Бир донишманддан: “Хотиржамлигингиз сири нимада?” деб сўрашса, у: “Аллоҳни таниганимдан бери бошимга нимаики келса, таҳорат олиб, икки ракат намоз ўқийман. Ёлвориб дуо қиламан. Бирор ишда иккилансам, истихора намозини ўқийман. Ҳаётим шукр, сабр ва дуо билан ўтади. Ҳаловатим ҳам балки шундандир”, деб жавоб берган экан. 
 

Кўпинча одамлар бирор ютуққа эришса, буни ҳаракатларининг маҳсули деб билишади. Бирор мусибат билан синалганида эса, ўзгаларни айблашади. Аллоҳ ёзган тақдирга исён қилади. Истаймизми-йўқми, қийинчиликларда тобланмай, хато қилмай ўрганиш, мағлубият аламини тотмай ғолиб бўлиш қийин. Тақдирга рози бўлиш чин мўминликдир. Демак, маҳзун пайтда ҳам одоб сақлаш керак. Зеро, мусибат ҳам худди шодлик сингари Раббимиз тарафидан бериладиган иноятдир.

“Эркакми ё аёлми – кимда-ким мўмин бўлган ҳолида бирор эзгу иш қилса, бас, Биз унга ёқимли ҳаёт бахш этурмиз ва уларни ўзлари қилиб ўтган гўзал (солиҳ) амаллари баробаридаги мукофот билан тақдирлаймиз” (Наҳл сураси, 97-оят).

«Оятдаги “яхши ҳаёт” сўзининг маъноси фақирлик, касаллик, мусибат каби бало-офатлардан холи яшаш эмас, балки инсон қалбининг ҳаловат топиши, Аллоҳнинг қазо-қадарига рози бўлиши, хотиржам яшаши деганидир. Бундай одамга хурсандчилик етса, шукр қилиб савоб олади. Агар мусибат етса, сабр қилиб, яхшиликка эришади.

Пайғамбарлар қавмларининг озорларидан зоҳиран жуда кўп қийинчилик, машаққат тортган бўлсалар-да, ботинан қалблари иймонга лиммо-лим тўлиб, Аллоҳнинг ҳукмига таслим бўлиб, хотиржам ҳаёт кечиришган.

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам айтадилар: “Одамлар ичида кўп мусибат кўрганлар пайғамбарлардир. Сўнгра улардан кейингилар, сўнгра улардан кейингилардир. Инсон дини (мустаҳкамлиги) миқдорича синалади (мусибатланади)” (Имом Аҳмад ривояти). 
 

Демак, яхши ҳаёт деганда фақат моддий фаровонликни эмас, иймон билан яшашни тушунишимиз лозим. Зеро, дунё неъматлари қанчалик кўп бўлмасин, иймонсиз ҳаёт мазмунсиз, рангсиздир. 

Абдулатиф АБДУЛЛАЕВ