Аллоҳ таоло Қуръони Каримда шундай деган:
وَالَّذِي هُوَ يُطْعِمُنِي وَيَسْقِينِ
“Ва мени таомлантирадиган ва суғорадиган ҳам Унинг Ўзи” (Шуаро сураси, 79-оят).
Аллоҳ таоло ичимлик ва таомни инсоннинг яшаши учун сабаб қилиб қўйди. Лекин бу сабаб асл эмас. Аслида инсонга ҳаёт берган, тўқлик, қониш ҳиссини ато этган Аллоҳнинг Ўзидир.
Ҳар қандай ўсимликдаги уруғни Аллоҳ яратган, ўсимлик хусусиятларини ўша уруққа Аллоҳ жойлаган. Уруғни Аллоҳ яратган, уруғ экиладиган ерни Аллоҳ яратган, ўша уруғдан униб чиққан маҳсулотга озуқа бўлиш хусусиятини Аллоҳ берган.
Инсон уруғни ерга экади. Мана шу жараёндаги илм, куч-қувват, иқтидорни унга Аллоҳ берган.
Пишган мевани узиш, буғдойни ўриш қувватини, илмини, иқтидорини, тегирмон ишлаб чиқариш, ўша тегирмонда буғдойни янчиб ун қилиш, ундан хамир қориш, хамирни нон қилиб ёпиш маърифатини, нонга тўйдирувчилик хусусиятини, ноннинг танада ҳазм бўлиш жараёнини, инсонга ўша нондан манфаат етиш ҳолатини Аллоҳ берган, Аллоҳ ато қилган. Шундай қилиб, инсонни таомлантирган ҳам, суғорган ҳам, унинг танасида тўйиш, қониш ҳиссини пайдо қилган ҳам Аллоҳнинг Ўзидир.
Инсон уруғни ерга экиб, унинг униб-ўсишига керакли бўлган барча чораларни кўради. Лекин уруғ Аллоҳ хоҳласагина, У изн берсагина униб чиқади. Агар Аллоҳ ўша уруғнинг унишини хоҳламаса, унга изн бермаса, инсон ерга ҳар қанча ишлов бермасин, энг кучли дориларни, ўғитларни солмасин, уруғнинг энг яхши навини экмасин, сувини вақтида бермасин, барибир, ўша уруғ униб-ўсмайди.
Агар Аллоҳ хоҳламаса, еган нонимиз, ичган сувимиз танамиздан чиқиб кетмайди. Натижада, биз узоқ яшамасдан ҳалок бўламиз.
Агар еган нонимиз, ичган сувимиз танамизда ҳазм бўлмай, ошқозонда бутунича тураверса, бунда ҳам узоқ яшолмаймиз.
Аллоҳ таоло инсон танасининг таом ва ичимликка эҳтиёжи бўлганда, шу эҳтиёжни қондириш вақти келганининг сигнали сифатида очиқиш, чанқаш ҳиссини берган. Инсон шу нарсани ҳис қилгач, овқатланишга, ичимлик ичишга уринади. Таомни еб бўлгач, ичимликни ичиб бўлгач, танасида тўйиш ҳисси пайдо бўлади. Шу ҳисни берган ҳам Аллоҳдир. Ҳеч қачон таомнинг ўзида тўйдириш, ичимликнинг ўзида қондириш хусусияти бўлмайди. Балки улар инсонда тўйиш-қониш ҳислари пайдо бўлишига сабаб бўладилар, холос. Таом ва шаробни яратган ҳам, уларни озуқа қилиб берган ҳам, инсонда тўйиш-қониш ҳислари пайдо бўлишига уларни сабаб қилган ҳам Аллоҳнинг Ўзидир.
Бизларни едириб тўйдирган, ичириб қондирган, мусулмон қилиб яратган Аллоҳ таолога чексиз ҳамду санолар бўлсин!
Шайх Муҳаммад Мутаваллий
Шаъровий раҳимаҳуллоҳнинг
“Ал-Адилла ал-мааддийя ала вужудиллаҳ”
номли асари асосида Нозимжон Иминжонов тайёрлади
ЎМИ Матбуот хизмати
- 54دُخُولُ النَّاسِ فِي الْجَنَّاتِ فَضْلٌ مِنَ الرَّحْمَنِ يَا أَهْلَ الأَمَالِ
Маънолар таржимаси: Эй умидвор бандалар, инсонларнинг жаннатларга киришлари Ар-Роҳманнинг фазлидир.
Назмий баёни:
Жаннатга эришмоқ Ар-Роҳман фазли,
Бу муҳим эътиқод, эй умид аҳли.
Луғатлар изоҳи:
دُخُولُ – мубтадо.
النَّاسِ – музофун илайҳ.
فِي – жор ҳарфи اِلَى маъносида келган.
الْجَنَّاتِ – луғатда “дархтзор боғ” маъносини англатади. Жор мажрур دُخُولُ га мутааллиқ.
فَضْلٌ – хабар. Луғатда “марҳамат” ва “мурувват” каби маъноларни англатади.
مِنَ – “табйиния” (уқтириш) маъносида келган жор ҳарфи.
