Bugun shunday davrda yashayapmizki, biror tadbir, marosim u yoqda tursin, ba'zan hatto ko'chaga chiqishga ham ikkilanib, hadiksirab qolyapmiz. Buning asosiy sababi barchaga ma'lum – koronavirus. Bu ofat an'anaviy turmush tarzimizni izdan chiqarib yubordi.
Lekin, shunday bo'lsa-da, karantin davrida ham fidoyilik ko'rsatib, xalq, el manfaatini yo'lida xizmat vazifasini sidqidildan bajarayotgan insonlar zamonamizning chinakam qahramonlaridir. Ular – shifokorlar, huquq-tartibot idoralari xodimlari, davlat va jamoat tashkilotlari vakillari...
Bunday fidoyi insonlar safida dinimiz jonkuyarlari bo'lgan imom-xatiblar, otinoyilar ham borligi kishini quvontiradi.
Bugun poytaxtimizdagi Shayx Muhammad Sodiq Muhammad Yusuf majmuasida karantin davrida ham oilalar mustahkamligini ta'minlash, ayol-qizlar o'rtasida muqaddas dinimizning asl mohiyati va ahamiyatini keng targ'ib qilish, ayollarning turli oqimlar ta'siriga tushib aldanib qolishining oldini olishda jonbozlik ko'rsatgan barcha otinoyilarni taqdirlash marosimi bo'lib o'tdi.
Tadbir, tabiiyki, kalomlarning eng ulug'i – Qur'oni karim tilovati bilan boshlandi.
Yig'ilishda faol bo'lgan otinoyilar so'zga chiqib, o'z tajribalari bilan o'rtoqlashdilar.
Tadbir qatnashchilariga Qur'oni karim tuhfa etildi.
Tadbir so'ngida yana Qur'oni karim tilovat qilinib, savobi koronavirus infektsiyasini yuqtirib olib vafot etgan barcha yurtdoshlarimiz, xususan, imom domlalar, otinoyilarning ruhoniyatlariga baxshida qilindi.
T. Nizom
Rivoyat qilinishicha, Hasan Basriy rahimahullohning qo‘llarida Abbos degan bir yigit tavba qilgan ekan. U yigit avvallari juda ko‘p gunoh qilgan bo‘lgan, so‘ng tavba qilgan, lekin shu holda yetmish marta tavbasini buzgan. Oxir-oqibat umrining so‘nggi daqiqalari yaqinlashganda, o‘limi ko‘ziga ko‘ringan paytda onasini chaqirib shunday dedi:
— Ona, Hasan Basriy hazratlarini chaqiring, men u zotning huzurlarida tavbamni yangilamoqchiman, shoyadki Alloh taolo tavbamni qabul qilsa.
Onasi shoshilib Hasan Basriyning huzuriga borib, salom berdi va:
— Men Abbosning onasiman, o‘g‘limning o‘lim payti yetdi va u sizni so‘rayapti, tavbasini yangilamoqchi, dedi. Hasan Basriy rahimahulloh bunga javoban:
— Bor, menga tavba qilib, uni qayta-qayta buzadigan odamning keragi yo‘q, dedi.
Ayol yig‘lagan holda uyiga qaytib keldi va o‘g‘liga:
— Ey, o‘g‘lim! Shayx sening yomon qilmishlaring tufayli kelishdan bosh tortdi, dedi.
Shunda Abbos osmonga boqib:
— Yo Robbim, Parvardigorim, shayx mendan yuz o‘girdi, ammo Sen mendan yuz o‘girma, umidimni so‘ndirma, deb duo qildi.
Shundan so‘ng yigit onasiga qarab:
— Ey, onajon! Agar vafot etsam, oyog‘ingizni yuzimga qo‘ying, keyin bo‘ynimga arqan bog‘lab, bozorda sudrab yuring va ovozingiz boricha “Bu — Allohga osiy bo‘lganning jazosidir” deb baqirib yuring. Shoyad, mening holimni ko‘rib, Alloh O‘z fazli va rahmati bilan meni afv etsa, dedi.
Onasi uni o‘zi aytganidek o‘g‘lining yuziga oyog‘ini qo‘ymoqchi edi, hotifdan bir ovoz eshitildi:
— Oyog‘ingni sajda qiladigan joyga qo‘yma. Shuni bilginki, Alloh taolo uni afv etdi va do‘zaxdan ozod qildi.
Shundan so‘ng onasi uni dafn qildi va uyiga qaytdi. Shu kecha Hasan Basriy tushida bir ovozni eshitdi:
— Ey Hasan! Nima uchun bandamni Mening rahmatimdan umidsiz qilib qo‘yding? Axir uni Men yaratganmanku va Mening rahmatim har narsani qamrab oladi. Qasamki, agar yana shunday qilsang, seni solihlar daftaridan o‘chiraman!
Bu qissa Allohning rahmati va fazlining ulkan ekanini, hamda tavba qilishda inson hech qachon umidsiz bo‘lmasligi kerakligini yorqin tarzda bayon qiladi.
Homidjon domla ISHMATBЕKOV