15 Январ, 2025, 15 Ражаб, 1446
15 Январ, 2025, 15 Ражаб, 1446
Ижтимоий тармоқ фойдаланувчилари ўз саҳифаларига масжидда, ошхонада ўтирган, дам олишга турли жойларга борганларининг расмларини жойлашади. Уларнинг қалбларини биз билмаймиз. Аммо риё, мақтаниш каби иллатлардан эҳтиёт бўлишга чақирамиз.
Саҳифамга масжидда ўтирганимнинг расмини қўймаганим, масжидга бормаслигимни англатмайди!
Болаларимнинг Қуръон, намоз ўқиб ўтирган расмларини саҳифамга қўймаганим, менинг болаларим Қуръон тиловат қилмайди, намоз ўқимайди деганим эмас!
Овқатланиб ўтирганимнинг расмини қўймаганим, ошхона ва кафеларга бормаслигимни, умуман овқатланмаслигимни англатмайди!
Туркия, Дубай, Бали каби жойлардаги денгиз бўйларида, яхталарда турган расмимни саҳифамга жойламаганим, у ерларга бормаслигимни англатмайди!
Оиламиз суратини саҳифамга жойламаганим, бу дунёда бир ўзим ёлғиз яшашимни англатмайди!
Еб ўтирилган музқаймоқ расмини саҳифамга қўймаганим, оилам ёки дўстларим билан музқаймоқхўрлик қилмаслигимни англатмайди!
Болаларимнинг истироҳат боғидаги расмларини саҳифамга қўймаганим, болаларимни истироҳат боғларига олиб бориб, уларнинг кўнгилларини кўтармаслигимни англатмайди!
Мен фақат риё ва мақтанчоқлик бўлиб қолишидан, амалларимнинг савобидан маҳрум бўлиб қолишдан қўрқаман!
Дам олиш учун Туркия, Дубай, Бали, Анталия, Иссиқкўл каби жойларга, овқатланиш учун турли ошхона ва кафеларга, шунингдек, фарзандлари билан истироҳат боғларига бора олмайдиган кишиларнинг диллари ўксиб, оғриб қолишидан, қолаверса, оиламга, болаларимга кўз тегишидан, кимларнингдир ҳасад қилишидан қўрқаман.
Азизлар, кун давомида нималар қилганимиз, қаерларга борганимиз, кимлар билан учрашганимиз, нималар деганимиз, нималар еганимиз акс этган расмларни тармоқларга жойлайверишни тўхтатайлик!
Амалларимизга риё аралашишидан сақланайлик! Зеро, амалларга риёнинг кириб қолиши чумолининг ўрмалашидан ҳам махфийроқдир.
Ён-атрофимиздаги ночор, бефарзанд, камхарж ҳамда оиласиз кишиларнинг дилларини оғритиб қўйишдан эҳтиёт бўлайлик!
Ахир динимизда қўшниларга озор бермаслик, агар таомидан қўшнисига ҳам чиқармайдиган бўлса, таомнинг ҳидини имкон борича уларга сездирмаслик, қозонга капгирни қаттиқ урмаслик, агар қўшнисининг болаларига ҳам ширинликдан улашмайдиган бўлса, у ҳолда фарзандининг қўлига ширинлик бериб кўчага чиқармаслик каби кўрсатмалар келган-ку!
Бизнинг ёзганларимизни ҳар куни ўқийдиган, постларимиздан кунда хабардор бўлиб борадиган ижтимоий тармоқлардаги дўстларимиз ҳам бизнинг қўшниларимиз ҳисобланади. Демак, қўшниларга озор бермаслик борасида уларни ҳам эътиборга олишимиз керак.
Аллоҳ таоло бизнинг фаросатимизни зиёда айлаб, риё, манманлик ва мақтанчоқлик каби иллатлардан асрасин!
Нозимжон Ҳошимжон тайёрлади
Мен уйланган эдим. Аёлим паст бўйли, нимжон қоматли ва менга нисбатан кичик жуссали эди.
