Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм
Банда Аллоҳ таолони зикр қилиш билан кўз тегишидан ўзини сақлаши мумкин. Фотиҳа, оятул курси, ихлос, муаввизатайн яъни фалақ ва нос сураларини ўқиб юриш, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ўргатган дуоларни қилиш тавсия этилади. У зот алайҳиссалом аввало ўзларига, сўнгра Ҳасан ва Ҳусайн набираларига:
أعِيذُكُمَا بِكَلِمَاتِ اللهِ التَّامَّةِ مِنْ كُلِّ شَيْطَانٍ وَهَامَّةٍ وَمِنْ كُلِّ عَيْنٍ لاَمَّةٍ
“Уъийзукума бикалиматиллаҳит таммати мин кулли шайтонин ва ҳаммаҳ ва мин кулли ъайнин ламмаҳ”, дуосини ўқиб: “Бу дуо отангиз Исмоил ва Исҳоқ алайҳимуссаломнинг паноҳ тилайдиган дуолари”, деб айтар эдилар (Имом Бухорий ривояти).
Демак, кимки Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг суннатларига мувофиқ сура ва дуоларни ўқиб юришга одатланса, одамларнинг ёмон кўз ва назарларидан ҳимояланган бўлади.
Шуни унутмангки! Ҳар бир инсоннинг ўзи билмаган ҳолда бошқаларга кўзи тегиши мумкин. Чунки фақат “Машаа Аллоҳ” ёки “Баракаллоҳ” деганлардан бошқа ҳар бир инсоннинг кўзи тегиб қолади. Ҳатто ўз яқинингизга ҳам ўзингиз билмаган ҳолда кўзингиз тегиш мумкин.
Шунинг учун, банда ўзини ҳайртага соладиган бирор нарсани кўриб қолганида “Машаа Аллоҳ” ёки “Баракаллоҳ” деб Аллоҳ таолони зикр қилишни унутмаслиги лозим.
Аллоҳ таоло Қуръони каримда бундай марҳамат қилади: «Боғингга кирганингда: “Аллоҳнинг хоҳлагани, Аллоҳдан бошқада қувват йўқ”, десайдинг» (Каҳф сураси, 39-оят).
Ҳатто бир одам ўзининг боғига кирганида боғнинг чиройлигидан ҳайратланиб “Маша Аллоҳ” дейишни унутса, ўзига-ўзи зиён етказиб қўяди. Шунинг учун ҳар бир инсон ўзида, оиласида ёки бирор нарсада уни ҳайратга соладиган ишни кўрганида “Маша Аллоҳ”, “Баракаллоҳ” деб айтишни эсдан чиқармаслиги лозим.
Кўз тегишидан сақланишнинг йўлларидан бири бу – банда кўз тегиши ва одамларнинг ҳасадига дучор бўлмаслик учун имкон қадар диққатни жалб қиладиган ишлардан ўзини сақлаши лозим.
Шунингдек, ҳаддан ташқари кўз тегишидан қўрқавермаслик, ҳамма нарсадан шубҳа қилавермаслик, шайтоннинг васвасаларига учмаслик керак. Ҳар бир ишнинг ўз мезони бор. Бунинг учун кўз тегишига буткул беътибор, бепарво бўлмаслик ва ҳаддан ташқари шайтоннинг васвасасига учиб, чуқур кетмаслик даркор.
Кўз тегишини муолажа қилишнинг икки йўли бор
Биринчиси, агар сизга кимнинг кўзи текканини билсангиз кўзи теккан одам таҳорат олиши лозим. Юқоридаги ривоятда келганидек Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Омир ибн Робиъага таҳорат қилишни буюрганлар. Кейин Омир қўллари, тирсаклари, тиззалари, оёқ атрофлари ва изорининг ичини ювиб, сўнг ўша ювинган сувини Саҳлнинг устидан қуйган. Шунда Саҳл ибн Ҳунайф ҳеч қандай зарар кўрмагандек юриб кетган.
Демак, банда кимнинг кўзи текканини билса, ундан таҳорат олишини сўраши лозим экан. Шунда сўралувчи асло ғазабланмаслиги, “Йўқ, мен сенга ҳасад қилмаганман, менинг кўзим тегмайди” деб айтмаслиги керак. Чунки баъзан инсон ўзи билмаган ҳолда, ҳатто, ҳасад қилмаганида ҳам кўзи тегиши мумкин.
Иккинчи йўл – агар кимнинг кўзи текканини билмасангиз, унда фотиҳа, оятул курси, ихлос ва муаввизатайн сураларини қайта-қайта ўқиш керак.
