وَلَكِنْ جَمَعْتُكُمْ لِأَنَّ تَمِيمًا الدَّارِيَّ كَانَ رَجُلًا نَصْرَانِيًّا فَجَاءَ فَبَايَعَ وَأَسْلَمَ وَحَدَّثَنِي حَدِيثًا وَافَقَ الَّذِي كُنْتُ أُحَدِّثُكُمْ عَنْ مَسِيْحِ الدَّجَّالِ حَدَّثَنِي أَنَّهُ رَكِبَ فِي سَفِينَةٍ بَحْرِيَّةٍ مَعَ ثَلَاثِينَ رَجُلًا مِنْ لَخْمٍ وَجُذَامَ فَلَعِبَ بِهِمُ الْمَوْجُ شَهْرًا فِي الْبَحْرِ وَأَرْفَئُوا إِلَى جَزِيرَةٍ فِي الْبَحْرِ حِينَ مَغْرِبِ الشَّمْسِ فَجَلَسُوا فِي أَقْرُبِ السَّفِينَةِ فَدَخَلُوا الْجَزِيرَةَ فَلَقِيَتْهُمْ دَابَّةٌ أَهْلَبُ كَثِيرُ الشَّعْرِ لَا يَدْرُونَ مَا قُبُلُهُ مِنْ دُبُرِهِ مِنْ كَثْرَةِ الشَّعَرِ فَقَالُوا: وَيْلَكِ مَا أَنْتِ فَقَالَتْ: أَنَا الْجَسَّاسَةُ قَالُوا: وَمَا الْجَسَّاسَةُ قَالَتْ: أَيُّهَا الْقَوْمُ انْطَلِقُوا إِلَى هَذَا الرَّجُلِ فِي الدَّيْرِ فَإِنَّهُ إِلَى خَبَرِكُمْ بِالْأَشْوَاقِ، قَالَ: لَمَّا سَمَّتْ لَنَا رَجُلًا فَرِقْنَا مِنْهَا أَنْ تَكُونَ شَيْطَانَةً قَالَ: فَانْطَلَقْنَا سِرَاعًا حَتَّى دَخَلْنَا الدَّيْرَ فَإِذَا فِيهِ أَعْظَمُ إِنْسَانٍ رَأَيْنَاهُ قَطُّ خَلْقًا وَأَشَدُّهُ وِثَاقًا مَجْمُوعَةٌ يَدَاهُ إِلَى عُنُقِهِ مَا بَيْنَ رُكْبَتَيْهِ إِلَى كَعْبَيْهِ بِالْحَدِيدِ، قُلْنَا: وَيْلَكَ مَا أَنْتَ؟ قَالَ: قَدْ قَدَرْتُمْ عَلَى خَبَرِي فَأَخْبِرُونِي مَا أَنْتُمْ، قَالُوا: نَحْنُ أُنَاسٌ مِنَ الْعَرَبِ رَكِبْنَا فِي سَفِينَةٍ بَحْرِيَّةٍ فَصَادَفْنَا الْبَحْرَ حِينَ اغْتَلَمَ فَلَعِبَ بِنَا الْمَوْجُ شَهْرًا ثُمَّ أَرْفَأْنَا إِلَى جَزِيرَتِكَ هَذِهِ فَجَلَسْنَا فِي أَقْرُبِهَا فَدَخَلْنَا الْجَزِيرَةَ فَلَقِيَتْنَا دَابَّةٌ أَهْلَبُ كَثِيرُ الشَّعَرِ لَا يُدْرَى مَا قُبُلُهُ مِنْ دُبُرِهِ مِنْ كَثْرَةِ الشَّعَرِ فَقُلْنَا: وَيْلَكِ مَا أَنْتِ؟ فَقَالَتْ أَنَا الْجَسَّاسَةُ قُلْنَا: وَمَا الْجَسَّاسَةُ؟ قَالَتِ اعْمِدُوا إِلَى هَذَا الرَّجُلِ فِي الدَّيْرِ فَإِنَّهُ إِلَى خَبَرِكُمْ بِالْأَشْوَاقِ فَأَقْبَلْنَا إِلَيْكَ سِرَاعًا وَفَزِعْنَا مِنْهَا وَلَمْ نَأْمَنْ أَنْ تَكُونَ شَيْطَانَةً، فَقَالَ: أَخْبِرُونِي عَنْ نَخْلِ بَيْسَانَ، قُلْنَا: عَنْ أَيِّ شَأْنِهَا تَسْتَخْبِرُ؟ قَالَ: أَسْأَلُكُمْ عَنْ نَخْلِهَا هَلْ يُثْمِرُ؟ قُلْنَا لَهُ: نَعَمْ، قَالَ: أَمَا إِنَّهُ يُوشِكُ أَلَّا يُثْمِرَ، قَالَ: أَخْبِرُونِي عَنْ بُحَيْرَةِ الطَّبَرِيَّةِ، قُلْنَا: عَنْ أَيِّ شَأْنِهَا تَسْتَخْبِرُ؟ قَالَ: هَلْ فِيهَا مَاءٌ؟ قَالُوا: هِيَ كَثِيرَةُ الْمَاءِ، قَالَ: أَمَا إِنَّ مَاءَهَا يُوشِكُ أَنْ يَذْهَبَ، قَالَ: أَخْبِرُونِي عَنْ عَيْنِ زُغَرَ، قَالُوا: عَنْ أَيِّ شَأْنِهَا تَسْتَخْبِرُ؟ قَالَ: هَلْ فِي الْعَيْنِ مَاءٌ وَهَلْ يَزْرَعُ أَهْلُهَا بِمَاءِ الْعَيْنِ؟ قُلْنَا لَهُ: نَعَمْ هِيَ كَثِيرَةُ الْمَاءِ وَأَهْلُهَا يَزْرَعُونَ مِنْ مَائِهَا، قَالَ: أَخْبِرُونِي عَنْ نَبِيِّ الْأُمِّيِّينَ مَا فَعَلَ؟ قَالُوا: قَدْ خَرَجَ مِنْ مَكَّةَ وَنَزَلَ يَثْرِبَ، قَالَ: أَقَاتَلَهُ الْعَرَبُ؟ قُلْنَا: نَعَمْ، قَالَ: كَيْفَ صَنَعَ بِهِمْ؟ فَأَخْبَرْنَاهُ أَنَّهُ قَدْ ظَهَرَ عَلَى مَنْ يَلِيهِ مِنَ الْعَرَبِ وَأَطَاعُوهُ، قَالَ: قَدْ كَانَ ذَلِكَ؟ قُلْنَا: نَعَمْ، قَالَ: أَمَا إِنَّ ذَاكَ خَيْرٌ لَهُمْ أَنْ يُطِيعُوهُ. وَإِنِّي مُخْبِرُكُمْ عَنِّي إِنِّي أَنَا الْمَسِيحُ وَإِنِّي أُوشِكُ أَنْ يُؤْذَنَ لِي فِي الْخُرُوجِ فَأَخْرُجَ فَأَسِيرَ فِي الْأَرْضِ فَلَا أَدَعَ قَرْيَةً إِلَّا هَبَطْتُهَا فِي أَرْبَعِينَ لَيْلَةً غَيْرَ مَكَّةَ وَطَيْبَةَ فَهُمَا مُحَرَّمَتَانِ عَلَيَّ كِلْتَاهُمَا كُلَّمَا أَرَدْتُ أَنْ أَدْخُلَ وَاحِدَةً أَوْ وَاحِدًا مِنْهُمَا اسْتَقْبَلَنِي مَلَكٌ بِيَدِهِ السَّيْفُ صَلْتًا يَصُدُّنِي عَنْهَا وَإِنَّ عَلَى كُلِّ نَقْبٍ مِنْهَا مَلَائِكَةً يَحْرُسُونَهَا»، قَالَتْ: قَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ وَطَعَنَ بِمِخْصَرَتِهِ فِي الْمِنْبَر:ِ «هَذِهِ طَيْبَةُ، هَذِهِ طَيْبَةُ، هَذِهِ طَيْبَةُ»، يَعْنِي الْمَدِينَةَ «أَلَا هَلْ كُنْتُ حَدَّثْتُكُمْ ذَلِكَ»؟ فَقَالَ النَّاسُ: نَعَمْ، قَالَ: «فَإِنَّهُ أَعْجَبَنِي حَدِيثُ تَمِيمٍ أَنَّهُ وَافَقَ الَّذِي كُنْتُ أُحَدِّثُكُمْ عَنْهُ وَعَنِ الْمَدِينَةِ وَمَكَّةَ» ثُمَّ قَالَ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «أَلَا إِنَّهُ فِي بَحْرِ الشَّأْمِ أَوْ بَحْرِ الْيَمَنِ لَا بَلْ مِنْ قِبَلِ الْمَشْرِقِ مَا هُوَ، مِنْ قِبَلِ الْمَشْرِقِ مَا هُوَ، مِنْ قِبَلِ الْمَشْرِقِ مَا هُوَ»، وَأَوْمَأَ بِيَدِهِ إِلَى الْمَشْرِقِ، قَالَتْ: فَحَفِظْتُ هَذَا مِنْ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ. رَوَاهُ مُسْلِمٌ وَأَبُو دَاوُدَ وَالتِّرْمِذِيُّ وَلَفْظُهُ: «حَدَّثَنِي تَمِيمُ الدَّارِيُّ رَضِي اللهُ عَنْهُ أَنَّ نَاسًا مِنْ أَهْلِ فِلَسْطِينَ رَكِبُوا سَفِينَةً فِي الْبَحْرِ فَجَالَتْ بِهِمْ حَتَّى قَذَفَتْهُمْ فِي جَزِيرَةٍ مِنْ جَزَائِرِ الْبَحْرِ فَإِذَا هُمْ بِدَابَّةٍ لَبَّاسَةٍ نَاشِرَةٍ شَعْرَهَا، فَقَالُوا: مَا أَنْتِ؟ قَالَتْ: أَنَا الْجَسَّاسَةُ، قَالُوا: فَأَخْبِرِينَا، قَالَتْ: لَا أُخْبِرُكُمْ وَلَا أَسْتَخْبِرُكُمْ وَلَكِنِ ائْتُوا أَقْصَى الْقَرْيَةِ فَإِنَّ ثَمَّ مَنْ يُخْبِرُكُمْ وَيَسْتَخْبِرُكُمْ فَأَتَيْنَا أَقْصَى الْقَرْيَةِ فَإِذَا رَجُلٌ مُوثَقٌ بِسِلْسِلَةٍ فَقَالَ: أَخْبِرُونِي عَنْ عَيْنِ زُغَرَ، قُلْنَا: مَلَأَى تَدْفُقُ، قَالَ: أَخْبِرُونِي عَنِ الْبُحَيْرَةِ، قُلْنَا: مَلَأَى تَدْفُقُ، قَالَ: أَخْبِرُونِي عَنْ نَخْلِ بَيْسَانَ الَّذِي بَيْنَ الْأُرْدُنِّ وَفِلَسْطِينَ هَلْ أَطْعَمَ؟ قُلْنَا: نَعَمْ، قَالَ: أَخْبِرُونِي عَنِ النَّبِيِّ هَلْ بُعِثَ؟ قُلْنَا: نَعَمْ، قَالَ: أَخْبِرُونِي كَيْفَ النَّاسُ إِلَيْهِ، قُلْنَا: سِرَاعٌ، قَالَ: فَنَزَّى نَزْوَةً حَتَّى كَادَ، قُلْنَا: فَمَا أَنْتَ؟ قَالَ: أَنَا الدَّجَّالُ وَإِنَّهُ يَدْخُلُ الْأَمْصَارَ كُلَّهَا إِلَّا طَيْبَةَ»، وَطَيْبَةُ الْمَدِينَةُ. صَلَّى اللهُ عَلَى سَاكِنِهَا وَسَلَّمَ.