Мен эса Аллоҳни инояти ила спортчиларга хос қоматга эга, мушакларим бақувват ва салобатли эдим.
Хотинимнинг бўйи пастлиги учун мен унга кўп маротаба ҳазил-мазаҳ қилиб жиғига тегар, унинг устидан кулар эдим. Масалан, баъзан бирор нарсанинг ортига яшириниб олиб, у келганда қўққисдан олдида пайдо бўлиб қўрқитар эдим. Баъзан эса, унинг кундалик хотираларини қайд этиб борадиган дафтарини олиб, бўйи етмайдиган жойга қўйиб қўяр эдим ва бўйи пастлиги учун ололмай қийналаётганини кўриб ҳузурланиб кулар эдим.
Гоҳида телевизор кўраётганида, гоҳида эса, кечки овқатни тайёрлаётганида уни ҳар хил усулларда безовта қилиб ҳазил-мазаҳ қилар эдим.
Мен ҳазиллашиб уни безовта қилишни жуда яхши кўрар эдим, чунки унинг мендан қасос олишга урингани, лекин бунга кучи етмаганини кўриш ҳам менга завқ бағишлар эди.
Аввал бошида хотиним бундан ёқимли кайфият олганини кўрар эдим. Лекин вақт ўтиши билан у менинг болаларча қилиқларимдан безиб қолаётганини сеза бошладим.
Бир куни ишга бориш учун уйқудан эрта турдим. Қарасам, у нонушта тайёрлаётган экан. Ҳар доимгидек, уни ҳазиллашиб қўрқитдим. Шунда у қаттиқ қўрқув билан:
— Бу гал кечқурун уйга қайтганингизда, мени топа олмайсиз, — деди.
Мен уни ҳазиллашаяпти деб ўйладим, чунки ҳар сафар уни қўрқитганимда у шунақа таҳдид қилар эди.
Бироқ кечқурун уйга қайтиб келганимда, у йўқ эди. Уни чақирдим, у жавоб бермади. Яна ва яна чақирдим, аммо у ҳеч нарса демади.
Ҳамма ерни қидириб чиқдим, лекин уни топа олмадим. Охири ошхонага кириб, бир қоғозга кўзим тушди. Унда:
— Ўзингизни асранг, мен энди қайтмайман, — деган ёзувни кўрдим.
Шунда оёқларим бўшашиб, боса олмай қолдим. Бутун бошли танам қувватсизланиб, ўтириб қолдим, ўзимни ҳудди устимдан муздек сув қуйгандек ҳис қилдим.
Ўша пайтда мен дунёдаги энг заиф инсонлардан бирига айландим.
Ўша кичиккина жуссали, нозиккина хотиним менинг асосий қувват манбаим бўлганлигини, усиз мен ҳеч ким эмас эканлигимни англадим.
Деворга суянганча ўтириб, ҳудди онасини йўқотган гўдак боладай йиғладим...
Бир пайт овқатланиш столи остида қандайдир нарса қимирлаётганини кўриб қолдим ва ўша ердан паст овоздаги кулги эшитилди.
Ҳа, у эди! У ўша ерга яшириниб олган экан.
Шунда мен унга ўзимни отдим ва уни қаттиқ бағримга босиб қучоқлар эканман, кўзларимдан шашқатор ёш оқар эди.
У эса мени қўрқитишни уддалай олганидан қувониб ўзини кулишдан тия олмас эди.
Шундай қилиб, ўғрини қароқчи урди деганларидек, ўзимнинг ҳийлам ўзимга қарши ишлади. Шундагина тушундимки, ўша кучсизгина аёлимсиз мен дунёдаги энг заиф инсон эканман.
Ҳомиджон домла ИШМАТБЕКОВ
Иймон 
Намоз 
Рўза 
Закот 
Ҳаж 
Қуръон 
Ислом сабоқлари 
Aлоқа