O'rta asr Sharq muarrixlarining fikriga ko'ra, hozirgi O'zbekiston hududlari VII asrdan Movarounnahr nomi bilan tilga olingan. Ushbu atama yurtimizga islom dining kirib kelishi bilan bog'liq. Manbalarga ko'ra, "Movarounnahr" so'zi "daryoning narigi tomoni, ikki daryo oralig'i, daryoning narigi sohili" ma'nolarida ishlatilgan. Bu hozirgi Amudaryo bo'lib, qadimda Jayhun nomi bilan yuritilgan.
Bu atama haqida daslabki ma'lumot hazrati Umar ibn Hattob roziyallohu anhuning Abu Bakr at-Tamimiy Ahnaf ibn Qays ibn Muoviya ibn Husaynga yo'llagan maktubida uchraydi. Asli ismi Zohhak bo'lgan bu shaxs o'z ismi bilan emas, Ahnaf (ya'ni oqsoq) laqabi bilan tanilgan. Bu sahobiy Payg'ambarimiz sollallohu alayhi va sallam davrlarida musulmon bo'lib, Umar roziyallohu anhuning davlat boshqaruvlari vaqtida Hurosonga jo'natilgan.
Ahnaf ibn Qays hijriy 22 (mil. 642) yilda Hurosonning Marv va Balx shaharlarini egallagach, Halifa Umar roziyallohu anhu unga shunday mazmundagi maktub yo'llagan: "Ammo ba'd! Daryodan o'tmanglar. Uning avvalgi tarafi bilan cheklaninglar. Hurosonga nima maqsadda kirganingizni yodda tutingizlar. O'z maqsadingizda bardavom turinglar. Shunda g'alabangiz ham ayon bo'ladi. Daryoning u tarafiga o'tishdan saqlaninglar". Hazrati Umar roziyallohu anhu o'z maktubini hamd-u sano bilan boshlab, o'z lashkarboshiga daryoning narigi tomoniga o'tmaslikka chaqirmoqda. Maktubdagi arab tidigi "dun" (oldi) va an-Nahr (daryo) so'zlari daryoning oldi tarafi mazmunini anglatar edi. Bu esa o'sha vaqtda "Movarounnahr", ya'ni "daryoning orqa tarafi" atamasi mavjud bo'lganiga dalalolat qiladi.
Mashhur tarixchi Yoqut Hamaviy: “Movarounnahr Hurosondagi Jayhun daryosining narigi tomonidir” degan fikrni ilgari suradi. Muarrix Jayhun daryosining sharqiy tomonini "Haytallar yurti" deb ataydi. Islom kirib kelganidan so'ng "Movarounnahr" deb yuritila boshlaganini zikr etadi. Daryoning g'arbiy tomonini esa, Huroson va Horazm viloyatiga tegishli deydi. Shu o'rinda yana Horazmning Huroson hududiga kirmasligini ta'kidlab, uning alohida boshqa yurt bo'lganini uqtirib o'tadi.
Tarixda Arablar kirib kelgandan keyingina mazkur erlar "Movarounnahr" deb yuritila boshlangan. Arablar Movarounnahr deganda O'rta Osiyoning Amudaryo va Sirdaryo oralig'idagi hududlarni nazarda tutganlar. Alloh taolo birinchi hijriy asrda Movarounnahr diyorini O'zining oxirgi va mukammal dini Islom nuri bilan munavvar qildi. Bu diyor ahlining ko'pchiligi Islomni ochiq qalb bilan qabul qildi. Ularning Islomi go'zal bo'ldi. Zotan Alloh taoloning O'zi bu diyor odamlarini ularga bergan ajoyib tabiat va qobiliyatlarga mos va ularning rivojiga omil bo'luvchi qiyomatgacha boqiy qoluvchi dini Islomga hidoyat qilgan edi. Movarounnahr aholisining Islom diniga kirishi ularning ko'plab qobiliyatlarining ochilishiga, hayotning ko'plab jabhalarida o'zlarining peshqadamliklarini isbot qilishga olib keldi. Tez orada Islomning turli soha va ilmlari bo'yicha Movarounnahrlik namoyandalar etishib chiqa boshladilar. Bu harakat tezlik bilan rivoj topdi va turli ilmlarda umumdunyo miqyosidagi buyuk allomalar etishib chiqa boshladi. Shu tariqa Movarounnahrda Islom dini va islomiy ilmlar rivoji boshlandi. Buxoro, Samarqand, Termiz, Nasaf kabi shaharlarning nomi islomiy shaharlar sifatida butun dunyoga tanildi.
Madina Jo'rayeva,
Toshkent islom instituti 4-kurs talabasi
Shogird ustozi bilan suhbat qilib o‘tirgan edi. Shogird ustozidan so‘radi:
– Ustoz, dunyodan o‘tganingizdan keyin odamlar sizni qanday xotirlashini xohlar edingiz?
Ustoz bir muddat sukut saqlab, so‘ng savolga javob berdi:
– Bizni odamlar qay tariqa eslashlari muhim emas. Balki qabrda va Allohning huzurida qanday kutib olinishimiz muhim. Deylik, oradan bir asr o‘tib, bolalarimiz, balki nabiralarimiz ham olamdan o‘tib ketar. Biz hozir qiynalib, umrimizni, topgan mablag‘imizni sarflab qurdirgan uylarimiz buzilib ketar yo ularda boshqalar yashar. Shuning uchun o‘lgach, bizni kim nima deb eslashiga emas, abadiy safarga hozirlik ko‘rishimiz kerak.
Ha, azizlar! Bu dunyoda yashar ekanmiz, kim uchun yaxshi ota-ona, kim uchun yaxshi umr yo‘ldosh, kim uchun yaxshi farzand bo‘lishga harakat qilamiz. Jamiyatda esa o‘zimizdan yaxshi nom qoldirishga urinamiz. Lekin bu ishlar zamirida Alloh taoloning amir va qaytariqlariga amal qilish yotganini ba’zan unutib qo‘yamiz. Yelib-yugurishlarimiz faqat odamlar uchungina bo‘lib qoladi.
Aslida mo‘min odam har bir amalini xolis Alloh uchun qilib, imkon qadar boshqalardan yashirishi lozim. Aks holda qilgan amalining savobidan mahrum bo‘ladi. Eng yomoni ba’zilar mana shunday nojoiz ishni qilib, kamiga suratga ham oldirib tarqatmoqda.
Tustariy rahimahullohdan so‘rashdi: “Nafsga eng og‘ir narsa nima?”. Aytdiki: “Ixlos – nafsga eng og‘ir narsa. Chunki ixlosda nafs uchun nasiba bo‘lmaydi”. Ixlosning alomati shuki, amal qiluvchiga uning amalidan odamlar xabardor bo‘ldimi-yo‘qmi – unga farqi bo‘lmaydi.
Endi o‘zimizni bir taftish qilaylik-chi, kunlik ishlarimiz, amallarimiz shu mezonga mos kelarmikan?..
Akbarshoh Rasulov