Сеҳргар инсонларнинг энг ёмони (фосиқи) ва қалби энг қаттиғидир.

Уламолар айтадилар: “Қаттиқ қалб шайтоннинг уйи ва масканларидир. Сеҳр шайтонга итоат қилиш ва унга яқинлашиш оқибатида содир бўлади. Айниқса, Аллоҳдан ўзга учун жонлиқ сўйишга буюриш орқали шайтонга янада яқин бўладилар”.

Аллома Олусий раҳимаҳуллоҳ айтадилар: “Шайтонлар фақат ўзларига ўхшаш фосиқларгагина ёрдам берадилар”.

Сеҳргар бир қанча энг жирканч хусусиятлари билан ҳам ажралиб туради. Уларнинг ичида энг биринчиси – ёлғон. Бу ҳақда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Улар эса унга ўзларидан юзта ёлғон қўшиб, ёлғон гапирадилар”, деганлар (Муттафақун алайҳи).

Сеҳргар ўзини бошқалардан устун деб билади. Такаббурлик, кибрга берилиш унинг иккинчи хусусиятидир. Бу эса иблиснинг жаннатдан чиқарилишига сабаб бўлган феълдир. Аллоҳ таоло бундай марҳамат қилади: “Магар иблисгина мутакаббирлик қилди ва кофирлардан бўлди” (Сод, 74).

Сеҳргар жинлардан ёрдам сўрайдилар. Аллоҳ таоло бундай марҳамат қилади: “Ва албатта, инсдан баъзи кишилар жинларнинг баъзи кишиларидан паноҳ сўрардилар. Бас, бу(жин)лар у(инсон)ларнинг гуноҳ ва хорлигини зиёда қилдилар” (Жин, 6).

Даврон НУРМУҲАММАД