27 Ноябр, 2024, 26 Жумадул аввал, 1446
27 Ноябр, 2024, 26 Жумадул аввал, 1446
*** Аврат жойларини ёпа олмаган кишининг намози ***
«Аврат» сўзининг луғавий маъноси айб, камчилик демакдир. Бошқаларга кўрсатиш ёки уларга қараш жирканч ва уят бўлгани учун инсоннинг баъзи жойлари аврат дейилади.
Аврат жойларни белгилашга кўра инсонлар уч қисмга ажратилади:
Хоҳ озод, хоҳ қул бўлсин, эркакларнинг киндигидан таззасининг остигача бўлган қисми авратдир. Тиззасининг кўзи ҳам аврат ҳисобланади.
Жорияларнинг, эркакларда аврат ҳисобланган жойлари билан бир қаторда, қорни ва орқаси ҳам авратдир.
Озод аёлларнинг юзи, қўли ва оёқларидан (тўпиқдан пасти) ташқари бутун вужудлари тамоми авратдир. Кийим остидан тананинг ранги кўриниб турса, аврат беркитилган ҳисобланмайди. Олимларнинг фикрига кўра, аврат жойларнинг авратлиги уларнинг эгаси учун бўлмай, балки бошқалар учундир. Масалан, намоз давомида бошқалар караши ҳаром бўлган аъзога кишининг назари тушса, намозга ҳеч зарар етмайди.
Изоҳ: Ривоят килишларича, Ойиша, розийаллоҳу анҳо, шундай деган эканлар: «Шунча йил бирга ҳаёт кечириб, на мен у зотнинг аврат жойини кўрдим, на у зот менинг авратимни кўрдилар». Ажабо, бугунги кунда шундай зарофат соҳиби бўлган Пайғамбарнинг, соллаллоҳу алайҳи ва саллам, динига мансуб бўлганлардан неча киши бу хусусда ул зотнинг ҳақиқий уммати бўлишга лойиқ экан-а?
Ипак, қуруқ ҳашак ёки лой бўлсин, аврат жойларини беркитадиган бир нарса топа олмаган киши, ўша ҳолатда намозини ўқийди ва кейинчалик уни такрор ўқимайди.
Бирор шахснинг рухсати билан бўлсин, аврат жойини беркита оладиган тўртдан бир қисми тоза бир нарсани топган кишининг авратини ёпмасдан намоз ўқиши жоиз эмас.
Агар у топган нарсанинг тўртдан бир қисмидан ками пок бўлса, хоҳласа, авратини ёпиб, хоҳласа авратлари очиқ ҳолда намозини ўқиши мумкин.
Бутунлай ифлос кийим билан намоз ўқиш яланғоч ҳолда намоз ўқишдан афзалроқдир.
Аврат жойининг бир қисмини ёпишга етадиган нарса топган кишининг ундан фойдаланиши вожибдир. Ҳеч бўлмаса, олдини ва орқасини беркитади. Фақат бир томонини ёпишга етадиган бўлса, (руку ва саждада ножўя ҳолат бўлгани учун) орқасини, баъзи олимларга кўра эса, (қиблага қарагани учун) олдини беркитади.
*** Яланғоч кишиларнинг намози ***
Яланғоч кишилар оёқларини қибла тарафга узатиб, намозини ўтирган ҳолда ўқиши, руку ва саждаларни бош ишораси билан адо этиши мустаҳабдир. Яланғоч киши тик турган ҳолда намоз ўқийдиган бўлса, руку ва саждаларни бош ишораси билан ёки тўлиқ адо этиши дурустдир.
Аврат. Эркакнинг аврат жойи киндик остидан тиззасининг остигачадир. Жорияларнинг эса, бунга қўшимча қорни ва орқаси ҳам авратдир. Ҳур аёлларнинг юзи, қўллари ва қадамларидан ташқари бутун вужуди авратдир.
Аврат жойларнинг очилиши. Аврат жойлардан бирининг тўртдан бир қисми очилса, намоз дуруст бўлмайди. Алоҳида-алоҳида авратлардан бир оз-бир оз очилиб, тўплами энг кичик аврат жойининг тўртдан бирига тенг бўлса ҳам, намоз дуруст бўлмайди. Агар кам бўлса, намозга монеъ эмас.
*** Қиблага юзланиш ***
1. Касаллиги туфайли ёки минган ҳайвонидан туша олмаслиги ёки бирор душмандан қўрққани учун қиблага юзлана олмайдиган кишининг қибласи кучи етган ва у хотиржам бўлган тарафдир.
Намоз ўқийдиган киши қибла томондан шубҳа қилса-ю, ёнида айтиб берадиган киши ёки меҳроб бўлмаса, изланади ва қалби қайси томонга мойил бўлса, ўша томонга қараб намоз ўқийди.
Кейинчалик янглиш томонга юзланганини англаса ҳам, намозини такрор ўқимайди. Агар намоз давомида хато қилганини англаса, тўғри томонга юзланиб, намозни давом эттиради.
Қиблани суриштирмай намозни бошлаган бўлса, намозни тугатгач, қиблани тўғри топгани аниқ бўлса, намози дуруст бўлади.
Қиблани суриштирмай, изламай намоз бошлаб, тўғри топганини намоз давомида англаса, намози бузилади. Шунингдек, қиблани тўғри топганини асло билмаганида ҳам намози фосид бўлади.
Қоронғу жойда бир жамоатдан (ҳар бир киши ўзича, қиблани қидириб, қалби мойил бўлган томонга юзланиб жамоат билан намоз ўқиса, улар имомнинг қайси томонга юзланганини билмасалар ҳам (имомдан олдинга ўтиб кетганларидан бошқа, барчасининг) намози дурустдир.
