Воқеа қандай содир бўлди?
Бир гуруҳ динсиз ва исломофоб террорчилар Янги Зеландиянинг Крайстчерч шаҳридаги иккита – “ал-Нур” ва “Линвуд” масжидларига бугун жума намозидан сўнг бостириб кириб, намозхонларни ўққа тута бошлаган. Террорчилик содир бўлган вақтда масжидларда мос равишда 200 ва 300 нафарга яқин намозхон бўлган.
Жума намозидан кейин содир этилган ушбу террорчилик ҳужуми оқибатида 40 дан зиёд киши ҳалок бўлди, 49 нафар киши яраланди.
Бу ҳолат мусулмонлар учун улкан мусибат. Бундай пайтда нима қилиш кераклигини Аллоҳ таоло шундай таълим берган: “Улар мусибат етганда: “Албатта, биз Аллоҳникимиз ва, албатта, биз Унга қайтувчимиз”, дерлар” (Бақара, 156).
Қабиҳ режали террор
Манфур ниятдаги терорчилар бу ҳужумга астойдил тайёргарлик кўргани маълум бўлди. Ҳатто террорчилардан бири ҳужум олдидан интернетда 37 саҳифали террорга оид хабарни ҳам эълон қилган. Ваҳший ҳужум акс этган видеолавҳада террорчи ўзи содир этаётган хунрезликни тасвирга олаётгани, ўқдони тугаган автоматни улоқтириб, бошқасини олаётгани ҳамда террорчи автомашинасида қуроллар тайёрлаб қўйилгани, шунингдек, шериклари қуроллар билан таъминлангани ушбу жиноят манфур режа асосида амалга оширилганини кўрсатди.
Террорчиларнинг шафқатсизлиги
Жиноятни содир этаётган кимсалар аслида ўта шафқатсизлик қилаётган бўлсада, лекин ўз қилмишидан роҳатланиб, заррача ҳам афсусланмасдан, қўрқувга берилмаган ҳолда ваҳшийларча мусулмонларни ўлдираётганини видеотасвирда кўриш мумкин.
Ушбу машъум террорчилик оқибатида ўнлаб бегуноҳ одамлар қурбон бўлди. Динимизда айби бўлмаган одамнинг ҳаётига зомин бўлиш бузғунчиликнинг энг улкан кўриниши экани таъкидланган.
Аллоҳ таоло бундай огоҳлантиради: “Кимки бирон жонни ўлдирмаган ва ерда бузғунчилик қилиб юрмаган одамни ўлдирса, демак гўё барча одамларни ўлдирибди ва кимки унга ҳаёт ато этса (яъни ўлдиришдан бош тортса), демак, гўё барча одамларга ҳаёт берибди" (Моида, 32).
Айрим нашрларининг террорга муносабати
Мусулмонларнинг қонини тўккан террорчиларни айрим нашрлар “босқинчилар” деб атамоқда. Нега? Чунки, қотиллар мусулмонлар эмас, балки динсиз ва исломофоблардир, жабрланганлар эса мусулмонлардир. Агар шу ишни қилганлар Ислом дини ниқобидаги шахслар бўлганида эди, баъзи нашрлар уларни “террорчилар” деб атаган бўларди.
Мазкур вазиятга ҳаққоний ёндошган холис давлат раҳбарлари ва нашрлар ушбу хатти-ҳаракатларни террорчилик, деб баҳоламоқда.
Мусулмонлар муносабати
Ибодат чоғида шаҳид бўлган диндошларимизнинг ҳаққига истиғфор айтамиз ва охиратда шаҳидлар қаторида бўлишларини Аллоҳ таолодан дуо қилиб сўраймиз. Мазкур аянчли ҳолат дунёдаги барча мусулмонларни чуқур қайғуга солди, нафратини қўзғатди!
