Ўзбекистон мусулмонлари идораси

Имом Абу Ҳанифанинг ҳадис илми ривожидаги ўрни ва аҳамияти

20.07.2023 921 9 min.

Халқимиз қадимдан амал қилиб келаётган ҳанафий мазҳаби ва бу йўналишда ёзилган асарлар она тилимизга таржима қилиниб, кенг оммага етказилмоқда.

Яқин ўтмишда Ҳиндистон ўлкасидан ҳадис ва фиқҳ илмлари соҳасида кўплаб олимлар етишиб чиқди. Улар илмий ишларида ҳанафийликка эътибор қаратиб, мазҳабимиз асосчиси Имом Абу Ҳанифа (ваф. 150/767) ва унинг шогирдларининг ҳадис илмидаги фаолиятини ёритиб, бу борада уларга етказилган таъналарга раддиялар бериб, қатор асарлар ёздилар.

Ана шундай олимлардан бири муҳаддис, фақиҳ Зафар Аҳмад Таҳонавий Усмоний

(1892–1974/1310–1394) бўлиб, унинг “Эъло ас-сунан” (Суннатни олий қилиш) номли асари ҳанафийларнинг далили ҳисобланган деярли барча ҳадисларни ўзида жамлаган. Шу билан бирга, муаллиф асар муқаддимасида Абу Ҳанифа ва кўплаб ҳанафий муҳаддисларининг ҳадис илмидаги мавқеи, унинг ривожи йўлидаги илмий изланишлари, устоз ва шогирдлари ҳамда ёзиб қолдирган асарларига оид маълумотлар берган.

Таҳонавийнинг хабар беришича, тадқиқотчи олимлар Имом Абу Ҳанифанинг ҳаёти ва илмий фаолиятини кўздан кечириб, уни нафақат фиқҳий масалалар, иждиҳод борасида пешво бўлган, балки ҳадис илмида ҳам кўплаб муҳаддисларга устозлик мақомида бўлиб, уларнинг мақтовига сазовор бўлган, деган хулосага келганлар.

Таҳонавий “Эъло ас-сунан” асарининг муқаддимасида Имом Абу Ҳанифа ҳақида уни ишончли ровий эканини тасдиқлайдиган етук муҳаддис уламоларнинг сўзларидан иқтибос келтирган. Жумладан, муҳаддис Яҳё ибн Маин (ваф. 233/848) айтади: “Шайхимиз Яҳё ибн Саид Қаттондан Имом Абу Ҳанифа ҳақида сўрашганида, унинг раъйидан[1] кўра яхшироғини топмадик, у сиқа (ишончли ровий) эди, деб жавоб берган”[2]. Тадқиқотчи олим Анваршоҳ Кашмирий (ваф. 1352/1933) “Файз ал-Борий” асарида келтиришича, мазкур муҳаддис (Яҳё ибн Маин): “Абу Ҳанифага таъна тошини отган бирон кимсани билмайман”, деган. Демак, Яҳё ибн Маъин замонига қадар у (Абу Ҳанифа) айбланмаган. Шунингдек, муҳаддис Вакеъ ибн Жарроҳ (ваф. 195/810) ҳам барча масалаларда унинг мазҳабида бўлган[3].

Таҳонавий мазкур асарида Имом Абу Ҳанифанинг муҳаддислик жиҳатини, ҳадис илмидаги мавқеини ёритишда бошқа китобларда учрамайдиган ўзгача услуб билан ёндашади. У айрим ҳолларда фақат нақлий далиллар билан чекланмасдан, ақлий йўл орқали ҳам исботлашга уринади. Таҳонавийнинг айтишича, юқорида муҳаддислар Имом Абу Ҳанифанинг ижтиҳодини эътироф этиб, унинг мазҳабига эргашганини баён қилдилар. Маълумки, кўплаб ҳадислар, саҳоба ва тобеинларнинг сўзлари, уларнинг ҳар бир масаладаги ихтилофлари, Қуръон ва суннатдаги носих ва мансухларидан хабардор бўлмай туриб, ижтиҳод қилиш имконсиз ишдир.