Изоҳ: Бу хусусда Амр ибн Уқба шундай дейди: «Қоронғу бир тунда Пайғамбаримиз, соллаллоҳу алайҳи ва соллам, билан бирга эдик. Ҳамма қалби мойил бўлган томонга юзланиб, намоз ўқирди. Эртасига бу ҳолатни Аллоҳ Расулига эслатдик. Шунда, «Қайси томонга юзлансангиз, Аллоҳни ўша томонда топасиз» мазмунидаги ояти карима нозил бўлди.
Қиблани қидириб, тўғри тарафга юзланиш, ифлос сув идишлари ичидан тозасини ёки ифлос кийимлар орасидан тозасини қидиришга ўхшамайди. Либос ва сув идишларини тоза деб танлаб олинганидан сўнг, ифлос экани маълум бўлса, улар билан ўқилган намозларни такрор ўқиш шарт бўлади. Аммо қибла бундай эмасдир. Қибла исломиятнинг дастлабки йиллари Байтул Мақдис эди. Кейинчалик Каъба қибла бўлди, Байтул Мақдиснинг ҳеч бир фазилати бўлмаганида Аллоҳ таоло мусулмонларнинг намозда у томонга юзланишларига рухсат берармиди? Демакки, қибланинг асоси маълум бир томонга юзланиш эмас, балки ўша томонларнинг Яратувчиси ва ҳақиқий эгаси Аллоҳга юзланишдир.
*** Намознинг вожиблари ***
Намознинг ўн саккизта вожиблари бор:
1. Фотиҳа сурасини ўқиш.
2. Фарз намозларининг икки ракатида, витр вожиб ва нафл (суннат) намозларнинг барча ракатларида, Фотиҳа сурасидан сўнг қисқа бир сура ёки учта қисқа оят ўқиш.
3. Фарз намозларнинг биринчи ва иккинчи ракатларида қироат қилиш. Фарз намозларнинг икки ракатида қироат килиш фарз бўлса, биринчи ва иккинчи ракатда қироатни қилиш вожиб.
4. Фотиҳа сурасини зам сурадан аввал ўқиш.
5. Саждада пешона билан бирга бурунни ерга теккизиш.
6. Ҳар ракатнинг иккинчи саждасини намознинг бошқа рукнига ўтмасдан аввал қилиш.
7. Намознинг рукнларини итмиънон билан (ўринлатиб, шошмай) адо этиш.
8. Уч ва тўрт ракатли намозларда қаъдаи уула —- олдинги қаъдани бажариш.
9. Олдинги қаъдада ташаҳҳуд ўқиш.
10. Охирги қаъдада ташаҳҳуд ўқиш.
11. Дастлабки қаъдада ташаҳҳуд ўқигач, дарҳол учинчи ракатга турмоқ.
Изоҳ: Биринчи ташаҳҳуддан сўнг, учинчи ракатга турмасдан, намоз рукнларидан бирини бажара оладиган миқдорда кечикса, фарз бўлган туришни кечиктиргани учун саҳв саждаси қилиш зарур. Фақиҳлар, киши биринчи ташаҳҳуддан сўнг, «Аллоҳумма солли ъала Муҳаммад...» деса, фарзни кечиктирган ҳисобланади ва саҳв саждаси қилиши лозим деганлар.
12. Намоз сўнггида салом бериш.
13. Витр намозида Кунут дуосини ўкиш.
14. Ҳайит намозида вожиб такбирларни айтиш.
15. Барча намозларни «Аллоҳу акбар» билан бошлаш.
16. Ҳайит намозининг иккинчи ракатида руку такбирларини айтиш.
17. Жамоат билан ўқилган жума, ҳайит ва Рамазонда таровиҳ, витр намозларининг ҳар ракатида, бомдод, шом ҳамда хуфтон намозларининг дастлабки икки ракатида жаҳран (баланд овозда) қироат қилиш.
18. Жамоат билан ўқилган пешин ва аср намозларининг барча ракатида, шом намозининг учинчи ҳамда хуфтон намозининг учинчи ва тўртинчи ракатларида, кундузи ўқилган хуфя нафл (суннат намозларнинг ҳар ракатида хуфя, фақат ўзи эшитадиган даражада қироат қилмоқ. Ёлғиз намоз ўқиган киши имом жаҳран ўқийдиган (бомдод, шом ва хуфтон) намозларида нафл намоз ўқиган кишидек, хоҳласа хуфя, хоҳласа жаҳран қироат қилади.
Хуфтон намозининг биринчи ва иккинчи ракатларида зам сурани тарк қилган киши, учинчи ва тўртинчи ракатларда Фотиҳадан сўнг жаҳран зам сура ўқийди, аммо фақатгина Фотиҳани тарк этган бўлса, охирги ракатларда уни такрорламайди.
*** Намознинг суннатлари ***
Қуйидагилар намознинг суннатларидир:
1. Такбири тахрима учун эркаклар ва жорияларнинг қўлларини қулоқларининг юмшоқ жойигача ва озод аёлларнинг қўлларини елкаларигача кўтаришлари.
2. Такбири таҳрима учун қўлларни кўгараётганида бармоқларни ўз ҳолича эркин тутиш.
3. Имомга иктидо қилган кишининг такбири таҳримани имомдан сўнг дарҳол айтиши.
4. Эркаклар учун такбири таҳримадан сўнг қўлларини ёнларига туширмай, ўнг қўлининг бош ва кичкина бармоқларини чап билакка ҳалқа шаклида ўтказиш ва ўнг қўл кафтини чап қўлининг устига қўйиб, киндик остида тутиш.
