Узун тунлар давом этмоқда. Энг узун тунни форслар “ошиқлар туни” деб айтади. Бизда ҳам бир ошиқ ҳофизнинг “Тонглар ҳеч отмасайди” деб айтадиган қўшиғи бор. Ана шундай қилиб, тунларимизни ва кунларимизни кўнгилни қитиқлайдиган сўзлар билан таърифлаб кунларни ўтказаверамиз, ёшларга ҳазиллашамиз...
Аммо, азизлар, орамизда шундай ошиқлар борки, уларнинг ишқига ҳавас қиламиз, уларга эргашамиз ва шоядки, Раббимиз бизнинг ҳам қалбимиздаги муҳаббатимизни зиёда қилиб бизга ҳам уйқуни ҳаром айласа, дея дуолар қиламиз.
Уларнинг ишқи, ҳазрат Навоий таърифлаганидек, хослар ишқи. Биз ҳам ишқимиз шундай бўлишини тилаб шунга интиламиз.
Бир ҳисобда, бизнинг ишқимиз қаламқошларга ошиқ бўлган авом ишқидан жуда ҳам осон ва саодатли. Чунки кимга ошиқ бўлишни бизга устозларимиз – ошиқу орифлар ўргатган.
Қандай қилиб денг.
Бунинг сабаби “Насойим ул-муҳаббат”да.
”Абдуллоҳ ибн Муборак қ.т.с. Ани уламонинг шаҳаншоҳи дер эрмишлар ва жуду шижоатда замонининг ягонаси эрмиш. Ва тариқат асҳобининг муҳташами. Ва бу қавмнинг машойихининг кўпининг суҳбатиға мушарраф бўлубдур. Ва машҳур тасонифи бор.
Бир кун ул келур эрди ва Суфён Саврий ва Фузайл Аёз қ.с. ҳозир эрдилар.
Суфён деди: кел эй машриқ аҳлида эр!
Фузайл деди: ва мағриб аҳлида ва иккисининг орасида.
Анинг тавбасининг ибтидоси бу эрдики, бир канизак ишқиға гирифтор бўлди.
Бир қиш кеча тонг отқунча маъшуқ девори тубида туруб эрди ва устига қор ёғадур эрди ва ул хабарсиз.
Саҳар намозин айтурда ул хуфтан соғинди.
Кундуз бўлғондин сўнгра ул ҳолға воқиф бўлди, ўзига дедики, эй Муборакнинг номуборак ўғли, уёт санга бу авқотингдинки, агар имом намозда бир сурани узунроқ қироат қилса, ториқиб, телбарарсен ва мунунгдек кеча нафсинг ҳавосиға тонг отқунча мундоқ азоб тортарсанки, суубатидин хабаринг йўқтур.
Кўнгли бу дарддин бузулди ва бори ишдин тавба қилди ва сулукка машғул бўлди.
Иши ул ерга еттики, Маккадин Мадинаға дегинча маҳофасин ашроф эгинлариға кўтариб элтурлар эрди...”
Биз ана шу зотларнинг йўлини тутиб Раббимизга ошиқ бўлдик, Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васалламни отамиздан, онамиздан, фарзандларимиздан, жонимиздан, ҳар нимамизки бўлса, уларнинг барчасидан ортиқ севдик.
Бошқа ошиқлар изғиринли, ёмғирли, қорли кечаларда оёғидан зах ўтиб, совуқда тиришиб, маъшуқасини пойлаб, дилдираб тонг оттирса, биз илиққина сувга роҳатланиб таҳорат оламизда, иссиққина уйда, юмшоқ жойнамознинг устида ўтириб Раббимиз билан роз айтишамиз: Қуръони карим оятларини ўқиймиз, зикр қиламиз, салавотлар айтамиз ва муножотлар қиламиз: “Илоҳи, дарди ҳолимни ҳар кимга айтсам, рад қилса, санга таважжуҳ эткаймен ва агар сен рад қилсанг, неткаймен ва кимга кеткаймен? ...Илоҳи, ёмонлиғимдин агарчи кўп аламим бор, ғамхорим сен бўлсанг, не ғамим бор” (Навоий).
Биз ана шундай қилиб, Раббимизга таваккал қиламиз, умримизнинг узун тунларини ғанимат билиб, беҳуда ўтказмаётганимиздан кўнглимиз таскин топгандек бўлади.
Маъшуқасини пойлаб ўтирган бечорага бирор безори учраб қолиб ишкал чиқарса, бурнини қонатса, бизнинг атрофимизни фаришталар ўраб олиб, биз билан бирга Қуръон ўқийди, зикру салавот айтади. Ўша вақтда танамиз шу қадар ёқимли жимирлаб кетадики, савқи табиий ила атрофимизда ниҳоятда нафис бир борлиқ мужассам эканини, улар ҳам биз билан бирга бизнинг гуноҳларимизни кечиришини сўраб дуога қўл очиб турганини ҳис қиламиз.
Ана шу – узун тунларимиз тароватидир.
Ўзбекистон мусулмонлари идораси
матбуот хизмати
- 54دُخُولُ النَّاسِ فِي الْجَنَّاتِ فَضْلٌ مِنَ الرَّحْمَنِ يَا أَهْلَ الأَمَالِ
Маънолар таржимаси: Эй умидвор бандалар, инсонларнинг жаннатларга киришлари Ар-Роҳманнинг фазлидир.
Назмий баёни:
Жаннатга эришмоқ Ар-Роҳман фазли,
Бу муҳим эътиқод, эй умид аҳли.
Луғатлар изоҳи:
دُخُولُ – мубтадо.