Фотима бинти Қайс розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади: «Эркаклардан кейин турган аёллар сафида Расулуллоҳ алайҳиссаломга иқтидо қилиб намоз ўқидим. Расулуллоҳ алайҳиссалом намозларини ўқиб бўлиб, минбарга ўтирдилар. Сўнг кулимсираб, «Ҳар ким намоз ўқиган жойида қолсин», дедилар. Сўнг у зот сўзларида давом этиб, «Сизларни нима учун тўплаганимни биласизларми?» дедилар. «Аллоҳ ва Унинг Расули билувчироқ», дейишди. У зот шундай дедилар: «Аллоҳга қасамки, мен сизларни бир хоҳиш учун ҳам, қўрқиш учун ҳам жамлаганим йўқ. Сизни жамлаганимнинг сабаби шуки, Тамийм Дорий деган насроний бор эди. У келиб, байъат қилиб, мусулмон бўлди. Сўнг мен сизларга Дажжол Масийҳ ҳақида айтиб юрган гапимга ўхшаш гапларни айтди. У Лахм ва Жузомдан ўттиз киши билан кемада денгизда сафарга чиққан экан. Тўлқин уларни денгизда бир ой олиб юриб, сўнгра кун ботиш пайтида денгиздаги бир оролга тўхтабди. Улар кеманинг қайиқларига ўтириб, оролга киришибди. У ерда уларга бир ғалати жонивор учрабди. Унинг жуни ниҳоятда кўплигидан олдини ортидан ажратиб бўлмас экан. Улар унга «Шўринг қурғур, сен нимасан?» дейишибди. «Мен Жассосаман», дебди у. «Жассоса нима?» дейишибди. «Эй одамлар! Анави хилватхонадаги одамнинг олдига боринглар. У сизнинг хабарингизни шавқ билан кутяпти», дебди жонивор. Насроний айтади: «У бизга ўша одамнинг исмини айтган эди, «Бу урғочи шайтонмикан», деб қўрқдик. Тез бориб, хилватхонага кирдик. Қарасак, бир одам ниҳоятда маҳкам боғлаб ташланган экан. Бунақанги баҳайбат одамни кўрмаган эдик. Унинг икки қўли бўйнига, икки тиззаси икки товонига темир билан маҳкамланган экан. Унга «Шўринг қурғур, сен нимасан?» дедик. «Менинг хабаримни топдингизми? Сизлар кимсизлар?» деди. «Биз араблармиз. Кемада йўлга чиққан эдик, денгизда бўрон турган пайтга тўғри келибмиз. Тўлқин бизни бир ой ўйнатиб, охири мана шу оролга олиб келиб ташлади. Кейин кемадаги қайиқларга ўтириб, оролга кирган эдик, ғалати бир жонивор учради. У ниҳоятда сержун экан, жуни кўплигидан олдини ортидан ажратиб бўлмас экан. Биз унга «Шўринг қурғур, сен нимасан?» десак, «Жассосаман», деди. «Жассоса нима?» десак, «Анави хилватхонадаги одамнинг олдига боринглар. У сизнинг хабарингизни шавқ билан кутяпти», деди. Шунинг учун тезда сенинг олдингга келдик. Биз ундан қўрқиб, урғочи шайтонмикан, деб ўйладик», дедик. У: «Менга Байсон хурмосининг хабарини беринглар», деди. «Унинг нимасини айтайлик?» дедик. «Мен унинг хурмосини сўраяпман, у мева қиляптими?» деди. «Ҳа», дедик. «Лекин у келажакда мева қилмай қўяди. Менга Тобария кўлининг хабарини беринглар», деди. «Унинг нимасини айтайлик?» дедик. «Унинг ичида сув борми?» деди. «Унинг суви жуда кўп», дедик. «Лекин келажакда унинг суви қурийди. Менга Зуғар булоғи ҳақида хабар беринглар», деди. «Унинг нимасини айтайлик?» дедик. «Ўша булоқда сув борми? Ўша булоқнинг сувини унинг аҳли зироатга ишлатадими?» деди. «Ҳа, булоқда сув кўп. Унинг аҳли унинг сувини зироатга ишлатади», дедик. «Менга уммийларнинг Набийси ҳақида хабар беринглар. У нима қилди?» деди. «У Маккадан кетиб, Ясрибга жойлашди», дедик. «Араблар унга қарши уруш қилишдими?» деди. «Ҳа», дедик. «У уларга қандоқ муомала қилди?» деди. Биз унга у зот ўзига яқин араблардан устун келганларини, улар у зотга итоат қилганини айтдик. «Шундоқ ҳам бўлдими?» деди у. «Ҳа», дедик. «Унга итоат қилганлари ўзлари учун яхши. Энди мен сизларга ўзим ҳақимда айтиб берай. Мен масийҳман. Менга келажакда хуруж қилишим учун изн берилади. Мен хуруж қилиб, ер юзида сайр қиламан. Қирқ кечада бирорта қишлоқни қўймай, барига кираман. Фақат Макка билан Тийбага кирмайман, холос. Бу иккиси менга ҳаром қилинган. Улардан бирига кирмоқчи бўлсам, бир фаришта мени қилич яланғочлаб қарши олиб, йўлимни тўсади. Унинг ҳар бир кўчасини фаришталар қўриқлаб туради», деди».