5. Аёлларнинг ўнг қўл кафтини чап қўл кафти устига қўйиб, кўкраклари устида тутишлари.
6. Дастлабки ракатда сано ўқиш.
7. Дастлабки ракатда санодан сўнг Фотиҳани бошлашдан аввал таъаввуз айтиш.
8. Ҳар бир ракатда Фотиҳадан аввал «Бисмиллаҳ» айтиш.
9. Фотиҳадан сўнг яширин «Омин» демоқ.
10. Имомга иқтидо қилган ва ёлғиз намоз ўқиган кишининг «Самиъаллоҳу лиман ҳамидаҳ» дегач, таҳмид — «Роббана лакал ҳамд» айтиши.
11. Санони, таъаввузни, Бисмиллаҳни, Фотиҳадан сўнгги Оминни ва таҳмидни хуфя айтиш.
12. Такбири таҳрима айтаётганида бошни эгмай тик туриш.
13. Имомнинг такбирлар ва «Самиъаллоҳу лиман ҳамидаҳ»ни жаҳран айтиши.
14. Қиёмда икки оёқ орасини тўрт бармоқ кенглигида тутиш.
15. Муқим киши учун бомдод ва пешин намозларида тиволи муфассалдан, аср ва хуфтон намозларида авсати муфассалдан, шом намозида қисари мафассалдан зам сура ўқиш.
Изоҳ: Хужурот сурасидан Буруж сурасигача тиволи муфассал; Буруж сурасидан Баййина сурасигача авсати муфассал, Баййина сурасидан Қуръони каримнинг охиригача бўлган суралар қисари муфассал дейилади.
Мусофирлар хоҳлаган сурани ўқийверадилар.
16. Бомдод намозининг иккинчи ракатида биринчи ракатдагидан кўра қисқароқ зам сура ўқиш.
17. Руку қилаёттанида такбир (Аллоҳу акбар) айтиш.
18. Рукуда уч марта «Субҳана роббиял ъазим» дейиш.
19. Рукуда тиззаларини қўллари билан ушламоқ.
20. Эркакларнинг рукуда тиззаларини бармоқлар орасини очиқ тутган ҳолда, аёлларнинг эса бармоқлар орасини очмай ушлашлари.
21. Рукуда эркакларнинг тиззаларини тўғри тутишлари (аёллар бироз эгиб турадилар).
22. Рукуда орқани текис тутиш.
23. Рукуда бошни тўғри, орқа билан бир текисда тутиш.
24. Рукудан туриш.
25. Рукудан тик бўлгач, аъзолар ҳаловат топгунича бироз турмоқ.
26. Саждага боришда аввал тиззаларни, сўнгра қўлларни, сўнг эса юзни ерга қўйиш.
27. Саждадан туришда бунинг аксини қилмоқ.
28. Саждага боришда такбир айтиш.
29. Саждадан туришда такбир айтиш.
30. Икки қўлнинг орасига сажда қилмоқ.
31. Саждада уч марта тасбеҳ (Субҳана роббиял аъла) айтиш.
32. Саждада эркакларнинг қорнини сонлардан узоқроқ тутишлари.
33. Саждада эркакларнинг тирсакларни ёнларидан узоқроқ тутишлари.
34. Эркакларнинг саждада билакларни ердан узоқ тутишлари.
35. Аёлларнинг саждада қўлларини ёнларига, қоринларини сонларига теккизиб туришлари.
36. Саждадан бош кўтариш.
37. Икки сажда орасида ўтирмоқ.
38. Икки сажда орасидаги ўтиришда қўлларни ташаҳҳуддагидек тиззалар устига қўймоқ.
39. Икки сажда орасидаги ўтиришда ва ташаҳҳуд ўқишда эркакларнинг чап оёқларини ёйиб, ўнг оёқни бармоқлар учини қиблага қаратиб, тик тутган ҳолда, чап оёқ устига ўтиришлари.
40. Тўрт ракатли фарз намозларининг учинчи ва тўртинчи ракатларида Фотиҳа сурасини ўқиш.
41. Қаъдаи охирда Пайғамбаримизга, соллаллоҳу алайҳи ва саллам, салавот айтиш.
42. Салавотдан сўнг Қуръон ва ҳадис лафзларига ўхшаш жумлалар билан дуо қилиш.
43. Салом беришда бошни аввал ўнг, кейин чап томонга буриш.
44. Имомнинг ҳар икки томонга салом бераётганида жамоатни, ҳимоя қилувчи фаришталарни ва солиҳ жинларни ният қилиши.
45. Иқтидо қилган кишининг, имом ўнг томонда бўлса, ўнгга берган, чапда бўлса, чапга берган, олдида бўлса ҳар икки томонга берган саломида имомни, жамоатдаги биродарларини, ҳимоя килувчи фаришталарни ва солиҳ жинларни ният қилиши.
46. Ёлғиз намоз ўқиган кишининг саломларда фақат фаришталарни ният қилиши.
47. Имомнинг иккинчи саломни биринчисига нисбатан пастроқ овозда бериши.
48. Жамоат саломини имомнинг саломига эргаштириши.
49. Саломни ўнгдан бошламоқ.
50. Намозга кеч келган масбуқ кишининг имом намоздан чиқишини (иккинчи саломни ҳам беришини) кутиши.
*** Намознинг одоблари ***
Эркакларнинг такбири таҳрима айтишда қўлларини кўйлакнинг енгидан чиқаришлари.
Қиёмда сажда қиладиган жойга, рукуда оёқ устига, саждада бурунга, қаъдаларда қўкракка ва салом бераётганида елкага қарамоқ.
Иложи борича йўталмасликка ҳаракат қилиш.
