بسم الله الرحمن الرحيم
اَلْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي عَلَّمَ الْإِنْسَانَ مَا لَمْ يَعْلَم، وَالصَّلَاةُ وَالسَّلَامُ عَلَى رَسُولِهِ الأَكْرَم وَعَلَى آلِهِ وَصَحْبِهِ أَجْمَعِيْنَ اَمَّا بَعْدُ
TIL OFATLARI
(g'iybat, bo'hton va yolg'on haqida)
Muhtaram azizlar! Ma'lumki, til insonning eng mukarram, shu bilan birga, eng xatarli a'zosi hamdir. Agar inson uni yaxshilikka ishlatsa, ulkan ajr-mukofotlarga ega bo'ladi, bordiyu yomonlikka ishlatsa, uni ortidan malomatga qolishi tayin. Insonni abadiy saodatga erishib, jannatga kirishi yoki baxtsiz bo'lib, do'zaxga kirishining ham asosiy sababchisi – tilidir. So'zning ahamiyati shunchalik muhimki, inson birgina so'zi bilan musulmon bo'lishi yoki dindan chiqishi, insonlar o'rtasini isloh qilishi yoki buzishi mumkin. Alloh taolo tilni yomonliklardan saqlab, to'g'ri so'z bo'lishga targ'ib qilib, Qur'oni karimda shunday marhamat qilgan:
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَقُولُوا قَوْلًا سَدِيدًا يُصْلِحْ لَكُمْ أَعْمَالَكُمْ وَيَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ
وَمَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَقَدْ فَازَ فَوْزًا عَظِيمًا
ya'ni: “Ey, mo'minlar! Allohdan qo'rqingiz va to'g'ri so'zlangiz! (Shunda Alloh) ishlaringizni o'nglar va gunohlaringizni mag'firat etar. Kimki Allohga va Uning payg'ambariga itoat etsa, bas, u ulug' yutuqqa erishibdi” (Ahzob surasi 70-71 oyatlar).
Aqlli odam gapirishdan oldin aytadigan so'zini yaxshilab o'ylab, tekshirib, keyin so'zlaydi. Agar insonning tili to'g'riso'z va tarbiyalangan bo'lsa, boshqa a'zolar ham sog'-omon va xotirjam bo'ladi. Bu haqda Payg'ambarimiz sallallohu alayhi va sallam shunday deganlar:
﴿إِذَا أَصْبح ابْنُ آدَمَ، فَإنَّ الأعْضَاءَ كُلَّهَا تُكَفِّرُ اللِّسانَ، تَقُولُ: اتِّقِ اللَّه فينَا، فَإنَّما نحنُ بِكَ: فَإنِ اسْتَقَمْتَ اسَتقَمْنا وإنِ اعْوججت اعْوَججْنَا﴾ (رَوَاهُ الْاِمَامُ التِّرْمِذِيُّ عن أبي سعيد الخدري رضي الله عنه)
ya'ni: “Odam bolasi tong ottirganda, tana a'zolarining hammasi tilga tanbeh berib: “Bizning to'g'rimizda Allohdan qo'rq! Biz (nima ahvolga tushsak ham), sen sababli (tushamiz). Agar to'g'ri bo'lsang, biz ham to'g'ri bo'lamiz. Agar egri bo'lsang, biz ham egri bo'lamiz” deyishadi” (Imom Termiziy rivoyatlari).
Darhaqiqat, tilni saqlash – naqadar go'zal amal! Inson tilini saqlasa, halok bo'lmaydi. Solihlardan biri shunday degan: “Gap ham doriga o'xshaydi. Agar uni me'yorida ichsang, foyda beradi. Agar uni ko'paytirsang, o'ldiradi”.
Azizlar! Agar kishi tiliga erk berib, o'ylamasdan gapiradigan bo'lsa, tili orqali eng katta gunoh bo'lgan g'iybat, bo'hton, yolg'on gapirish, chaqimchilik va boshqa ishlarga mubtalo bo'lishi aniq.