Аслида бу оммавий қотилликни амалга оширган разил кимсалар ҳақиқий террорчилардир. Террорчи бўлганда ҳам ашаддий, қилган жиноятидан ҳузурланадиган, бу ҳам етмаганидек, ўз қотилликлари билан мақтанишдан ҳам тап тортмайдиган ёвузлардир. Булар Аллоҳ таолонинг, Расули Акрамнинг, Ислом динининг ва икки миллиардга яқин мўмин-мусулмонларнинг ашаддий душманларидир. Яна ҳам умумий қилиб айтсак, инсоният душманларидир.
Бу қотилликлар айрим манфур кимсаларнинг ўша ерда истиқомат қилувчи мусулмонларга нисбатан мантиқсиз нафрати оқибатидир. Бу нафрат исломофоб нашрлар натижасида пайдо бўлган. Бу машъум воқеа Ислом душманлари буюртмаси асосида амалга оширилган навбатдаги террордир. Бу нафақат мўмин-мусулмонларга, балки бутун инсониятга қаратилган мудҳиш жиноятдир.
Сўнгги йилларда айрим мамлакатларда исломофобик кайфият авж олган бир пайтда Австралия ва Янги Зеландияда мусулмонлар тинч ва осуда ҳаёт кечираётган эди. Кўплаб мусулмон мамлакатлардан бориб, у ерда яшаб келаётган диндошларимиз моддий томондан анчагина ривожланиб бораётган эди. Бу ҳолат қора кучларнинг манфаатига зид келди. Улар вақт ўтгани сари Ислом анъаналарининг маҳаллий аҳолига ҳам таъсир этишидан чўчиди. Натижада улар шундай даҳшатли террорни уюштиришгача бориб етди.
Хулоса
Шу ва шунга ўхшаш ҳолатлар сўнгги йигирма йилликда айрим оммавий ахборот воситаларида исломофобик ташвиқотларга зўр беришнинг очиқ-ойдин натижасидир!
Ушбу ишларни кўриб, Аллоҳ таолонинг Каломидаги мана бу оят ёдга келади:
«Уларга кишилар: «Одамлар сизга қарши бирлашдилар (устингизга бостириб келяптилар), улардан қўрқинглар», деганда, уларнинг иймонлари зиёда бўлди ва: «Ҳасбуналлоҳу ва неъмал вакийл» (яъни «Бизга Аллоҳнинг Ўзи етарли ва У қандай ҳам яхши вакил»), дедилар.)» (Оли Имрон, 173).
Шундай экан қийинчилик ва оғир пайтларда мўмин-мусулмонларга Аллоҳнинг Ўзи етарлидир. Жума кунида ўнлаб мўмин-мусулмонларнинг умрига зомин бўлган бузғунчилар инсон қиёфасини йўқотган ваҳшийлардир.
Бутун дунё мўмин-мусулмонлари, уламолар, дин ва давлат арбоблари уюштирилган террорчилик оқибатида ҳалок бўлганларнинг оила аъзоларига чуқур ҳамдардликлар билдирмоқдалар.
Аллоҳ таоло шаҳид бўлганларни раҳматига олсин, уларнинг яқинларига сабру жамийл берсин, жароҳат олганларнинг тез фурсатларда шифо топишларини насиб айласин!
Ўзбекистон мусулмонлари идораси Матбуот хизмати
Намл сурасида: «То улар чумолилар водийсига етганларида, бир чумоли: “Эй чумолилар! Уяларингизга кирингиз...” деди», дейилади.
Сулаймон алайҳиссалом қўшини билан келаётганида, бир чумоли жамоасига кутилмаган хатар яқинлашаётганини ҳис қилди ва қолганларни огоҳликка чақириб, биз тарафга хатар яқинлашиб келяпти, жонингизни қутқаринг: «...Яна Сулаймон ва унинг лашкарлари ўзлари сезмаган ҳолларида сизларни босиб-янчиб кетмасинлар, деган эди» (Намл сураси, 18-оят).
Чумолининг қилган иши қанчалар ажабтовур-а?! У хатарни пайқаши биланоқ ўзини қутқариш учун эмас, жамоасини қутқариш учун шошилди.
