12 Январ, 2025, 12 Ражаб, 1446
12 Январ, 2025, 12 Ражаб, 1446
وَمَا أَصَابَكُمْ مِنْ مُصِيبَةٍ فَبِمَا كَسَبَتْ أَيْدِيكُمْ وَيَعْفُو عَنْ كَثِيرٍِ∗وَمَا أَنْتُمْ بِمُعْجِزِينَ فِي الْأَرْضِ وَمَا لَكُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ وَلِيٍّ وَلَا نَصِيرٍِ
(Эй, инсонлар!) Сизларга не мусибат етса, бас, ўз қўлларингиз қилган нарса (гуноҳ) сабаблидир. Яна У кўп (гуноҳлар)ни афв этиб турур. (Акс ҳолда мусибат бундан ҳам кўп бўлур эди.) Сизлар ерда (ҳеч кимни) ожиз қолдирувчи эмассизлар. Сизлар учун Аллоҳдан ўзга бирор (ҳақиқий) дўст ҳам, ёрдамчи ҳам йўқдир. (Шўро, 30-31)
Ибни Касир ўзининг тафсирида қуйидагиларни айтади: “Ҳой инсонлар! Қачонки сизга мусийбатлар етса, албатта у ўзларингиздан ўтган ёмонликлар сабаблидир.” “Ва У зот кўпини авф қилур”.
Яъни, Аллоҳ кўп гуноҳларингиз сабабли сизларни жазоламайди, балки кечириб юборади.
Ушбу оят нозил бўлганида Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам:
“Жоним қўлида бўлган зотга қасамки, Аллоҳ таоло мўъминга етган ҳар бир дард ва касаллик, қайғу ва ташвиш сабабли унинг хатоларини кечиради. Хатто унга санчилган тикон учун ҳам” – дедилар. Имом Бухорий ва Муслим ривояти.
Шайх Муҳаммад Содиқ Муҳаммад Юсуф бу оят тафсирида шундай дейдилар: инсонга, хоҳ жонига, хоҳ молига, хоҳ бошқа нарсасига бирор мусибат етса, албатта, ўзи қилган гуноҳи сабабли етади. Инсоннинг ўзидан ўтмаса, унга бирор мусибат етмайди. Лекин ўта меҳрибон бўлган Аллоҳ бандасини ҳар бир гуноҳи учун мусибатга дучор қилавермайди, фақат баъзиси учунгина мусибатга дучор қилади, кўпини кечириб юборади. Агар Аллоҳ таоло инсонни ҳар бир айби учун мусибатга учратадиган бўлса, инсон дарҳол ҳалокатга юз тутар эди.
Ибни Абий Хотим айтади: “Имрон ибн Ҳусайннинг ҳузурига дўстлари кирдилар. Унинг танаси жароҳатланган эди.
Дўстлари унга: “Биз, сизга етган жароҳатни кўраётганимиздан ҳафа бўлдик.” – дейишди.
Шунда У: “Кўраётганингиздан қайғуга ботманг. Сиз кўраётган бу нарса гуноҳ сабаблидир. Аллоҳ таоло кечириб юборган гуноҳларим ундан-да кўпроқдир”- деб: “Сизга қайси бир мусийбат етса, бас, ўз қўлингиз қилган касбдандир ва У зот кўпини авф қилур”- оятини тиловат қилди”.
Ибни Абий Хотим айтади: Жарир, Абу Билоддан айтади: “У, мен Ало ибн Бадрга айтдим: Аллоҳ таоло Қуръонда: “Сизга қайси бир мусийбат етса, бас, ўз қўлингиз қилган касбдандир.” – деган. Мени кўзим кўрмай қолди, ҳолбуки мен ёш боламан?” – деди.
Шунда у: “Бу нарса ота-онангнинг гуноҳлари сабаблидир” – деди.
