Uyga kech qaytar ekanman, ko'chamizda, darvoza yoniga o'rnatilgan supachada o'tirgan onamni ko'rib, jahlim chiqib ketdi: “Oyi, yana kutib o'tiribsizmi? Necha marta aytaman. Meni kutmang, men sizga yosh bola emasman”. Onam esa, xotirjam ovozda: “Kelganingga shukr, endi tinch uxlayman. Kelganingni ko'rmagunimcha ko'zimga uyqu kelmaydi. Uzoqdan kelayotganingni ko'rib, ko'nglim xotirjam bo'ladi”. O'sha kuni onamga jahl qilib, ovqat ham emadim.

Bu holat tez-tez takrorlanar edi. Mening asosiy hayotiy tashvishlarim yaxshi ish topish, yaxshi daromad, umuman olganda yaxshi yashash. Ammo onamning men to'g'rimda qayg'urishlari  tashvishlar ro'yxatining oxirida edi.

Uylandim, farzandlik bo'ldim, turmush o'rtog'im kuta-kuta uxlab qolar, ammo onamning ko'ziga uyqu kelmasdi. Kechalari uyga kech qaytishlar yoki umuman kelmaslikni oddiygina “hayot tashvishlari” yoki “tirikchilik”, deb, umr qanday o'tganini bilmay qolibman.

Hozir sochlarimga oq oralagan. Darvozamiz o'zgargan, ammo supa o'sha-o'sha. Supada o'tirib, uzoqqa termulaman. “O'g'limni uzoqdan ko'rsam, ko'nglim xotirjam bo'ladi...”.

 Munira ABUBAKIROVA