كَيۡفَ تَكۡفُرُونَ بِٱللَّهِ وَكُنتُمۡ أَمۡوَٰتٗا فَأَحۡيَٰكُمۡۖ ثُمَّ يُمِيتُكُمۡ ثُمَّ يُحۡيِيكُمۡ ثُمَّ إِلَيۡهِ تُرۡجَعُونَ٢٨
Ey kofir kimsalar, nega Allohga, Uning yuborgan payg‘ambarlariga, tushirgan kitoblariga ishonmaysizlar, ularni inkor etasizlar? Vaholanki, U sizlarni yaratdi, ona qornida jonsiz bir urug‘ edinglar, sizlarga jon ato qilib, yorug‘ dunyoga keltirdi. Yer yuzida ajratilgan umrni yashab bo‘lganingizdan keyin Parvardigor yana sizlarning joningizni oladi. So‘ngra qiyomat kuni barcha insonlarni xuddi yerdan urug‘ undirganday qaytadan tiriltiradi. Hammaning Alloh azza va jalla huzuriga qaytishi, dunyo hayotidagi amallari va qilmishlaridan hisob berishi albatta haqdir. Insonlarning eng mudhish xatolari ularning oxiratga ishonmasliklaridir. Ular oxirat dunyosiga, o‘lgandan keyin qayta tirilishga imon keltirmaganlari sababli o‘zlarini kufr va shirk changaliga otishadi, gunohlar dengiziga sho‘ng‘ishadi, hech qanday yovuzlik va buzuqlikdan tap tortmaydigan holga tushishadi. Oxiratga ishonmaslik zolim Fir’avnning Muso alayhissalom qavmiga qattiq zulm o‘tkazib, bolalarini o‘ldirtirishga, ayollarini qul qilishga, zolimlikda haddan oshib, oxiri o‘zini hammaning ustidan hukm yurituvchi iloh deb e’lon qilishga olib bordi. Oxiratga ishonmaslik Yusuf alayhissalomning akalarini chalg‘itib, ukalariga hasad qilishga, uni yo‘q qilish maqsadida qul sifatida sotib yuborishga, otalariga yolg‘on gapirishga va oxiri sharmandai sharmisor bo‘lishlariga sabab bo‘ldi. Oxiratga ishonmaslik Qorun uchun Alloh bergan mol-dunyoga quturib, tug‘yonga ketish, oxiri butun boyligiga qo‘shib yer yutib yuborish bilan yakun topdi. Oxiratga ishonmaslik Abu Jahlni o‘zi Payg‘ambar alayhissalomga qarindosh bo‘laturib u zotga imon keltirmay qattiq dushmanlik qilish va oqibatda abadiy do‘zax azobiga giriftor bo‘lish sari undadi.
Agar o‘lgandan keyin qayta tirilish bo‘lmaganida, o‘lim inson uchun eng katta fojia, kulfat, adolatsizlikka aylangan, uni o‘rganib qolgan hayotidan, yaqinlaridan, mol-mulkidan, mavqe-martabasidan bir lahzada uzib qo‘yadigan zolimlikka aylangan bo‘lur edi. Inson bir kuni o‘limdan qo‘rqa-qo‘rqa jon bergan va hayvonlar kabi o‘lib ketib, tuproqda benomu-nishon chirigan bo‘lur edi. Agar o‘lgandan keyin qayta tirilish bo‘lmaganida dunyoni haqsizlik, fitna-fasod, zulm-istibdod, zo‘ravonlik va muttahamlik bosib ketgan bo‘lur edi. Islomdan chekingan yoki uzoqda bo‘lgan jamiyatlarning hozir ham ana shu kulfatlar iskanjasidan chiqa olmayotgani bunga yorqin dalildir. Oxirat bo‘lishiga ishonmaydigan kimsalar ko‘ngillariga kelgan yovuzlikni va gunohni bemalol qilishadi, dindoshlariga dushmanlik qilishadi, sofdil bir musulmonga tuhmat va bo‘hton yog‘dirishadi, zolimlarga zulm pichog‘ini qayrab berishadi, Allohning dinidan, ibodatidan to‘sishadi, shariatini oyoq osti qilishadi. Bundaylar ertaga hisob-kitob borligini tan olmaganlari uchun boshqalarning haqiga tajovuz qilishadi, qarz olib, berishmaydi, sheriklarining mulkini o‘zlashtirishadi, o‘zgalar omonatiga xiyonat qilishadi, buzuqlik ko‘chalarida sarson kezishadi. O‘lgandan keyin tirilishlariga imonlari yo‘qligi sababli shu dunyoning o‘zida mazza qilib yashab qolish payida bo‘lishadi, har qanday razillikdan qaytishmaydi, hayotning mazmunini faqat dunyo lazzatlariga g‘arq bo‘lib ketishda deb tushunishadi.
