“Ислом – тинчлик ва эзгулик дини" мавзусидаги халқаро конференция иштирокчилари бу жиҳатларни алоҳида эътироф этмоқда.
Бу ҳақда Дорул-улум Карачи ислом университети (Покистон) профессори Шайх Муҳаммад Тақий Усмоний ўз фикрларини билдирди:
–Улуғ алломалар юртида ўтказилаётган халқаро анжуманда маъруза билан иштирок этганимдан бағоят мамнунман.
Ўзбекистон асрлар оша бутун жаҳонга буюк ва забардаст уламоларни етиштириб берган муборак заминдир. Бу заминда туғилиб, вояга етган улуғлар шунчалик кўпки, улар бутун оламни илм-маърифатга, нурга тўлдирганлар. Ислом илмларининг барча соҳалари, Қуръон ва тафсир, ҳадис, фиқҳ каби йўналишларда энг юксак мақомга эришганлар. Бу юртдан етишиб чиққан алломаларнинг илм-фаннинг турли соҳаларида қўлга киритган ютуқлари нақадар юксак даражада экани ҳеч кимга сир эмас. Буни бутун олам билади.
Болалик вақтимда қулоғимга чалинган дастлабки сўзлардан бири Бухорий номи бўлган. Ўшандан буён Имом Бухорий дунёга келган табаррук диёрга келишни орзу қилганман. Неча асрлар ўтибдики, бу улуғ зот қаршисида бутун дунё уламолари таъзим қилиб келадилар. Бу заминдан етишиб чиққан алломаларнинг саноғига етиш жуда қийин. Ўзбекистонга 5 йил муқаддам келган эдим. Шу йиллар мобайнида мамлакатда жуда катта бунёдкорлик ишлари, катта ўзгаришлар бўлганига гувоҳ бўлиб турибман.
Н.Усмонова, ЎзА
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Хоҳ яланглик-саҳрода бўлсин, хоҳ пана жойда, ҳожат чиқараётиб сўзлашиш ва зикр қилиш макруҳдир. Фақат зарурат юзасидан рухсат берилган. Баъзи соҳибларимизнинг фикрича, акса урса, ҳамд айтилмайди, акса уриб, ҳамд айтганга жавоб берилмайди, саломга алик олинмайди, муаззинга ижобат қилинмайди. Чунки бу ҳолатида мусулмон киши жавобга мустаҳиқ эмас. Жавоб бериши макруҳ ҳисобланади. Аммо ҳаром эмас. Лекин акса урганида тилини қимирлатмасдан, қалби билан ҳамд айтса, зарари йўқ. Шунингдек, жимоъ пайтида ҳам айтиш безарардир.
Муҳожир ибн Қунфуз розияллоҳу анҳу ривоят қилиб айтадилар:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам ҳузурларига борсам, у зот бавл қилаётган эканлар. Салом бердим, у зот таҳорат қилиб бўлгунларича жавоб бермадилар. Сўнг менга узр айтиб: «Аллоҳни нопок ёки таҳоратсиз ҳолда зикр қилишни хушламадим», дедилар».
Абу Довуд, Насаий ва Ибн Можалар саҳиҳ иснод билан ривоят қилишган.
Соҳибларимиз айтишади: «Ҳожатда ўтирган кишига салом бериш макруҳдир. Мабодо, салом берилса, жавоби шарт эмас».
Имом Нававийнинг «Ал-Азкор» китобидан