G'iybat va bo'hton. G'iybat ham til ofatlarining kattasi bo'lib, hozirgi kunda bu katta gunoh bilan ko'pchilik mubtalo bo'lgandir. G'iybat – bir kishini yo'qligida unga yoqmaydigan gap (sifat) bilan yodga olishdir. G'iybat – islom shariatida qat'iy harom qilingan amaldir. Islom ummati g'iybat va chaqimchilikni harom deb ijmo' qilgan. G'iybat haqida Alloh taolo Qur'oni karimda bunday degan:
وَلَا يَغْتَبْ بَعْضُكُمْ بَعْضًا أَيُحِبُّ أَحَدُكُمْ أَنْ يَأْكُلَ لَحْمَ أَخِيهِ مَيْتًا فَكَرِهْتُمُوهُ وَاتَّقُوا اللَّهَ
ya'ni: “Biringiz biringizni g'iybat qilmasin! Sizlardan biror kishi o'lgan birodarining go'shtini eyishni xohlaydimi?! Uni yomon ko'rasiz-ku, axir! Allohdan qo'rqingiz!” (Hujurot surasi 12-oyat).
Ushbu oyati karimada Alloh taolo g'iybatdan qaytarib, uni o'laksa go'shtini eyishga o'xshatmoqda. Tabiiyki, inson o'laksadan jirkanadi. Shunday ekan, boshqalarni g'iybat qilib, obro'sini to'kishdan ham musulmon kishi xuddi o'laksa go'shtidan jirkangandek jirkanishi lozim.
G'iybatning ta'rifi haqida Payg'ambarimiz sallallohu alayhi va sallam:
﴿"أَتَدْرُونَ مَا الْغِيبَةُ؟" قَالُوا: اللَّهُ وَرَسُولُهُ أَعْلَمُ، قَالَ: "ذِكْرُكَ أَخَاكَ بِمَا يَكْرَهُ" قِيلَ أَفَرَأَيْتَ إِنْ كَانَ فِي أَخِي مَا أَقُولُ؟ قَالَ: "إِنْ كَانَ فِيهِ مَا تَقُولُ، فَقَدِ اغْتَبْتَهُ، وَإِنْ لَمْ يَكُنْ فِيهِ فَقَدْ بَهَتَّهُ"﴾ (رواه الْاِمَامُ مسلم عن ابى هريرة رضي الله عنه).
ya'ni: “G'iybat nima ekanligini bilasizlarmi?” – dedilar. Sahobalar: “Alloh va Rasuli bilguvchiroqdir”, – deb javob berdilar. Rasululloh sallallohu alayhi vasallam: “G'iybat – bir birodaringizni orqasidan o'zi eshitsa yomon ko'radigan sifat bilan gapirishingizdir”, – dedilar. Shunda ulardan biri: “Agar birodarimda men aytgan o'sha sifat bor bo'lsa ham g'iybat bo'ladimi?” – deb so'radi. Rasululloh sallallohu alayhi vasallam esa: “Unda bor aybni aytgan bo'lsangiz, g'iybat qilgan bo'lasiz. Agar siz aytgan sifat unda bo'lmasa, bo'hton qilgan bo'lasiz”, – deb javob berdilar (Imom Muslim rivoyatlari).
Demak, birovning aybini oshkor qiluvchi so'zni to'g'ri bo'lsa ham, aytish joiz emas ekan. Chunki g'iybat bo'ladi. Agar yolg'on bo'lsa, tuhmat va bo'xton bo'lgani uchun, gunohi ham ikki hissa bo'ladi.
Qiyomat kuni g'iybatchini ahvoli og'ir bo'ladi. Bu haqda Abu Umoma al-Bohiliy raziyallohu anhudan rivoyat qilingan hadisi sharifda Rasululloh sallallohu alayhi va sallam aytdilar: “Kishiga savoblari yozilgan kitobi ochiq holda beriladi. U: “Ey Rabbim, falon-falon savobli ishlarim qani, sahifamda yo'q-ku?” – deydi. Shunda unga: “Odamlarni g'iybat qilganing tufayli ularni o'chirib, g'iybat qilinganlarning amal daftarlariga yozib qo'ydim” – deydi” (Ibn Hibbon rivoyatlari).
Demak, g'iybatchi Qiyomat kuni savobli amallaridan mahrum bo'lib, g'iybat qilingan kishilarning gunohlari g'iybatchining ustiga yuklanar ekan.
