04 Август, 2025, 10 Сафар, 1447
04 Август, 2025, 10 Сафар, 1447
Тўй никоҳни эълон қилиш учун, одамлар фалон йигит фалон қизга уйланганини билишлари, шубҳа-гумон бартараф бўлиши учун йўлга қўйилган. Пайғамбаримиз алайҳиссалом никоҳни эълон қилишни, одамлар орасида ёйишни буюрганлар.
Сўнгги пайтларда тўйларда камхарж, камчиқим, ихчам тарзда ўтказиш бўйича кўп баҳс-мунозалар кечмоқда. Бироқ айрим ҳудудларда тўйларнинг ўтказилиши борасида чегарадан чиқиш ҳолатлари кўзга ташланмоқда.
Андижон вилоятида, хусусан Бўз туманида муқаддам тўйларга кетадиган харажатлар қандай эди?
Келин ва куёв томондан кетадиган харажатлар:
— Куёв томонидан келин томон учун ўртача 15 турда сарполар берилар эди. Улар асосан 8 та турли материал, унинг ичида қимматбаҳо атлас ва адрас, бегойим материаллари албатта бўлиши шарт эди. Битта материал учун 150 мингдан кетса, жами 1 миллион сўмдан ошарди.
— Келин томонидан куёв учун 4 турдаги мавсумий кийим-кечаклар, жумладан базм куни кийиладиган костюм-шим, тоза оқ кўйлак, тиниқ туфли, тўн ва дўппи қилинар эди. Бунга ҳам ўртача 1 миллион сўм сарфланарди.
— Катта тўйдан олдин бўладиган маслаҳат кунида иккала томоннинг оила аъзоларига ўзаро оддий сарполар алмашинарди. Ҳар бир томондан 400 минг сўмдан, жами 800 минг сўм харжланарди.
— Куёв томонидан келин томонига фотиҳа тўйи учун 1 та қўй, 300 та нон, 1 қоп ун, 10 литр ўсимлик ёғи, 1 қоп пиёз, 1 қоп картошка, 1 қоп сабзи, сархил мевалар, турли ичимликлар ва ширинликлар берилар эди. Жами 1,7 миллион сўмдан кетарди.
— Келин томонидан катта тўйдан бир кун олдин бўладиган “Кичик мазар” маросими учун куёвга атаб бош-оёқ енгил сарпо — битта кўйлак, битта яхши шим тақдим қилинар эди. Бундан ташқари, озиқ-овқат маҳсулотлари (сомса, қатлама, патир, ширинликлар, ичимликлар, мева-чевалар, торт), куёвнинг 10-15 та ошна-оғайнилари учун (рўмолча, туфли тозалаш воситалари, шоколад) совға қилинар эди. Жами 600 минг сўм кетади.
— Келин томонидан тўй куни келин-куёв столи безатилар эди. Буни “Катта мазар” маросими дейишади. Унга 300 минг сўм кетар эди.
— Тўйдан бир кун олдин йигит томонда “Сабзи артди” маросими ўтказилар эди. Унда яқин қариндош-уруғлари, маҳалладошлари иштирок этишар эди. Ушбу маросимда шовла таоми тайёрланиб, меҳмонларга улашилади. Камида 100 минг ҳавога учарди.
— Тўй куни наҳорги ошни (“Нонушта” маросими) ҳар икки томон ҳам берар эди. Камида 100-150 та одам қатнашар ва 15-20 килограмм ош дамланар эди. Маросимида маҳалладаги ёши улуғ кекса, нуроний отахонлар иштирокида “Хатми қуръон” ҳам ўқитиларди. Бунга 300 минг кетилади.
— Тўй куни куёв томонидан 5 та енгил автомашинада келин томонга куёв ошна-оғайнилари келар, улар шарафига қиз томони яхши зиёфат берар эди. “Куёв ўтирмаяпти” маросими ўтказиларди. Шундан сўнг диний никоҳ ўқитиш маросими расмий имом иштирокида ўтказиларди. Чиқим 200 минг бўларди.