Шунинг учун, Таҳонавий “ал-Ҳадис вал муҳаддисун” асари муаллифи Муҳаммад Абу Заҳвнинг қуйидаги сўзини ўз қарашларининг хулосаси ўрнида келтиради: “Афсуски, баъзилар Имом Абу Ҳанифани “ҳадисни кам билган”, деб ҳисоблайдилар. Ҳолбуки, бутун мусулмонлар унинг мужтаҳидлик мартабасида бўлганини эътироф этган. Мужтаҳидликнинг шартларидан бири эса, Қуръони карим ва Пайғамбаримиз саллоллоху алайхи васаллам ҳадисларининг маъноларини тўла-тўкис ва чуқур англаб етишдир”[4].

Қолаверса, Имом Абу Ҳанифа Анас ибн Молик[5], Абдуллоҳ ибн Абу Авфа, Саҳл ибн Саъд, Абу Туфайл каби тўрт саҳобаларни кўрган[6]. Бу эса унинг қолган уч мазҳаб имомларидан устунлик жиҳати ҳисобланади. Бироқ тадқиқотчи олимларнинг хулосаларига кўра, Имом Абу Ҳанифа бирон саҳобадан ҳадис эшитмаган[7]. Бундан ташқари, у Ато ибн Аби Рабоҳ, Икрима, Нофеъ[8], Абдураҳмон ибн Ҳурмуз, Қатода, Алқама ибн Марсад, Товус ибн Кайсон, Омир Шаъбий[9], Ҳаммод ибн Абу Сулаймон, Салама ибн Куҳайл, Абу Жаъфар Муҳаммад ибн Али, Яҳё ибн Саид Ансорий, Ҳишом ибн Урва каби муҳаддислардан ҳадис ривоят қилган. Фарзанди Ҳаммод, Иброҳим ибн Таҳмон, Ҳамза ибн Ҳабиб, Зуфар ибн Ҳузайл, Абу Юсуф, Исо ибн Юнус, Вакеъ ибн Жарроҳ, Абдуллоҳ ибн Муборак[10], Али ибн Мусҳир, Абдураззоқ, Муҳаммад ибн Ҳасан Шайбоний ва бошқалар у зотдан ҳадис эшитганлар.

Шундай бўлса-да, баъзи муҳаддислар, жумладан, Имом Насоий (ваф. 303/915), Ибн Адий (ваф. 453/976), Дорақутний (ваф. 385/910), Хатиб Бағдодий (ваф. 463/1071) кабилар у (Абу Ҳанифа)га нисбатан “заиф”, “ҳадис илмида моҳир бўлмаган” каби ноўрин сўзларни айтганлар. Ҳадис илми борасида кўзга кўринган уламолар китобларида уларга раддия ўрнига ўтувчи етарлича маълумотлар берганлар. Таҳонавий ҳам ўз асарида улардан бир қанчасини келтириб ўтади. Унга кўра, Абу Ҳанифанинг шогирди Абдуллоҳ ибн Муборак (ваф. 181/797) айтади: “Куфага кирдим. У ерликлардан энг илми кўп киши ҳақида сўрадим. Улар Абу Ҳанифа, деб жавоб бердилар. Кейин улардан энг ибодатлироғи ва илмга чуқур шўнғиган киши ҳақида сўраганимда, улар яна Абу Ҳанифа, деб жавоб беришди”[11].