Shuni unutmaslik kerakki, insonlarni, ayniqsa ulamolarni yomonotliq qilib, g'iybat qilish, ular haqida bo'hton so'zlarni aytish, har xil haqoratli rasmlarni ishlash bu katta gunoh va dinimizning ildiziga bolta urish hisoblanadi. Chunki xalq olimu ulamodan dinu diyonat, sabr-toqat va qanoat, qolaversa, odob-axloqni o'rganadi. Ularni xalqqa yomon ko'rsatish – Allohning diniga dushmanlikdan boshqa narsa emas!
Shariatimiz ko'rsatmalariga ko'ra, ko'pchilikka zarari etadigan firibgar, tovlamachi va gunoh ishlarni oshkora qilib yuradigan kimsalar haqida odamlarni ogohlantirish uchun gapirishga ruxsat berilgan. Sababi, odamlar ularning zararlaridan ogoh bo'lsin va ularga ergashmasinlar. Bu haqda Anas ibn Molik raziyallohu anhudan quyidagi hadisi sharif rivoyat qilingan. Rasululloh sallallohu alayhi va sallam aytdilar:
﴿مَنْ أَلْقَى جِلْبَابَ الْحَيَاءِ فَلا غِيبَةَ لَهُ﴾ (رَوَاهُ الْاِمَامُ ابن ماجه عن أبي سلمة بن عبدالرحمن رضي الله عنه).
ya'ni: “Kim hayo yopinchig'ini uloqtirgan bo'lsa, uni gapirish g'iybat hisoblanmaydi” (Imom Bayhaqiy rivoyatlari).
Hasan al-Basriy rahmatullohi alayh aytadilar: “Bid'at ahlini gapirish – g'iybat emas” (“Sharhu usuli ahli sunna val-jamoa” kitobi).
Demak, ko'pchilikni to'g'ri yo'ldan ozdirayotgan kimsalarni hammaga oshkor qilib, odamlarni undan saqlanishga da'vat qilish g'iybat hisoblanmaydi.
Qolaversa, hozirgi kunda ijtimoiy tarmoqlar orqali bemazhablik va ahli sunna val jamoa e'tiqodidan boshqa noto'g'ri e'tiqodlarga ko'pchilikni jalb qilayotgan kimsalarning zikr qilib, ulardan boshqalarni ogohlantirish va ularning botil fatvolariga aldanmaslikka chaqirish aslo g'iybat bo'lmaydi.
Yolg'on. Ma'lumki, yolg'on gapirish dinimizda og'ir gunohlardan hisoblanadi. Afsuski, hozirgi kunda yolg'on so'zlash oddiy bir holga aylanib qolganligiga ko'p hollarda guvoh bo'lmoqdamiz. Alloh taolo yolg'on gapni kimlar gapirishini bayon qilib shunday marhamat qilgan:
إِنَّمَا يَفْتَرِي الْكَذِبَ الَّذِينَ لاَ يُؤْمِنُونَ بِآيَاتِ اللّهِ وَأُوْلـئِكَ هُمُ الْكَاذِبُونَ
ya'ni: “Yolg'onni faqat Allohning oyatlariga imon keltirmaydiganlargina to'qirlar. Ana o'shalar o'zlari yolg'onchilardir” (Nahl surasi 105-oyat).
Yolg'on so'zlash haqida Payg'ambarimiz sallallohu alayhi vasallam:
﴿إذَا كَذَبَ الْعَبْدُ، تَبَاعَدَ الْمَلَكُ عَنْهُ مِيْلاً مِنْ نَتْنِ مَا جَاءَ بِهِ﴾ (رَوَاهُ الْاِمَامُ التِّرْمِذِيُّ عن ابن عمر رضي الله عنهما)
ya'ni:“Qachonki kishi yolg'on gapirsa, farishta u gapning sassiqligi sabab bandadan bir mil masofaga uzoqlashadi”,– dedilar (Imom Termiziy rivoyatlari).
Tasavvur qiling, kishini muhofaza qilib turadigan, undan hech ajralmaydigan farishtalar yolg'onchidan uzoqlashar ekanlar. Boshqacha qilib aytganda, yolg'onchining farishtasi bo'lmaydi.
Rostgo'y inson jannatga kirishi va u Alloh taolo huzurida “siddiq” degan maqom bilan sifatlanishini eshitgan har bir musulmon, shubhasiz, rostgo'y bo'lishga intiladi. Hamma rostgo'y bo'lsa, jamiyat hayoti ijobiy tomonga o'zgaradi. Ulamolarimiz: “Rostgo'ylik – dilingdagi haqiqatni tilingga chiqarishingdir”, deyishgan. Demak, ibodatda, insonlar bilan muomalada, oldi-sotdi, nikoh va boshqa masalalarda kishining dili bilan tili bir bo'lishi lozim.
