Сиз азизларга ўзим гувоҳи бўлган бир воқеани сўзлаб бермоқни ният қилдим. Ушбу воқеадан ҳар бир нарса ниятга боғлиқ эканини англасангиз ажаб эмас. Зеро, мақсад ҳам шу – ибрат ўлароқ сизга баён этиш.
Ўзбекистон мусулмонлари идорасининг Фарғона вилояти вакиллиги биноси Ёрмозор шаҳарчасидаги “Уммул Қуро” жоме масжиди ҳудудида жойлашган эди. Ушбу жомега 80 ёшни қоралаб қўйган Абдулло исмли отахон беш маҳал намозга азон чақирадилар. Баъзан кексалик ёки бошқа сабаб билан азон вақти бироз ўтиб қолиб, бошқа одам азон чақирса, хафа бўлар ва ўзларини койир эдилар. Шунда бизга қараб: “Болам, ахир мен азон айтиб, омонатни Эгасига топширишни ният қилганман-да”, дер эдилар.
Қаҳратон қиш. Кўча жуда совуқ. Бундай совуқда масофа босиб масжидга келиш – қари инсон тугул, навқирон йигитга ҳам бироз машаққат туғдиради. Ана шундай совуқда ҳам азон айтиш учун кечикмай тағин деб Абдуллоҳ ота жомега кириб келдилар. Ўша тун камина вакилликда навбатчи эдим. Отахон микрофонларни созлаб азон чақира бошладилар: “Аллоҳу акбар, Аллоҳу акбар. Аллоҳу акбар, Аллоҳу акбар. Ашҳаду ан лаа илааҳа иллаллооҳ”. Азон чақириғига қулоқ солиб турганим боис, калималарни бирин-кетин такрорлаб азон эшитаётган эдим. Орадан бир неча сония ўтса ҳамки, “Ашҳадуан лаа илаҳа иллаллоҳ”дан сўнг ҳеч қандай овоз эшитилмай қолди. Балки овоз кучайтиргич билан боғлиқ муаммо чиқиб қолгандир, деб масжид хонақоси томон ошиқдим. Не кўз билан кўрайки, муаззин отахонимиз, қиблага юзланиб, азон чақираётиб, “Ашҳаду ан лаа илааҳа иллаллооҳ (Кибриёси, буюклиги ва ҳеч кимнинг ибодатига муҳтож бўлмагани ҳолда ибодат қилишга лойиқ Зот Унинг Ўзи эканига гувоҳлик бераман. У Зотнинг ўхшаши, тенги йўқдир) деб, таҳоратли ҳолда, Ўзининг байтида омонатни топширган эдилар... Кўзларимдан тирқираб ёш чиқиб кетди. Ва беихтиёр отахоннинг: “Болам, ахир мен азон айтиб, омонатни Эгасига топширишни ният қилганман-да” деган сўзлари хаёлимдан ўтди. Аллоҳ барчамизга ана шундай гўзал хотимани насиб қилсин, омин!
Буюк Раббимиз Абдуллоҳ отага жаннати Фирдавслардан жой берсин, омин!
Илҳомжон ТОИРОВ
Фарғона вилояти вакиллиги ходими
ЎМИ Матбуот хизмати
"Ли ийлафи қурайш" сураси, Қурайш қабиласига берилган неъматларга урғу беради.
Бу суранинг нозил бўлиши сабабини ўрганганда, Аллоҳдан янада қўрқиш ҳисси пайдо бўлади. Бу сура ҳаётдаги муҳим муаммолардан бири - неъматга одатланиб, уни қадрсизлантириш ҳақидадир.
Аллоҳ қурайшликларни икки мавсум - қиш ва ёздаги савдо сафарлари орқали тирикчиликларининг яхши кетишига одатланиб қолганликлари, лекин улар бу неъматларнинг ҳақиқий Эгасини тан олиб, шукр қилмаганларини айтади.
Жоҳилият даврида Қурайш қабиласи фақирлик ва очарчиликда яшаган, ҳаётлари жуда ночор ва қийин бўлган. Ҳаттоки, қашшоқлик кучайганида, баъзилар ўз оиласини олиб, “хубо” деб аталган жойга боришар ва ўша ерда очликдан ҳаммаси ҳалок бўлгунига қадар қолишарди. Бу одат жоҳилият даврида “иътифар” деб номланар эди.
Макканинг катта тожирларидан бўлган Ҳошим ибн Абдуманофга бир куни Бани Маҳзум қабиласининг барча аъзолари жуда қаттиқ очликда қолиб, ҳалок бўлиш арафасида экани ҳақидаги хабар етади. У Аллоҳнинг байти Каъбанинг хизматида турган одамларнинг шундай қашшоқлик ва ўта жоҳилона аҳволда эканликларидан ўкинди ва қаттиқ ғазабланди.
Шу сабабдан Ҳошим ибн Абдуманоф бу ёмон одатни ўзгартиришга қарор қилди ва қуйидагиларни амалга оширди:
– Сизлар Аллоҳнинг байтини хизматида бўлатуриб бутун арабларга ўзингизни шарманда қиладиган ёмон одатларни жорий қилгансизлар, деди ва бир қабилани бир нечта уруғларга бўлиб ташлади. Ҳар бир уруғдаги бой кишилардан ўз қариндошлари билан мол-мулкини тенг бўлишишни талаб қилди. Шундай қилиб, камбағал ҳам бой билан тенг бўлди.
Шундан кейин у Қурайш қабиласига тижорат усулларини ўргатди ва уларни йилда икки марта тижорат сафарига чиқиш йўлларини белгилаб берди. Ёзда мева-сабзавотлар савдоси учун Шомга, қишда эса, қишлоқ хўжалиги маҳсулотлари савдоси учун Яманга сафарларини ташкил қилди.
Шундай қилиб, Шом ва Яманнинг баракаси Маккага олиб келинди ва қурайшликларнинг иқтисодий ҳолати яхшиланди. Шу билан бирга, “иътифар” одати ҳам йўқ бўлди. Бироқ, вақт ўтиши билан Қурайш қабиласи Аллоҳнинг бу неъматларига шукр қилиш ўрнига, уларга одатланиб қолди ва неъматни қадрламай қўйди. Неъматга ношукурлик қилиш – бу унга одатланиб, уни неъмат деб билмасликдир.
Қурайш қабиласи Аллоҳ томонидан туширилган неъматларга одатланиб, уни қадрсизлантиргани учун Аллоҳ уларга бу сурани туширди: "Мана шу Байт (Каъба)нинг Парвардигорига (шукрона учун) ибодат қилсинлар. Зеро, У уларни очликдан (қутқариб) тўйдирди ва хавфу хатардан омон қилди".
Ҳомиджон домла ИШМАТБЕКОВ