Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм
Доктор Муҳаммад Ротиб Нобулусий ёзади:
“Агар инсонларнинг энг бахтлиси бўлишни истасангиз, одамларни хурсанд қилинг, уларнинг қалбига шодлик улашинг. Шунда сиз ҳам бахтли бўласиз. Зеро, Роббимизнинг гўзал исмларидан бири “Аш-Шакур” яъни кўп шукр қилувчи бўлиб, У Зот қилинган битта яхшиликка ўнтадан етти юз баробаргача, ҳаттоки ундан кўпроқ ҳам савоб беради.
Инсонларга, ҳайвонот ва наботот оламига қанчалик кўп яхшилик қилсангиз, шунча ўзингизни бахтли ҳис қиласиз. Айниқса, бир қийналган оилага яхшилик қилсангиз, оила аъзоларининг, айниқса ёш болакайларнинг табассуми сизни қанчалик хурсанд қилади.
Бир кам таъминланган оилани биламан. Оила бошлиғи – ота оғир бетоб эди. Юрагини операция қилиш учун катта маблағ талаб қиларди. Ҳар гал уни кўргани уйига борар эканман, оила аъзоларининг ғам-қайғуга ботгани, жажжи болажонларнинг маюс кўзларига гувоҳ бўлардим.
Бир бадавлат одам муолажа пулини тўлаб берди. Муолажа яхши ўтди, оила бошлиғи соғайиб кетди. Зиёрат қилгани борсам, уйдаги ҳолат буткул бошқача, айниқса, болажонлар ниҳоятда хурсанд ва қувноқ эди. Буни кўриб кўзларим қувнаб кетди.
Одамларнинг оғирини енгил қилувчи, уларга далда бўлиб, уларнинг қалбига хурсандчилик киритадиганларнинг Аллоҳ таолонинг ҳузурида мартабаси баланддир.
Агар энг бахтли инсон бўлишни истасангиз, одамларнинг қалбига хурсандчилик киритинг. Шунда Аллоҳ таоло ҳам сизни хурсанд этади. Зеро, Роббимиз – Аш-Шакурдир.
Унутмангки, бахт – мол-дунёнинг кўплигида эмас. Бахт – Аллоҳ билан бўлган алоқангиздир.
Дўстларимдан бири ўзига гувоҳ бўлган ушбу воқеани сўзлаб берган эди. Хизмат сафари билан хориждан ярим кечаси соат 12 ларда уйга қайтар эканман, йўл чеккасида боласини кўтариб йиғлаб ўтирган аёлга кўзим тушди. Уларга яқин бориб, нима бўлгани ҳақида суриштирдим. Аёл фарзанди беморлиги, иситмаси 42га кўтарилганини, турмуш ўртоғи вафот этгани ва яқин таниши йўқ мусофир экани ҳақида айтди. Имкон қадар ёрдам бердим. Бир касалхонадан бошқа шифохонага олиб бордим, бир қанча дорихоналарга югурдим. Ниҳоят болакайнинг иссиғи тушди. Соат эрталабги 5 бўлганди. Бир қийналган одамга ёрдам берганимдан ўзимни ниҳоятда бахтли ҳис қилдим. Гўёки жаннатда юргандек бўлдим.
Абдуллоҳ ибн Аббос розияллоҳу анҳу Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг масжидларида эътикофда ўтирардилар. Кўзлари бир тушкунликка тушган кишига тушди. Унинг олдига бориб: “Нега маҳзун кўринасиз?” деб сўрадилар.
У: “Қарзларим кўпайиб кетди, қайтаришга маблағим йўқ, шуни ўйлаб ғамга ботдим”, деди. Абдуллоҳ ибн Аббос розияллоҳу анҳу: “Мен қарз берган одам билан сенга муҳлат беришини сўраб гаплашиб кўрайми?” дедилар. Ҳалиги киши бошини қимирлатиб, розилик билдирди.
Абдуллоҳ ибн Аббос розияллоҳу анҳу дарҳол ўринларидан туриб, ташқарига чиқдилар. Одамлар: “Эй, ибн Аббос эътикоф ўтирганингиз ёдингиздан чиқдими?” дедилар.
Абдуллоҳ ибн Аббос розияллоҳу анҳу: “Йўқ асло унутмадим. Лекин Аллоҳга қасамки бир биродаримнинг ҳожатини осон қилиш, унинг қалбига хурсандчилик киритиш йўлида саъй-ҳаракат қилишим мен учун бир ойлик нафл рўза ва масжидда эътикоф ўтиришдан афзалдир”, дедидар”.