Muhtaram jamoat! Bugungi kunimizda eng asosiy muammoga aylangan illatlardan biri – yolg'on axborotdir. Ayniqsa, ijtimoiy tarmoqlarda turli asossiz ma'lumotlarni tarqatish, turli bo'htonlar va uydirmalarni asossiz ravishda urchitish holatlari ko'plab uchramoqda. Ayrim soddadil musulmonlar mana shunday uydirmalarga ishonib, yolg'on va bo'htonga sherik bo'lib qolmoqdalar. Masalan, kuni-kecha ijtimoiy tarmoqlarda: “2021 yilda Ramazon oyi 12 apreldan boshlanadi. Buni iloji boricha hammaga tarqating! Payg'ambarimiz aytganlar: “Kim bir insonga Ramazon oyi kirib kelish sanasini birinchi bo'lib eslatsa, do'zax olovi o'sha inson uchun harom qilinadi” degan mazmundagi gapni hadis deb tarqatildi. Vaholanki, bunday mazmunda hadis yo'q! Bu Rasululloh sallallohu alayhi vasallamga to'qilgan uydirmalardan biridir.
Imom Muslim rivoyat qilgan hadisi sharifda: “Albatta, menga yolg'on to'qish boshqa birovga yolg'on to'qishdek emas. Kim menga yolg'onni bilib turib to'qisa, do'zaxdan o'z o'rnini tayyorlayversin” – deyilgan. Ulamolarimiz to'qima hadislarni aytish va tarqatishdan qattiq qaytarganlar.
Shunday ekan, bunday yolg'on xabarlar, to'qima rivoyatlarni tarqatib yurganlar tavba qilishsin va oddiy-asossiz gaplarni “hadis” deb tarqatishni to'xtatishsin!
Yana bir yolg'on xabar: o'tgan hafta Sirdaryo viloyatining bir qator tumanlarida Tojikiston va O'zbekiston chegarasida joylashgan “Bahri tojik” (Qayroqqum) suv omborida to'g'on buzilgani va suv toshqini kelayotgani haqida vahima ijtimoiy tarmoqlarda tarqaldi. Bu yolg'on ma'lumotdan tashvishlangan ba'zi kishilar uylaridan uzoqroqqa ketish uchun harakatga tushgan bo'lsa, yana bir qismi yarim tungacha ko'chada o'tirgan.
Azizlar! Shuni ta'kidlash kerakki, har bir sohaning o'z mas'ul va mutasaddilari bor. Ular o'z sohasiga tegishli ishlar bilan doimiy mashg'ul. Shunday ekan, qayerdan bir xabar kelib qolsa, unga ishonib ketavermasdan, xabarni aniqlashtirish uchun soha mutaxassislariga murojaat qilish lozim.
Shuni unutmaslik kerakki, odamlardan eshitgan narsasini surishtirmay gapiraverish gunoh ekaniga quyidagi hadisi sharif ham yaqqol dalil hisoblanadi:
﴿كَفَى بِالْمَرْءِ كَذِبًا أَنْ يُحَدِّثَ بِكُلِّ مَا سَمِعَ﴾ )رَوَاهُ الْاِمَامُ مَسْلِمٌ عن ابى هريرة رضي الله عنه)
ya'ni: “Har bir eshitgan narsasini gapirish kishining yolg'onchi ekaniga etarli bo'ladi” (Imom Muslim rivoyatlari).
Qays ibn Abu Hozimdan rivoyat qilinadi: Abu Bakr raziyallohu anhuning “Yolg'ondan ehtiyot bo'linglar, yolg'on albatta imondan chetlatuvchidir” deganini eshitdim.
Katta gunohlarga sabab bo'ladigan g'iybat va yolg'onni ba'zi g'arazli kishilar jamiyatda fuqarolar va davlat orasiga ixtilof solish uchun ham ishlatmoqdalar. Buning oqibatida ishonchsizlik, adovat, nizo va fitna kelib chiqadi. Shunday ekan, oila, mahalla va yurtda fitnaga sabab bo'ladigan so'zlardan va ig'vo xabarlarni tarqatishdan ehtiyot bo'laylik!