Ибн Абу Хотим айтади: Али розияллоҳу анҳу: “Сизларга, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам айтган, Аллоҳ таолонинг китобидаги энг афзал оят ҳақида хабар берайми? У зот менга бу, Аллоҳ таолонинг: “Сизга қайси бир мусийбат етса, бас, қўлингиз қилган касбдандир ва У зот кўпини авф қилур” – ояти эканини айтдилар, ва Эй Али мен уни, сенга шарҳлаб бераман” – деб қуйидаги ҳадисни сўзлаб берди:
”Сизларга, бу дунёда етган касаллик ёки бало ва офатлар қўлингиз қилган касбдандир. Аллоҳ таоло бандани охиратда бу нарсага икки марта азоблашдан меҳрибонроқдир. Аллоҳ таоло бу дунёда кечиб юборган нарсани кечгандан сўнг яна қайтаришдан карамлироқдир”.
Абу Ҳасан абу Жуҳайфадан айтади: “Мен Али ибн Аби Толибнинг ҳузурига кирдим. У киши менга: “Сизларга ҳар бир мўъмин киши англаши лозим бўлган ҳадисни айтиб берайми?” – деди.
Абу Хотим айтади: “Биз ушбу ҳадис ҳақида сўрадик шунда у: “Сизга қайси бир мусийбат етса, бас, қўлингиз қилган касбдандир ва У зот кўпини авф қилур”, оятини ўқиди ва: “Аллоҳ таоло бу дунёда азоблаган бўлса, қиёмат куни ушбу уқубатни иккинчи марта беришдан меҳрибонроқдир. Аллоҳ таоло бу дунёда кечиб юборган нарсани кечгандан сўнг яна қайтаришдан карамлироқдир” – ҳадисини айтиб берди.
Муъовия ибн Абу Суфён розияллоҳу анҳу айтади : “Мен Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи вассаламдан эшитдим. У киши айтдилар: “Мўъминнинг танасига бирон мусийбат етса албатта Аллоҳ таоло бу сабабли унинг хатоларини кечиради”. (Имом Аҳмад ривояти.)
Оиша розияллоҳу анҳо айтадилар: Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Агар банданинг гуноҳлари кўпайиб унда ушбу гуноҳларни кечирилишига сабаб бўладиган нарсаси бўлмаса, Аллоҳ таоло уни кечиридиган қайғу билан имтиҳон қилади”.(Имом Аҳмад ривоят қилган.)
Имом Қуртубий ўзининг тафсирида қуйидагиларни келтиради. Заҳҳок айтади: “Киши Қуръондан ўрганиб кейин уни унутган бўлса, фақатгина қилган гуноҳи сабабли унутгандир”.
Ҳамадоний айтади: Мен Шурайҳнинг елкасида шилинган ярани кўрдим ва унга: “Эй Абу Умайя бу нима?” – деб сўрадим.
Шунда у: “Сизга қайси бир мусийбат етса, бас, қўлингиз қилган касбдандир ва У зот кўпини авф қилур” – деб жавоб берди.
Ибн Авн айтади: Муҳаммад ибн Сирийн қарзга ботиб қолганида хафа бўлиб: “Мен бунинг сабабини биламан. Бу қайғу қирқ йил илгари мен қилган гуноҳ туфайлидир” – деди.
Икрима айтди: “Бандага етган бирор бахтсизлик ёки ундан каттароқ мусийбат унинг қилган гуноҳи сабаблидир. Аллоҳ таоло уни ушбу мусийбат сабабли кечиради ёки шу мусийбат билангина эришадиган даражага етказиш учун беради”.
