Муносабат: Бу кунларни қанчалик орзу қилган эдик...
Бизнинг болалик йилларимиз кўп қалтис йилларга тўғри келди. Ота-боболаримиз муқаддас китобларимизни яшириб сақлар ва доимо хавотир остида яшар эдилар. Аммо ўша, даҳшатли шарпалар кезиб юрган паллаларда ҳам бизни Қуръон илмига солиш учун Аллоҳ таолога таваккал қилиб ўқитар эдилар. Саводимиз ана ўша кезларда чиққан. Болаликдан Қуръони каримга муҳаббат қўйдик. Тунлар ухламасдан уни ҳижжалаб ўқиб ёдлаб ҳам олдик...
Аммо, азизлар! нафақат, мамлакатимиз, балки қўшни давлатларда ҳам мамлакат миқёсида катта Қуръон мусобақаси бўлибди, унда истаган кишилар қатнашибди деб эшитмаганман.
Биз ана шу кунларни қанчалик орзу қилган эдик. Оталаримиз-боболаримиз қанчалар орзу қилган эди. Чунки Қуръон мусобақаси барчани бирдай илм олишга чорлайди: бунда қатнашган қорилар илмини устозлар кўригидан ўтказиб пухталаб олади; бошқалар эса қироатлардан таъсирланиб илм олишни истаб қолади; фарзандларининг қори бўлишини ният қилиб, уларни Қуръон илмига йўналтиради.
Кеча мусобақа чоғида ёш қориларимизнинг, қорияларимизнинг тиловатларини тинглаб ўтириб, қанийди шу кунларни менга Қуръони каримни ўргатган қиблагоҳим ҳам кўрганида, қори бўлганимдан боши осмонга етган онажоним ҳам кўрганида қанчалик севинган бўлар эди, деб ўйлаб дийдам юмшади, кўзимга ёш келди. Қориларнинг ширали овозда, аниқ-тиниқ ўқиётганини кўриб, шундай ажойиб қорилар етишиб чиққанига шукрлар қилдим.
Буларнинг барчаси табаррук устозларимизнинг, Рамазони шарифларда қилинган узундан узоқ дуои хайрларнинг шарофатидир. Шу дуолар сабаб, меҳрибон Аллоҳимиз юртимиз тинч, осмонимиз мусаффо, ҳаётимиз фаровон бўлиши учун халқим, юртим дейдиган халқпарвар Раҳбарни бошимизга келтириб қўйди. Биз эса бунинг учун ҳар лаҳзада Аллоҳимизга шукурлар айтиб туришимиз, бу неъматларнинг қадрига етишимиз, дуои хайрларда бўлиб туришимиз лозим. Шунда Аллоҳ таъоло бу неъматларини бардавом қилади, иншооллоҳ.
Куни кеча бошланган Қуръон мусобақаси олдиндаги ниҳоятда буюк ишларнинг пойдеворидир. Зотан, пойдевор мустаҳкам бўлса, бинони истаган қадар юксалтириб боравериш мумкин. Шу жиҳатдан, Қуръони каримга асосланган билим, маърифат энг пешқадам илмга айланади, юртнинг эса келажаги порлоқ бўлади. Зотан, Қуръонни эъзозлаб бағрига босган бандаларни Аллоҳ таоло бағрига олади, уни кўзларига сурган халқнинг Аллоҳ таоло кўз нури бўлади, уни неъмат билган халққа неъматларни зиёда қилиб қўяди, уни эъзозлаган халқнинг мартабасини юксалтиради.
Қуръон байрами барчамизга муборак бўлсин, азизлар!
Марказий Осиё қориларининг фахрий устози Яҳё қори бува (88 ёшда)
ЎМИ матбуот хизмати
Муҳими қалбдаги нарса, чўнтакдаги эмас
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Бир киши Набий соллаллоҳу алайҳи васалламга келиб: «Мен қийналган кишиман», деди. Яъни, оч эканини билдирди.
Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам хотинларидан бирига овқат сўраб одам юбордилар. «У зотни ҳақ ила жўнатган зотга қасам ичиб айтаманки, уйимда сувдан бошқа ҳеч нарса йўқ!» деди у.
