إِنَّ الَّذِينَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلَائِكَةُ أَلَّا تَخَافُوا
وَلَا تَحْزَنُوا وَأَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِي كُنْتُمْ تُوعَدُونَ
«Albatta: “Rabbimiz – Alloh”, – deb so'ngra to'g'ri bo'lgan zotlar huzuriga (o'lim paytida) farishtalar tushib (derlar): “Qo'rqmangiz va g'amgin ham bo'lmangiz! Sizlarga va'da qilingan jannat xushxabari bilan shodlaningiz!”» (Fussilat surasi, 30-oyat).
“To'g'ri bo'lgan zotlar” qanday kishilar ekani to'g'risida turli fikrlar bor. Abu Bakr roziyallohu anhu: “So'zi bilan ishi bir bo'lgan odam” desa, Umar roziyallohu anhu: “Alloh buyurgan ishni qilib, qaytarganidan qaytgan va Allohga itoat qilishda tulkidek ayyorlik (munofiqlik) qilmagan zotlardir”, degan. Usmon roziyallohu anhu: “Amalni ixlos bilan ado etuvchilar” desa, Ali roziyallohu anhu: “Shirk keltirmasdan, farz amallarni bajarib yuruvchilar”, degan.
Ushbu oyatda mo'minlarning qanchalik saodatli ekani bayon etilgan. Mo'minlar, avvalo: «Rabbimiz Alloh», deb Alloh taoloning o'zlariga Rab ekanini, Holiq, Roziq, Mudabbir va Tarbiyachi ekanini tan olgan zotlardir. Allohga imon keltirganlaridan keyin «Rabbimiz Alloh» degan so'zlarida mustaqim turgan zotlardir. Ularning qalblari «Rabbimiz Alloh»da mustaqimdir.
Mo'minlarga kofirlar singari insu jindan iborat yomon do'stlar emas, balki farishtalar yaqin bo'ladi. So'ngra ularga ikki dunyoda ham xotirjam qiluvchi quyidagi xabarlar aytiladi: «Albatta, “Rabbimiz Alloh” degan, so'ngra mustaqim (to'g'ri) bo'lganlarning ustilaridan (o'lim paytida) farishtalar tushib (derlar): “Qo'rqmanglar, mahzun ham bo'lmanglar...”»
Kelajakda, oxiratda holimiz ne kechadi, deb qo'rqmanglar, ko'nglingizga hech qanday xavf kelmasin. Qilib o'tgan ishlarimiz natijasi qanday bo'lar ekan, deb ham mahzun bo'lmanglar. Sizlar uchun kelajakda hech qanday xavf-xatar yo'q. Qilgan ishlaringizning natijasi ham yaxshi. Chunki siz: «Rabbimiz Alloh», dedingiz va o'sha so'z taqozosiga ko'ra mustaqim, ya'ni to'g'ri turib umr kechirdingiz.
Imom Qurtubiy: “Allohga imon keltirib, so'ngra Unga itoat qilishda to'g'ri bo'lgan zotlar”, degan. Imom Kalbiyning rivoyatida Ibn Abbos roziyallohu anhumo bunday degan: “Alloh zimmalariga farz (bajarishi zarur) qilgan ishlarda to'g'ri turib (bajargan) zotlardir”.
Abu Oliyadan qilingan rivoyatda: “Ular dinda turish va unga amal qilishda (hech qanday moddiy narsani umid qilmay, balki) Alloh uchun xolis qiladiganlardir”, deyilgan. Boshqa rivoyatda: “Alar shunday zotlarki, Allohning chegarasidan chiqmay, U Zotga itoat qilishda to'g'ri turgan va Payg'ambarining sunnatini mahkam tutganlardir”, deyilgan.
Mujohid va Ikrima rahimahumalloh bunday degan: “Ular shahodat kalimasida to Allohning huzuriga borguncha to'g'ri turganlardir”. Qatoda rahimahulloh aytadi: «Hasan Basriy har gal shu oyatni o'qiganida “Allohim, bizni mustaqimlik (to'g'rilik) ila rizqlantir”, deb duo qilar edilar».
“..ustilaridan (o'lim paytida) farishtalar tushib (derlar)...” Abu Hurayra roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi. Payg'ambarimiz alayhissalom bunday dedilar: «O'layotgan (odamga) farishtalar keladi. Agar u odam solih (to'g'ri) kishi bo'lsa, (farishtalar): “Ey pokiza jasaddagi pokiza jon, chiq, maqtovga loyiq holatda chiq va (senga) ravhi rayhon xushxabari hamda Rabbing roziligi suyunchisi bo'lsin!”derlar.
Kalbiy aytadi: «Farishtalar mo'minlarning jonlari chiqayotgan vaqtda tushib, ularga xushxabar berib: “Qo'rqmanglar, mahzun ham bo'lmanglar...” derlar. Ya'ni, oldingizdagi azobdan qo'rqmang, dunyoda qilgan ishlaringizdan mahzun ham bo'lmanglar, derlar».
Muqotil aytadi: «Qiyomat kuni osmondan hafaza (saqlovchi) farishta ularning ustiga tushib, (bandaga qarab): “Meni taniysanmi?” deydi. Banda: “Yo'q” degach: “Men sening amallaringni yozib turuvchi farishtaman” deb, unga jannat xushxabarini beradi».
Zayd ibn Aslam: “Hushxabar uch o'rinda bo'ladi: o'lim payti, qabrda va qayta tirilganda”, degan.
