Кунларнинг бирида Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва салламга бир фақир киши узум олиб келди. У зот узумни еб табассум қилдилар. Кейин қайта-қайта еявердилар. Буни кўрган ҳалиги киши янада хурсанд бўлаверарди. 
Саҳобалар бу ҳолатни ҳайрон бўлиб кузатишар эди. Чунки Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва саллам ҳар доим олиб келинган ҳадялардан уларга ҳам улашар эдилар. Лекин бу сафар бўлишмадилар. У зот ҳамма узумни еб қўйдилар ва идишни фақир одамга қайтариб бердилар. Ҳалиги киши хурсанд бўлиб уйига қайтиб кетди.
Саҳобалардан бири: “Ё Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам нега биз билан бўлишмадингиз” деб сўради. Шунда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам табассум қилиб: “Фақир одамни юзидаги хурсандчиликни кўрдиларми? Узумни татиб кўрганимда узум нордон экан. Мен уни сизларга берганимда сизлардан бирортангиз узумни нордон эканини айтиб қўясизлар деб қўрқдим. Бундан узум олиб келган одам ҳафа бўлиши тайин эди”, дедилар. 
 Ҳақиқатдан ҳам Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг қилган ишлари ибрат эди.     

Акбаршоҳ РАСУЛОВ таржимаси