Худди шундай қилиб барча хотинларига овқат сўраб одам жўнатдилар. Уларнинг бари юқоридагидек жавоб берди. Шунда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Бу кеча бу одамни ким меҳмон қилади, Аллоҳ унга раҳм қилсин», дедилар. Шунда ансорлардан бир киши туриб: «Ё Аллоҳнинг Расули! Уни мен меҳмон қиламан», деди. Сўнгра уни уйига олиб кетди. Бориб хотинига бундай деди:
— Бу одам Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг меҳмонлари. Унга таом ҳозирла!
Хотин деди:
— Болаларимизнинг овқатидан бошқа овқат йўқ.
Эр деди:
Болаларингни ухлатиб овқатни олиб кел. Меҳмон овқатга қўл узатганида чироқни ўчириб қўй. Биз қоронғида ўзимизни овқат еяётгандек кўрсатамиз. Аммо емаймиз. Меҳмон шунда озгина овқатга тўяди.
Улар шундай қилиб оч ухлашди. Меҳмон тўйди. Эрталаб улар Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳузурларига боришгач, у зот дедилар:
— Аллоҳ таоло сизнинг ишингиздан ажабланди. Сиз ҳақингизда Қуръон нозил қилди:
«Гарчи ўзларининг ҳожатлари бўлса ҳам (бошқаларни) ўзларидан устун кўрадилар. Ким ўз нафсининг бахиллигидан сақланса, ундай кишилар ҳа, ана ўшалар нажот топгувчилардир» (Ҳашр сураси, 9-оят).
Дунё чархпалакдир. Замон айланиб туради. Бугун пулинг бор. Эртага йўқ, ишинг орқага кетади. Бугун фақирсан, аммо эртага бойиб кетишинг мумкин. Фақирлик айб эмас, бойлик фазилат эмас.
Муҳими қалбдаги нарсадир, чўнтакдаги эмас. Муҳими инсоннинг бойлик ва фақирлик пайтидаги ахлоқидир.
Тасаввур қиляпсизми, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳеч бир аёллари уйидан овқат топилмаяпти! У киши Аллоҳнинг Расули бўлиш билан бирга давлат раҳбари ҳам эдилар. Уйларида сувдан бошқа ҳеч вақо йўғ-а?!
Фақирликни уқубат, бойликни эса мукофот деб ўйлашдан эҳтиёт бўлинг. Дунё бор-йўғи имтиҳон, холос. Имтиҳон саволлари қанчалар қийин бўлмасин, ўтириб қолманг.
Ақлли инсон бошқаларнинг ҳожатини чиқаришга ҳаракат қилади. Уларни қийин аҳволда қолдирмайди. Кишиларга эҳсон қилганингизда улар ўзини айбдор ва нуқсонли санашмасин!
Бемор кишининг фақирлигини билиб қолсангиз, у сўрашидан олдин аҳволидан хабар олишингиз оқилона ишдир. Баъзиларнинг иффати сўрашдан тўсади. Инъомнинг энг афзали инсонларнинг иффатни эҳтиром қилиб, обрўларини муҳофаза қилиб берилган инъомдир!
Эҳсон қилишнинг ҳам одоблари бор. Бир кишига ҳамманинг олдида садақа ёки эҳсон берсангиз, уни хижолатга қўясиз, иффатини жароҳатлайсиз, ожизлигини юзига солгандек бўласиз... Бунақа садақа-эҳсон қилгандан кўра, қилмаганинг афзалдир!
Юқорида келтирилган ансорийнинг одобига боқинг. Овқати озлиги учун хотинига чироқни ўчиришни буюрди. Мақсади меҳмонни хижолат қилмаслик эди. Чироқ ёниб турганида меҳмон овқатнинг камлигини кўриб, уялиб, овқат барчага етиши учун эҳтимол тўйиб ея олмасди.
Кишилардан ноқулайликни кетказиш ҳам уларни хотиржам қилишдир. Хотиржам қилиш эса, ибодатдир!
«Набавий тарбия» китоби асосида тайёрланди