Эснаш келганида оғизни очмаслик.
Муаззин «Ҳаййа ъалас солаҳ» деганида намозга туриш.
Муаззин «Қод қоматис солаҳ» деганида имомнинг намозни бошлаши.
*** Намоз ўқиш тартиби ***
Эркаклар намозни бошламоқчи бўлсалар дилда уни ўқишни ният қилиб қўлларини енгларидан чиқарган ҳолда, қулоқлар юмшоғигача кўтариш билан бирга «Аллоҳу акбар», деб таҳрима такбирини айтади (бунда такбирдаги «а» товушлари чизилмайди). Сўнг кечиктирмай, қўлларини – ўнг қўлини чап қўлининг устида тутган ҳолда киндигининг остига қўяди. Сўнгра сано тасбеҳини ўқийди:
Субҳанакаллоҳумма ва биҳамдика ва табарокасмука ва тааъла жаддука ва ла илаҳа ғойрук.
Маъноси: «Аллоҳим! Сенинг номинг муборакдир. Шон-шарафинг улуғдир. Сендан ўзга илоҳ йўқдир».
Сано доимо намоз бошланаётганида ўқилади. Сўнгра қироат қилиш учун таъаввуз айтилади. Намозга кечикиб келган киши ҳам таъаввуз айтиши лозим. Имом ҳайит намозларида таъаввузни такбирлардан сўнг айтади. Чунки такбирлардан сўнг қироат қилинади. Кейин хуфя «Бисмиллаҳ» айтилади. «Бисмиллаҳ» ҳар ракатда Фотиҳа сурасидан аввал айтилади. Фотиҳа сураси ўқилгач, имом ва муқтадий ичларида «Омин» дейдилар.
Бундан сўнг имом ёки ёлғиз намоз ўқиётган киши бир сура ёки уч қисқа оят ўқийди. Жамоат имом жаҳран ўқиётганида, Фотиҳа сураси тамом бўлгач, яширинча омин дейди. Сўнгра (ҳар бир намозхон) такбир айтиб, аъзолар ҳаловат топган ҳолда, руку қилади.
Рукуда боши билан орқасини бир текис тутади, бармоқлари орасини очган ҳолда тиззаларини ушлайди ва камида уч марта — «Субҳана роббиял ъазим», деб тасбеҳ айтади.
Сўнгра хоҳ имом бўлсин, хоҳ ёлғиз ўқиётган бўлсин, «Самиъаллоҳу лиман ҳамидаҳ», деб рукудан бошини кўтаради ва тик туради. Муқтадий эса, фақатгана «Роббана лакал ҳамд», дейди.
Сўнгра «Аллоҳу акбар» деб саждага боради: аввал тиззасини, сўнгра қўлларини ва юзини, пешонасини ва бурнини икки қўлининг орасига олган ҳолда ерга қўяди: Бу ҳолда қарор топгач, камида уч марта «Субҳана роббиял аъла» - деб тасбеҳ айтади. Саждада қўл ва оёқ бармоқларини қибла томонга йўналтиради, тиқилинч бўлмаган пайтларда қорнини сонларидан, тирсакларини ёнларидан узоқроқ тутади. Аёллар сажда қилаётганида қўлларини ёнларига ёпиштириб, қоринларини сонларига теккизадилар.
Сўнгра «Аллоҳу акбар» деб, бошини саждадан кўтаради ва аъзолар қарор топгунича ўтиради. Икки сажда орасида бармоқлари учини тизза билан тенг ҳолда оёқ устига қўядилар. Кейин яна «Аллоҳу акбар», деб иккинчи саждага борадилар ва ҳудди аввалгидек, камида уч марта тасбеҳ айтадилар. Сўнг яна «Аллоҳу акбар», деб, аввал бошини, сўнг қўлларини, кейин эса тиззаларини кўтарадилар. Тураётиб, ерга таяниш ёки ўтириб олиш мумкин эмас.
Иккинчи ракат ҳам айнан биринчи ракат каби ўқилади. Фақат сано ва таъаввуз айтилмайди.
*** Қўлни кўтариш суннат бўлган ҳолатлар ***
Барча намозларни бошлашда.
Витр намозининг қунут дуоси такбирида.
Ҳайит намозининг зиёда такбирларини айтишда.
Ҳожилар Каъбани кўрганларида.
Ҳажарул Асвадни истилом (ишора) қилиб, қўлларини ўпишда.
Сафо ва Марвага чиқишда.
Арафот ва Муздалифада вуқуф қилишда.
Минода биринчи ва ўртанчи ақабаларга тош отиб бўлгач.
Барча намозлардан сўнг тасбеҳдан аввал дуо қилиш учун қўлларни кўтариш суннатдир.
Иккинчи ракатнинг саждаларидан сўнг намоз ўқиётган киши чап оёғини тўшаб устига ўтиради ва ўнг оёғи бармоқларини қибла томонга йўналган ҳолда тикка қилади. Қўлларни бармоқларини эркин тутиб тиззасининг устига қўяди. Аёллар сонларининг устига ўтириб, оёқларини ўнг томонга чиқарадилар. Сўнгра ташаҳҳуд ўқийдилар. Дастлабки қаъдада ташаҳҳудга ҳеч нарса қўшилмайди. Фарз намозларнинг учинчи ё тўртинчи ракатларида фақат Фотиҳа сурасини ўқийди. Сўнгра руку, сажда қилиб ташаҳҳуд ўқигач, Пайғамбаримизга, соллаллоҳу алайхи ва саллам, салавот айтади. Сўнгра Куръон ва ҳадисдан олинган жумлалар билан дуо қилади. («Роббана атина» ва «Аллоҳуммағфирлий»га ўхшаш). Сўнгра юқорида айтилган тартибда ўзи билан бирга жамоатни ва ҳимоя қилувчи фаришталарни ният қилган ҳолда, аввал ўнгга, кейин чапга «Acсаламу ъалайкум ва роҳматуллоҳ» деб салом беради.
