Британиялик астроном олим Жеймс Жинс ҳиндистонлик мусулмон аллома Иноятуллоҳ Машриқийнинг إِنَّمَا يَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَاء (“Аллоҳдан бандалари ичидан фақат олимларигина қўрқарлар”) оятини тиловат қилганини эшитганда, додлаб юборди ва:
“Нима? Нима деяпсан? Аллоҳдан фақат олимлар қўрқадилар? Ажабланарли! Жуда ажойиб-ку! Ахир бу (яъни, Аллоҳдан фақат олимлар қўрқиши) эллик йиллик изланишларим натижасида аниқлаган нарсам-ку! Муҳаммадга бу ҳақиқатнинг хабарини ким берган? Ушбу оят ростдан ҳам Қуръонда борми? Агар шундай бўладиган бўлса, унда мен гувоҳлик бераманки, албатта, Қуръон Аллоҳнинг ҳузуридан унга (Муҳаммадга) ваҳий қилинган китобдир!” деди.
Хўш, Иноятуллоҳ ким эди?
Аллома Иноятуллоҳ Машриқий 1888 йилда Ҳиндистоннинг Амритсар шаҳрида туғилган. У 18-19 ёшларида математика фани бўйича магистрлик дипломига эга бўлади. У Ислом олими, математик ва сиёсатшунос сифатида фаолият юритади.
Олим 30 ёшга етганда, Қуръони Каримни аниқ ва табиий фанлардан фойдаланиб тафсир қилишга киришади ва 36 ёшида тафсир китобининг биринчи жилдини якунига етказади. Ишни битиргач, Нобель мукофотини бериш бўйича ҳайъат уни ҳам Нобель мукофотига номзодлар рўйхатига киритади. Мукофотни бериш учун ёзган тафсирини инглиз ёки француз тилига таржима қилишини шарт қилиб қўйишади. У тафсирни урду тилида амалга оширган эди. Олим ҳайъатнинг шартини эшитгач, «Урду тилини ҳурмат қилмайдиган мукофотни олишни истамайман» дея уни олишдан бош тортади.
1963 йилда Покистоннинг Лаҳор шаҳрида вафот этган.
Интернет маълумотлари асосида Нозимжон Ҳошимжон тайёрлади
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм
Саъид Варроқ айтади: Аъмашнинг бир қўшниси бор эди, у доимо унга: “Келинг, уйимга кириб бир бўлак қотган нон билан туз еб кетинг”, дер эди. Аммо Аъмаш ҳар гал рад этар эди. Бир куни қўшниси яна таклиф қилди ва бу сафар Аъмашнинг қорни бир оз оч экан, “Майли борайлик”, деди. Уйга киришди ва қўшниси ростдан ҳам фақат бир бўлак қотган нон билан туз олиб чиқди. Шу пайт бир тиланчи эшик қоқди. Қўшниси чиқиб унга: “Аллоҳ баракангни берсин”, деди. Тиланчи яна сўради.
Уй эгаси: “Баракангни берсин”, деди. Учинчи марта яна сўраган эди, қўшниси: “Йўқол бу ердан, акс ҳолда ҳозир уйимдан калтак олиб чиқиб ураман!” деди. Шунда уйни ичида ўтирган Аъмаш тиланчига қараб: “Эй, тиланчи кетaқол! Йўқса, ҳақиқатан ҳам калтак билан уради. Чунки мен ваъдага вафо қилишда бу одамга ўхшаганини кўрмаганман. Бир йилдан бери мени уйига таклиф қилиб бир бурда қотган нон ва туз билан меҳмон қилишини ваъда берар эди, ростдан ҳам бугун шу нарсаларни берди, Аллоҳга қасамки, бундан ортиқ бирор нарса қўшмади ҳам”, деди.
Абулфараж ибн ал-Жавзийнинг
“Зариф ва ҳазилкашлар ҳақидаги хабарлар” китобидан