Hulosa qilib aytganda, bizga ne'mat qilib berilgan tilimizni ehtiyot qilib, so'zlashdan oldin avval o'ylab, keyin so'ylashimiz ayni muddaodir. Uni faqat ikki dunyomizni obod qiladigan xayrli ishlarga sarflashimiz lozimdir.
Alloh taolo barchamizga tilimiz orqali ko'plab xayrli amallarni qilish va O'zi rozi bo'lmaydigan ishlardan tilimizni tiyish baxtini nasib etsin! Omin!
Hurmatli imom-domla! “Hidoyat”, “Mo'minalar” jurnallari va “Islom nuri” gazetasiga obuna bo'lishni jamoatga eslatib qo'yishingizni so'raymiz.
Hurmatli imom-domla! Kelasi juma ma'ruzasi “Ota-onani rozi qilish – farzandlik burch” mavzusida bo'ladi, inshaalloh.
- 58وَلِلدَّعَوَاتِ تَأْثِيرٌ بَلِيغٌ وَقَدْ يَنْفِيهِ أَصْحَابُ الضَّلاَلِ
Ma’nolar tarjimasi: Duolarning yetuk ta’siri bordir, gohida adashganlar uni inkor qiladilar.
Nazmiy bayoni:
Duolarning yetuk ta’sirlari bor,
Adashganlargina qilarlar inkor.
Lug‘atlar izohi:
لِ – jor harfi فِي ma’nosida kelgan.
دَعَوَاتِ – kalimasi دَعْوَةٌ ning ko‘plik shakli bo‘lib, lug‘atda “iltijolar” ma’nosini anglatadi. Jor va majrur mubtadosidan oldin keltirilgan xabardir.
تَأْثِيرٌ – xabaridan keyin keltirilgan mubtado.
بَلِيغٌ – sifat. Ushbu kalimada duoning ta’sirga sabab ekaniga ishora bor. Chunki ta’sir, aslida, Alloh taoloning yaratishi bilan vujudga keladi.
وَ – “holiya” ma’nosida kelgan.
قَدْ – “taqliliya” (cheklash) ma’nosida kelgan.
يَنْفِيهِ – fe’l va maf’ul. نَفِي kalimasi lug‘atda “bir chetga surib qo‘yish” ma’nosiga to‘g‘ri keladi.
اَصْحَابُ – foil. Bu kalima صَاحِب ning ko‘plik shakli bo‘lib, “lozim tutuvchilar” ma’nosiga to‘g‘ri keladi.
الضَّلاَلِ – muzofun ilayh. Ushbu izofada لِ jor harfi muqaddar bo‘lgan[1]. “Zalolat” kalimasi “to‘g‘ri yo‘ldan adashish” ma’nosida ishlatiladi.
Matn sharhi:
Duo lug‘atda “iltijo”, “o‘tinch” kabi ma’nolarni anglatadi. Istilohda esa “banda o‘zining faqirligini, hojatmandligini va muteligini hamma narsaga qodir bo‘lgan Alloh taologa izhor qilib, manfaatlarni jalb qilishni va zararlarni daf qilishni so‘rashi, duo deb ataladi”[2].
Mo‘min bandalarning qilgan duolarida o‘zlariga ham, agar marhumlar haqlariga duo qilayotgan bo‘lsalar, ularga ham manfaatlar yetadi. Duolarning ta’siri borligini adashgan kimsalargina inkor qiladilar. Matndagi “zalolatdagilar” degan so‘zdan mo‘taziliy toifasi ko‘zda tutilgan. Chunki mo‘taziliy toifasi bu masalada ham Ahli sunna val-jamoa e’tiqodiga zid da’volarni qilgan.
Duolarning ta’sirini inkor etadiganlar bir qancha dalillarni keltirishgan. Masalan, oyati karimalarda har bir insonga o‘zi qilgandan boshqa narsa yo‘qligi bayon qilingan:
“Insonga faqat o‘zi qilgan harakatigina (mansub) bo‘lur”[3].
Boshqa bir oyatda esa kishi o‘zining qilgan yaxshi ishlari tufayli mukofotga erishsa, yomon qilmishlari sababli jazolanishi bayon etilgan:
“Uning kasb etgani (yaxshiligi) – o‘ziga va orttirgani (yomonligi) ham o‘zigadir”[4].
