Болалар ахлоқий тарбияни муҳитдан олишади,
бошқача қилиб айтганда, болалар сувга ўхшайдилар,
сув идишнинг шаклини олганидек, болалар ҳам
муҳитнинг одоб – ахлоқини қабул қилади.
Абдурауф Фитрат
Тўлин ой. Кузнинг шўх шамоли ўз куйи билан эсмоқда. Ҳаётга интилаётгандек шоҳдаги барглар лола баргидек ҳилпирамоқда. Йўлакдаги гуллар атрофга келинчакдек эгилмоқда. Совуқ ҳаво оқими аёз бободан дарак бермоқда. Қораси кўринаётган бир-икки пиёдалар ҳам оғзидан буғ чиқариб, жунжикиб кетишмоқда. Ҳаёлларни чалғитиш учун мусиқа садоси янграсада, орқа ўриндиқдан “уҳ-ҳ” деган инграш овози эшитилмоқда. Собир ака мошинани қанчалик моҳирлик билан бошқармасин, вақт имиллаб ўтаётгандек туюлмоқда. Навбатчи дўхтирлар беморни зудлик билан муолажа хонасига олиб кираркан “кутиб туринг” дегандек қўшнисининг ўғли аранг қўли билан ишора қилди.
Шифохона остонасида ғамгин, ўйчан ўтирган қора кўзларни кўриб Собир ака тан сиҳатлик чексиз бахт эканлигига яна бир бор амин бўлди. Совуқ ҳаво таъсирини ўтказдими, негадир кўнгли иссиқ чойни тусади. Мошинани оҳиста бошқараркан, улкан бино ертўласининг қия очилган эшигидан, ошпазнинг қора қозонидан чиқаётгандек буғ чиқаётганига кўзи тушди. Зинапоядан пастга йўналаркан, иккита барзанги йигит:
-Қаерга?- дея юзланди.
-Чой ичгани.
Йигитлар елка қисгандек бир – бирига юзланди. Собир ака деворга чизилган улкан аждарҳони кўриб юраги сесканди. Аждарҳо важоҳатли термулар, оғзидан олов пуркаб турарди. Ўткир тирноқли панжалари бошингиз узра шайлангандек. Қоятош устида ҳиссиз ётган сувпарининг суқли нигоҳлари сизни таъқиб қилмоқда. Ичкарига одимларкан, бурсиқиб кетган тамакининг аччиқ ҳиди димоғига урилди ва беихтиёр йўталди. Қулоқларни қоматга келтирувчи мусиқа садолари остида, ёш яланглар лойни тепкилаётган Ҳаким пахсачидек ҳаракат қиларди. Атрофни кузатаркан кимдир имлаётганини сезди ва секин йўналди.
-Биринчи келишингизми?
-Ҳа.
-Нима ичасиз?
-Чой...
-Бу ер чойхона эмас.
-Кофе...
-Мана кофе.
Ҳа, бу жой чеҳралардан ҳаё пардаси сидирилган, ор-номус, ибо, адаб хилқатидан мосуво бўлган макон эди. Қайноқ кофени лабига тутаркан, атрофни кузатишни давом этди. Ёнига ҳуштори билан суйкалишиб келган тўсатдан қийқириб кулган қизнинг қозиқ тишлари-да кўриниб кетди. Чироқларнинг липпилаб ўчиб-ёнишида қизнинг типратикондек сочлари қизилга бўялгани, ибо-латофат пардаси сўтилган кўзларда, ҳирс ўти балқиб турар, сувсаган туядек ўткир ҳидли стакандаги ичимликни симирар эди. Қизнинг ҳаёсиз кийимидан қоши чимирилган Собир ака йигитга юзланди.
Алпқомат, шалпайган вужуднинг кўзлари қашқирдек мақсадли боқмоқда. Ҳилол ойдек соқол қўйсада, оғзи четидан паравоздек тутун чиқмоқда. Лўмбозга лой босаётган ҳашарчидек пешонасига латтани танғиб олган. Француз конягини ҳўплаганда томоғидаги чаён татуировкаси ҳаракатга келгандек. Таранг футболкасига одам бош чаноғининг сурати туширилган , кўк шими ҳам жийдазордан чиққандек титилган эди.
Қизиқ..., каскали йигит боши билан чархпалакдек чунонам айландики, оёқлари вертолёт паррагининг ўзгинаси. Ажабо...,бу қиз боғда олма тераётгандек ўйнаса, ёнидагиси тўк ургандек ҳаракатланмоқда. Ўйин ҳам ҳар хил бўларкан-да.
Атрофдаги бу юзларда заррача ҳаё ҳилқати кўринмас, либослари хижолат бўлгудек, айёрона кўзлар сузилган эди.
Хона ўртасида юқоридан бир тўп рангли чироқлар юлдузлардек ёғду сочмоқда. Кўзлар қуйи тушаркан Собир ака дахшатдан титраб кетди... Ёшгина жувон чақалоғини бағрига олиб эмизарди. Гўдак жамалак сочларни ўйноқлаб ютиниб-ютиниб қўяркан, мунчоқдек кўзлари билан бўридан қўрққан қўзичоқдек атрофга термуларди. Ўжар асов отдек таралаётган куй оҳанглари гўдакни ҳоли қўймасди. Шарқираб оқаётган зилол сувдек бола яна она бағрига талпинарди.
Эҳ, қалблар чироғи бўлган, она алласидан бебаҳра бўлган болажон...,дунё қанчалик кенг бўлмасин онаси бағри ҳам торлик қилаётгандек эди.
