01 Октябр, 2024, 28 Рабиъул аввал, 1446
01 Октябр, 2024, 28 Рабиъул аввал, 1446
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм
Албатта, ҳар бир нарсани Аллоҳ таоло яратган, буни Ўзининг каломида айтган: “Ҳар бир нарсанинг яратувчиси Аллоҳдир” (Зумар сураси, 62-оят).
Демак, қайғу ҳам Аллоҳ яратган нарсалардан бири экан. Ўзи яратганидан кейин унинг Эгаси ҳам Ўзидир. Шунинг учун қайғу фақатгина Эгасининг буйруғи билан пайдо бўлади, фақат Унинг буйруғи билан бирор кишига етади. Аллоҳ таоло бир инсоннинг тақдирига қайғуни ёзган бўлса, маҳзун бўлиб, йиғлайди. Аллоҳ таоло ундан ана шу қайғуни даф этса, хурсанд бўлиб, шодланади, кулади. Шунинг учун Аллоҳ таоло Ўзини “кулдирган ҳам, йиғлатган ҳам Ўзи”, деб сифатлаган[1].
Аллоҳ таоло инсонни кулишга ҳам, йиғлашга ҳам қобилиятли қилиб яратган. Уламолар айтади: “Маймун кула оладиган ягона ҳайвон бўлса-да, йиғлай олмайди. Туя йиғлай оладиган ягона ҳайвон бўлса-да, кула олмайди. Инсонгина кулишга ҳам, йиғлашга ҳам қобилиятли. Бу ҳам Аллоҳ таолонинг қудратига бир нишонадир”.
Кулгининг ҳам, йиғининг ҳам сабабларини яратган зот – Аллоҳдир. Бир бандасини бахтли қилиб, кулдирса, бошқасини бахтиқаро қилиб, йиғлатади. Уламолар «кулдирган ҳам, йиғлатган ҳам Ўзи» деган оятнинг маъносини шундай тушунтирадилар:
«Аллоҳ таоло қувонч ҳам беради, қайғу ҳам беради. Шодлик кулгини чорласа, қайғу йиғини чақиради… Кулгининг ҳам, йиғининг ҳам сабабларини яратган Зот Аллоҳдир. Бу сабаблар яхши ёки ёмон сабаблар бўлиб, улардан шодлик, қувонч ёки маҳзунлик, қайғу келиб чиқади. Бунда Аллоҳнинг буюк, етук ҳикмати бор.
Ажабланарлиси шуки, бир кишининг бир сабаб билан йиғлаётганини кўрсангиз, худди шу сабаб билан бошқасининг кулаётганини кўришингиз мумкин. Янада қизиғи шуки, бир одам бугун бир сабаб билан йиғлаган бўлса, эртага худди шу сабаб уни кулдириши ҳам мумкин.
Бир шифокор аёл айтади:
“Ҳомила борлигини аниқловчи ультратовуш текширув хонасида ажойиб ҳодисалар учраб туради. Бир куни ҳомиланинг ўғил ёки қизлигини аниқлаётиб, бўлажак онага: “Қутлуғ бўлсин, ўғил экан!” дедим. У эса бирдан йиғлаб юборди. Сабабини сўрасам, “Еттита ўғлим бор, шуниси қиз бўлсин деб Аллоҳдан роса сўраган эдим”, дейди. Худди шу куни бошқа бир бўлажак она келди. Уники ҳам ўғил экан. Айтсам, кўзига қувонч ёшлари тўлиб, кулиб юборди. Кулгисининг сабабини сўрасам, “Аллоҳ мени еттита қиз билан сийлаган! Бу сафар ўғил сўраган эдим”, деди. Субҳаналлоҳ!!! Бир хил хабарга униси кулиб, буниси йиғлайди-я!”.
Бошқа бир ҳамшира айтади:
“Соғломлаштириш марказида ишлайман. Марказимизда ажойиб ҳодисаларга гувоҳ бўлиб тураман. Бир куни мижозларимиздан бири тарозига чиқди. Вазни 150 килограмм экан. Хурсандлигидан учиб кетаёзди, чунки бир неча ой аввал вазни 200 килограмм бўлган экан! Кейинроқ бошқа мижозимиз тарозига чиққан эди, у ҳам 150 килограмм чиқди. Бу аёл ҳам хурсанд бўлади деб турсам, йиғлаб юборди. Сабабини сўрасак, вазни аввал 130 килограмм бўлган экан. Субҳаналлоҳ! Бир хил вазнга унисини кулдиряпти, бошқасини йиғлатяпти”.