Ривоятда келишича, бир киши Мусо алайҳиссаломга; “Эй Мусо, Аллоҳ таолодан ўзи ҳукм қиладиган менинг ҳожатим ҳақида сўра, Унинг ўзи бу ҳожатни яхши билади”, – деди. Мусо алайҳиссалом унинг айтганини қилди. Мусо келганида йиртқичлар бояги кишининг танасини бурдалаб, ўлдириб қўйганини кўрди. Мусо алайҳиссалом: “Эй Роббим бунинг ҳолига нима бўлди?” – деди. Шунда, Аллоҳ таоло: ”Эй Мусо бу мендан бир даражага етишни сўради. Мен уни бу даражага амали билан ета олмаслигини билдим. Ва уни ушбу даражага етишга восита қилиш учун сен кўраётган ушбу мусийбатни бердим” – деди.
Имом Исмоил Ҳаққий ўзларининг “Руҳул баён” номли тафсирида: “Оятда бандаларнинг ва мусийбат аҳлларининг қалбларига тасалли бордур” – дейди. Яъни агар сизларга охиратда авф қилишга сабаб бўлувчи хато ва гуноҳларнинг мусийбати етган бўлса биз уни фоний дунёда сизлардан содир бўлган беодоблик учун жазо бўлиши ҳамда сизлар қилган доғларни тозалаш учун берганимизни олдиндан огоҳлантиришимиздир. Агар бандага келаётган балоларнинг сабаблари кўпайиб кетса, у ўзининг қилаётган ёмон қилмишлари ҳақида тафаккур қилсин. Бу ояти карима ҳар бир кишини бирор хатога йўл қўйган вақтида ўзини сўроқ савол қилишга чақиради. Натижада у ўзини ҳалокатдан қутқариш учун тавба қилишга шошади” – дейдилар.
Абу Сулаймон ад Дороний раҳматуллоҳи алайҳига: “Оқилларга нима бўлдики, уларга етган ёмонликдан ўзларини қоралаб таъна қилмоқдалар?” – деб савол беришди.
Шунда у киши: “Чунки улар Аллоҳ таоло уларнинг гуноҳлари сабабли синовга тутганини билдилар”- деб жавоб берди.
“Сизлар ерда (ҳеч кимни) ожиз қолдирувчи эмассизлар. Сизлар учун Аллоҳдан ўзга бирор (ҳақиқий) дўст ҳам, ёрдамчи ҳам йўқдир.” Агар Аллоҳ таоло сизларга бало ва синов беришни ирода этса, сизлар қаерда бўлсангиз ҳам ундан қочиб қутила олмайсиз ва уни ман қилишга кучингиз ҳам етмайди. Фақат Аллоҳнинг Ўзигина сизга валий, ҳомий, дўстдир. Фақат Аллоҳнинг Ўзигина сизга ёрдам берувчидир.
Тафсир китоблари асосида
Тошкент шаҳар Бош имом-хатиби
Анвар қори ТУРСУНОВ
тайёрлади
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Ҳеч шубҳа йўқки, халифа Усмон ибн Аффон розияллоҳу анҳунинг ўлимларига сабаб бўлган ҳодисалардан тортиб ҳазрати Алий ибн Абу Толиб розияллоҳу анҳунинг ўлимларигача бўлган даврда бўлиб ўтган ҳодисалар Ислом учун, мусулмон уммати учун мисли кўрилмаган мусибат бўлди.
Ушбу ҳодисалар туфайли мусулмон уммати ўртасида бўлиниш юз берди. Ўша пайтгача бир тану бир жон бўлиб, бутун дунёга Ислом нурини таратиб келаётган, бутун инсониятга хайру баракани улашиб келган дунё тарихидаги энг яхши уммат ичида дарз пайдо бўлди. Авваллари бу уммат вакиллари ихтилоф нималигини билмас эдилар. Вақти келиб, улар аввал иккига, кейинроқ учга бўлиниб ихтилоф қилдилар. Худди ўша машъум ҳодисалар туфайли бошланган бу бўлинишлар секин-аста давом этиб, мусулмон умматининг соғлом танаси ичидан турли-туман тоифалар чиқди. Шийъа, рофиза, хавориж ва шунга ўхшаш бошқа ҳар хил тоифаларнинг келиб чиқиши айнан ана шу ҳодисалардан бошланган эди.