(Фотима) айтади: «Расулуллоҳ алайҳиссалом қўлларидаги таёқни минбарга тақаб, «Бу Тийбадир! Бу Тийбадир! Бу Тийбадир, яъни Мадинадир! Мен сизларга айтганмидим?» дедилар. Одамлар: «Ҳа», дейишди. У зот: «Тамиймнинг гапига ҳайрон қолдим. Унинг сўзлари мен сизларга у ҳақда, Мадина ва Макка ҳақида айтган сўзларимга мувофиқ келди», дедилар. Сўнгра Расулуллоҳ алайҳиссалом: «У Шом денгизидами ёки Яман денгизидами? Йўқ, машриқ томонда. У машриқ томонда. У машриқ томонда», дедилар, «У» деганларида машриқ томонга ишора қилдилар. Мен буларни Расулуллоҳ алайҳиссаломнинг ўзларидан эшитиб, ёдлаб олганман».
Муслим, Абу Довуд ва Термизий ривоят қилганлар.
Термизийнинг лафзида бундай дейилган: «Тамийм Дорий розияллоҳу анҳу менга шундай деди: «Фаластин аҳлидан баъзи одамлар кемага миниб, денгизга чиқишган экан. Денгиз уларни айлантириб, олиб бориб, денгиздаги ороллардан бирига отибди. Бирдан уларнинг олдидан нималигини билиб бўлмайдиган, жунлари ёйилган жонивор чиқиб қолибди. Улар унга «Сен нимасан?» дейишса, «Жассосаман», дебди. Улар: «Бизга хабар бер», дейишибди. «Мен сизларга хабар ҳам бермайман, сизлардан хабар ҳам сўрамайман. Лекин сизлар қишлоқнинг чеккасига боринглар. Ўша ерда сизга хабар берадиган, сиздан хабар сўрайдиган кимса бор», дебди. «Кейин биз қишлоқнинг четига бордик. Қарасак, занжир билан боғланган бир киши турибди. У: «Менга Зуғар булоғининг хабарини беринглар», деди. «У сувга тўла», дедик. «Менга кўлнинг хабарини беринглар», деди. «У ҳам сувга тўла», дедик. «Менга Урдун билан Фаластин орасидаги Байсон хурмозори хабарини беринглар. У мева бердими?» деди. «Ҳа», дедик. «Менга Набийнинг хабарини беринглар, у юборилдими?» деди. «Ҳа», дедик. «Менга одамлар унга нисбатан қандоқ эканликларининг хабарини беринглар», деди. «Улар у зотга ошиқмоқдалар», дедик. Шунда у шунақанги қаттиқ силкиндики, сал бўлмаса бўшалиб кетай деди. Шунда биз унга «Сен нимасан?» дедик. У ўзининг Дажжол эканлигини, Тийбадан бошқа барча шаҳарларга киришини айтди. Тийба – Мадинадир».
«Фитналар ва Қиёмат аломатлари» китобидан
Иймон 
Намоз 
Рўза 
Закот 
Ҳаж 
Қуръон 
Ислом сабоқлари 
Aлоқа