الرَّحْمَنِ – жор мажрур فَضْلٌ га мутааллиқ.
يَا – яқинга ҳам, узоққа ҳам ишлатиладиган нидо ҳарфи.
أَهْلَ الأَمَالِ – музоф мунодо. Луғатда “умидворлар” маъносига тўғри келади.
Матн шарҳи:
Қайси бир инсон жаннатга кирадиган бўлса, албатта, Аллоҳ таолонинг лутфу марҳамати билан кирган бўлади. Шунинг учун У меҳрибон зотнинг фазлу марҳаматидан умидвор бўлиб ҳаракат қилиш лозим.
Жаннатдаги даражалар қилинган амаллар эътиборига кўра эгалланса-да, унга кириш фақат ва фақат Аллоҳ таолонинг фазлу марҳаматига боғлиқ бўлади. Бу ҳақиқатни Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ўзлари алоҳида таъкидлаганлар:
عَنْ عَائِشَةَ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ سَدِّدُوا وَقَارِبُوا وَاعْلَمُوا أَنْ لَنْ يُدْخِلَ أَحَدَكُمْ عَمَلُهُ الْجَنَّةَ وَأَنَّ أَحَبَّ الْأَعْمَالِ إِلَى اللَّهِ أَدْوَمُهَا وَإِنْ قَلَّ. رَوَاهُ البُخَارِيُّ
Оиша розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Тўғри бўлинглар, ғулуга кетманглар, билингларки сизлардан бирортангизни амали жаннатга киритмайди, албатта амалларнинг Аллоҳга севимлироғи оз бўлса-да, давомлироғидир”, – дедилар”. Бухорий ривоят қилган.
Яъни бирор инсон ҳам яхши амаллари кўплиги сабабли ўзининг жаннатга киришини нақд қилиб қўя олмайди, балки жаннат фақатгина Аллоҳ таолонинг раҳматига сазовор бўлган бахтли инсонларгагина насиб этади.
Шунинг учун ҳар бир банда Аллоҳ таолонинг раҳматидан умидвор бўлиб яшаши лозим. Қуръони каримда тақводор бандаларнинг жонлари олинаётганда фаришталар уларга салом бериб, жаннат башоратини беришлари баён қилинган:
Ушбу ояти каримадаги ب ҳарфи “сабабия” маъносида бўлса ҳам, “бадалия” маъносида бўлса ҳам, ҳадисда баён қилинган маънога зид бўлиб қолмайди. Агар “сабабия” маъноси бериладиган бўлса, “қилиб юрган яхши ишларингиз сабабли Аллоҳ таолонинг раҳматига сазовор бўлдингиз, жаннатга киринг” деган маъно тушунилади. Агар “бадалия” маъноси бериладиган бўлса, “қилиб юрган яхши ишларингиз бадалига Аллоҳ таолонинг раҳматига сазовор бўлдингиз, жаннатга киринг” бўлади.
Модомики, барча Аллоҳ таолонинг раҳматига сазовор бўлиш билангина жаннатга кирар экан, доимо У зотнинг раҳматидан умид узмай амал қилиб бориш лозим. Аммо умидвор бўлиш билан хом хаёл суришнинг орасини ажратиб олиш керак. Хом хаёл суриш – бирон иш қилмасдан фақатгина “ширин хаёл” суришнинг ўзи бўлса, умидвор бўлишнинг ўзига яраша бир қанча шартлари бор.
Умидвор бўлиш ва хом хаёл суриш орасидаги фарқлар
Умидвор бўлиш ва хом хаёл суриш орасидаги фарқлар ҳақида “Талхису шарҳи ақидатит Таҳовия” китобида қуйидагилар айтилган:
“Кимки бир нарсадан умидвор бўлса, унинг умидворлиги бир қанча ишларнинг бўлиши зарурлигини келтириб чиқаради:
1. Умид қилган нарсасига муҳаббатли бўлиши;
2. Умид қилган нарсасига эришолмай қолишдан қўрқиши;
3. Умид қилган нарсасига эришиш учун имкони борича ҳаракат қилиши.
Ушбуларнинг бирортасига ҳам боғланмасдан, умид қилиш хом хаёл суриш бўлади. Умидворлик ва хом хаёл суриш бошқа-бошқа нарсалардир”[2].
Демак, кимки Аллоҳ таолодан ўзини жаннатга туширишини умид қилаётган бўлса, ўша умид қилгани жаннатга муҳаббатли бўлиши, уни доимо ёдида сақлаши ва унга олиб борадиган йўллардан юриши лозим.
Кимки Аллоҳ таолодан ўзини жаннатга туширишини умид қилаётган бўлса, ўша умид қилгани жаннатга эришолмай қолишидан қўрқиши, ундан ажратиб қўядиган нарсалардан сақланиб юриши лозим.
Кимки Аллоҳ таолодан ўзини жаннатга туширишини умид қилаётган бўлса, ўша умид қилгани жаннатга эришиши учун унга эриштирадиган барча омилларни ишга солиб имкони борича ҳаракат қилиши лозим. Аллоҳ муваффақ қилсин.
Кейинги мавзулар:
Улуғ ҳисоб-китоб бўлиши баёни.