Маълумки, Имом Бухорий (ваф. 256/870), Имом Муслим (ваф. 261/875), Абу Довуд (ваф. 275/888), Имом Термизий (ваф. 279/892) каби йирик муҳаддисларнинг энг ишончли ҳисобланган ҳадис тўпламлари Абдуллоҳ ибн Муборакнинг ривояти билан тўлиб тошган. Шундай бўлса-да, у (Абдуллоҳ ибн Муборак) Абу Ҳанифанинг шогирди ҳисобланади, ундан бевосита ҳадис эшитганига шубҳа йўқ. Шунингдек, Имом Бухорийнинг устозларидан яна бири Маккий ибн Иброҳим

(ваф. 214/829) (Бухорийнинг аксари сулосиёти[12] у орқали ривоят қилинган) шундай деган: “Абу Ҳанифа ўз замонидаги кишиларнинг энг олими бўлган”[13].

Муҳаддис Язид ибн Ҳорун (ваф. 206/821) шундай дейди: “Минглаб олим кишиларни учратдим. Улардан ҳадис ёзиб олдим. Аммо улар орасидан беш нафаридан кўра фақиҳи, тақвоси ҳамда илми зиёда кишини кўрмадим. Уларнинг аввалида Абу Ҳанифа туради”. Таҳонавий хабар беришича, дастлаб саҳобалар ва тобеинлар даврида “илм” деганда Қуръон ва ҳадис илми тушунилган. Шунинг учун ҳам ўша вақтда одамларнинг илмлироғи Қуръон ва ҳадиснинг билимдони ҳисобланган. Шу эътибордан хам Имом Абу Ҳанифа ҳадис борасида ҳам кенг қамровли илм эгаси бўлгани ўз исботини топади.

Таҳонавий “ал-Хойрот ал-хисан” асарида нақл қилишича, асар муаллифи Ибн Ҳажар Ҳайтамий Маккий (ваф. 973/1565) шундай дейди: “Муҳаддислар Абу Ҳанифадан ривоят қилинган ҳадислардан фойдаланиб, ўз тўпламларида ундан бир қанчасини келтирганлар”. Имом Шаъронийдан нақл қилиб: “Абу Ҳанифанинг барча масалаларда таянган умумий ҳадислари бошқа уч мазҳаб имомлари таянадиган хадисларга қараганда кўпроқдир”[14], деган.

Шу нуқтаи назаридан Суфён Саврийнинг Абу Ҳанифага нисбатан[15], Ибн Аби Зиъбнинг Имом Моликка нисбатан[16], Имом Моликнинг Муҳаммад ибн Исҳоққа нисбатан[17], Яҳё ибн Маиннинг Имом Шофеъийга нисбатан[18], Имом Насоийнинг Аҳмад ибн Солиҳга нисбатан[19], Имом Аҳмаднинг Ҳорис Муҳосибийга нисбатан[20], Ибн Манданинг Абу Нуъайм Асбаҳонийга нисбатан[21] айблови ҳисобга олинмайди. Шунинг учун Имом Бухорий “Жуз ал-қироъа халф ал-имам” асарида: “Кўпчилик муҳаддислар (ишончли ровий бўлишларига қарамасдан) айбловдан саломат қолмаган. Шундай бўлса-да, ҳеч бир муҳаддис ишочлилик мартабасидан тушиб қолмаган, уламолар бундай таъналарга эътибор қаратишмаган”[22], деб ишора қилган.

Таҳонавий “Эъло ас-сунан”нинг муқаддимасида уламоларнинг бу борадаги қарашларини келтириб, сўнгра ҳанафий муҳаддис Муҳаммад Ҳасан Санбуҳлий (ваф. 1305/1888)нинг “Тансиқ ан-низом” асаридан нақл қилиб, шундай дейди: “Абу Ҳанифага етказилган таъналарнинг биронтаси қабул қилинмайди”[23]. Демак, Имом Абу Ҳанифа ҳам бошқа уламолар сингари таънадан бенасиб бўлмаган. Аммо масалага чуқур кириб, уни заифга чиқариш тадқиқотчи олимларнинг мазкур қарашларидан келиб чиқиб айтганда, имкони йўқ ишдир.

