Танловга!
Анас ибн Молик розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: “Пайғамбаримиз Муҳаммад саллоллоҳу алайҳи васаллам ўз ҳадис шарифларида қуйидагича марҳамат қилганлар: “Саҳарлик қилинглар, албатта унда барака бордир”. (Бухорий ва Муслим ривояти)
Бошқа бир ривоятда эса “Ким рўза тутишни истаса, бирор нарса билан бўлса ҳам саҳарлик қилиб олсин”, дейилган. (Аҳмад ривояти)
Саҳарлик ҳам дунёвий, ҳам ухровий фойдаларни ўз ичига олади:
- Ибодатларни тақво билан қилиш, субҳ пайтида қироат, зикр ҳамда истиғфор билан машғул бўлишга ёрдам беради. Қорни оч одам эса бу нарсаларга дангасалик қилади, ҳосизланади.
- Саҳарлик ҳусни хулққа чақиради. Қорни оч лдам эса одатда жаҳлдор бўлиб қолади.
- Рўза тутишда дангасалик ва бепарволикдан асрайди.
- Саҳарлик – суннатга эргашишдир. Саҳарликда Набий саллоллоҳу алайҳи васаллам суннатларига эргашаман, тоат-ибодатларимга куч тўплайман, деб ният қилган киши катта ажрларга эга бўлади.
- саҳарлик туннинг охирида бўлгани учун дуо ва зикрлар қабул бўлиши умид қилинади.
- Саҳарлик қилган киши аҳли китобларга ўхшамайди. Чунки, ҳадисда бундай айтилган: “Бизнинг ва аҳли китобларнинг рўзасидаги фарқ саҳарлик қилишдадир”.
- Бомдод намозини жамоат билан адо қилишга сабаб бўлади.
Саҳарликнинг афзал пайти бомдод пайтига яқин қилинганидир. Тўғри, уни эрта қилиб олса ҳам, саҳарлик қилмай ният қилиб ётса ҳам бўлади. Бу суннатга хилофдир. Эрта саҳарлик қилган одам одатда ухлаб, бомдодни қазо қилиб қўяди.
(Шу ўринда бир гап: “Ким рўза тутишни истаса, бирор нарса билан бўлса ҳам саҳарлик қилиб олсин”, ҳадиси халқ орасида нотўғри талқин қилинади. Яъни ким саҳарлик вақтига ухлаб, улгурмай қолса, ҳеч бўлмаганда сув ичиб олиши керак, дейишади. Бу мутлақо нотўғри. Саҳарлик вақти ўтгач, нарса ейиш рўзани бузилишига сабаб бўлади. Набодо, киши саҳарлик вақтига ухлаб, тақвимдаги оғиз ёпиш вақтдан кеч уйғонса, ҳеч нарса емай, ният қилиб қўя қолади. Овқат емай рўзадорга айлангани, овқат еб рўзани бузгандан минг карра афзалдир!)
Хўш, саҳарликда қандай таомлар истеъмол қилинади? Кучли ва тўйимли таомларми? Мутахассислар қуйдаги тавсияларни берганлар:
Саҳарликда кучли тузланган, дудланган, газли, ёғли, ўта ширин ҳамда бадҳазм нарсаларни емаслик лозим. Маслан, кунда ош, қозон кабоб, норин, манти, ҳоним, бешбармоқ сингари кучли таомларни ейиш ошқозоннинг зўриқишига олиб келади.
Маълумки, рўза тутилганда ошқозон йил давомида учрган қийинчиликлардан халос бўлади, дам олади ва ўз-ўзини тозалайди. Оддий тилда айтганда, “ҳашар” содир бўлади. Шу боис, ҳамма ўзининг жисмоний салоҳиятидан келиб чиққан ҳолда саҳарликни ўртача қилгани, дастурхонда мева-сабзавотлар ҳамда хурмо аримаслиги лозим.
Хадичаи Кубро аёл-қизлар билим юрти
ўқитувчиси Н.Саидакбарова тайёрлади
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм
Шайтон – инсоннинг энг хавфли душмани. Унга эргашиш икки дунёда ҳам бахтсизлик, афсус-надоматга сабаб бўлади. Шайтон бандани Аллоҳнинг розилигидан узоқлаштириш ва Унинг раҳматидан маҳрум қилиш учун доимо ҳаракат қилади. Қандай қилиб шайтоннинг фитналаридан ҳимояланиш ва унинг васвасаларига эргашмаслик керак? Қуйидаги сура ва дуоларни мунтазам ўқиб юриш сизни ундан узоқлаштиради:
1. Аъузу биллаҳи минаш шайтонир рожийм.
2. Оятул курсий.
3. Ёсин сураси.
4. Ихлос, фалақ, наас суралари.
5. “Астағфируллоҳа Роббий мин кулли занбин ва атубу илайҳ”.
(Маъноси: Ҳар бир гуноҳ ишдан Аллоҳга истиғфор айтаман ва унга тавба қиламан).
6. “Аъуузу би калимаатиллааҳит-тааммаати мин кулли шайтонин ва ҳаамматин ва мин кулли ъайнин лаамматин”.
(Маъноси: Аллоҳнинг мукаммал калималари билан ҳар бир шайтондан, зарарли ҳашаротлардан ва ёмон кўздан паноҳ тилайман).
7. Аъуузу би калимаатиллааҳит-тааммаати мин шарри маа холақ.
(Маъноси: Аллоҳнинг мукаммал сўзлари билан яратганларининг ёмонлигидан паноҳ тилайман).
8. “Бисмиллаҳи таваккалту ъалаллоҳи ва лаа ҳавла ва лаа қуввата илла биллаҳ”.
Аллоҳнинг исми ила, Аллоҳга таваккал қилган ҳолда. Ҳаракат ва қувват фақат Аллоҳнинг иродаси билан бўлади.
9. “Аллоҳумма анта Роббий лаа илаҳа илла анта холақтаний ва ана ъабдука ва ана ъала ъаҳдика ва ваъдика мастатоъту аъузу бика мин шарри ма сонаъту, абу`у лака биниъматика ъалаййа ва абу`у бизамбий фағфирлий фаиннаҳу лаа йағфируз зунуба илла анта”.
(Маъноси: Аллоҳим, Сен Роббимсан, Сендан бошқа илоҳ йўқ. Мени яратдинг ва мен Сенинг қулингман. Сенга берган ваъдамда ва аҳдимда қодир бўлгунимча турибман. Қилган ишларимнинг ёмонидан Сенинг номинг билан паноҳ тилайман. Менга ато қилган неъматларингга иқрор бўлдим. Гуноҳларимга ҳам иқрор бўлдим. Менинг гуноҳларимни кечир. Чунки Сендан бошқаси гуноҳларни кечира олмайди.)
10. “Асбаҳна ва асбаҳал мулку лиллаҳ, валҳамдулиллаҳ, лаа илаҳа иллаллоҳу ваҳдаҳу лаа шарийка лаҳу”.
(Маъноси: Тонг оттирдик, мулк ҳам Аллоҳники бўлган ҳолда тонг оттирди. Барча ҳамдлар Аллоҳгадир. Аллоҳдан ўзга илоҳ йўқ. У Зот ягона, шериги йўқдир.)
Даврон НУРМУҲАММАД