КЕЙИНГИ МАВЗУЛАР:
Имомликнинг ҳукми;
Имомнинг дуруст бўлиш шартлари;
Имомга иқтидо қилишнинг саҳиҳ бўлиш шартлари;
Имомга иқтидо қилиш ҳақида турли масалалар;
Жамоат намозига бормасликка узр сабаблар;
Имоматга энг лойиқ киши;
Имомлик қилиши макруҳ бўлган кишилар;
Сафнинг тартиби;
Имом намозни битирганидан сўнг муқтадий қилиши керак бўлган амаллар;
Намозни бузадиган нарсалар;
Намозни бузмайдиган нарсалар;
Намознинг макруҳлари;
Сутра қўйиш;
Намоз ўқиётган кишининг олдидан ўтувчилар ҳақида;
Намоз ўқиётган кишига макруҳ бўлмаган нарсалар;
Намозни бузиш лозим бўлган ва бўлмаган ҳоллар;
Такрорлаш учун саволлар;
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
عَنْ فَاطِمَةَ بِنْتِ قَيْسٍ قَالَتْ: صَلَّيْتُ مَعَ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَكُنْتُ فِي صَفِّ النِّسَاءِ الَّتِي تَلِي ظُهُورَ القَوْمِ فَلَمَّا قَضَى رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ صَلَاتَهُ جَلَسَ عَلَى الْمِنْبَرِ وَهُوَ يَضْحَكُ فَقَالَ: «لِيَلْزَمْ كُلُّ إِنْسَانٍ مُصَلَّاهُ»، ثُمَّ قَالَ: «هَلْ تَدْرُونَ لِمَ جَمَعْتُكُمْ»؟ قَالُوا: اللهُ وَرَسُولُهُ أَعْلَمُ، قَالَ: «إِنِّي مَا جَمَعْتُكُمْ لِرَغْبَةٍ وَلَا لِرَهْبَةٍ وَلَكِنْ جَمَعْتُكُمْ لِأَنَّ تَمِيمًا الدَّارِيَّ كَانَ رَجُلًا نَصْرَانِيًّا فَجَاءَ فَبَايَعَ وَأَسْلَمَ وَحَدَّثَنِي حَدِيثًا وَافَقَ الَّذِي كُنْتُ أُحَدِّثُكُمْ عَنْ مَسِيْحِ الدَّجَّالِ حَدَّثَنِي أَنَّهُ رَكِبَ فِي سَفِينَةٍ بَحْرِيَّةٍ مَعَ ثَلَاثِينَ رَجُلًا مِنْ لَخْمٍ وَجُذَامَ فَلَعِبَ بِهِمُ الْمَوْجُ شَهْرًا فِي الْبَحْرِ وَأَرْفَئُوا إِلَى جَزِيرَةٍ فِي الْبَحْرِ حِينَ مَغْرِبِ الشَّمْسِ فَجَلَسُوا فِي أَقْرُبِ السَّفِينَةِ فَدَخَلُوا الْجَزِيرَةَ فَلَقِيَتْهُمْ دَابَّةٌ أَهْلَبُ كَثِيرُ الشَّعْرِ لَا يَدْرُونَ مَا قُبُلُهُ مِنْ دُبُرِهِ مِنْ كَثْرَةِ الشَّعَرِ فَقَالُوا: وَيْلَكِ مَا أَنْتِ فَقَالَتْ: أَنَا الْجَسَّاسَةُ قَالُوا: وَمَا الْجَسَّاسَةُ قَالَتْ: أَيُّهَا الْقَوْمُ انْطَلِقُوا إِلَى هَذَا الرَّجُلِ فِي الدَّيْرِ فَإِنَّهُ إِلَى خَبَرِكُمْ بِالْأَشْوَاقِ، قَالَ: لَمَّا سَمَّتْ لَنَا رَجُلًا فَرِقْنَا مِنْهَا أَنْ تَكُونَ شَيْطَانَةً قَالَ: فَانْطَلَقْنَا سِرَاعًا حَتَّى دَخَلْنَا الدَّيْرَ فَإِذَا فِيهِ أَعْظَمُ إِنْسَانٍ رَأَيْنَاهُ قَطُّ خَلْقًا وَأَشَدُّهُ وِثَاقًا مَجْمُوعَةٌ يَدَاهُ إِلَى عُنُقِهِ مَا بَيْنَ رُكْبَتَيْهِ إِلَى كَعْبَيْهِ بِالْحَدِيدِ، قُلْنَا: وَيْلَكَ مَا أَنْتَ؟ قَالَ: قَدْ قَدَرْتُمْ عَلَى خَبَرِي فَأَخْبِرُونِي مَا أَنْتُمْ، قَالُوا: نَحْنُ أُنَاسٌ مِنَ الْعَرَبِ رَكِبْنَا فِي سَفِينَةٍ بَحْرِيَّةٍ فَصَادَفْنَا الْبَحْرَ حِينَ اغْتَلَمَ فَلَعِبَ بِنَا الْمَوْجُ شَهْرًا ثُمَّ أَرْفَأْنَا إِلَى جَزِيرَتِكَ هَذِهِ فَجَلَسْنَا فِي أَقْرُبِهَا فَدَخَلْنَا الْجَزِيرَةَ فَلَقِيَتْنَا دَابَّةٌ أَهْلَبُ كَثِيرُ الشَّعَرِ لَا يُدْرَى مَا قُبُلُهُ مِنْ دُبُرِهِ مِنْ كَثْرَةِ الشَّعَرِ فَقُلْنَا: وَيْلَكِ مَا أَنْتِ؟ فَقَالَتْ أَنَا الْجَسَّاسَةُ قُلْنَا: وَمَا الْجَسَّاسَةُ؟ قَالَتِ اعْمِدُوا إِلَى هَذَا الرَّجُلِ فِي الدَّيْرِ فَإِنَّهُ إِلَى خَبَرِكُمْ بِالْأَشْوَاقِ فَأَقْبَلْنَا إِلَيْكَ سِرَاعًا وَفَزِعْنَا مِنْهَا وَلَمْ نَأْمَنْ أَنْ تَكُونَ شَيْطَانَةً، فَقَالَ: أَخْبِرُونِي عَنْ نَخْلِ بَيْسَانَ، قُلْنَا: عَنْ أَيِّ شَأْنِهَا تَسْتَخْبِرُ؟ قَالَ: أَسْأَلُكُمْ عَنْ نَخْلِهَا هَلْ يُثْمِرُ؟ قُلْنَا لَهُ: نَعَمْ، قَالَ: أَمَا إِنَّهُ يُوشِكُ أَلَّا يُثْمِرَ، قَالَ: أَخْبِرُونِي عَنْ بُحَيْرَةِ الطَّبَرِيَّةِ، قُلْنَا: عَنْ أَيِّ شَأْنِهَا تَسْتَخْبِرُ؟ قَالَ: هَلْ فِيهَا مَاءٌ؟ قَالُوا: هِيَ كَثِيرَةُ الْمَاءِ، قَالَ: أَمَا إِنَّ مَاءَهَا يُوشِكُ أَنْ يَذْهَبَ، قَالَ: أَخْبِرُونِي عَنْ عَيْنِ زُغَرَ، قَالُوا: عَنْ أَيِّ شَأْنِهَا تَسْتَخْبِرُ؟ قَالَ: هَلْ فِي الْعَيْنِ مَاءٌ وَهَلْ يَزْرَعُ أَهْلُهَا بِمَاءِ الْعَيْنِ؟ قُلْنَا لَهُ: نَعَمْ هِيَ كَثِيرَةُ الْمَاءِ وَأَهْلُهَا يَزْرَعُونَ مِنْ مَائِهَا، قَالَ: أَخْبِرُونِي عَنْ نَبِيِّ الْأُمِّيِّينَ مَا فَعَلَ؟ قَالُوا: قَدْ خَرَجَ مِنْ مَكَّةَ وَنَزَلَ يَثْرِبَ، قَالَ: أَقَاتَلَهُ الْعَرَبُ؟ قُلْنَا: نَعَمْ، قَالَ: كَيْفَ صَنَعَ بِهِمْ؟ فَأَخْبَرْنَاهُ أَنَّهُ قَدْ ظَهَرَ عَلَى مَنْ يَلِيهِ مِنَ الْعَرَبِ وَأَطَاعُوهُ، قَالَ: قَدْ كَانَ ذَلِكَ؟ قُلْنَا: نَعَمْ، قَالَ: أَمَا إِنَّ ذَاكَ خَيْرٌ لَهُمْ أَنْ يُطِيعُوهُ. وَإِنِّي مُخْبِرُكُمْ عَنِّي إِنِّي أَنَا الْمَسِيحُ وَإِنِّي أُوشِكُ أَنْ يُؤْذَنَ لِي فِي الْخُرُوجِ فَأَخْرُجَ فَأَسِيرَ فِي الْأَرْضِ فَلَا أَدَعَ قَرْيَةً إِلَّا هَبَطْتُهَا فِي أَرْبَعِينَ لَيْلَةً غَيْرَ مَكَّةَ وَطَيْبَةَ فَهُمَا مُحَرَّمَتَانِ عَلَيَّ كِلْتَاهُمَا كُلَّمَا أَرَدْتُ أَنْ أَدْخُلَ وَاحِدَةً أَوْ وَاحِدًا مِنْهُمَا اسْتَقْبَلَنِي مَلَكٌ بِيَدِهِ السَّيْفُ صَلْتًا يَصُدُّنِي عَنْهَا وَإِنَّ عَلَى كُلِّ نَقْبٍ مِنْهَا مَلَائِكَةً يَحْرُسُونَهَا»، قَالَتْ: قَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ وَطَعَنَ بِمِخْصَرَتِهِ فِي الْمِنْبَر:ِ «هَذِهِ طَيْبَةُ، هَذِهِ طَيْبَةُ، هَذِهِ طَيْبَةُ»، يَعْنِي الْمَدِينَةَ «أَلَا هَلْ كُنْتُ حَدَّثْتُكُمْ ذَلِكَ»؟ فَقَالَ النَّاسُ: نَعَمْ، قَالَ: «فَإِنَّهُ أَعْجَبَنِي حَدِيثُ تَمِيمٍ أَنَّهُ وَافَقَ الَّذِي كُنْتُ أُحَدِّثُكُمْ عَنْهُ وَعَنِ الْمَدِينَةِ وَمَكَّةَ» ثُمَّ قَالَ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «أَلَا إِنَّهُ فِي بَحْرِ الشَّأْمِ أَوْ بَحْرِ الْيَمَنِ لَا بَلْ مِنْ قِبَلِ الْمَشْرِقِ مَا هُوَ، مِنْ قِبَلِ الْمَشْرِقِ مَا هُوَ، مِنْ قِبَلِ الْمَشْرِقِ مَا هُوَ»، وَأَوْمَأَ بِيَدِهِ إِلَى الْمَشْرِقِ، قَالَتْ: فَحَفِظْتُ هَذَا مِنْ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ. رَوَاهُ مُسْلِمٌ وَأَبُو دَاوُدَ وَالتِّرْمِذِيُّ وَلَفْظُهُ: «حَدَّثَنِي تَمِيمُ الدَّارِيُّ رَضِي اللهُ عَنْهُ أَنَّ نَاسًا مِنْ أَهْلِ فِلَسْطِينَ رَكِبُوا سَفِينَةً فِي الْبَحْرِ فَجَالَتْ بِهِمْ حَتَّى قَذَفَتْهُمْ فِي جَزِيرَةٍ مِنْ جَزَائِرِ الْبَحْرِ فَإِذَا هُمْ بِدَابَّةٍ لَبَّاسَةٍ نَاشِرَةٍ شَعْرَهَا، فَقَالُوا: مَا أَنْتِ؟ قَالَتْ: أَنَا الْجَسَّاسَةُ، قَالُوا: فَأَخْبِرِينَا، قَالَتْ: لَا أُخْبِرُكُمْ وَلَا أَسْتَخْبِرُكُمْ وَلَكِنِ ائْتُوا أَقْصَى الْقَرْيَةِ فَإِنَّ ثَمَّ مَنْ يُخْبِرُكُمْ وَيَسْتَخْبِرُكُمْ فَأَتَيْنَا أَقْصَى الْقَرْيَةِ فَإِذَا رَجُلٌ مُوثَقٌ بِسِلْسِلَةٍ فَقَالَ: أَخْبِرُونِي عَنْ عَيْنِ زُغَرَ، قُلْنَا: مَلَأَى تَدْفُقُ، قَالَ: أَخْبِرُونِي عَنِ الْبُحَيْرَةِ، قُلْنَا: مَلَأَى تَدْفُقُ، قَالَ: أَخْبِرُونِي عَنْ نَخْلِ بَيْسَانَ الَّذِي بَيْنَ الْأُرْدُنِّ وَفِلَسْطِينَ هَلْ أَطْعَمَ؟ قُلْنَا: نَعَمْ، قَالَ: أَخْبِرُونِي عَنِ النَّبِيِّ هَلْ بُعِثَ؟ قُلْنَا: نَعَمْ، قَالَ: أَخْبِرُونِي كَيْفَ النَّاسُ إِلَيْهِ، قُلْنَا: سِرَاعٌ، قَالَ: فَنَزَّى نَزْوَةً حَتَّى كَادَ، قُلْنَا: فَمَا أَنْتَ؟ قَالَ: أَنَا الدَّجَّالُ وَإِنَّهُ يَدْخُلُ الْأَمْصَارَ كُلَّهَا إِلَّا طَيْبَةَ»، وَطَيْبَةُ الْمَدِينَةُ. صَلَّى اللهُ عَلَى سَاكِنِهَا وَسَلَّمَ.