النَّاسِ – музофун илайҳ.
فِي – жор ҳарфи اِلَى маъносида келган.
الْجَنَّاتِ – луғатда “дархтзор боғ” маъносини англатади. Жор мажрур دُخُولُ га мутааллиқ.
فَضْلٌ – хабар. Луғатда “марҳамат” ва “мурувват” каби маъноларни англатади.
مِنَ – “табйиния” (уқтириш) маъносида келган жор ҳарфи.
الرَّحْمَنِ – жор мажрур فَضْلٌ га мутааллиқ.
يَا – яқинга ҳам, узоққа ҳам ишлатиладиган нидо ҳарфи.
أَهْلَ الأَمَالِ – музоф мунодо. Луғатда “умидворлар” маъносига тўғри келади.
Матн шарҳи:
Қайси бир инсон жаннатга кирадиган бўлса, албатта, Аллоҳ таолонинг лутфу марҳамати билан кирган бўлади. Шунинг учун У меҳрибон зотнинг фазлу марҳаматидан умидвор бўлиб ҳаракат қилиш лозим.
Жаннатдаги даражалар қилинган амаллар эътиборига кўра эгалланса-да, унга кириш фақат ва фақат Аллоҳ таолонинг фазлу марҳаматига боғлиқ бўлади. Бу ҳақиқатни Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ўзлари алоҳида таъкидлаганлар:
عَنْ عَائِشَةَ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ سَدِّدُوا وَقَارِبُوا وَاعْلَمُوا أَنْ لَنْ يُدْخِلَ أَحَدَكُمْ عَمَلُهُ الْجَنَّةَ وَأَنَّ أَحَبَّ الْأَعْمَالِ إِلَى اللَّهِ أَدْوَمُهَا وَإِنْ قَلَّ. رَوَاهُ البُخَارِيُّ
Оиша розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Тўғри бўлинглар, ғулуга кетманглар, билингларки сизлардан бирортангизни амали жаннатга киритмайди, албатта амалларнинг Аллоҳга севимлироғи оз бўлса-да, давомлироғидир”, – дедилар”. Бухорий ривоят қилган.
Яъни бирор инсон ҳам яхши амаллари кўплиги сабабли ўзининг жаннатга киришини нақд қилиб қўя олмайди, балки жаннат фақатгина Аллоҳ таолонинг раҳматига сазовор бўлган бахтли инсонларгагина насиб этади.
Шунинг учун ҳар бир банда Аллоҳ таолонинг раҳматидан умидвор бўлиб яшаши лозим. Қуръони каримда тақводор бандаларнинг жонлари олинаётганда фаришталар уларга салом бериб, жаннат башоратини беришлари баён қилинган:
Ушбу ояти каримадаги ب ҳарфи “сабабия” маъносида бўлса ҳам, “бадалия” маъносида бўлса ҳам, ҳадисда баён қилинган маънога зид бўлиб қолмайди. Агар “сабабия” маъноси бериладиган бўлса, “қилиб юрган яхши ишларингиз сабабли Аллоҳ таолонинг раҳматига сазовор бўлдингиз, жаннатга киринг” деган маъно тушунилади. Агар “бадалия” маъноси бериладиган бўлса, “қилиб юрган яхши ишларингиз бадалига Аллоҳ таолонинг раҳматига сазовор бўлдингиз, жаннатга киринг” бўлади.
Модомики, барча Аллоҳ таолонинг раҳматига сазовор бўлиш билангина жаннатга кирар экан, доимо У зотнинг раҳматидан умид узмай амал қилиб бориш лозим. Аммо умидвор бўлиш билан хом хаёл суришнинг орасини ажратиб олиш керак. Хом хаёл суриш – бирон иш қилмасдан фақатгина “ширин хаёл” суришнинг ўзи бўлса, умидвор бўлишнинг ўзига яраша бир қанча шартлари бор.
Умидвор бўлиш ва хом хаёл суриш орасидаги фарқлар
Умидвор бўлиш ва хом хаёл суриш орасидаги фарқлар ҳақида “Талхису шарҳи ақидатит Таҳовия” китобида қуйидагилар айтилган:
“Кимки бир нарсадан умидвор бўлса, унинг умидворлиги бир қанча ишларнинг бўлиши зарурлигини келтириб чиқаради:
1. Умид қилган нарсасига муҳаббатли бўлиши;
2. Умид қилган нарсасига эришолмай қолишдан қўрқиши;
3. Умид қилган нарсасига эришиш учун имкони борича ҳаракат қилиши.
Ушбуларнинг бирортасига ҳам боғланмасдан, умид қилиш хом хаёл суриш бўлади. Умидворлик ва хом хаёл суриш бошқа-бошқа нарсалардир”[2].
Демак, кимки Аллоҳ таолодан ўзини жаннатга туширишини умид қилаётган бўлса, ўша умид қилгани жаннатга муҳаббатли бўлиши, уни доимо ёдида сақлаши ва унга олиб борадиган йўллардан юриши лозим.
Кимки Аллоҳ таолодан ўзини жаннатга туширишини умид қилаётган бўлса, ўша умид қилгани жаннатга эришолмай қолишидан қўрқиши, ундан ажратиб қўядиган нарсалардан сақланиб юриши лозим.
Кимки Аллоҳ таолодан ўзини жаннатга туширишини умид қилаётган бўлса, ўша умид қилгани жаннатга эришиши учун унга эриштирадиган барча омилларни ишга солиб имкони борича ҳаракат қилиши лозим. Аллоҳ муваффақ қилсин.
Кейинги мавзулар:
Улуғ ҳисоб-китоб бўлиши баёни.