Makkaning boshqaruv tuzilmasida ijtimoiy vazifalar Qurayshning turli oilalari o'rtasida teng taqsimlangan edi. 15 ta muhim vazifa mavjud bo'lib, ularning eng sharaflilari, Sidona – Ka'bada xizmat qilish, Siqoya – ziyoratchilarga suv berish va Rifoda – ularni oziq-ovqat bilan ta'minlash.
Masalan, Rasululloh sollallohu alayhi vasallam mansub Hoshim urug'i Makkaga kelgan hojilarni ovqat va suv bilan ta'minlagan bo'lsa, Usmon ibn Talhaning urug'i Abduddor qavmi Ka'baning qo'riqchisi bo'lgan. Bu sharafli maqom avloddan-avlodga o'tib, vazifasi Ka'bada xizmat qilish bo'lgan amal Usmon ibn Talhagacha etib bordi.
Ammo Usmon ham o'zining ko'pchilik qabiladoshlari singari Islomga dushman muhitda yashadi. Makkada o'sha yillardagi holat shunday edi.
Bir kuni Usmon Rasululloh sollallohu alayhi vasallamni Ka'ba eshigi oldida ko'rib, U zotga qo'pol munosabatda bo'ldi, lekin Rasululloh sollallohu alayhi vasallam javob bermadilar, faqat: “Ey Usmon! Balki sen Ka'baning bu kalitlarni qachondir mening qo'limda ko'rarsan va men shunda ularni xohlagancha tasarruf qilaman”, dedilar.
Usmon: “Ehtimol, yaqin orada Quraysh halok bo'lib, xor bo'lar”, deb javob berdi. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: “Aksincha, ular yuksak maqomga erishadilar”, dedilar.
O'sha vaqtda Usmonni bir-biriga qarama-qarshi tuyg'ular chulg'ab oldi. Bir tomondan, Makka mushriklarining qudratini ko'rib bunga ishonish qiyin bo'lsa, ikkinchi tomondan, Muhammadul Amin sollallohu alayhi vasallam doim rost so'zlagan. Keyinchalik Usmon: “uning so'zlari menga ta'sir qildi va men shunday bo'ladi, Ka'ba kalitlari uning qo'liga o'tadi, deb o'ylay boshladim”, degan edi.
Usmon musulmonlarga qarshi urushlarda qatnashdi, lekin Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning bashorati amalga oshishini ko'rishi uchun ham urushda halok bo'lish unga nasib qilmadi.
Ammo Usmon Islom haqida o'ylay boshlagan edi. Fikrini egallab olgan o'ylar haqida u shunday eslaydi: “Hijriy ettinchi yil Rasululloh sollallohu alayhi vasallam umrani ado etish uchun Makkaga kelganlarida e'tiqodlarim o'zgara boshladi. Islom qalbimga kirib bordi. Eshitmaydigan, ko'rmaydigan, foyda keltirmaydigan va zararni daf etmaydigan toshga sig'inishimiz, iymonimiz haqida o'ylay boshladim. Men Rasululloh sollallohu alayhi vasallamga, sahobalariga qaradim va ularning dunyodan ajralganligini ko'rdim. Bu menga ta'sir qildi. Men o'zimga o'zim, bu odamlar oxirat savobiga intilishyapti, dedim”.
Usmon islom dinini qabul qilish arafasida edi. Va Madinaga, Rasululloh sollallohu alayhi vasallamning shaharlariga borib, iymon sari qadam tashladi. Safarda yana ikki taniqli qurayshlik — Holid ibn Valid va Amr ibn Os hamroh bo'ldi.
Nabiy sollallohu alayhi vasallam huzurida Usmon musulmon bo'ldi va uning hayotida yangi sahifa boshlandi. Faqat bitta savolni javobi topilmay turardi, Ka'baga yangi eshikbon, qo'riqchi qo'yiladimi yoki Payg'ambarimiz sollallohu alayhi vasallam bu oliy lavozimni Usmonning o'zida qoldiradimi!?
Makkani qo'lga kiritgach, Rasululloh sollallohu alayhi vasallam unga: “Ey Usmon! Menga kalitlarni olib kel”, dedilar.
Rasululloh sollallohu alayhi vasallam bu kalitlarni olib, kiyimlariga o'rab, ularni abadiy o'zingda olib qol, deya Usmonga qaytardilar. So'ng, ey, Abu Talha o'g'illari, ularni sizdan faqat zolimgina tortib olishi mumkin. Alloh taolo O'z uyini sizlarga topshirdi, dedilar.
Usmon roziyallohu anhu so'zini davom ettirib, shunday dedi: “U zotning huzurlaridan ketdim, keyin meni yonlariga chaqirib: “Aytganim ro'y bermadimi?” dedilar. U zotning Makkada menga aytgan so'zlari esimga tushdi va: “Ha, siz Allohning Rasuli ekanligingizga guvohlik beraman”, deb bashorat amalga oshganini tasdiqladim.
14 asr oldin bo'lgani kabi bugungi kunda ham Abduddor oilasi Ka'baning qo'riqchisi, eshikboni hisoblanadi. Hozir Usmon ibn Talha roziyallohu anhuning avlodlari ham ota-bobolari qilgan ishni qilmoqdalar. Buni omonatning uzluksizligi, mas'uliyati va mustahkam saqlanishi deb atash mumkin.