Хулоса ўрнида шуни айтиш керакки, Имом Абу Ҳанифа фикрлаш қобилияти, адолати (ишончли ровийлик жиҳати) ҳамда чуқур илми туфайли ижтиҳод қилишга, ўзининг раъйига қараб ҳукм чиқаришга, мусулмонлар унга суяниб, унинг фикрларини ҳаётга татбиқ этишларига муносиб бўлган йирик мужтахид олим ҳисобланади.

Зафар Аҳмад Таҳонавийнинг “Эъло ас-сунан” асари Имом Абу Ҳанифанинг ҳадис илмидаги мавқеини, муҳаддислик жиҳатини ёритишда ҳамда ҳанафий фиқҳини ҳадислар асосида талқин этишда муҳим манба бўлиб хизмат қилади.

Таҳонавий мазкур асарида Имом Абу Ҳанифага бағишлаб ёзилган ҳанафий олимларнинг китоблари билан бир қаторда, Имом Заҳабийнинг “Маноқиб Аби Ҳанифа”, Ибн Ҳажар Ҳайтамийнинг “ал-Хойрот ал-ҳисан”, Имом Суютийнинг “Табйиз ас-саҳифа” каби қатор муҳаддисларнинг асарлардан ҳам кенг фойдаланган.

Асарни синчковлик билан кузатган киши, Таҳонавий кўпинча мавзунинг муҳим жиҳатини ёритиш асносида бутун муҳаддислар эътироф этган (ҳанафий бўлмаган) олимларнинг асарларидан иқтибос келтиришганига гувоҳ бўлади. Демак, Таҳонавий ҳадис илми нуқтаи назаридан

Абу Ҳанифанинг ўрнини кўрсатиб беришда холислик билан ёндашган. Унинг мазкур асари ҳозирги кунда хам бу борада ёзилган муҳим манба ҳисобланади.

Қобил Юсупов,

ЎзХИА ҳузуридаги Малака ошириш маркази

Наманган минтақавий филиали

Ижтимоий ва мутахассислик

фанлари кафедраси ўқитувчиси

МАҚОЛА

МАЪЛУМОТНИ ИЖТИМОИЙ ТАРМОҚЛАРДА УЛАШИНГ

Сизга отилган тошлардан уй қуринг!

17.01.2025 3531 4 min.

Одамларга аслий ҳолатингиздан-да гўзал муомалада бўлинг. Зеро, зулм умрни қисқартиради. Биз атрофимиздагиларга зулм қилиб, ҳақларига риоя қилмаганимиз учун ҳам уларни йўқотамиз. Ўз ҳисоб-китобларимизни уларнинг камчиликлари устига қурамиз, лекин улардаги олийжаноб фазилатларни унутамиз. Уларни батамом айбсиз бўлишларига талабгормиз, шунингдек, “одам боласи хатодан холи бўлмайди” деган гапни далил қилиб ўзимизни оқлаймиз.

Мабодо одамлар сизни тошбўрон қилсалар ҳам, бу тошларни тўплаб, бирор-бир уйни таъмирлаш учун ишлатинг. Агар сизни гуллар билан қарши олсалар, гулдасталарни сизга таълим берган ва ночор пайтингизда қўлингиздан тутганларга улашинг.

Аввал Аллоҳга ишонинг, кейин эса ўзингизга. Айбларингизни тан олинг. Ишонинг, агар сиз ўша айбларингиздан халос бўлсангиз, орзуларингизнинг рўёбга чиқишига бир қадам қолади... Ўз хатоларингизни ёдингизда тутинг, дўстларингиз, яқин қариндош-уруғларингизни атрофингизда сақлаб қолишни истасангиз, уларнинг хатоларини эсингиздан чиқаринг. Билингки, ҳақиқий саодат киши бошқаларнинг айбини қўйиб, ўз айблари билан овора бўлишидадир.

