Ўлим тўшагида ётган аёл эридан: “агар мен вафот этсам қанча вақт ўтганидан кейин яна уйланасиз” деб сўради. Эри: “Қабрингнинг тупроғи қуриши билан”, деб жавоб берди. Орадан бироз вақт ўтиб, аёл вафот этди. Эри ваъдасига биноан то аёлнинг қабри тупроғи қуригунча зиёратга бориб турадиган бўлди. Аммо орадан йил ўтди ҳамки, қабр тупроғи нам бўлиб турарди. Эр бу сирни билиш учун панада пойлади. Бир йигит челакда сув олиб аёлининг қабрига сепа бошлади. “Нима қиляпсан?” деб олдига келса, қайниси экан. У: “Опамнинг васиятини бажаряпман”, деди.
 

Бундан кўринадики, аёл ҳатто вафот этса ҳам эрини рашк қиларкан, яхши кўраркан. Масаланинг иккинчи томони шуки, биз қадри баланд эрлар ўз аёлимизни қай даражада яхши кўрамиз, қадрлаймиз?!
 

Улар бор экан, доим кийимимиз, уйимиз тоза. Дастурхонда таомимиз тайёр. Фарзандларимиздан кўнглимиз тўқ. Улар кеча-кундуз хизматимизга шай. Шундай экан, баъзан нимадир хато қилса, ишларига улгурмаган бўлса, уларни қаттиқ койимайлик. Зеро, улар бизга Аллоҳнинг омонатларидир. Биз уларга масъулмиз. Қуйдаги оятни доим эсда тутайлик:
 

“Эркаклар хотинлар устидан (оила бошлиғи сифатида доимий) қоим турувчилардир. Сабаб – Аллоҳ уларнинг айримлари (эркаклар)ни айримлари (аёллар)дан (баъзи хусусиятларда) ортиқ қилгани ва (эркаклар ўз оиласига) ўз мол-мулкларидан сарф қилиб туришларидир” (Нисо сураси, 34-оят).
 

Акбаршоҳ Расулов