Фотима бинти Қайс розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади: «Эркаклардан кейин турган аёллар сафида Расулуллоҳ алайҳиссаломга иқтидо қилиб намоз ўқидим. Расулуллоҳ алайҳиссалом намозларини ўқиб бўлиб, минбарга ўтирдилар. Сўнг кулимсираб, «Ҳар ким намоз ўқиган жойида қолсин», дедилар. Сўнг у зот сўзларида давом этиб, «Сизларни нима учун тўплаганимни биласизларми?» дедилар. «Аллоҳ ва Унинг Расули билувчироқ», дейишди. У зот шундай дедилар: «Аллоҳга қасамки, мен сизларни бир хоҳиш учун ҳам, қўрқиш учун ҳам жамлаганим йўқ. Сизни жамлаганимнинг сабаби шуки, Тамийм Дорий деган насроний бор эди. У келиб, байъат қилиб, мусулмон бўлди. Сўнг мен сизларга Дажжол Масийҳ ҳақида айтиб юрган гапимга ўхшаш гапларни айтди. У Лахм ва Жузомдан ўттиз киши билан кемада денгизда сафарга чиққан экан. Тўлқин уларни денгизда бир ой олиб юриб, сўнгра кун ботиш пайтида денгиздаги бир оролга тўхтабди. Улар кеманинг қайиқларига ўтириб, оролга киришибди. У ерда уларга бир ғалати жонивор учрабди. Унинг жуни ниҳоятда кўплигидан олдини ортидан ажратиб бўлмас экан. Улар унга «Шўринг қурғур, сен нимасан?» дейишибди. «Мен Жассосаман», дебди у. «Жассоса нима?» дейишибди. «Эй одамлар! Анави хилватхонадаги одамнинг олдига боринглар. У сизнинг хабарингизни шавқ билан кутяпти», дебди жонивор. Насроний айтади: «У бизга ўша одамнинг исмини айтган эди, «Бу урғочи шайтонмикан», деб қўрқдик. Тез бориб, хилватхонага кирдик. Қарасак, бир одам ниҳоятда маҳкам боғлаб ташланган экан. Бунақанги баҳайбат одамни кўрмаган эдик. Унинг икки қўли бўйнига, икки тиззаси икки товонига темир билан маҳкамланган экан. Унга «Шўринг қурғур, сен нимасан?» дедик. «Менинг хабаримни топдингизми? Сизлар кимсизлар?» деди. «Биз араблармиз. Кемада йўлга чиққан эдик, денгизда бўрон турган пайтга тўғри келибмиз. Тўлқин бизни бир ой ўйнатиб, охири мана шу оролга олиб келиб ташлади. Кейин кемадаги қайиқларга ўтириб, оролга кирган эдик, ғалати бир жонивор учради. У ниҳоятда сержун экан, жуни кўплигидан олдини ортидан ажратиб бўлмас экан. Биз унга «Шўринг қурғур, сен нимасан?» десак, «Жассосаман», деди. «Жассоса нима?» десак, «Анави хилватхонадаги одамнинг олдига боринглар. У сизнинг хабарингизни шавқ билан кутяпти», деди. Шунинг учун тезда сенинг олдингга келдик. Биз ундан қўрқиб, урғочи шайтонмикан, деб ўйладик», дедик. У: «Менга Байсон хурмосининг хабарини беринглар», деди. «Унинг нимасини айтайлик?» дедик. «Мен унинг хурмосини сўраяпман, у мева қиляптими?» деди. «Ҳа», дедик. «Лекин у келажакда мева қилмай қўяди. Менга Тобария кўлининг хабарини беринглар», деди. «Унинг нимасини айтайлик?» дедик. «Унинг ичида сув борми?» деди. «Унинг суви жуда кўп», дедик. «Лекин келажакда унинг суви қурийди. Менга Зуғар булоғи ҳақида хабар беринглар», деди. «Унинг нимасини айтайлик?» дедик. «Ўша