— Автомобил ва битта автобусда келин, унинг амма-холалари, қариндош-уруғлари, дугоналари иштирокида куёв уйига олиб кетиларди. Бу куёв томони ҳамёнига 100 минг сўмга тушарди.
— Тўй базмида 15.00дан 18.00гача давом этар, базм билан муқобил равишда келин томонидан келган қудаларга алоҳида хонада зиёфат берилар эди ва у тўйдан кейинги “Юз очар” маросимига уланиб кетарди. Базм куёв томонига 3 миллион сўмга тушарди.
— Тўйдан кейин кичик чилласи чиққунича яъни 20 кун мобайнида биринчи ҳафтада 3 маротадан, иккинчи ҳафтада 2 маҳалдан, 3-ҳафтада 1 бора келин томони куёв уйига егулик етказиб берар эди. Эрталаб нонуштага қаймоқ, иссиқ нон, пишлоқ, тушликда сомса, патир, кечки пайтга ош, қовурма, гўштли ва қувватли овқатлар келтириларди. 20 кун давомида келиннинг ота-онасига камида 700 минг сўм сарфлашга тўғри келарди.
— Келин томон қизга мебел ва гилам, парда, маиший техника воситаларини қилиб беради. Бунга ўртача 5 миллион чиқиб бўларди.
Бу сарфларнинг барчаси энг камида 2 минг долларга тушарди. Бу Андижон вилоятининг олис туманларидаги оддий кишининг харажатлари. Андижон шаҳрида эса ресторан ва тўйхоналарда ўтадиган тадбирлар янада кўпроққа тушади Кимдир янада қимматбаҳо “импортний” мебел берса, яна кимдир тўйни кўп миллион кетқазиб, кошона ва ресторанларда ўтказмоқда. Айрим қайнона ва қайноталар 40 кунлар келин томондан мазар яъни тўйимли таомлар олишдан ор қилмаяпти. Таксига ўтириб қолиб бир гапни эшитиб очиғи лол қолдим. Тўйга кўп пул сарфлаб қўйган йигитлар бир ҳафтадан кейин Россияга ишлашга кетишар экан. Энг ёмони, у ердан қайтгач, “куни тўлмай қолган” мазарни тўлиқ қилишларини талаб қилишаркан. Ҳомиладор келин эса туғруқхонадан қўлида чақалоғи билан чиққач, қайнона хонадонига эмас, ўз отаси уйида 40 кунлик чиллани чиқариб бериши номаъқул урфга айланиб бормоқда. Бу ҳам етмагандай, чилладан кейин бош оёқ сарпо, бешик, болалар кийимлари, тўй вақтида қила олмаган бошқа маиший техникаларни чақалоқ билан бирга олиб келиши шарт экан.
Хўш, бу каби ортиқча маросиму кераксиз “урф”ларга, келин томонга солиқ солишларга, қудалар ўртасида моддий муносабатларнинг кучайиб, турли тушунмовчиликлар туғдиришига қачон барҳам берилади?
Муққадас динимизда ушбу масалада қуйидагилар айтиб ўтилган.
Муовия ал-Қурайший розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
“Эй Аллоҳнинг Расули, бизнинг биримизда хотинининг нима ҳақи бор?” дедим.
“Қачон таомлансанг, уни ҳам таомлантирасан. Қачон кийим кийсанг, уни ҳам кийинтирасан. Юзга урмайсан. Қаттиқ сўкмайсан ва уйдан бошқа жойда ҳижрон қилмайсан”, дедилар у Зот”.
Абу Довуд ва Насаий ривоят қилишган.
Шарҳ: Ушбу ҳадисда хотин кишининг эрдаги ҳақи ҳақида очиқ жавоб берилмоқда.
Ушбу маъноларни мусулмон эр-аёллар жуда яхши билиб олмоқлари лозим. Кўплаб эрлар ўз масъулиятларини билмай хотинларига зулм ўтказадилар. Кўплаб аёллар эса, ўз ҳақларини танимай қийналадилар. Ҳамма нарса шариатимизда кўрсатилганидек бўлса, оила бахтли бўлиши турган гап.
