Ramazon – ma’naviyat va ma’rifat oyi. Uning har bir kuni insonga huzur baxsh etadi. Har bir mo‘minni tafakkur qilishga undaydigan – Ramazon oyining ta’riflari bisyor. Mo‘min-musulmonlar o‘n bir oy sog‘inch va ishtiyoq bilan kutadigan, oylarning sultoni, ezgulik va xayr mavsumi, toatu ibodat fasli, duolar ijobat onlari, saxovatlar jo‘sh uradigan davr, Qur’on oyi muborak Ramazondir. Unga mashhurlikda, buyuklikda hech bir oy teng kela olmaydi. Bu oy musulmonlarning muhabbatiga sazovorligi bilan ham alohida – tanho. Shuning uchun hamki, uning kelishi intiq kutilajak.
Bu oyning fazilat, xislatlari ko‘p. Ularni sanab adog‘iga yetib bo‘lmaydi. Ta’rifini har qancha keltirmang, kamdek ko‘rinaveradi. Bu oy insonning ongu tafakkuri ma’nan yuksaladi. Shuning uchun ham, ma’naviyat va ma’rifat oyi, deb ta’rif beramiz.
“Ramazon – ma’naviyat va ma’rifat oyi” deyilishiga bir qancha sabablar bor:
Birinchidan, bu oyda ilm bilan mashg‘ul bo‘linadi. Bilmaganni bilishga intilinadi, anglanganlarini esa o‘zgalar bilan ulashishga alohida e’tibor qaratiladi. Qur’oni karim o‘qiladi, hadislar aytiladi. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: “Kimki Qur’ondan bir harf o‘qisa, unga bir yaxshilik bo‘ladi. Bir yaxshiligi o‘n barobar bo‘ladi. Alif, lam, mim bir harf, demayman. Lekin alif bir harf, lam bir harf, mim bir harfdir”, deganlar (Imom Termiziy rivoyati).
Ikkinchidan, insonlar bir-birining holidan xabar oladi. Urishganlar yarashadi. Ginalar unutiladi. Yolg‘on gapirishdan tiyiladi. Kimnidir haqorat qilishdan yiroqlashiladi. Kechirimli bo‘linadi. Bir so‘z bilan aytganda, qalblar yaqinlashadi. Shirinso‘zlik oshadi. Chin ma’noda aytganda, odamlardagi hushmuomalalik yuksaladi. Kimnidir hafa qilishdan tiyiladi. Dillar yanada poklanadi. Hullas, ramazon shuning uchun hamki ma’naviyat va ma’rifat oyidir.
Uchinchidan, ramazon yordam, ko‘mak oyidir. Muhtojlar yod olinib, ehtiyojmandlarga har doimgidan ko‘proq madad beriladi. Ham moddiy, ham ma’naviy. Virus tufayli ikki oydir-ki, moddiy va ma’naviy ehtiyojmand oilalarga beg‘araz ko‘mak berilmoqda.
To‘rtinchidan, ramazon oyining sharofatidan inson o‘zida ezgu amallarni mujassam qiladi.
Beshinchidan, ramazonda maqsadlar mushtarak. U shunisi bilan birdamlik oyi. Chunki bu oyda faqat ezgu niyatlar qilinadi, ularning ro‘yobi uchun jiddu jahd qilinadi. Bu oyda odamlar riyozat bilan o‘zini isloh qilishga shoshadi. Shu boisdan ramazonda hasad, ginayu kudrat, xusumatga o‘rin yo‘q. Bu kabi illatlardan chekiniladi.
Oltinchidan, ogohlik, daxldorlik oyi. Bu oyda imon sinovdan o‘tadi. Atrofdagilarga o‘zgacha – mehr, muhabbat, hurmat nigohi bilan qaraladi. Ayblar ko‘rinmaydi, kamchiliklar yopiladi. Atrofdagilarning har bir holatidan ogohlik kuzatiladi, ularning muammolari yechimida daxldorlik hissi kuchayadi.
