15 Январ, 2025, 15 Ражаб, 1446
15 Январ, 2025, 15 Ражаб, 1446
Волидангнинг ой чеҳрасига қараганингда юзингда табассум, қувонч балқийди. Энди сенинг ва ота-онангнинг Робби бўлган Зотнинг карамли жамолига назар солиш ҳақида нима деб ўйлайсан?!
*****
Банда энг кўп хурсанд бўладиган нарса мусулмонлиги учун хурсанд бўлишидир. Банда Аллоҳ таолога ўзини мусулмонлардан қилгани учун кўп шукр қилиб, ҳамда айтади. Аллоҳнинг бизга раҳмати сабабли биз мусулмон ҳолда туғилдик. Ҳа, Аллоҳ таоло бизга Исломни биз сўрамасимизданоқ бериб қўйди. Энди Ўзидан сўраймиз: “Эй Роббим, бизни жаннатинг билан ризқлантиргин!”
*****
Ҳар бир банданинг Аллоҳ таоло раҳматидан оладиган насибаси Аллоҳ таолонинг азамати ўша банданинг қалбида қанчалик экани билан белгиланади.
*****
Ибн Аббос розияллоҳу анҳу дедилар: “Аллоҳга қасамки, онага яхшилик қилишдан кўра Аллоҳ таолога маҳбуброқ амални билмайман”.
*****
Оқил киши ҳеч бир мусулмон билан хусуматлашишда муболаға қилиб юбормайди. Чунки, сен унинг Аллоҳ таоло ҳузурида қандай мартабада эканини билмайсан.
Оқил киши бу дунёда Аллоҳ таолонинг розилиги учун солиҳ амалларни кўплаб захира қилади. Шунда қиёмат куни Аллоҳ таоло ўша бандасига кўплаб неъматларини, мукофотларини ато этади.
*****
Бадбахт ким? Бадбахт – Аллоҳ таолонинг ҳузурига борганда хурсанд қиладиган амаллари бўлмагани сабабли хурсанд бўлолмайдиган кимсадир.
*****
Аллоҳга қасамки, сен учун Аллоҳ таолодан кўра раҳмлироқ, меҳрибонроқ ҳеч ким йўқ. Агар Аллоҳ сенга раҳм қилмаса, бошқа ҳеч ким раҳм қилмайди.
*****
Ким Аллоҳ таолони яхши таниса, кеч бўлганда Роббидан Ўзига яқинлаштиришини, Ўзининг дўстларидан қилишини, қалбида Ўзидан бошқани қолдирмаслигини сўраб, Унга муножот қилади ҳамда У Зот субҳанаҳу ва таъолонинг ушбу қавлини эсга олади:
قُلْ إِنَّ صَلاَتِي وَنُسُكِي وَمَحْيَايَ وَمَمَاتِي لِلّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ لاَ شَرِيكَ لَهُ وَبِذَلِكَ أُمِرْتُ وَأَنَاْ أَوَّلُ الْمُسْلِمِينَ
“Сен: “Албатта, менинг намозим, ибодатларим, ҳаёт ва мамотим оламларнинг Робби Аллоҳ учундир. Унинг шериги йўқ. Ана шунга буюрилганман. Ва мен энг аввалги мусулмонман... деб айт” (Анъом сураси, 162-163-оятлар)
*****
Салафи солиҳлардан бирлари шундай деган эканлар: “Аллоҳга қасамки, агар менга қиёмат куни Аллоҳ таоло Ўзи ҳисоб қилиши ёки онам мени ҳисоб қилишини танлаш имконини берганида, мен Роббим мени ҳисоб қилишини танлаган бўлардим. Албатта, Аллоҳ таоло менга онамдан ҳам раҳмлидир”.
*****
Барчамиз Аллоҳ таолодан бизга бу дунёда ҳам, охиратда ҳам офият, афв беришини сўраймиз.