Ulug‘lar shunday deyishgan: “Dunyo uchun g‘am yema. Uning boshi yig‘i, o‘rtasi mashaqqat, oxiri yo‘qlikdir! Sen oxirating uchun amal qilib qol! Uning boshi uchrashuv, o‘rtasi hadya, oxiri esa abadiyatdir”. Ammo odamlar g‘ofilliklari sababli oxirat uchun emas, ko‘proq dunyo uchun g‘am chekadilar. Holbuki, dunyo hayotining g‘am-tashvishlari juda ko‘p, ularni hal etish, yechishga inson butun umrini sarf qilib yuboradi. Agar u dunyo g‘amlarini oxirat g‘ami ustiga yuklab qo‘yganida bugungi kundagiday muammolar girdobidan qolib, dod-faryod qilmasdi. Umar ibn Abdulaziz: «Oxiratingizni isloh qiling, shunda dunyoingiz ham isloh bo‘ladi», deganlar. Dunyodagi hovlimiz vaqtinchalikdir, abadiy yashaydigan hovlimiz haqida qayg‘urish foydalidir. So‘zimizni Aliy karramallohu vajhahuning ushbu so‘zlari bilan tugallasak: “Dunyo ortini o‘girib ketmoqda. Oxirat bag‘rini ochib peshvoz chiqmoqda. Ikkovining ham farzandlari bor. Oxirat farzandlari bo‘ling, dunyo farzandlari emas! Bugun amal bor, hisob yo‘q! Ertaga amal yo‘q, hisob bordir!”
Sizlar ana shu buyuk haqiqatni, hayot va o‘lim haqiqatini tan olmay, insonlar o‘lganidan keyin Allohning ularni qayta tiriltirishiga kufr keltirganingiz uchun oxiratda sizlarga qattiq azob-qiynoqlar, dahshatli do‘zax qiynoqlari tayyorlab qo‘yilgan. Ogoh bo‘linglar, chunki Alloh taoloning va’dasi haqdir: "Biz zolimlarga alangasi ularni o‘rab oladigan o‘t-olovni tayyorlab qo‘yganmiz" (Kahf, 29).
هُوَ ٱلَّذِي خَلَقَ لَكُم مَّا فِي ٱلۡأَرۡضِ جَمِيعٗا ثُمَّ ٱسۡتَوَىٰٓ إِلَى ٱلسَّمَآءِ فَسَوَّىٰهُنَّ سَبۡعَ سَمَٰوَٰتٖۚ وَهُوَ بِكُلِّ شَيۡءٍ عَلِيمٞ٢٩
Ey insonlar, Alloh taoloning sizlarga bergan fazli-rahmati, ato etgan ne’matlari evaziga Unga bandalik qilinglar! U sizlar uchun yashashga qulay Yer yuzini, yulduzlar ila bezangan yetti qavat osmonni, Yerni muvozanatda tutib turuvchi purviqor tog‘larni, turfa ekin va chorva hayvonlarini, ularni sug‘orish uchun zilol suvlarni, turli-tuman meva-sabzavotlarni, qo‘ying-chi, insonning Yer yuzida farovon va baxtli hayot kechirishi uchun hamma narsani yaratib qo‘ygan. Aqlini salgina ishlatgan, Alloh bergan ne’matlar haqida ozgina fikr yuritgan har bir inson bular bejizga berilmaganini anglab yetadi. Buning uchun Allohga imon keltirish va Uning payg‘ambarlariga ergashish, dunyo hayotida Parvardigorni rozi qiladigan chiroyli amallar, toat-ibodat qilib o‘tish talab etiladi. Ana shu ilohiy amrga bo‘ysunganlar oxiratda ko‘rkam jannat bog‘larida rohat-farog‘at ichra bo‘lishsa, buni inkor qilib, unga kufr keltirganlarni alamli azoblar, dahshatli qiynoqlar kutib turibdi.
«Bir kishi o‘zidan xabardor bo‘lmasa, ilmni, ulamoni, yaxshi kishilarni, yaxshi narsalarni, yaxshi ishlarning qadrini, qimmatini bilmas. O‘z aybini bilub, iqror qilub tuzatmakg‘a sa’y va ko‘shish qilgan kishi chin bahodir va pahlavon kishidur. Nabiy sollallohu alayhi va sallam: “Mezon tarozusiga qo‘yiladurgan amallarning ichida yaxshi xulqdan og‘irrog‘i yo‘qdur. Mo‘min banda yaxshi xulqi sababli kechasi uxlamasdan, kunduzlari ro‘za tutib ibodat qilgan kishilar darajasiga yetar”, demishlar».