Мазкур ҳодисалар туфайли мусулмон уммати аввал ҳоким шахс ҳақидаги баъзи мулоҳазалар билан баҳс бошлаган бўлса, охири келиб иймон ва куфр борасида баҳс қиладиган, бир-бирини куфрга кетганликда айблайдиган даражага етди.
Ушбу ҳодисалар, аввало, фитначиларнинг ҳазрати Усмонга у киши ишга қўйган баъзи волийлар ҳақида шикоят қилишлари билан бошланган эди. Охири келиб хорижийлар ўзларига мухолиф бўлганларни, ҳатто ҳазрати Алийдек зотни кофирликда айблай бошлашди. Табиийки, қарши томондан ҳам ўзига яраша жавоб бўлди.
Ушбу ҳодисалар туфайли мусулмон уммати ичида бир-бирининг қонини ўзи учун ҳалол билиш ва бир-бирини ўлдиришни раво кўриш бошланди.
Биринчи марта фитначилар ҳазрати Усмон розияллоҳу анҳунинг қонлари ва молларини ўзларига ҳалол ҳисоблаб, у кишини ўлдириб, молларини талашди. Ана шу нобакорлик оқибатида ишлар ривож топиб, «Туя ҳодисаси»да, «Сиффин»да бир неча ўн минглаб киши ҳалок бўлди. Хорижийлар билан бўлган алоҳида ҳодисаларни қўшадиган бўлсак, бу ҳисоб яна ҳам ортади.
Бир тану бир жон бўлиб, дунё халқларини бирин-кетин бандаларнинг бандаларга сиғинишидан Аллоҳнинг ибодатига, нотўғри динларнинг жабридан Исломнинг адолатига, дунё торлигидан охират кенглигига, жоҳилият зулматларидан Ислом нурига чиқараётган уммат бир-бирини Роббига ибодат қилишдан чиқариш, бир-бирига жабр қилиш, Исломнинг кенглигидан ихтилоф торлигига, Ислом нуридан жаҳолат зулматига ўта бошлади.
Ушбу ҳодисалар туфайли мусулмон умматининг гули, етакчи кучи бўлмиш саҳобаи киромларнинг кўпчилиги нобуд бўлдилар. Уларнинг маънавий кучларига футур етди.
Ушбу ҳодисалар туфайли мусулмон уммати бошига тушган мусибатларни бирма-бир санаб чиқиш ниҳоятда оғир иш. Шунинг учун бу борада гапни қисқа қилганимиз маъқул.
Энди ижозатингиз билан мазкур ҳодисаларга баҳо бериш ҳақида бир неча оғиз сўз.
Бу ҳодисалар бўлиб турган вақтларнинг ўзидаёқ уларга баҳо бериш бошланган. Унда ҳар бир томон ўзини ҳақ, ўзгани ноҳақ деб билган. Тарафкашлик бўлиб турган жойда бундан бошқа нарса бўлиши мумкин ҳам эмас. Аммо мазкур ҳодисаларга баҳо бериш улар бўлиб ўтганидан кейин ниҳоятда авж олгани кутилмаган ҳол. Ушбу ҳодисалар бўлиб ўтгандан кейин турли сабабларга кўра уларни баҳолаш, «ким нима қилган-у, ким нима қилмаган, аслида нима қилиш керак эди», каби мавзуларда мунозаралар қизиб кетган. Бу борада ҳар ким ўша тўпалонлар юз берган вақтдаги ҳар бир ҳаракат ва саканот, ҳар бир оғиз гап ва сўздан ўз фикрини қўллашга, ўзганинг фикрини рад қилишга далил излаган. Тарафкашлик ва низо оловида қизиб кетиб, далил топа олмай қолган пайтларда ўзидан қўшиб юборишлар бўлмаганига эса ҳеч ким кафолат бера олмайди.