Тўйга асосан қариндош-уруғ, қўни-қўшни, маҳалла камбағаллари чақирилади. Ҳозирги айрим бойваччаларга ўхшаб етти маҳаллага жар солинмайди, кимўзарга ўйналмайди, исрофгарчилик қилинмайди. Фақат бойлар чақирилиб, ҳақдорлар эътиборсиз қолдириладиган маросимлар энг ёмон йиғин саналади. Зеро, тўйдан кўзланган асосий мақсад камбағаллар қорнини тўйдириш, уларни хушнуд этиш, дуоларини олиш. Камбағаллар қаторида бойлар ҳам чақирилса, дуруст бўлади. Аммо фақат бойлар таклиф этилса, у тўй ҳақиқий тўй эмас, хўжакўрсинга қилинган маросимга айланиб қолади. Бундай тўйларда бойлар: “Мен фалончи бойдан ошираман”, деб дастурхонни турли ноз-неъматлар билан тўлдириб ташлайди, исрофгарчилик қилади.
Манба: xabar.uz
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Етимнинг ҳаққини ейишнинг катта гуноҳ, оғир жиноят ва ўта кетган пасткашлик эканини ҳеч ким инкор қилмаса керак.
Аллоҳ таоло Қуръони Каримда: «Етимларнинг мол-мулкларини зулм билан еган кимсалар қоринларига дўзахни ебдилар, холос» (Нисо сураси, 10‑оят), дея бежизга таҳдид қилмаган.
«Фалончи етимнинг пулини ўмарибди», дейилса, ҳар қандай виждонли одам ўзи билган энг оғир гаплар билан уни қарғаши, ҳақорат қилиши табиий.
Бироқ, шариат ва воқелик нуқтаи назари билан қарасак, етимнинг ҳаққини ейишдек яна бир катта гуноҳ, оғир жиноят бор, аммо негадир кўпчилик унга бепарво. Бу ‒ омманинг молидан ноҳақ, ўғрин-ча, ейишдир.
Очиғини айтиш керак, постсовет мамлакатларда давлатнинг мулкини ўмариш одат тусига кириб, одамларнинг қон-қонига сингиб кетди. Одамлар давлатнинг мулкини худди эгасиз молдек тасаввур қиладиган бўлиб қолган. Давлатнинг мулкидан ўғрилаётганлар ўзини ҳеч ноқулай ҳам ҳис қилишмайди, худди отасидан қолган боғдан олма егандек, халқ мулкини бемалол ўпқонига тиқаверади. Ўрни келса, бу борада мусобақалашиб ҳам кетишади.
Бунинг бир қатор сабаблари мавжуд бўлиб, шулардан бири биздаги замонавий давлатчиликнинг тарихий илдизига бориб тақалади. Даҳрийлар инқилоб қилиб, Русия ҳукуматини ағдарди, уларнинг тож-тахтини, мол-мулкини талон-тарож қилиб, тортиб олди. Кейин бу талончилик давом этиб, кенгайиб, бутун бир халқнинг юқори қатламига тегишли барча нарса мусодара қилинди. Даҳрий тузумга қарши чиққанлар, зиёлилар, ҳур фикрли, онгли кишилар халқ душмани деб эълон қилиниб, ўлдирилди, қамалди, сургун қилинди. Шунинг учун ўша пайтдаги мазлум қатлам бу давлатга нисбатан аламзада бўлиб қолди, «давлат менинг насабимни, мавқеимни, мол-мулкимни тортиб олди, энди мен ҳам давлатникини совураман, чунки унда менинг ҳаққим бор» деган тушунчада бўлди. Совет даврининг охирига бориб, ниҳоятда оммалашган бу тушунча бутун халққа сингиб, давлатнинг мулкини ўғирлаш оддий иш бўлиб қолди, ҳатто уддабуронлик ҳисоблана бошлади.
Шу зайлда давлат халқнинг мулкини, халқ давлат мулкини талон-тарож қилишга одатланиб қолди. Буларнинг барчаси давлат билан халқ ўртасида жарлик, беаёв душманликни янада чуқурлаштириб юборди. Бугун ҳам мана шу руҳият кўп жойда ҳукмрон. Бу, Қуръон таъбири билан айтганда, халқнинг ўз-ўзини ўлдиришидир (Нисо сураси, 29-оятга ишора).