Abdulla AVLONIY
Farzand tarbiyasi bugun har bir ota-ona uchun, o‘qituvchilar uchun juda og‘riqli masala. Chunki ularning odob-axloqi, darslarni o‘zlashtirishi qoniqarli emas. Yunusobod tumanidagi 117-o‘rta maktab o‘qituvchisi Sumbula ALMANOVA buning sabablari haqida o‘z fikr-mulohazalarini bildirdi:
– Bugun yurtimizdagi har bir maktabning o‘ziga xos muhiti bor. Ta’lim jarayonlari ham, bolalarning yurish-turishi, o‘zlashtirishlari ham turlicha. O‘quvchilarning xulqida ko‘zga tashlanayotgan umumiy illatlar jamiyatimiz oldida turgan katta muammodir. Zero, birgina beadab o‘quvchi butun sinf muhitiga ta’sir qiladi.
Ertalab yaxshi kayfiyatda darsga kelasiz. Birinchi soatdan odobsiz o‘quvchi sizni behurmat qilsa, qolgan darslarni qanday o‘tish mumkin?! Sinfda shunaqa bolalardan bir nechasi bo‘lsa-chi? Dars tarbiyaviy soatga aylanib ketmaydimi? Afsus, bugun ko‘plab o‘qituvchilar ish kunini shu tarzda boshlamoqda.
Ba’zi o‘quvchilar darslarga mutlaqo e’tiborsiz. Maktabga faqat davomat uchun keladi. Darslarni o‘zlashtirmasligi oddiy holga aylangan. Ayrim yuqori sinf o‘quvchilari hijjalab o‘qib tursa, bu menga fojia bo‘lib ko‘rinadi. Aksar o‘quvchilarning fikru zikri qo‘l telefonida. Kamsonli o‘quvchilargina qanoatli. Qolganlarida doimiy norozilik kayfiyati ustun bo‘ladi.
Yana bir juda og‘riqli nuqta – bu o‘quvchilarning ibo-hayo masalasi. Shunday muammoga yo‘liqqan o‘quvchiga axloqdan so‘z ochsangiz, sizga “aql” o‘rgatadi.
Afsuski, keyingi paytda ota-onalarning maktab ishiga aralashishi ko‘p uchraydi. Farzandi yaxshi o‘qimasa, darslarga qiziqmasa ham, o‘qituvchilarni aybdor qilishadi. Bolasi nojo‘ya ish qilsa-da, yonini oladi. Shunday qilib, o‘qituvchi va o‘quvchi o‘rtasida jarlik paydo bo‘lmoqda. Aslida ustoz va ota-onaning maqsadi bir bo‘lishi lozim!
Bu muammolarning yechimi, dardning davosi tarbiya ishidir. Bola ota-ona, bobo-buvilar qo‘lida ulg‘ayadi. Hozir-chi? Tan olish kerak, ko‘pchilikning farzandlari televizoru telefon bilan kun o‘tkazmoqda. Ota-onalar esa bunga befarq. Holbuki, bolalar, avvalo, oilada to‘g‘ri tarbiyalanishi lozim, Ta’lim maskanlari ota-onaga yordamchi bo‘ladi, xolos. Ta’lim darsliklarida tarbiyaga oid o‘quv dasturlarimiz bor. Lekin uning poydevori oilada bo‘lishi kerak. O‘qituvchiga ortiqcha mas’uliyatni yuklamaslik kerak. Chunki farzand uchun birinchi galda ota-ona mas’ul. Shuning uchun ota-onalar farzandini o‘qishga qiziqtirishi, uni tinglashi, darslarni o‘zlashtirishiga yordam berishi zarur. Shundagina undan biror yaxshilik kutish mumkin. O‘quvchi darsni o‘z vaqtida o‘zlashtira olmasa, orqada qolib ketadi. Bora-bora darsga umuman qiziqmay qoladi.
Demak, ota-onalar farzandlarining tarbiyasini yaxshilashi, darslarni qanday o‘zlashtirayotgani bilan har kuni qiziqishi, hech bo‘lmaganda smartfonlarda nimalar ko‘rayotgani, qancha vaqtini unga sarflayotganini nazorat qilishi lozim. O‘quvchilarning kitobga bo‘lgan mehrini oshirish, mutolaa madaniyatini shakllantirish oldimizda turgan birdek muhim vazifadir.
Bobur MUHAMMAD yozib oldi.