Қавмининг қайғусини ўз зиммасига олди, хатар келмасидан уни ҳис қила билди ва чумолилар тўдасини “хавф бостириб келяпти, шошилинглар, жонингизни хатардан қутқариб қолинг”, дея огоҳлантирди.
Бир назар солайлик-да, ояти каримада келган “чумоли” сўзи араб тили қоидаларига кўра тадқиқ қилинса, у накра (ноаниқ) шаклда турибди. Аҳамиятли жиҳати шундаки, “чумоли” сўзи Қуръони каримда ноаниқ шаклда келтирилди, демакки ўша чумоли тўданинг оддий бир аъзоси, лекин шундай бўлишига қарамай ўзини паст санамади. Биз эса, фалончи нима қилди, писмадончи-чи, деб суриштириш билан оворамиз.
Келинг, энди масаланинг бошқа томонига эътиборимизни қаратайлик. Чумоли: “Эй чумолилар, ҳозир Сулаймон сизларни қириб юборади. Сизлар бир кучсиз жамоасиз, улар сизга эътибор ҳам бермайди”, дедими?! У тўдасидагилар билан вазиятни таҳлил қилдими?! Чумолига боқинг. Аксинча, Сулаймон ва унинг қўшинини айбсиз дея, улар сезмаяптилар, деб уларни оқлади.
Чумолилар ҳам огоҳлантирувчига қараб: “Йўқ, сен бизнинг устимиздан бошлиқ бўлмоқчисан. Сенга фақат мартаба, мансаб керак”, дейишдими?! Асло йўқ! Аксинча, унинг гапини олиб, инларига кириб кетишди ва жажжи чумолининг даъватига эргашганлари ҳолда нажотга етиб, жонлари омон қолди.
Ўзи учун уя қуриш жараёнида сабр қилиш ҳам чумолиларнинг хусусиятларидандир. Улар қураётган уялари бир неча маротаба қулаб тушишига қарамасдан, уни қайта-қайта тиклайверадилар ва охир-оқибат бир бутун уя ҳолига келтирадилар.
Ҳикоят. Ривоят қилинишича, Амир Темур жангларнинг бирида мағлубиятга учрайди ва ўша ерга яқин бир ғорга кириб, мағлубияти ҳақида ўйлайди. У чуқур тафаккур қиларкан, кўзи бир чумолига тушади. Чумоли ғор деворига кўтарилмоқчи бўлиб, тушиб кетади. Иккинчи уринишда ҳам девордан сирпаниб тушади. Учинчи сафар ҳам... Амир Темур бу митти жониворни диққат билан кузата бошлайди, ундан кўзини узмайди. Ахийри, ўн еттинчи уринишда чумоли деворга чиқишга муваффақ бўлади. Шунда Амир Темур: “Ё қудратингдан! Шу кичик махлуқ сал кам йигирма марта уринди. Мен нима учун мағлубиятимдан заифлашяпман?!” – дея ўзини койийди.
Буюк қўмондон ғордан чиқиб тор-мор бўлган қўшинини яна жангга тайёрлайди ва битта бўлса-да, тирик одами қолгунича таслим бўлмасликка астойдил қарор қилади. Унинг кўз ўнгида эса митти чумолининг шижоати акс этади.
Мутахассисларнинг таъкидлашларича, чумоли ҳашаротлар орасида энг қатъиятли, ўзаро ҳамкор ва ҳамжихат экан.
Чумолининг яна бир сифати уларнинг ўзаро ҳамкорлик ва ҳамжиҳатлигидир. Уларнинг бари бир бўлиб, битта чизиқ тортган ҳолда доимий ҳаракатда бўлар эканлар.
Шу митти чумолининг ҳаракатлари бизларга қайсидир маънода ўрнак бўлиши мумкинми?!
Ҳассон Шамсий Пошонинг
“Жаннат бўстонидаги оилавий оқшомлар” номли китобидан
Ғиёсиддин Ҳабибуллоҳ, Илҳом Оҳунд, Абдулбосит Абдулвоҳид таржимаси.