8 апрель куни Ўзбекистон мусулмонлари идораси раиси,муфтий Усмонхон Алимов ҳазратлари ёнғиндан жабр кўрган саккизта хонадон аҳлларидан хабар олдилар.
Жорий йилнинг 18 март куни пойтахтнинг Шайхонтоҳур тумани “Оқлон” маҳалласидаги “Кўкча Дарбоза”, “Фузулий” ва “Омон Мухторов” кўчаларида жойлашган саккизта хонадонда кучли ёнғин бўлиб, уйларнинг ҳаммаси барча жиҳозлари билан ёниб кетган ва 65 киши бошпанасиз қолган эди. Шукрки, ёнғин хавфсизлиги ходимларининг тезкорлиги ва маҳалла аҳлининг уюшқоқлиги туфайли ҳеч ким жароҳат-ланмади.
Муфтий ҳазратлари азият чекканларга тасалли бериб, кўнгилларини кўтарадиган гапларни айтиб, бундай талофатда қилган сабрлари ажру савобларга ноил бўлишини сўзлаб бердилар. Шунингдек, ушбу хонадонларга маҳалла аҳли астойдил ёрдам кўрсатаётгани, ёнғин бўлган хонадонларни қайта қуриш ишлари ҳашар йўли билан барпо этилаётганига эътибор қаратдилар ва ана шундай оғир дамларда маҳалла аҳлининг иттифоқлиги жуда катта олий фазилат эканини таъкидладилар.
Мўминларнинг бир-бирларига меҳрибонлигига мисол қилиб, Саодат асрида Маккадан Мадинага ҳазрати Пайғамбаримиз соллалоҳу алайҳи ва саллам билан бирга кўчиб борган мўмин-мусулмонларга маҳаллий аҳоли ўзларининг уйларидан жой берганлари, ўзларининг энг яхши кўрган нарсаларини инъом этганларини айтиб бердилар.
Дарҳақиқат, ҳар бир банда ҳаёти давомида турли қийинчилик ва мусибатларга дуч келади. Зотан, бу ҳаётнинг ўзи имтиҳон дунёсидир. Бу ҳақда Қуръони каримда бундай хабар қилинади: “Сизларни бироз хавф-хатар, очлик (азоби) билан, молу жон ва мевалар(ҳосили)ни камайтириш йўли билан синагаймиз” (Бақара, 155).
Мусибатлар сабаб қилиниб банданинг имони синалади. Мол-мулкнинг касодга учраши, бемор бўлиш ёки ишдаги муваффақиятсизлик кабиларнинг барчаси синовдир. Банда гоҳида яхшилик билан, баъзида қийинчилик билан синалади. Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади, Набий соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Мусулмонга қай бир мусибат: чарчашми, беморликми, ташвишми, хафачиликми, озорми, ғам-ғуссами, ҳаттоки, тикан киришми етадиган бўлса, албатта, Аллоҳ улар ила унинг хатоларини каффорат қилур”, дедилар” (Имом Бухорий ривояти).
Суҳбатда маҳалла аҳли ёнғин содир бўлган куниёқ оқсоқол Бахтиёр Каримов бошчилигида штаб тузилгани, барча зарурий ёрдам ва ташкилий ишлар ушбу штаб орқали амалга оширилаётганини билдирди.
Шунингдек, “Оқлон” жоме масжиди имом-хатиби Собир қори Рустамов ташаббуси билан саховатпеша инсонлар узлуксиз равишда хайрия қилиб турганларини айтдилар.
Бундан мамнун бўлган муфтий ҳазратлари имом-хатибларни бундай савобли ишларга ҳар доим камарбаста бўлишга чақириб, зиёратга ўзларига ҳамроҳлик қилиб борган Диний идоранинг Масжидлар бўлими мудири Муҳаммадназар Қаюмов, Тошкент шаҳар бош имом-хатиби Раҳимберди Раҳмонов ва Шайхонтоҳур тумани “Хўжа Аламбардор” жоме масжиди имом-хатиби Одилхон қори Юнусхон ўғли каби таниқли имом-хатибларга шундай дамларда янада ғайрат кўрсатиш ҳақиқий дин пешвосининг иши эканини таъкидладилар. Шунинг билан бирга, хонадон соҳибларининг ёниб кетган китоблари, хусусан, Қуръони карим ва бошқа диний-маърифий адабиётларнинг ўрнини тўлдиришни тайинладилар.
Сўнгра “Оқлон” жоме масжидида пешин намозини маҳалла жамоаси билан бирга адо этдилар. Намоздан сўнг масжид қавми билан суҳбатлашаётиб, жумладан, бундай дедилар.