булоқда сув борми? Ўша булоқнинг сувини унинг аҳли зироатга ишлатадими?» деди. «Ҳа, булоқда сув кўп. Унинг аҳли унинг сувини зироатга ишлатади», дедик. «Менга уммийларнинг Набийси ҳақида хабар беринглар. У нима қилди?» деди. «У Маккадан кетиб, Ясрибга жойлашди», дедик. «Араблар унга қарши уруш қилишдими?» деди. «Ҳа», дедик. «У уларга қандоқ муомала қилди?» деди. Биз унга у зот ўзига яқин араблардан устун келганларини, улар у зотга итоат қилганини айтдик. «Шундоқ ҳам бўлдими?» деди у. «Ҳа», дедик. «Унга итоат қилганлари ўзлари учун яхши. Энди мен сизларга ўзим ҳақимда айтиб берай. Мен масийҳман. Менга келажакда хуруж қилишим учун изн берилади. Мен хуруж қилиб, ер юзида сайр қиламан. Қирқ кечада бирорта қишлоқни қўймай, барига кираман. Фақат Макка билан Тийбага кирмайман, холос. Бу иккиси менга ҳаром қилинган. Улардан бирига кирмоқчи бўлсам, бир фаришта мени қилич яланғочлаб қарши олиб, йўлимни тўсади. Унинг ҳар бир кўчасини фаришталар қўриқлаб туради», деди».
(Фотима) айтади: «Расулуллоҳ алайҳиссалом қўлларидаги таёқни минбарга тақаб, «Бу Тийбадир! Бу Тийбадир! Бу Тийбадир, яъни Мадинадир! Мен сизларга айтганмидим?» дедилар. Одамлар: «Ҳа», дейишди. У зот: «Тамиймнинг гапига ҳайрон қолдим. Унинг сўзлари мен сизларга у ҳақда, Мадина ва Макка ҳақида айтган сўзларимга мувофиқ келди», дедилар. Сўнгра Расулуллоҳ алайҳиссалом: «У Шом денгизидами ёки Яман денгизидами? Йўқ, машриқ томонда. У машриқ томонда. У машриқ томонда», дедилар, «У» деганларида машриқ томонга ишора қилдилар. Мен буларни Расулуллоҳ алайҳиссаломнинг ўзларидан эшитиб, ёдлаб олганман».
Муслим, Абу Довуд ва Термизий ривоят қилганлар.
Термизийнинг лафзида бундай дейилган: «Тамийм Дорий розияллоҳу анҳу менга шундай деди: «Фаластин аҳлидан баъзи одамлар кемага миниб, денгизга чиқишган экан. Денгиз уларни айлантириб, олиб бориб, денгиздаги ороллардан бирига отибди. Бирдан уларнинг олдидан нималигини билиб бўлмайдиган, жунлари ёйилган жонивор чиқиб қолибди. Улар унга «Сен нимасан?» дейишса, «Жассосаман», дебди. Улар: «Бизга хабар бер», дейишибди. «Мен сизларга хабар ҳам бермайман, сизлардан хабар ҳам сўрамайман. Лекин сизлар қишлоқнинг чеккасига боринглар. Ўша ерда сизга хабар берадиган, сиздан хабар сўрайдиган кимса бор», дебди. «Кейин биз қишлоқнинг четига бордик. Қарасак, занжир билан боғланган бир киши турибди. У: «Менга Зуғар булоғининг хабарини беринглар», деди. «У сувга тўла», дедик. «Менга кўлнинг хабарини беринглар», деди. «У ҳам сувга тўла», дедик. «Менга Урдун билан Фаластин орасидаги Байсон хурмозори хабарини беринглар. У мева бердими?» деди. «Ҳа», дедик. «Менга Набийнинг хабарини беринглар, у юборилдими?» деди. «Ҳа», дедик. «Менга одамлар унга нисбатан қандоқ эканликларининг хабарини беринглар», деди. «Улар у зотга ошиқмоқдалар», дедик. Шунда у шунақанги қаттиқ силкиндики, сал бўлмаса бўшалиб кетай деди. Шунда биз унга «Сен нимасан?» дедик. У ўзининг Дажжол эканлигини, Тийбадан бошқа барча шаҳарларга киришини айтди. Тийба – Мадинадир».
«Фитналар ва Қиёмат аломатлари» китобидан
Иймон 
Намоз 
Рўза 
Закот 
Ҳаж 
Қуръон 
Ислом сабоқлари 
Aлоқа