Po'latxon KATTAYeV,
TII “Hadis va Islom tarixi fanlari” kafedrasi katta o'qituvchisi.
Hayotda ba’zi yo‘qotishlar bo‘ladi — vaqt o‘tib, o‘rni to‘lib ketadi. Ammo shunday yo‘qotishlar bor-ki, ularning o‘rnini hech narsa to‘ldira olmaydi. Ana shunday bebaho ne’matlardan biri — ulamolardir. Bugun ular bizning oramizda bor, ammo ertaga bo‘lmasligi mumkin. Ular bitta-bitta ketishmoqda. Biz yesa, afsuski, ko‘p hollarda bu haqiqatning anglab yetmayapmiz.
"موت العالم موت العالم"
— ya’ni “Olimning o‘limi – olamning o‘limidir” degan mashhur ibora bor.
Yana shu mazmunda Imom Bayhaqiyning rivoyati keltiriladi:
"موت العالم مصيبة لا تُجبر، وثلمة لا تسد، ونجم طُمِس، موت قبيلة أيسر من موت عالم."
"Olimning o‘limi — tuzatib bo‘lmaydigan musibat, to‘ldirib bo‘lmaydigan bo‘shliq, so‘nib qolgan yulduzdir. Bir qabilaning yo‘q bo‘lishi, bir olimning o‘limidan yengilroqdir."
Chunki olimlarning o‘limi bilan faqat bir inson emas, butun bir jamiyat ruhiy, ilmiy va axloqiy jihatdan zararga uchraydi, ma’nan qulab boradi. Aynan shuning uchun olimning o‘limi “olamning o‘limi”ga tenglashtirilgan.
Zero olimlar — faqat kitob o‘qib, dars beradigan odamlar emas. Ular — yo‘l ko‘rsatuvchi, haqqa chaqiruvchi, haqiqatni mudofaa qiluvchilardir.
Ular yillar davomida ilm o‘rganishdi, sabr bilan odamlarga yetkazishdi, o‘z hayotlarini ummatga bag‘ishlashdi. Endi esa, bitta-bitta o‘tib ketishyapti...
Kecha Abduqahhor domla Shoshiy (1969-1987 yillar – O‘rta Osiyo va Qozog‘iston musulmonlari diniy boshqarmasi Xalqaro bo‘limi mudiri, 1969-1982 yillar – Buxorodagi Mir Arab madrasasi direktori, 1982-1987 yillar – Toshkent Islom instituti rektori) olamdan o‘tgan edilar.
Bugun esa yana katta musibat - yurtimizning zabardas ulamolaridan biri ustoz Ibrohimjon domla Qodirov vafot etdilar. Domla umrlarining oxirigacha masjidlarda imomlik qilib, din xizmatida bo‘lgan peshvolardan, yuzlab shogirdlarni tarbiya qilgan ustozlardan edilar. Ustozimiz Yorqinjon domla rahimahulloh ham aynan shu kishida tahsil olgan edilar.
Shunday ulamolar birma-bir o‘tib borishmoqda. Biz o‘tgan ulamolarimiz haqqiga duo qilib, hozirda hayot bo‘lib turganlarini qadrlariga yetishimiz kerak.
Ularning so‘zlariga quloq tutib ehtirom ko‘rsatish, aloqani mustahkamlab, imkon boricha ko‘proq foydalanib qolishimiz va farzandlarimizni ularga yaqinlashtirishimiz kerak.
Lekin biz ulamolarimizni tiriklik chog‘ida qadrlash o‘rniga, chetga chiqib olib, din, millat dushmanlari "tegirmoniga suv quyib" ulamolarni obro‘sizlantirayotganlar va bu orqali yurtimiz peshvolari bilan ommani bog‘lab turgan ipni uzib, musulmonlar birligini parchalayotganlar so‘ziga uchib qolyapmiz. Ularga ishonib, ulamolarimizning so‘zlariga quloq tutmay g‘iybat, tuhmat qilib, ranjitamiz. Vafot etganlaridan keyin esa tobutlarini talashib, yig‘lab-sixtab, pushaymon bo‘lib qolaveramiz.
Yorqinjon domla rahimahulloh bir suhbatlarida aytgan edilar:
“Ko‘rsangiz ko‘zingiz quvnaydigan, jannatning hidi kelib turadigan zabardas olimlar, ahli ilmlar bor. Tirikligida birov ikkita non olib xabar olmaydi. Olimlarni qadrlamaydi.... Vafotidan keyin esa aziz bo‘ladi. Tirikligida tekinga qilgan suhbatiga bir kilometr yurib bormagan odamlar, o‘lganidan keyin yuzlab kilometr masofalardan yo‘l bosib keladi. Ko‘tar-ko‘tar qiladi. Qadrlamabmiz, ko‘rishmabmiz, shu yerda shunday olim kishi bor ekan bilmabmiz, deb yuraveradi”.
Xullas, ulamolarni g‘animat bilaylik. Ular xalqimizga katta ne’mat, ne’matni qadrlamasak undan ajralish bilan sinalamiz. Keyingi pushaymon esa aslo foyda bermaydi.
Muhammad Zarif Muhammad Olim o‘g‘li