Ushbu oyati karimalarda har bir kishining ko‘radigan manfaatlari boshqalarning qilgan duo va xayrli ishlaridan emas, faqat o‘zining qilgan ishlaridan bo‘lishi bayon qilingan, bu esa duolarning ta’siri yo‘qligiga dalolat qiladi, – deyishgan.
Duolarning ta’sirlarini inkor etuvchilarga raddiyalar
Duolarning ta’sirlarini inkor etuvchilar keltirishgan yuqoridagi va undan boshqa dalillariga batafsil javoblar berilgan. “Talxisu sharhi aqidatit-Tahoviy” kitobida quyidagicha javob kelgan: "Insonga faqat o‘zi qilgan harakatigina (mansub) bo‘lur" ma’nosidagi oyatda bayon qilinganidek, haqiqatda inson o‘z sayi-harakati va yaxshi fe’l-atvori bilan do‘stlar orttiradi, uylanib bola-chaqali bo‘ladi, insonlarga mehr-muhabbat ko‘rsatadi va ko‘plab yaxshi ishlarni amalga oshiradi. Shunga ko‘ra insonlar uni yaxshilik bilan eslab, unga Alloh taolodan rahmat so‘rab duo qilsalar, toat-ibodatlarning savoblarini unga hadya qilsalar, bularning barchasi birovning emas, aslida, o‘z sayi-harakatining natijasi bo‘ladi.
Ikkinchi dalil bo‘lgan "Uning kasb etgani (yaxshiligi) – o‘ziga va orttirgani (yomonligi) ham o‘zigadir", ma’nosidagi oyat ham yuqoridagi kabi oyat bo‘lib, har bir kishi o‘zining qilgan yaxshi ishining samarasini ko‘radi, qilgan ma’siyatiga ko‘ra jazolanadi, kabi ma’nolarni ifodalaydi. (Ya’ni “har kim ekkanini o‘radi”, deyilgani kabi)”[5].
Shuningdek, duo qilishning foydasi bo‘lmaganida mag‘firat so‘rashga buyruq ham bo‘lmasdi. Qur’oni karimda esa mag‘firat so‘rashga buyurilgan:
“Bas, (ey Muhammad!) Allohdan o‘zga iloh yo‘q ekanini biling va o‘z gunohingiz uchun hamda mo‘min va mo‘minalar(ning gunohlari) uchun mag‘firat so‘rang!”[6].
Shuningdek, vafot etib ketgan kishilar haqiga qilingan duolarda manfaat bo‘lmaganida, ularni eslab duo qilganlar Qur’oni karimda madh etilmasdi:
“Ulardan keyin (dunyoga) kelganlar: “Ey Robbimiz, bizni va bizdan avval iymon bilan o‘tgan birodarlarimizni mag‘firat qilgin, iymon keltirganlarga (nisbatan) qalbimizda nafrat (paydo) qilmagin. Ey, Robbimiz, albatta, Sen shafqatli mehribonsan”, – derlar”[7].
Shuningdek, vafot etganlarga janoza namozini o‘qish tiriklar zimmasiga vojib qilingan. Janoza namozida esa sano va salovot aytish bilan birgalikda “Ey Allohim, bizlarning tiriklarimizni ham, o‘liklarimizni ham mag‘firat qilgin”, ma’nosidagi duo o‘qiladi.
Mazkur dalillarning barchasida duolarning ta’siri borligi ko‘rinib turibdi. Shuning uchun inson vafotidan keyin ham o‘z haqiga xayrli duolar qilinishiga sabab bo‘ladigan yaxshi amallarni qilishi lozim.
Duo qilish bandaga foyda keltiradigan va undan zararlarni daf qiladigan eng kuchli sabablardan ekani Qur’oni karimda ham, hadisi shariflarda ham bayon qilingan:
“Parvardigoringiz: “Menga duo qilingiz, Men sizlar uchun (duolaringizni) ijobat qilay!” – dedi. Albatta, Menga ibodat qilishdan kibr qilgan kimsalar yaqinda tuban holatda jahannamga kirurlar”[8].