Минг афсуски, мустабид тузум парчаланиб, юртимиз мустақил бўлса ҳам, жуда кўпчиликда давлатнинг мулкига нисбатан ана шундай нотўғри муносабат сақланиб қолди. Жамиятни бугунгача зимдан қўпориб, емириб, заҳарлаб келаётган коррупция, порахўрлик, давлат мулкини талон-тарож қилиш, бировларнинг мулкини алдов ёки фирибгарлик йўли билан ўзлаштириш ана шу манфур тузумдан қолган разил сарқит, десак, хато бўлмайди.
Аслида давлат мулки омманинг моли бўлиб, уни ноҳақ ва яширинча олиш энг оғир ҳаромлардан саналади.
Қуръони Карим ва ҳадиси шарифларда омманинг молидан яширинча олиб ейиш «ғулул» дейилади. Бу сўз одатда ўлжа тақсимланмасдан олдин ундан бирор нарсани махфий равишда олишни билдиради, лекин уламолар бу нарса омманинг молидан яширинча ейишнинг барча кўринишларини ўз ичига олишини таъкидлашади.
Руммоний айтади: «Ғулул сўзи «ғолалун» сўзидан олинган бўлиб, аслида сувнинг дарахтлар орасига сингишига айтилади. Хиёнатда мулкка одамлардан махфий суратда, ҳалол бўлмаган йўл билан кирим бўлгани учун бу гуноҳ «ғулул» деб аталган».
Аллоҳ таоло Қуръони Каримда шундай дейди:
«Кимки ғулул қилса, ўлжага хиёнат қилса, Қиёмат куни хиёнат қилиб олган нарсаси билан келади. Сўнгра ҳар бир жон қилган қилмишини(жазосини) тўлиқ олади. Уларга зулм қилинмас».
Демак, ким омманинг мулкидан яширинча бирор нарса олса, Қиёмат куни маҳшаргоҳга ўша нарса бўйнига осилган ҳолда келади, одамлардан яшириб қилган хиёнати барчага ошкор этилади. Бу ҳолатнинг тафсирини бевосита ҳадиси шарифда ўқишимиз мумкин.
Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам орамизда туриб, ғулул ҳақида сўзладилар. Унинг гуноҳи катталигини, иши оғирлигини гапириб, шундай дедилар: «Қиёмат куни бирортангиз елкасида маъраётган қўй билан, кишнаб турган от билан келиб, «Эй Аллоҳнинг Расули, мени қутқаринг!» деганини кўрмайин! Мен ҳам: «Сен учун ҳеч нарса қўлимдан келмайди, сенга (ҳукмларни) етказганман», демайин. Елкасида ўкириб турган туя билан келиб, «Эй Аллоҳнинг Расули, мени қутқаринг!» демасин. Мен ҳам: «Сен учун ҳеч нарса қўлимдан келмайди, мен етказганман», деб турмайин. Елкасида унсиз нарса билан келиб: «Эй Аллоҳнинг Расули, мени қутқаринг!» демасин. Мен ҳам: «Сен учун ҳеч нарса қўлимдан келмайди, мен етказганман», демайин. Ёки елкасида ҳилпираб турган бир парча латта билан келиб, «Эй Аллоҳнинг Расули, мени қутқаринг!» демасин. Мен ҳам: «Сен учун ҳеч нарса қўлимдан келмайди, мен етказганман», демайин».
Бухорий ва Муслим ривояти.
Бу ҳадиси шарифда ким омманинг молидан нимани ўғирлаган бўлса, Қиёмат куни ўшани елкасига ортган ҳолда келиши, унга ҳатто шафоатчиларнинг пешвоси Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ҳам ёрдам бера олмасликлари таъкидланмоқда. Бундан оғир ҳолат бўлмаса керак.
