Деҳқон даласига маккажўхори донини сепди ва жўякларга сув таради. Маккажўхоридан олдин шўра ўсиб чиқди. Маккажўхори ҳам нимжон бўлиб кўринди. Шўра тез авж олди ва маккажўхорига мақтанди: 

Сен пойимда қолиб кетасан ва ўсишингга йўл қўймайман. 

Маккажўхори: 

– Ер иккаламизга ҳам етади. Мен ҳам ўсиб, ҳосил беришим керак. Билсанг, доним инсонлар учун фойдали ҳамда шифо. Мендан ун, ёрма, қанд, ёғ каби керакли маҳсулотлар олинади. Поям эса ҳайвонлар учун озиқа, – деди. 

Шўра баттар ҳаволанди:

– Сен икки ёки учта сўта чиқарасан. Ҳар бир сўтангда узоғи билан 750–800 та донинг бўлади. Менинг эса ўн мингдан кўп уруғим бор. Бир-икки йилда бутун далани эгаллайман... 

Шу пайт экин майдонини бегона ўтлардан тозалаб келаётган деҳқонбобонинг кетмони шўрани таг-томири билан қўпориб ташлади. 

Шоакрам ХУДОЙБОҚОВ,

Қуйи Чирчиқ тумани