22 Июл, 2025, 27 Муҳаррам, 1447
22 Июл, 2025, 27 Муҳаррам, 1447
Ҳаммамиз ҳам ўғил уйлантирсак, қиз чиқарсак – фарзандларимизнинг бахту камолини кўрсак, деб орзу қиламиз. Меҳнатларимиз ҳам, дуоларимиз ҳам фарзанди зурриёдларимиз учун.
Шу табиатимизга кўра, қизимизга совчи келса, “Уйи борми, тайинли иш жойи борми, машинаси борми? деб бошлаган саволимиз айланиб-айланиб ётоқхона кровати, кир машинаси, музлатгич, чангютгич кабиларга боради ва қайнота-қайнонаси билан бирга яшайдими, алоҳидами? қабилида юзлаб саволлар сўралади.
Аммо шу саволлар ичида кўпинча асосий саволлар сўралмай қолади: Раббини танийдими, Ибодатга маҳкамми, Қуръони каримни ўқийдими, ҳалол-ҳаромни биладими? Эртага туғилажак фарзандларига ҳалол луқма едириш учун тунни кунга улаб ишлайдими?
Зеро, дунё ҳаётидан мақсад – Жаннатга эришмоқдир. Жаннатга етишмоқ эса Аллоҳ таолонинг розилиги билан бўлади. Раббимизнинг ризоси эса Унинг амрларини бажармоқ, қайтарганларидан қайтмоқ туфайли ҳсоил қилинади. Табиийки, икки ёшнинг биргаликда ҳаёт кечириши ҳам Жаннатга эришиш йўлидаги қадамлардан биридир. Қачонки ёшлар шунга интилса!
Аммо шунча нарсани биламиз-у, динимиз биз мусулмон оилаларнинг қачон кундалик ҳаётига айланишини билмаймиз. Ёшларимиз қачон намоз билан туриб, намоз билан ётишни одат қилади. Қуръони каримни ҳаёти марказига қачон қўяди. Қачон Қуръон деб нафас олиб, Қуръон дея нафас чиқаради? Шуни англаб олмоғимиз учун бизга қабристонларда ўтганлар ортидан ўқишимиз керак бўлган суралар, оятлар талқин этилди. Туғилганда ўқидик, жанозада ўқидик, очилишда ўқидик, ёпилишда ўқидик... Тирикларнинг ўқиганларни уқиб олишига эҳтиёжи йўқ каби тушундик ва ўзимизга зарур бўлган иштиёқ ила ўқимадик...
Саволни тўғри сўрашимиз керак. Бу йигит қўлни қўлга, кўнгилни кўнгилга боғлаб йўлга чиқяптими? Шу қизга Жаннатда ҳам етишмоқни ният қиляптими?
Жаннатда ҳам бирга бўладиган жуфтларни сўрайлик.
Жаннатда ҳам бирга бўладиган жуфтларни топайлик.
Жаннатдаги жуфтимиз бўлсин дея жуфтимизнинг қадрига етайлик.
Раббимиз дунёдаги уйларимизни Жаннат тимсоли ўлароқ гўзал ҳаёт кечирмоғимизни ва охиратда Жаннатига ва жамолига етишмоғимизни насиб айласин.
“Пул емас ота” жоме масжиди имом-хатиби Музаффархон АЪЗАМ тайёрлади.
Собит ибн Иброҳим таҳорат ола туриб ариқда оқиб келаётган бир олмага кўзи тушади ва олмани олиб ейди. Олманинг ярмини еб бўлганида, унинг ҳаққи ҳақида ўйлаб қолади. Шу хаёлда Собит ибн Иброҳим ариқ четидан юриб олма оқиб чиққан боғга киради ва боғ эгасига:
– Еб қўйган яримта олмам учун ҳаққингизни ҳалол этинг. Қолган ярми мана, олинг, – дейди.
– Майли, ҳаққимни ҳалол этаман, фақат бир шартим бор, – дейди боғ эгаси йигитнинг ҳалол, тақволи эканини англаб.
– Шартингизни айтинг, – дейди Собит ибн Иброҳим.
Шунда боғ эгаси:
– Бир қизим бор, уни никоҳингга оласан. Лекин рози бўлишингдан аввал унинг ҳолатидан сени огоҳ этишим лозим. Қизимнинг кўзи ожиз, ҳеч нарсани кўрмайди, соқов – гапирмайди ва яна қулоғи эшитмайди – кар, қимирламайди – шол, – дейди.
Боғ эгасининг гапларини эшитган Собит ибн Иброҳим лол бўлиб қолади. Еб қўйган яримта олманинг ҳаққидан қўрқиб, қизга уйланишга рози бўлади ва:
– Майли, таклифингизни қабул қилдим, зора шу билан Аллоҳнинг розилигига эришсам, – дейди.
Ота қизига оқ фотиҳа беради. Тўй-томошалар ўтгач, Собит ибн Иброҳим салом берганича қизнинг ёнига киради. Қиз саломга алик қайтарганча қўли кўксида қуллуқ қилади.
Йигит бўлаётган ишлардан ҳайратланади: “Бу жуда ғалати-ку, соқов эмас экан-да, саломимга жавоб берди. Тик турибди, демак шол ҳам эмас. Қўли кўксида, бундан чиқди кўзлари ҳам кўради”.
Йигит шошганча ташқарига чиқади ва қизнинг отасига: “Бу менга ваъда қилинган қиз эмас-ку, кўр, соқов, кар ва шол деганингизнинг боиси не?!” – дейди.
“Нега энди?” – изоҳ беради қизнинг отаси: “Бу ўша қиз. Кўзи ожиз деганим – унинг кўзлари Аллоҳ ҳаром қилган нарсага боқмаган, қулоғининг карлиги – Аллоҳ ҳаром қилган нарсаларга қулоқ тутмаган, соқовлиги ҳам рост, чунки тили Аллоҳнинг зикригагина айланган, шоллиги – ёмон ишга юрмаган”.
Собит ибн Иброҳим бировнинг ҳаққидан қўрққанлиги эвазига олий мукофотга эришади. Вақт ўтиши билан унинг аёли ер юзини илм ва фиқҳга тўлдиражак бир зотга, буюк Имом Абу Ҳанифага ҳомиладор бўлади.
Иймон 
Намоз 
Рўза 
Закот 
Ҳаж 
Қуръон 
Ислом сабоқлари 
Aлоқа