Даврон НУРМУҲАММАД
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм
Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам айтадилар: “Аллоҳ таолонинг шундай фаришталари борки улар кўчаларда Аллоҳ таолони зикр қилаётган кишиларни қидириб юрадилар. Агар Аллоҳ таолони зикр қилаётган бирор жамоатни учратсалар қолган шерикларига, “сизлар қидираётган жамоатни топдим бу ерга келинглар” деб чорлайди. Барча фаришталар Аллоҳни зикр қилаётган жамоатни ҳалқа бўлиб қанотлари билан ўраб оладилар токи уларнинг қанотлари осмон дунёсига қадар етиб боради. Шунда Аллоҳ таоло ўзи билиб турса ҳам фаришталарга: “Бандаларим нима деяптилар?” деб савол беради.
Фаришталар: “Сенга тасбеҳ, такбир, ҳамд айтиб улуғлашяпти”, дейдилар. Аллоҳ таоло: “Улар мени кўришганми?” деб сўрайди.
Фаришталар: “Агар Сени кўрганларида, Сенга янада қаттиқроқ ибодат қилишар, Сени янада қаттиқроқ улуғлашар ва Сенга янада кўпроқ тасбеҳ айтишар эди”. дейишади.
Аллоҳ таоло: “Бандаларим мендан нимани сўраяптилар?” дейди.
Фаришталар: “Сендан Жаннатни сўрайдилар”, деб айтадилар. Шунда Аллоҳ таоло: “Улар Жаннатни кўрганмилар?” деб сўрайди.
Фаришталар: “Қасамки улар жаннатни ҳаргиз кўришмаган”, дейдилар. Аллоҳ таоло: “Агар Жаннатни кўрсалар қандай холатда бўлишарди?” дейди.
Фаришталар: “Агар улар жаннатни кўрсалар унга янада ҳарис, қаттиқроқ интилувчан ва кўпроқ рағбатли бўлишарди”.
Аллоҳ таоло: “Бандаларим нимадан паноҳ сўрашяпти?” деб сўрайди.
Фаришталар: “Жаҳаннамдан”, деб жавоб берадилар.
Аллоҳ таоло: “Улар Жаҳаннамни кўрганмилар?” деб айтади.
Фаришталар: “Қасамки йўқ, улар уни кўришмаган”, дейдилар.
Аллоҳ таоло: “Агар уни кўрсалар қандай бўларди?” деб сўрайди.
Фаришталар: “Агар улар Жаҳаннамни кўрганларида ундан қаттиқроқ қочиб, янада кўпроқ қўрқишарди”, дейдилар.
Аллоҳ таоло: “Сизлар гувоҳ бўлинг, Мен уларнинг барчаларини мағфират қилдим”, деб айтади. Шунда фаришталардан бири: “Роббим уларнинг ичида фалончи ўзининг иши учун улар орасида, аслида улардан эмас эди”, дейди.
Аллоҳ таоло айтади: “Улар шундай суҳбатдошки, уларнинг суҳбатдоши ҳам бахтсиз бўлмайди” (Имом Бухорий ривояти).
Ушбу ҳадиси қудсийдан олинадиган фойдалар:
1) фаришталар доимо Аллоҳ зикр қиладиган банларни излаб юриши, зикр ҳалқаларини қидириши, учратганда эса хурсанчиликларидан бир бирини чорлашлари;
2) зикр қилаётган бандаларни фаришталар халқасимон бўлиб атрофларини ўраб олиши;
3) Аллоҳ таоло фаришталардан билиб туриб бандалари ҳақида сўраши ва бу билан одам болаларининг фазилатини кўрсатиб қўйиши;
4) Жаннатнинг васфини билган мусулмон Роббисига янада қаттиқроқ ибодат қилиши ва жаннат талабида бўлиши;
5) Жаҳаннамнинг тавсифини эшитган мусулмон унга олиб борувчи амаллардан тобора узоқ бўлиши;
6) Аллоҳни кўп зикр қилган бандаларини гуноҳларини Роббиси кечирганлигига Ўзини гувоҳ қилиши;
7) зикр мажлисларига зикр учун эмас балки ўзининг ҳожатлари учун бўлса ҳам келган бандани Аллоҳ таоло мағфират қилиши;
8) ибодатнинг барча турлари: илм олиш, Қуръон тиловат қилиш ёки уни тинглаш, зикр, таҳлил, истиғфор айтиш каби солиҳ амаллар зикр мажлисларига киради.
Ҳумоюн ТОШБОЛТОЕВ