Sufyon ibn Abdulloh Safafiy roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi. Payg'ambarimiz sollallohu alayhi va sallamga: «Ey Allohning rasuli, menga Islom haqida bir narsa aytingki, sizdan keyin u haqda boshqa hech kimdan so'ramay”, dedim. Shunda u zot: “Allohga imon keltirdim de va bunda (shu imoningda)to'g'ri tur” dedilar».
Ha, azizlar, Alloh taolo barchamizga farishtalarning xushxabarini eshitishni nasib aylasin!
Tafsir kitoblari asosida
“Rahimboy hoji ota” jome masjidi imom noibi
Muhammadzarif ERGASh o'g'li tayyorladi.
Muqaddas dinimizning ikkinchi manbasi bo‘lgan Sunnatda ham vatan tushunchasi va unga bo‘lgan muhabbat borasida talaygina hadislar kelgan.
Anas roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi: “Rasululloh sollallohu alayhi vasallam safardan qaytayotib Madina ko‘chalarini ko‘rgan vaqtlarida tuyalarini tezlatardilar. (Ot, xachir kabi) ulovda bo‘lsalar, uni niqtardilar”.
Abu Abdulloh aytadi: «Horis Ibn Umayr Humaydning “Ulovni uni (Madinani) sevganlaridan niqtardilar” rivoyatini ziyoda qilgan» (Imom Buxoriy rivoyati).
Oysha roziyallohu anhodan rivoyat qilinadi: «Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: “Sizlardan biringiz hajini ado qilsa, ahliga qaytishga shoshilsin. Chunki shunday qilishi ajrini ko‘paytiradi”, dedilar» (Imom Doraqutniy, Hokim va Bayhaqiy rivoyati).
Sharh: Alloma Munoviy[1] rahmatullohi alayh “Fayzul Qodir” kitobida hadisni quyidagicha sharhlagan: “(Vatanga) shoshilish – mustahab. “Ahl”dan murod esa vatandir, garchi u yerda ahli (oilasi) bo‘lmasa-da, kelishi bilan do‘stlari, ahllariga surur bag‘ishlagani uchun “shunday qilishi ajrini ko‘paytiradi”. Vatanda istiqomat qilishda boshqa joyga qaraganda ibodatga (oid) vazifalarni bajarish oson bo‘ladi. Bu Islom asoslaridan biri bo‘lgan haj borasida shunday deyilgan bo‘lsa, boshqa, ayniqsa, mustahab (arab. – “sevilgan”, “yoqtirilgan”) – shar’iy amal; uni bajargan kishi savob oladi, bajarmagan kishi gunohkor bo‘lmaydi) va muboh (arab. – “umumiy”, “ixtiyoriy” ish-harakat) – shariat tomonidan mukallaf kishiga qilish yoki qilmaslik ixtiyori teng berilgan amal) safarlarda (o‘z vataniga shoshilishi birinchi navbatda) talab qilinadi. Mana shu hadisdan Abu Hanifa rahmatullohi alayh Makkani qo‘shni tutish makruh (arab. – “rad etilgan”, “qoralangan”, “nomaqbul”) shariat hukmlaridan biri. Qat’iyan taqiqlanmagan, biroq nomaqbul hisoblangan va rad etilgan amal. Makruh ikki xil bo‘ladi, degan hukmni olganlar”.
Abu Hurayra roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi: «Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: “Safar azobning bir bo‘lagidir. Sizlarni taom, sharob va uyqudan to‘sadi. Qay biringizning safardan maqsadi hosil bo‘lsa, ahliga shoshilsin”, dedilar» (Muttafaqun alayh).
Uqba ibn Omir roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi: «Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: “Uch kishining: ota, musofir va mazlumning duosi ijobat qilinadi”, dedilar» (Imom Tabaroniy rivoyati).
Sharh: Alloma Munoviy rahmatullohi alayh “Fayzul Qodir” kitobida yozadi: “Uch kishining: otaning farzandga, musofirning va mazlumning zolimga qilgan duosi ijobat bo‘ladi. Safar vatandan uzoq, g‘urbatda bo‘lish, mashaqqatlarni boshdan kechirish sababli qalbda siniqlik paydo qiladi. Siniqlik duo ijobat bo‘lishining eng katta sabablaridan biri. Mazlum esa nochordir”.
Abu Hurayra roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi: «Rasululloh sollallohu alayhi vasallamga mevaning avvali keltirilar edi. Shunda u zot: “Allohumma barik lana fi madinatina va fi samarina va fi muddina va fi so’ina barokatan ma’a baroka” duosini aytardilar. So‘ngra uni hozir bo‘lgan bolalarning eng yoshiga berardilar» (Muslim rivoyati).
Duoning tarjimasi: “Allohim! Bizning shahrimizga, mevamizga, muddimizga va so’imizga baraka ustiga baraka ber“. (Mud va so’ – hajm o‘lchov birliklari).
"Islomda vatan tushunchasi" kitobidan
[1] Alloma Munoviy. To‘liq ismi: Zaynuddin Muhammad Abdurrauf ibn Tojulorifin ibn Ali Zaynul Obidin Haddodiy Munoviy Qohiriy. Milodiy 1545, hijriy 952 yilda tug‘ilgan. Milodiy 1622, hijriy 1031 yilda Qohirada vafot etgan. Qomusiy olimlardan. Alloma Munoviy parhezkor, kam ovqat, kam uyqu zotlardan edi. 80ga yaqin kitob muallifi. Yozgan kitoblari: “Kunuzul haqoiq” (hadis haqida), “Fayzul Qodir sharhu jomeis sag‘ir” va boshqalar.