Шайх Солиҳ Мағомисий ҳафизаҳуллоҳнинг мавъизасидан
Нозимжон Ҳошимжон таржимаси
Мен уйланган эдим. Аёлим паст бўйли, нимжон қоматли ва менга нисбатан кичик жуссали эди.
Мен эса Аллоҳни инояти ила спортчиларга хос қоматга эга, мушакларим бақувват ва салобатли эдим.
Хотинимнинг бўйи пастлиги учун мен унга кўп маротаба ҳазил-мазаҳ қилиб жиғига тегар, унинг устидан кулар эдим. Масалан, баъзан бирор нарсанинг ортига яшириниб олиб, у келганда қўққисдан олдида пайдо бўлиб қўрқитар эдим. Баъзан эса, унинг кундалик хотираларини қайд этиб борадиган дафтарини олиб, бўйи етмайдиган жойга қўйиб қўяр эдим ва бўйи пастлиги учун ололмай қийналаётганини кўриб ҳузурланиб кулар эдим.
Гоҳида телевизор кўраётганида, гоҳида эса, кечки овқатни тайёрлаётганида уни ҳар хил усулларда безовта қилиб ҳазил-мазаҳ қилар эдим.
Мен ҳазиллашиб уни безовта қилишни жуда яхши кўрар эдим, чунки унинг мендан қасос олишга урингани, лекин бунга кучи етмаганини кўриш ҳам менга завқ бағишлар эди.
Аввал бошида хотиним бундан ёқимли кайфият олганини кўрар эдим. Лекин вақт ўтиши билан у менинг болаларча қилиқларимдан безиб қолаётганини сеза бошладим.
Бир куни ишга бориш учун уйқудан эрта турдим. Қарасам, у нонушта тайёрлаётган экан. Ҳар доимгидек, уни ҳазиллашиб қўрқитдим. Шунда у қаттиқ қўрқув билан:
— Бу гал кечқурун уйга қайтганингизда, мени топа олмайсиз, — деди.
Мен уни ҳазиллашаяпти деб ўйладим, чунки ҳар сафар уни қўрқитганимда у шунақа таҳдид қилар эди.
Бироқ кечқурун уйга қайтиб келганимда, у йўқ эди. Уни чақирдим, у жавоб бермади. Яна ва яна чақирдим, аммо у ҳеч нарса демади.
Ҳамма ерни қидириб чиқдим, лекин уни топа олмадим. Охири ошхонага кириб, бир қоғозга кўзим тушди. Унда:
— Ўзингизни асранг, мен энди қайтмайман, — деган ёзувни кўрдим.
Шунда оёқларим бўшашиб, боса олмай қолдим. Бутун бошли танам қувватсизланиб, ўтириб қолдим, ўзимни ҳудди устимдан муздек сув қуйгандек ҳис қилдим.
Ўша пайтда мен дунёдаги энг заиф инсонлардан бирига айландим.
Ўша кичиккина жуссали, нозиккина хотиним менинг асосий қувват манбаим бўлганлигини, усиз мен ҳеч ким эмас эканлигимни англадим.
Деворга суянганча ўтириб, ҳудди онасини йўқотган гўдак боладай йиғладим...
Бир пайт овқатланиш столи остида қандайдир нарса қимирлаётганини кўриб қолдим ва ўша ердан паст овоздаги кулги эшитилди.
Ҳа, у эди! У ўша ерга яшириниб олган экан.
Шунда мен унга ўзимни отдим ва уни қаттиқ бағримга босиб қучоқлар эканман, кўзларимдан шашқатор ёш оқар эди.
У эса мени қўрқитишни уддалай олганидан қувониб ўзини кулишдан тия олмас эди.
Шундай қилиб, ўғрини қароқчи урди деганларидек, ўзимнинг ҳийлам ўзимга қарши ишлади. Шундагина тушундимки, ўша кучсизгина аёлимсиз мен дунёдаги энг заиф инсон эканман.
Ҳомиджон домла ИШМАТБЕКОВ
Иймон 
Намоз 
Рўза 
Закот 
Ҳаж 
Қуръон 
Ислом сабоқлари 
Aлоқа