Жаброил алайҳиссалом Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳузурларига келиб: “Бемор бўлдингизми?” деб сўраганида у зот алайҳиссалом: “Ҳа”, деганлар. Шунда Жаброил алайҳиссалом: “Бисмиллаҳи урқийка. Мин кулли шайьин юъзийка. Мин шарри кулли нафсин ав айнин ҳасидин Аллоҳу яшфийка. Бисмиллаҳи урқийка”, деб айтганлар (Имом Муслим ва Имом Термизий ривояти).
Бу Жаброил алайҳиссаломнинг Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам бемор бўлган вақтларида шифо сўраб қилган дуоларидир. Бундан ташқари уламолар бемор бўлганда Қуръони каримдаги ушбу оятларни ўқишни тавсия қилганлар:
“Сўнг такрор-такрор назар сол, назар сенга истаганини топа олмай, ҳориб-чарчаган ҳолда қайтадир” (Мулк сураси, 4-оят).
“Ва кофирлар зикрни эшитаётганларида сени кўзлари билан тойдирмоқчи бўлдилар ва, албатта, у жиннидур, дерлар. Ҳолбуки, у бутун оламларга эслатмадан ўзга нарса эмас” (Қалам сураси, 51-52-оятлар).
Аслида Қуръони каримнинг ҳар бир ояти мўминлар учун шифодир. Лекин юқоридаги оятлар айнан кўз тегиши билан боғлиқ касалликларни даволашда самарали саналади. Уларни ҳар инсон ўзига, фарзандларига ўқиб юриши лозим.
Шу ўринда бир муҳим масалага ҳам тўхталиб ўтсак. Инсон асло фолбин, коҳин, сеҳргар, аррофнинг олдига бормаслиги шарт. Чунки улар Аллоҳ таоло ва Унинг Расули қайтарган амалларни қиладилар. Уларга ишониш оғир гуноҳдир. Шунинг учун, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам уларнинг олдига боришдан қаттиқ қайтарганлар.
Тонгги ва тунги зикрларни қилишни ҳам унутманг. Чунки бу кўз тегишидан сақланишнинг энг самарали йўлларидан биридир.
Аллоҳ таолодан Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга эргашимизга, у зотнинг суннатларига амал қилишимизга тавфиқ беришини, ёмон кўздан, ҳасадчиларнинг ҳасадидан, инсон ва жинларнинг ёмонлигидан асрашини сўраймиз.
Даврон НУРМУҲАММАД
Ўқилиши: Шаҳидаллоҳу аннаҳу лаа илаҳа илла ҳува вал малааикату ва улул илми қооиман билқисти лаа илаҳа илла ҳувал ъазийзул ҳакийм.
Маъноси: "Аллоҳ адолат ила туриб, албатта, Ундан ўзга илоҳ йўқлигига шоҳидлик берди. Фаришталар ва илм эгалари ҳам гувоҳлик бердилар. Ундан ўзга илоҳ йўқ. У азиз ва ҳаким Зотдир" (Оли Имрон сураси, 18-оят).
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам дедилар: "Ким ушбу оятни ўқиб, охирида "Аллоҳдан бошқа илоҳ йўқ эканлигига мен ҳам гувоҳман" деса, Аллоҳ таоло ушбу оятнинг ҳарфлари ададича фаришталарни қиёмат кунигача ўша кишининг ҳаққига истиғфор айттириб қўяди".
У зот алайҳиссалом бошқа ҳадисда бундай деганлар: "Ким уйқуга ётишидан олдин ушбу оятни ўқиса, Аллоҳ таоло етмиш мингта фариштани яратади ва улар қиёмат кунигача ўша кишининг ҳаққига истиғфор айтиб турадилар".
Абу Ғолиб айтадилар: "Мен Куфага тижорат қилиш учун борганимда Аъмашга қўшни бўлиб турдим. Шунда у кишини ҳар кеча ушбу оятни такрор ва такрор ўқигани ва ундан кейин: "Мен ҳам Аллоҳ гувоҳлик берган нарсага гувоҳман, мен ушбу гувоҳлигимни Аллоҳга омонат қилиб топшираман. Қиёмат кунида Аллоҳ таоло менга омонатимни қайтаргай" деганларини эшитар эдим.
Шунда у кишидан бунинг сабабини сўраганимда, айтган эдилар: "Абу Воил менга Ибн Масъуддан ривоят қилиб айтган, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам бундай деганлар: "Ким ушбу оятни ўқиб, охирида ушбу калималарни айтса, қиёмат кунида Аллоҳ таоло унга хитоб қилиб бундай дейди: "Бандам менга берган ваъдангда турдинг, яъни тавҳидда, Мен ҳам Ўз ваъдамда тураман. Эй, малоикаларим! Жаннатнинг ҳамма эшикларини очинглар, бу бандам хоҳлаган эшигидан кирсин", дейди".