Ibn Kasir rahmatullohi alayh ushbu oyat haqida: “Alloh taolo bandalarini O‘ziga duo qilishga da’vat etgan va O‘z fazlu marhamati bilan qilgan duolarini albatta ijobat etishga kafolat bergan”, – degan. Oyati karimaning davomidagi “ibodatdan kibr qilganlar” esa Alloh taologa duo qilishdan takabburlik qilgan kimsalar deya tafsir qilingan. Hadisi shariflarda duoning qazoni qaytarishga sabab qilib qo‘yilgani bayon etilgan:
عَنْ سَلْمَانَ الْفَارْسِيِّ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ أَنَّ رَسُولَ الله صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قال لَا يَرُدُّ القَضاءَ إلا الدُّعاءُ وَ لَا يَزِيدُ فِي الْعُمُرِ إِلاَّ الْبِرُّ. رَوَاهُ التِّرْمِذِيُّ
Salmon Forsiy roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: “Qazoni faqatgina duo qaytaradi, umrni faqatgina yaxshilik ziyoda qiladi”, – dedilar (Termiziy rivoyat qilgan).
Sharh: Ushbu hadisda duoning bajariladigan ishlarga bog‘lab qo‘yilgan qazoni qaytarish sabablaridan ekani bayon qilingan. Zero, Alloh taolo amalga oshadigan barcha narsalarga azaliy sabablarni tayin qilib qo‘ygan. Solih amallar saodatga erishish uchun azaliy sabablar bo‘lsa, yomon amallar badbaxt bo‘lish uchun azaliy sabablardir. Shuningdek, yaxshilik, go‘zal xulqli bo‘lish, qarindoshlik aloqalarini uzmaslik kabi amallar ham azaliy sabablar qatoriga kiradi. Ana shunday azaliy sabablar yuzaga chiqarilgan paytda o‘sha sababga bog‘langan ishlar ham yuzaga chiqadi.
Imom Tahoviy[9] rahmatullohi alayh “Aqidatut Tahoviya” asarida quyidagilarni yozgan: “Tiriklarning duo va sadaqalarida o‘liklar uchun manfaatlar bordir. Alloh taolo duolarni qabul qiladi va xojatlarni ravo qiladi (deb e’tiqod qilamiz)”.
Keyingi mavzu:
Dunyoning yo‘qdan bor qilingani bayoni.
[1] Bu haqidagi ma’lumot 53-baytning izohida bayon qilindi.
[2] Doktor Ahmad Farid. Bahrur-Roiq. – Iskandariya: “Dorul Majd”, 2009. – B. 105.
[3] Najm surasi, 39-oyat.
[4] Baqara surasi, 286-oyat.
[5] Muhammad Anvar Badaxshoniy. Talxisu sharhi aqidatit-Tahoviy. – Karachi: “Zamzam babilsharz”, 1415h. – B. 192.
[6] Muhammad surasi, 19-oyat.
[7] Hashr surasi, 10-oyat.
[8] G‘ofir surasi, 60-oyat.
[9] Abu Ja’far Ahmad ibn Muhamad ibn Salama Tahoviy rahmatullohi alayh hijriy 239 yilda Misrning “Toha” shaharchasida tug‘ilgan.
Imom Tahoviy hanafiy mazhabidagi mo‘tabar olimlardan bo‘lib, “Sihohi sitta” mualliflari bilan bir asrda yashab faoliyat yuritgan. Bu zot haqida ulamolar ko‘plab maqtovli so‘zlarni aytganlar. Jumladan Suyutiy “Tobaqotul Huffoz” asarida: “Imom Tahoviy alloma, hofiz, go‘zal tasnifotlar sohibidir”, – degan. Zahabiy: “Kimki ushbu imomning yozgan asarlariga nazar solsa, bu zotning ilm darajasi yuqori, ma’rifati keng ekaniga amin bo‘ladi”, – degan.
Imom Tahoviy tafsir, hadis, aqida, fiqh va siyratga oid ko‘plab asarlar yozib qoldirgan. Ularning ayrimlari quyidagilardir:
1. Ahkamul Qur’an (Qur’on hukmlari);
2. Sharhu ma’onil osor ( Asarlarning ma’nolari sharhi);
3. Aqidatut Tahoviya (Tahoviy aqidasi);
4. Bayonu mushkilil osor (Asarlarning mushkilotlari bayoni);
5. Sharhu jomeis sag‘ir (Jomeus sag‘ir sharhi);
Imom Tahoviy rahmatullohi alayh hijriy 321 yilda Misrda vafot etgan.