Телефон жиринглади.
-Алло...
-Қўшни, қаердасиз?
-Ҳозир.
Собир ака юқорига кўтариларкан, қалбида нидолар булоқдек қайнай бошлади. Эй одамлар, жондан азиз фарзандларимизни кўз қорачиғидек асрайлик. Мурғак қалбларига яхшилик уруғини қадайлик, токи мардлик, адаб-ахлоқ, кўзларида шарму ҳаё ифорлари бўйлаб турсин.
Тойиржон ТУНГАТОВ
ЎМИ Матбуот хизмати
Ҳасан Басрий раҳимаҳуллоҳ Роббига осийлик қилаётган бир жамоани кўрдилар ва уларга қарата бундай дедилар: “Аллоҳ таолонинг наздида хор бўлишди ва У Зотга осий бўлишди. Борди-ю, улар Аллоҳ учун қадрли бўлганларида, Аллоҳ уларни гуноҳдан сақлаган бўлур эди”.
Демак, Аллоҳ таоло қайси бандасини яхши кўрса, уни гуноҳлардан сақлаб қўяр экан. Бирортамиз гуноҳ қилиб, Аллоҳни унутиб, Роббининг наздида ҳақир банда бўлишни истаймизми?! Албатта, йўқ!
Нафсингиз сизни гуноҳга чорлаган пайтда қилаётган ишингизнинг оқибати ҳақида ўйланг ҳамда Аллоҳ таоло сизни кўриб турганини ҳис этинг. Ўзингизга ўзингиз шу саволни беринг: “Сени ҳурматлаб эъзозловчи бирор ким шу ҳолингда кўриб қолса, ундан уялган бўлармидинг?! Қандай қилиб Роббинг бўлмиш Аллоҳ таолодан уялмайсан?!”.
Нафсингизга: “Сен эртага бошингга бу гуноҳларнинг балоси уриши ва шарманда бўлишдан омондамисан?” денг. Бир нарсани ёдингиздан чиқармангки, сиз қандай гуноҳ қилишингиздан қатъи назар, Аллоҳнинг ато этган неъматларидан фойдаланган ҳолингизда гуноҳга қўл урган бўласиз. Аллоҳ таоло сизга берган, сиз у билан ҳаромга назар ташлаётган кўзингизнинг ўзи қанча неъмат?! Ҳаромга чўзаётган қўлингизнинг ўзи аслида қанча неъмат?! Қанчадан-қанча талаффузи ҳалол бўлмаган нарсаларни тилингизда айлантирасиз. Ато этилган неъматлар ила гуноҳ қилишингиз неъмат ато этгувчи Зотга нисбатан миннатдорчиликми, шукрми?!
Зимистон тунда тош остидаги чумолини кўра олган Зот сизни ҳам кўриб турибди, буни ёдингиздан чиқарманг!
Ҳикоят. Бир куни бир эркакка бегона аёл билан бирга хилватда қолишни шайтон зийнатли қилиб кўрсатибди. Аёлнинг ёнига кирганида кўзлари олайганича унга қараб: “Бизни ҳеч ким кўрмаяптими?” – дебди. Аёл: “Йўқ, Аллоҳдан бошқаси кўрмаяпти”, дебди. Шу пайт эркакнинг кўзлари ёшланиб: “Худо ҳаққи, кўраётганлар ичида Роббим буюкдир! Мабодо мени бирор кичикроқ бола кўриб турган бўлса-да, унинг олдида бунақанги иш қилишга журъатим етмайди-ю, қандай қилиб оламлар Рабби бўлган Зот кўриб турган бўлса, мен бу каби гуноҳ ишни қила оламан?!” – дебди ва аёлнинг уйидан чиқгани ҳолда Аллоҳ таолонинг: «(Аллоҳ) кўзларнинг хиёнатини (яъни, қараш ман этилган нарсага ўғринча кўз ташлашни) ҳам, диллар яширадиган нарсаларни (ёмон ниятларни) ҳам билур»[1], деган каломини эслабди.
Шоир айтади:
Хилват бир гўшада қолсанг-да юз йил,
Ҳолинг кўриб турган Худо бор, билгил.
Ошкору яширин – баридан воқиф,
Аллоҳ ҳеч ишингдан эмасдир ғофил.
Гуноҳкорга қилаётган иши қанчалик кичик, арзимасдек кўринса-да, Аллоҳнинг наздида қилган гуноҳи катталашиб бораверади.
Муҳаммад ибн Абу Бакр раҳимаҳуллоҳ айтадилар: “Банданинг гуноҳни кичик деб ҳисоблаши – бу унинг Аллоҳга бўлган журъатидан. Боиси, банда маъсиятни кичик деб ҳисобласа, гуноҳга беписанд қарайди, қалбида уни енгил қабул қилади ва гуноҳларининг кўпайишидан парвоси фалак ҳам бўлмайди”.
Ибн Масъуд розияллоҳу анҳу ҳам бу борада шундай дейдилар: “Мусулмон одам бир тоғнинг остида турибман-у, мана шу тоғ бошимга қулаб кетай деяпти, дея гуноҳларини тасаввур қилган одамдир. Фожир эса гуноҳларни бурнига қўниб, кейин тезда учиб кетган пашша дея ҳисоблайди”.
Ҳассон Шамсий Пошонинг
“Жаннат бўстонидаги оилавий оқшомлар” номли китобидан
Ғиёсиддин Ҳабибуллоҳ, Илҳом Оҳунд, Абдулбосит Абдулвоҳид таржимаси.
[1] Ғофир сураси, 19-оят.