Борди-ю, бирорта ишда муваффақиятни қўлга киритсангиз, ғурурланиб кетманг! Зеро, Аллоҳ азза ва жалла бу борада Нажм сурасининг 32-ояти каримасида: “...Шундай экан ўзингизни оқламанг, У ким тақводорлигини яхши биладир”, дея марҳамат қилади. Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам ҳам камтарликка тарғиб қилиб: “Аллоҳ таоло менга сизларнинг камтар бўлишингизни ваҳий қилди. Тоингки, бирорта одам бошқанинг олдида фахрланмасин ҳам, зулм ҳам қилмасин”,^{^[1]} дедилар.

Йиқилганингизда “одамлар атайлаб чоҳ қазиб қўйган” деган номаъқул хаёлни миянгиздан чиқариб ташланг. Аксинча, қайта туришга ҳаракат қилинг. Қаддингизни ростлаб олсангиз-да, ўзингиз каби йиқилганларга ёрдам қўлини чўзинг, ўзларини тиклаб олишларига кўмаклашинг. Ҳаёт йўлларининг пасту баландларига, машаққатларига сабрли бўлинг, кўзингизни каттароқ очинг ва ақлингизни йиғинг.

Душманингиз устидан ғалаба қозонсангиз-да, унинг омадсизлигидан қувонманг. Киши бошига мусибат келса, ҳеч бўлмаса дуо билан ҳамдард бўлинг. Аллоҳ таоло Шуро сурасининг 43-оятида бундай марҳамат қилади: «Шубҳасиз, ким сабр қилиб кечирса, албатта, бу мардлик ишларидандир». Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам ҳам бундай деб дуо қилардилар: “...Аллоҳ, ҳасадгўй душманни менинг мағлубиятим сабаб қувонтирма”.

Қаноат ҳамда дангасалик, иззат ҳамда ғурур ва тавозеъ билан хорлик орасини жамлай олмайсиз. Зеро, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Ким Аллоҳ учун тавозеъли бўлса, Аллоҳ унинг мартабасини кўтаради, охир бориб иллийиннинг энг чўққисига олиб чиқади”, дея камтар бўлишга тарғиб қилганлар.

Ўзингиз учун бир солиҳ кишини дўст тутинг ва уни асраб-авайланг. Бу борада Расулуллоҳ соллаллҳу алайҳи васаллам: “Киши ўз қадрдон дўстининг динида бўлади, шундай экан ҳар бирингиз ким билан дўст тутинганига бир назар ташласин!” дедилар. Солиҳ дўстингизни майда-чуйда нарсалар билан итоб қилаверманг, унинг янглишишларига аҳамият берманг, ахир, тамоми камолот сифатига эга бўлиш фақат Аллоҳ азза ва жалланинг Ўзигагина хосдир.

Одамлар билан хусуматлашманг. Чунки беҳуда тортишувлар дўстлик арқонини узиб, руҳиятлар орасида тўсиқ пайдо қилади. Солиҳ кишиларнинг ичи тор бўлмайди, аксинча, улар кўнглини кенг қиладилар ва бошқаларнинг айбларини кўтарадилар. Одамларнинг ёмонликларини хотирангиздан ўчириб ташланг ва уларнинг яхшиликларини ёдингизда тутинг.

Сизга тааллуқли ишларда хато қилганларга ҳам бағрикенг бўлинг, уларни “бир узри бордир” дея оқлашни ўрганинг. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг: “Бирортангиз Абу Замзамдай бўлишга кучи етмайдими?! У қачон уйидан чиқса, мен ўз обрўйимни одамларга садақа қилдим, дер эди”, деган сўзлари ҳам одамларнинг бир-бирларига айтган баъзи гаплари ёки хатолари борасида кенгфеълли бўлишга тарғибдир.

Ҳассон Шамсий Пошонинг "Жаннат бўстонидаги оилавий оқшомлар" номли китобидан
Ғиёсиддин Ҳабибуллоҳ, Илҳом Оҳунд, Абдулбосит Абдулвоҳид таржимаси.

^{^[1]} Имом Муслим ривояти.