Sa’id Varroq aytadi: A’mashning bir qo‘shnisi bor edi, u doimo unga: “Keling, uyimga kirib bir bo‘lak qotgan non bilan tuz yeb keting”, der edi. Ammo A’mash har gal rad etar edi. Bir kuni qo‘shnisi yana taklif qildi va bu safar A’mashning qorni bir oz och ekan, “Mayli boraylik”, dedi. Uyga kirishdi va qo‘shnisi rostdan ham faqat bir bo‘lak qotgan non bilan tuz olib chiqdi. Shu payt bir tilanchi eshik qoqdi. Qo‘shnisi chiqib unga: “Alloh barakangni bersin”, dedi. Tilanchi yana so‘radi.

Uy egasi: “Barakangni bersin”, dedi. Uchinchi marta yana so‘ragan edi, qo‘shnisi: “Yo‘qol bu yerdan, aks holda hozir uyimdan kaltak olib chiqib uraman!” dedi. Shunda uyni ichida o‘tirgan A’mash tilanchiga qarab: “Ey, tilanchi ketaqol! Yo‘qsa, haqiqatan ham kaltak bilan uradi. Chunki men va’daga vafo qilishda bu odamga o‘xshaganini ko‘rmaganman. Bir yildan beri meni uyiga taklif qilib bir burda qotgan non va tuz bilan mehmon qilishini va’da berar edi, rostdan ham bugun shu narsalarni berdi, Allohga qasamki, bundan ortiq biror narsa qo‘shmadi ham”, dedi.  

Abulfaraj ibn al-Javziyning
“Zarif va hazilkashlar haqidagi xabarlar” kitobidan