Bugun erta tongdan mamlakatimiz bo‘ylab mo‘min-musulmonlar karantindan keyingi ilk jamoat namozini o‘qish uchun iymon va ixlos bilan, katta entikish va cheksiz xursandchilik tuyg‘usi bilan jome masjidlarga oshiqdi.
Namozxonlarimiz ongli ravishda o‘zaro masofani saqlash, niqoblarni to‘liq taqish, qo‘llariga maxsus suyuqlikni surish, maxsus dizinfeksiyalovchi qurilmadan o‘tish kabi karantin qoidalariga to‘liq amal qilib, jamoat namozida hozir bo‘lishdi.
Qariyb 5 oydan ortiq vaqt mobaynida namozxonlar jamoat namozini intiqlik bilan kutishgan edi. Shu bois sog‘ingan qalblar masjidlarda taskin, halovat topdi, imom-xatib, qorilarimizning bir-biridan ajoyib Qur’on tilovatiga some bo‘lishdi, bamdod namozini jamoat ixlos bilan ado etishdi.
Jamoat namozlari juda fayzli o‘tdi. Namozdan so‘ng imom domlalarimiz jamoat bilan birga Alloh taologa ko‘p-ko‘p hamdlar, Payg‘ambarimiz sollollohu alayhi va sallamga davomli salovotlar aytishdi, Yurtboshimiz boshchiligidagi rahbarlarimiz, xalqimiz haqiga duoi xayrlar qilishdi, yurtimiz va butun dunyodan kasalliklarni ko‘tarishi so‘rab iltijolar qilishdi.
O‘zbekiston musulmonlari idorasi Matbuot xizmati
Rivoyat qilinishicha, Hasan Basriy rahimahullohning qo‘llarida Abbos degan bir yigit tavba qilgan ekan. U yigit avvallari juda ko‘p gunoh qilgan bo‘lgan, so‘ng tavba qilgan, lekin shu holda yetmish marta tavbasini buzgan. Oxir-oqibat umrining so‘nggi daqiqalari yaqinlashganda, o‘limi ko‘ziga ko‘ringan paytda onasini chaqirib shunday dedi:
— Ona, Hasan Basriy hazratlarini chaqiring, men u zotning huzurlarida tavbamni yangilamoqchiman, shoyadki Alloh taolo tavbamni qabul qilsa.
Onasi shoshilib Hasan Basriyning huzuriga borib, salom berdi va:
— Men Abbosning onasiman, o‘g‘limning o‘lim payti yetdi va u sizni so‘rayapti, tavbasini yangilamoqchi, dedi. Hasan Basriy rahimahulloh bunga javoban:
— Bor, menga tavba qilib, uni qayta-qayta buzadigan odamning keragi yo‘q, dedi.
Ayol yig‘lagan holda uyiga qaytib keldi va o‘g‘liga:
— Ey, o‘g‘lim! Shayx sening yomon qilmishlaring tufayli kelishdan bosh tortdi, dedi.
Shunda Abbos osmonga boqib:
— Yo Robbim, Parvardigorim, shayx mendan yuz o‘girdi, ammo Sen mendan yuz o‘girma, umidimni so‘ndirma, deb duo qildi.
Shundan so‘ng yigit onasiga qarab:
— Ey, onajon! Agar vafot etsam, oyog‘ingizni yuzimga qo‘ying, keyin bo‘ynimga arqan bog‘lab, bozorda sudrab yuring va ovozingiz boricha “Bu — Allohga osiy bo‘lganning jazosidir” deb baqirib yuring. Shoyad, mening holimni ko‘rib, Alloh O‘z fazli va rahmati bilan meni afv etsa, dedi.
Onasi uni o‘zi aytganidek o‘g‘lining yuziga oyog‘ini qo‘ymoqchi edi, hotifdan bir ovoz eshitildi:
— Oyog‘ingni sajda qiladigan joyga qo‘yma. Shuni bilginki, Alloh taolo uni afv etdi va do‘zaxdan ozod qildi.
Shundan so‘ng onasi uni dafn qildi va uyiga qaytdi. Shu kecha Hasan Basriy tushida bir ovozni eshitdi:
— Ey Hasan! Nima uchun bandamni Mening rahmatimdan umidsiz qilib qo‘yding? Axir uni Men yaratganmanku va Mening rahmatim har narsani qamrab oladi. Qasamki, agar yana shunday qilsang, seni solihlar daftaridan o‘chiraman!
Bu qissa Allohning rahmati va fazlining ulkan ekanini, hamda tavba qilishda inson hech qachon umidsiz bo‘lmasligi kerakligini yorqin tarzda bayon qiladi.
Homidjon domla ISHMATBЕKOV