Абу Саъийд Худрий розияллоҳу анҳу айтадилар: "Мен тушимда иблис лаийнни боши эгик ҳолда кўрдим. Уни асоим билан урмоқчи эдим, менга: "Эй Абу Саъийд! Билмайсанми, мен асодан ҳам, қуролдан ҳам қўрқмайман", деди. Мен: "Унда нимадан қўрқасан, эй малъун?" дедим. Шунда: "Мен фақат иккита нарсадан қўрқаман. Биринчиси, истиъоза (аъузу биллаҳи минаш шайтонир рожийм)ни айтганлардан, иккинчиси, иймонида содиқларнинг маърифат жилосидан", деди.
Ҳомиджон қори ИШМАТБЕКОВ
Абдуллоҳ розияллоҳу анҳу айтади: "Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳузурларига кирсам, у зот алайҳиссалом беморликдан қийналаётган эканлар.
"Ё Аллоҳнинг Расули, сиз беморликдан қаттиқ қийналмоқдасиз-ку?!" дедим.
"Албатта, мен беморликдан сизлардан икки кишининг қийналганича қийналаман", дедилар.
"Сизга икки ҳисса ажр бўлиши учун шундайми?" дедим.
У зот алайҳиссалом: "Ҳа шундай. Қай бир мусулмонга бирор мусибат етса, Аллоҳ унинг сабабидан ўша банданинг ёмонликларини худди дарахт ўз баргларини тўкканидек тўкади", дедилар".