Омманинг мулкидан ўмаришнинг катта-кичиги бўлмайди, барчаси ҳаром ва оғир гуноҳ ҳисобланади. Имом Бухорий «Саҳиҳ»да бу ҳақда алоҳида боб очиб, уни «Ғулулнинг ози ҳақида», деб номлайди ва унда бундай хиёнатнинг ози ҳам оғир гуноҳ эканига далил сифатида қуйидаги ҳадисни келтиради:
Абдуллоҳ ибн Амр розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг юкларига Киркира деган киши мутасадди эди. У вафот этди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «У дўзахдадир», дедилар. Бориб қарашган эди, бир абоа (чопонга ўхшаш устки кийим) топиб олишди. У буни ўлжага хиёнат қилиб олган экан».
Омманинг молидан ҳақсиз равишда, яширинча олиш ҳатто шаҳидни ҳам дўзахга улоқтиради. Имом Бухорий Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилади:
«Бир қул Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг юкларини тушираётган эди, тўсатдан дайди ўқ келиб, ўша қулга тегди. Одамлар: «Унга шаҳидлик қутлуғ бўлсин!» дейишди. Шунда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Йўқ! Жоним қўлида бўлган Зотга қасамки, Хайбар куни ўлжалардан улушлар тақсим бўлмай туриб олган шамласи (ўраниб олинадиган устки кийим) унинг устида олов бўлиб ловуллайди», дедилар. Бир киши Набий соллаллоҳу алайҳи васалламдан буни эшитган заҳоти бир пойабзал ипини олиб келиб, «Мен мана шуни олган эдим», деган эди, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам «Бу дўзахдан (олинган) пойабзалнинг ипи!» дедилар».
Қаранг, ким омманинг молидан бирор нарса олса, дўзахдан ўшанча улуш олган ҳисобланар экан. Бир ип олса, дўзахдан бир ип, бир кўйлак олса, дўзахдан бир кўйлак олган бўлади. Бу маъно бошқа ҳадисларда ҳам таъкидланади.
Имом Термизи Каъб ибн Ужра розияллоҳу анҳудан ривоят қилган ҳадисда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Ҳаромдан битган ҳар бир эт дўзахга муносибдир», деганлар.
Имом Бухорий Хавла Ансорийя розияллоҳу анҳудан ривоят қилади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг «Аллоҳнинг молига ўзини ноҳақ урадиган кишиларга Қиёмат куни дўзах бўлади», деяётганларини эшитганман».
Ибн Ҳажар Асқалоний раҳматуллоҳи алайҳ ушбу ҳадисни шарҳлар экан, «Яъни мусулмонларнинг мол-мулкини ботил тасарруф этадиганлар», дея изоҳлайди.
Демак, мусулмонларнинг молига масъул бўлган киши уни ўзига эмас, бировга ноҳақ берса ҳам, ўзига дўхазни сотиб олган бўлар экан.
Бу ҳадиси шарифда эътибор бериладиган яна бир нукта шуки, омманинг моли Аллоҳнинг моли ҳисобланар экан. Бинобарин, халқнинг мулкини ўмараётган кимса Аллоҳнинг молидан олаётганини унутмаслиги керак.
Кимдир «Нима учун омманинг моли етимнинг ҳаққига тенглаштирилмоқда?» дейиши мумкин. Бунинг сабаби жуда оддий. Омманинг молида етимнинг ҳаққи бўлиши тайин, чунки умумий бойликда бутун халқнинг ҳаққи бор, жамиятда эса етимлар бўлиши табиий. Бинобарин, омманинг мулкидан ноҳақ олган киши қайсидир етимнинг ҳаққини ҳам олган бўлади. Аммо у қайси етимнинг қанча ҳаққини олганини била олмайди ва шу жиҳатдан бунинг гуноҳи янада оғирроқ бўлади. Бу гуноҳнинг тавбаси чин қалбдан надомат чекиш, бу ишни қайтиб қилмасликка қатъий жазм қилишдан ташқари ўша ноҳақ олинган молни тўлалигича ўз жойига қайтариш билангина бўлади.
Иймон 
Намоз 
Рўза 
Закот 
Ҳаж 
Қуръон 
Ислом сабоқлари 
Aлоқа