Ҳазрати Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг: “Мусулмон мусулмоннинг биродаридир. Ким ўз биродарининг ҳожатини чиқарса, Аллоҳ унинг ҳожатини чиқаради. Ким бир мусулмонни ғамдан фориғ қилса, Аллоҳ ундан қиёмат кунининг ғамларидан бир ғамни фориғ қилади”, деган ҳадиси шарифларига эргашган маҳалла аҳли бир ёқадан бош чиқариб, ёру биродарларининг бошига тушган ташвишга шерик бўлиб, ўзларининг катта ёрдамларини бераётганликлари бизни жуда ҳам хурсанд қилди. Бу айни мўминлик сифатидир.
Қад ростлаётган хонадонлар бирининг пойдеворига муфтий ҳазратлари ва мўйсафид отахонлар биринчи ғиштни қўйиб, энг эзгу дуоларни қилдилар.
Тез орада ушбу хонадонлар битади, янги уйларда тўйу тантаналар ўтказамиз, иншо Аллоҳ.
Муфтий ҳазратларининг кўнгил сўраб келганидан севинган маҳалла аҳли ва хонадон эгалари шундай оғирдамларда қимматли вақтларини сарфлаб ташриф буюрганлари ва кўнгилларини кўтарганлари учун миннатдор-лик билдирдилар.
Ўзбекистон мусулмонлари идораси Матбуот хизмати
Мен уйланган эдим. Аёлим паст бўйли, нимжон қоматли ва менга нисбатан кичик жуссали эди.
Мен эса Аллоҳни инояти ила спортчиларга хос қоматга эга, мушакларим бақувват ва салобатли эдим.
Хотинимнинг бўйи пастлиги учун мен унга кўп маротаба ҳазил-мазаҳ қилиб жиғига тегар, унинг устидан кулар эдим. Масалан, баъзан бирор нарсанинг ортига яшириниб олиб, у келганда қўққисдан олдида пайдо бўлиб қўрқитар эдим. Баъзан эса, унинг кундалик хотираларини қайд этиб борадиган дафтарини олиб, бўйи етмайдиган жойга қўйиб қўяр эдим ва бўйи пастлиги учун ололмай қийналаётганини кўриб ҳузурланиб кулар эдим.
Гоҳида телевизор кўраётганида, гоҳида эса, кечки овқатни тайёрлаётганида уни ҳар хил усулларда безовта қилиб ҳазил-мазаҳ қилар эдим.
Мен ҳазиллашиб уни безовта қилишни жуда яхши кўрар эдим, чунки унинг мендан қасос олишга урингани, лекин бунга кучи етмаганини кўриш ҳам менга завқ бағишлар эди.
Аввал бошида хотиним бундан ёқимли кайфият олганини кўрар эдим. Лекин вақт ўтиши билан у менинг болаларча қилиқларимдан безиб қолаётганини сеза бошладим.
Бир куни ишга бориш учун уйқудан эрта турдим. Қарасам, у нонушта тайёрлаётган экан. Ҳар доимгидек, уни ҳазиллашиб қўрқитдим. Шунда у қаттиқ қўрқув билан:
— Бу гал кечқурун уйга қайтганингизда, мени топа олмайсиз, — деди.
Мен уни ҳазиллашаяпти деб ўйладим, чунки ҳар сафар уни қўрқитганимда у шунақа таҳдид қилар эди.
Бироқ кечқурун уйга қайтиб келганимда, у йўқ эди. Уни чақирдим, у жавоб бермади. Яна ва яна чақирдим, аммо у ҳеч нарса демади.
Ҳамма ерни қидириб чиқдим, лекин уни топа олмадим. Охири ошхонага кириб, бир қоғозга кўзим тушди. Унда:
— Ўзингизни асранг, мен энди қайтмайман, — деган ёзувни кўрдим.
Шунда оёқларим бўшашиб, боса олмай қолдим. Бутун бошли танам қувватсизланиб, ўтириб қолдим, ўзимни ҳудди устимдан муздек сув қуйгандек ҳис қилдим.
Ўша пайтда мен дунёдаги энг заиф инсонлардан бирига айландим.
Ўша кичиккина жуссали, нозиккина хотиним менинг асосий қувват манбаим бўлганлигини, усиз мен ҳеч ким эмас эканлигимни англадим.
Деворга суянганча ўтириб, ҳудди онасини йўқотган гўдак боладай йиғладим...
Бир пайт овқатланиш столи остида қандайдир нарса қимирлаётганини кўриб қолдим ва ўша ердан паст овоздаги кулги эшитилди.
Ҳа, у эди! У ўша ерга яшириниб олган экан.
Шунда мен унга ўзимни отдим ва уни қаттиқ бағримга босиб қучоқлар эканман, кўзларимдан шашқатор ёш оқар эди.
У эса мени қўрқитишни уддалай олганидан қувониб ўзини кулишдан тия олмас эди.
Шундай қилиб, ўғрини қароқчи урди деганларидек, ўзимнинг ҳийлам ўзимга қарши ишлади. Шундагина тушундимки, ўша кучсизгина аёлимсиз мен дунёдаги энг заиф инсон эканман.
Ҳомиджон домла ИШМАТБЕКОВ