Шу йил, 18 декабрь куни ЎМИ Фарғона вилояти вакиллигида шаҳар-туман бош имом-хатиблари иштирокида йиғилиш бўлиб ўтди. Уни вилоят бош имом-хатиби Убайдуллоҳ домла Абдуллаев олиб борди. Мажлисда жорий йил давомида соҳа ходимлари томонидан амалга оширилган ишлар таҳлил қилинди.
Йиғилишда имомлар томонидан кўплаб ижобий ишлар амалга оширилаётгани, халқимиз диний эҳтиёжини қондириш ва хайрия ишларини кенг кўламда адо этаётганлари эътирорф этилди.
Шу билан бирга айрим имом-хатиблар фаолиятида камчиликлар кўзга ташланаётгани, улар ўзларини ислоҳ қилиши зарурлиги қайд этилди. Улар ўз устиларида ишлаши, билим ва кўникмаларини орттириши, тажрибали имомлар ёш имомларни ҳар жиҳатдан қўллаб-қувватлаши, ижтимоий-маънавий муҳит барқарорлигини таъминлашда фаол бўлиши ҳамда имомлар жамиятда намуна бўлиши лозимлиги таъкидланди.
Шунингдек, Давлат раҳбари раислигида ижтимоий ҳимоя соҳасидаги ишлар натижадорлиги ва 2025 йил учун устувор вазифалар муҳокамаси юзасидан ўтказилган йиғилишда Муфтий ҳазратлари томонларидан айтилган фикрлар эътироф этилиб, одамлар қалбига хурсандчилик олиб кириш, муҳтож ва қийналганга ёрдам бериш улкан савоб эканини билдириш баробарида имом-хатиблар бу борада ҳам фаол ва намуна бўлиши зарурлиги таъкидланди.
Йиғилиш сўнггида келгуси режалар бўйича фикрлар алмашилиб, 2025 йилги ишлар белгилаб олинди.
Фарғона вилояти вакиллиги
Матбуот хизмати
Собит ибн Иброҳим таҳорат ола туриб ариқда оқиб келаётган бир олмага кўзи тушади ва олмани олиб ейди. Олманинг ярмини еб бўлганида, унинг ҳаққи ҳақида ўйлаб қолади. Шу хаёлда Собит ибн Иброҳим ариқ четидан юриб олма оқиб чиққан боғга киради ва боғ эгасига:
– Еб қўйган яримта олмам учун ҳаққингизни ҳалол этинг. Қолган ярми мана, олинг, – дейди.
– Майли, ҳаққимни ҳалол этаман, фақат бир шартим бор, – дейди боғ эгаси йигитнинг ҳалол, тақволи эканини англаб.
– Шартингизни айтинг, – дейди Собит ибн Иброҳим.
Шунда боғ эгаси:
– Бир қизим бор, уни никоҳингга оласан. Лекин рози бўлишингдан аввал унинг ҳолатидан сени огоҳ этишим лозим. Қизимнинг кўзи ожиз, ҳеч нарсани кўрмайди, соқов – гапирмайди ва яна қулоғи эшитмайди – кар, қимирламайди – шол, – дейди.
Боғ эгасининг гапларини эшитган Собит ибн Иброҳим лол бўлиб қолади. Еб қўйган яримта олманинг ҳаққидан қўрқиб, қизга уйланишга рози бўлади ва:
– Майли, таклифингизни қабул қилдим, зора шу билан Аллоҳнинг розилигига эришсам, – дейди.
Ота қизига оқ фотиҳа беради. Тўй-томошалар ўтгач, Собит ибн Иброҳим салом берганича қизнинг ёнига киради. Қиз саломга алик қайтарганча қўли кўксида қуллуқ қилади.
Йигит бўлаётган ишлардан ҳайратланади: “Бу жуда ғалати-ку, соқов эмас экан-да, саломимга жавоб берди. Тик турибди, демак шол ҳам эмас. Қўли кўксида, бундан чиқди кўзлари ҳам кўради”.
Йигит шошганча ташқарига чиқади ва қизнинг отасига: “Бу менга ваъда қилинган қиз эмас-ку, кўр, соқов, кар ва шол деганингизнинг боиси не?!” – дейди.
“Нега энди?” – изоҳ беради қизнинг отаси: “Бу ўша қиз. Кўзи ожиз деганим – унинг кўзлари Аллоҳ ҳаром қилган нарсага боқмаган, қулоғининг карлиги – Аллоҳ ҳаром қилган нарсаларга қулоқ тутмаган, соқовлиги ҳам рост, чунки тили Аллоҳнинг зикригагина айланган, шоллиги – ёмон ишга юрмаган”.
Собит ибн Иброҳим бировнинг ҳаққидан қўрққанлиги эвазига олий мукофотга эришади. Вақт ўтиши билан унинг аёли ер юзини илм ва фиқҳга тўлдиражак бир зотга, буюк Имом Абу Ҳанифага ҳомиладор бўлади.