Тарафкашлик авж олган жойда ҳар ким ўзининг ҳақ эканини исбот қилишга уриниб, ўзида бўлмаган яхши сифатларни бемалол даъво қилганидек, ўзида бўлган салбий сифатларни тараддудсиз инкор этади. Шу билан бир вақтда, қарши тарафнинг барча яхшиликларини инкор этган ҳолда, барча ёмонликларни унга ағдаради. Мана шу жараёнда нима бўлса бўлади.
Ислом уммати ёлғон нима эканини билмас эди. Аммо фитначилар ўз қилмишларини хаспўшлаш, одамларни ортларидан эргаштириш мақсадида бу уммат ичига «ёлғон» деган иллатни олиб киришди. Жумладан, улар: «Бизга Алийдан хат келди» «Бизга Оишадан хат келди», «Бизга фалончидан хабар келди» «У дебди», «Бу дебди» деган ёлғонларни ҳам тарқатишган эди.
Фитначилар мазкур машъум ҳодисалар ўтиб кетганидан кейин ҳам ўз тарафини олиб, ўзгани танқид қилишда давом этаверишди. Бу нарсалар аста-секин авж ола бошлади. Тарафкашликда учига чиққан томонлар эса ўз гапларини тасдиқлаш учун оят ва ҳадисларни ноҳақ таъвил қилганлари етмагандек, ёлғонлар тўқиб, ҳатто уларга ҳадис сифатини беришгача етиб боришди.
Аммо масъул кишилар, уламолар бу нобакорликни дарҳол бўғиб ташлаш йўлига ўтдилар. Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васалламга оид барча ривоятлар яхшилаб ҳимоя қилинди. Ҳадисларнинг даражаларини аниқлашнинг мустаҳкам қоидалари ишлаб чиқилди. Бу борада фитначиларнинг фитнаси ўтмади.
Аммо тарихчилар келтирган ривоятларга бу қадар эътибор қаратилмади, чунки тарих ҳақидаги ривоятлар дин ва эътиқод масалалари бўйича ривоятлар аҳамиятига эга эмас, деган ўй бор эди. Ўша пайтларда бўлиб ўтган ҳодисалар ҳақидаги ривоятлар тўпланди. Аммо уларни саралаш ва яроқсизини ташлаб юбориш ишлари қилинмади. Бу нарса айниқса ҳукмдорлик учун ўзаро кураш олиб борган тоифаларга қўл келди. Улар турли асоссиз ривоятлардан ўз манфаатлари йўлида фойдаланиш билан бирга, етмай қолган жойларига ўзларидан қўшиб юборишди.
Аста-секин саҳобаи киромларга тил теккизиш бошланди. Тил теккан саҳобийнинг тарафдорлари ўзига яраша жавоб беришди. Ҳар ким ўзи эргашган шахсни улуғлашга ўтди.
Айниқса, ҳазрати Алий розияллоҳу анҳу ҳақларида бунга ўхшаш гап-сўзлар кўп учрайди. Баъзи ғулувга кетган тоифалар у зотни илоҳлик даражасигача кўтарган бўлишса, хорижийларга ўхшаш кимсалар: «Куфрга кетди», дейишган.
Яна бошқа бир тоифалар ҳазрати Алий розияллоҳу анҳунинг тарафларини олиш мақсадида у зотни мазлум қилиб кўрсатишга уриниб, бошқа бир нечта катта саҳобаларни эса кофирга чиқариб қўйишган.
Бу масалаларга бағишланган мажлислар, жанжаллар бўлди, китоблар ёзилди, хутбалар ўқилди. Нима бўлса бўлди, лекин ихтилоф кўпайиб бораверди.