Абдуллоҳ Абдулмуътий, Ҳуда Саъид Баҳлулнинг
“Қулоғим сенда қизим” китобидан Ғиёсиддин Ҳабибуллоҳ таржимаси.
[1] Нажм сураси, 43-оят
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм
Абу Бакр ибн Айёш роҳимаҳуллоҳ табаъа тобеъинлардан бўлиб, машҳур етти қироатнинг ровийларидан бири эди. У зот Шуъба исми билан машҳур эди. «Осимнинг Шуъбадан ривояти» дейилган қироат соҳиби шу кишининг исми билан юритилади. Буюк имом Аҳмад ибн Ҳанбал Ана шу муборак зотни «Қуръон ва яхшилик соҳиби эди», деб таърифлаганлар.
Шуъба роҳматуллоҳи алайҳ ҳижрий 95 йилда туғилиб, 193 йили Куфа шаҳрида, 96 ёшида вафот этган.
У зот вафотидан олдин ўғлига уйидаги ҳужралардан бирини кўрсатиб, «Ўғлим, мана шу ҳужрада гуноҳ қилишдан сақланингла, чунки мен бу хонада Қуръонни ўн икки минг марта ўқиб тугатганман», деган эканлар... Субҳаналлоҳ!
Ўлим тўшагида ётганларида ёнларида ўтирган қизлари йиғласа, «Нега йиғлайсан, қизим? Мендан хавотирланяпсанми? Мен мана шу хонада Қуръонни ўн икки минг марта хатм қилганман…» деганлар.
Умрини Қуръонга бағишлаган бу улуғ зот бу хизматларини Аллоҳ таоло қабул қилишидан, улар сабабли гуноҳларини кечиб юборишидан умидвор бўлганлар.
Бир аёл мана шу ўринга мос воқеани айтиб берган эди:
«Турмуш қурган илк кунларимизданг бошлаб, эрим билан ҳар куни икки саҳифа Қуръон ўқишга келишиб олдик. Алоҳида вақт ажратиб, бирга Қуръон ўқиб ўтирамиз. Аввал у киши менга бир саҳифани ўқиб берадилар, кейин мен у кишига иккинчи саҳифани ўқиб бераман. Мабодо сафарда бўлиб қолсалар, икки саҳифани иккимиз ҳам ўзимиз ўқир эдик, шунда ўша икки саҳифа икки марта ўқилар эди.
Аллоҳ таоло бизни шу вазифани доимий бажаришга мушарраф айлади. Ҳар сафар Қуръонни ўқиб тугатганимизда охирги саҳифасига бир белги қўямиз. Бу йил тўйимизга ўттиз йил бўлибди. Охирги саҳифадаги белгилар эса 127 та бўлибди. Демак, шу ўтган йиллар давомида Қуръонни 127 марта хатм қилибмиз. Қуръон ўқишда давом этганимиз сари, ҳаётимизга осойишталик, бахт ва нур кириб келаверди, энг асосийси – турмуш ўртоғим билан ўртамиздаги муҳаббат кучайиб бораверди. Аллоҳ у кишини паноҳида асрасин!»
Энди мана шу саволга жавоб беринг:
Ҳаётингиздан ўрин олган оддий, лекин доимий, айни вақтда дунёга ҳам, охиратингизга ҳам (ибодатга, ижтимоий ҳаётга, илм-фанга ёки соғлом турмуш тарзига алоқадор) манфаатли бирор вазифангиз борми?
Ўзингиз учун кунлик одатий вазифа кашф этсангиз, лаънати шайтон ҳар хил йўллар билан сизни вазифангиздан чалғитишга ҳаракат қилади. Лекин сиз бунга йўл қўйманг! Ҳушёр бўлинг, у сизни тўхтатиш учун турли важларни ўйлаб топади. Қилиб юрган вазифангиздан сизни оғдириш учун бирор кишидан ҳам фойдаланиши мумкин (одатда яқин инсонларингиздан бирини танлайди. Масалан, энг яқин дугонангизни…) Огоҳ бўлинг! Инсон ва жин-шайтонлар сизни йўлдан оздиришига асло йўл қўйманг!
Абдуллоҳ Абдулмуътий, Ҳуда Саъид Баҳлулнинг
“Қулоғим сенда қизим” китобидан Ғиёсиддин Ҳабибуллоҳ таржимаси.
Иймон 
Намоз 
Рўза 
Закот 
Ҳаж 
Қуръон 
Ислом сабоқлари 
Aлоқа 