Ниҳоят, мусулмонлар жумҳури – аҳли сунна вал жамоа бу масалада ижмоъ ила энг адолатли ва сўнгги нуқтани қўйди: орада бўлиб ўтган кўнгилсиз ҳодисаларда ҳазрати Алий ва у зотнинг тарафдорлари ҳақ бўлганлар. Улар ҳақида бошқача гап бўлиши мумкин эмас. Бунга далил ва ҳужжатлар етарли. Уларнинг энг ишончли ва кучлиси Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васалламдан ворид бўлган саҳиҳ ҳадислардир. Хусусан, Аммор ибн Ёсир розияллоҳу анҳу ва Зул Садяйнининг ҳазрати Алий розияллоҳу анҳунинг фазилатлари ҳақидаги, келажакда бўладиган фитналар ҳақидаги ҳадислари фикримизга далил бўла олади.
Орада бўлиб ўтган кўнгилсиз ҳодисаларнинг айбдорлари Ибн Сабаъ бошлиқ фитначилар ва хорижийлардир, барча қилинган гуноҳлар уларнинг бўйнида. Улар ҳақида бошқа гап бўлиши мумкин эмас.
Фитначилар асосан Миср, Басра ва Куфада тухум қўйиб, урчиб кетишди. Фитнанинг бош қароргоҳи Миср эди. Унинг Ислом жамиятининг марказидан узоқда жойлашгани, у ерда ҳақиқий уламоларнинг, хусусан, саҳобаларнинг кам бўлгани ва бошқа шунга ўхшаш омиллар фитначиларнинг ўз фикр-мулоҳазаларини авом халққа етказишларига катта имкон берар эди.
Орада бўлиб ўтган кўнгилсиз ҳодисаларда фитначиларга ҳам, ҳазрати Алий розияллоҳу анҳуга ҳам қўшилмаган, балки у зотга талаб қўйиб, талаби бажарилгандагина байъат қилишларини айтган тоифа ҳам бор эди. Уларнинг гаплари ва қилган ишлари «Туя» ва «Сиффин» ҳодисаларидан ҳаммамизга маълум. Ушбу тоифанинг машҳур шахслари сифатида Талҳа ибн Убайдуллоҳ, Зубайр ибн Аввом, Муовия ибн Абу Суфён ва Амр ибн Ос розияллоҳу анҳумни эслаш мумкин. Аҳли сунна вал жамоа мусулмонлари уларни: «Хато таъвил ва ижтиҳод қилганлар», деб баҳолайди. Улар ҳақоратланмайдилар, ёмонланмайдилар. Балки саҳобий бўлганлар бошқа саҳобаи киромлар билан бир қаторда кўрилади.
Уламоларимиз ва мусулмонлар жумҳури бу ишда ғоятда талабчан бўлгани сабабли бу ҳақда ҳар бир мусулмон шахс эътиқод қилиши лозим бўлган нарсани ақийда китобларимизга битиб ҳам қўйганлар.
Жумладан, аҳли сунна вал жамоанинг энг машҳур ақийда китобларидан бири бўлмиш «Ақийдаи Таҳовийя»да қуйидагилар айтилади:
«Биз уларнинг ҳаммалари ҳақида яхшилик билан: «Роббимиз, бизни ва биздан аввал иймон билан ўтган биродарларимизни мағфират қилгин, иймон келтирганларга нисбатан қалбимизда ғашлик қилмагин. Роббимиз, албатта, Сен ўта шафқатлисан, ўта раҳмлисан», деймиз (Ҳашр сураси, 10-оят).
Аллоҳ таоло бизнинг қўлларимизни ўз вақтида бўлиб ўтган фитнадан асраган. Биз Аллоҳдан тилларимизни ҳам мазкур фитнадан сақлашини сўраймиз».
«Ислом тарихи» биринчи жузи асосида тайёрланди
Иймон 
Намоз 
Рўза 
Закот 
Ҳаж 
Қуръон 
Ислом сабоқлари 
Aлоқа 