Yettinchidan, g‘animat oyi. Ro‘zadorlar maqsad qilingan ishlarini bajarishga, berilgan vaqtni g‘animat bilib, natijador ishlarga bel bog‘lashga shoshilishadi. Chunki bu oyning savobi har qachongidan ko‘p, duolarning bisyor ijobati bor.
Sakkizinchidan, ibodat oyi. Aslida, ro‘za – ibodat. Qur’on o‘qish – ibodat. Alloh buyurganlarini bajarib, qaytarganlaridan qaytishlik – ibodat. Bundan tashqari, ushbu oyda tungi ibodatlarga keng o‘rin beriladi.
Shuningdek, ramazon ruhan poklanish, axloqan yuksalish oyi hamdir. Ramazonda shaytonlar kishanlanib, insonni yomonlikka chorlovchi vasvasalari cheklanib, odamlarga o‘zlarini tarbiyalash uchun imkon beriladi. Binobarin, bu oyda qilingan gunohning jazosi og‘ir bo‘ladi.
Ramazonda yolg‘on gapirishdan tiyiladi. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: "Kim yolg‘on gapirishni va unga ko‘ra amal qilishni qo‘ymasa, uning taom va ichimligini tark etishiga Allohning ehtiyoji yo‘q", deganlar.
Ramazon – sabr-bardosh oyi. Mashaqqatlarga qaramay o‘zining eng muhim ehtiyojlarini tiygan kishi sabr va chidamning yuqori darajalarini o‘zlashtiradi. Ammo unutmaslik lozimki, ovqatdan tiyilish bilangina maqsadlar hosil bo‘lmaydi. Buning uchun inson g‘oyaviy, ruhiy jihatdan ham tayyor bo‘lishi lozim. Hatto xayolini boshqarsin – yomonliklarni unutsin. Imkoni bo‘lsa, bir umrga.
Ramazon tarbiya oyi hamdir. Unda nafslar tarbiya qilinadi – ezgulik sari boshqariladi. Ma’lumki, tarbiya inson tug‘ilmasindan avvalroq boshlanadi va bir umrlik ishdir. Uning to‘g‘ri tashkil qilinishi esa kamolot kafolatidir. Ramazon bizga bunga imkon oyi hisoblanadi. O‘zgalarni o‘ziga oyna bilgan har kim ruhan poklanib, aqlini tartibga solishga shoshilishi talab qilinadi.
Ramazonning boshi – niyat. Niyat bo‘lganda ham ibodat, ezgulik uchun niyat. Qalb tayyorligi. Jism hozirligi. Chin ixlos. Ikki dunyo saodati haqida tafakkur. Demak, ramazonga ruhan va jisman tayyor bo‘lish zarur. Jism hozirligi ochlikka bardosh, turli illatlardan, yomon so‘zlardan yiroqlik bo‘lsa, ruh yaratganiga yaqinlikni his etishi, u har qachongidan-da ko‘proq kuzatilayotganiyu tinglanayotganidan zavq olishi ruh tayyorligidir.
Ramazon oyida jannat darvozalari ochilib, do‘zax eshiklari yopiladi. Bu esa oz amal bilan ko‘p savob olish imkoniyatidir. Undan qanday foydalanish esa aql egalari o‘z ishidir. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: “Kimki Ramazon ro‘zasini iymon bilan, savob umidida tutsa, uning oldingi va keyingi gunohlari kechiriladi” deganlar (Imom Buxoriy rivoyati).
Qiyomat kuni ro‘za ro‘zadorni shafoat qiladi. Bu esa muqarrar jannat deganidir. Har bir insonning asl niyati birinchi odam quvilgan – jannatga qaytish ekani e’tiborga olinsa, ushbu oyning ahamiyati oydinlashadi.
Xullas, ramazon ulug‘, hikmati ko‘p. Unga munosib bo‘lish lozim. Munosiblik esa yuqorida keltirilganlar ijrosi bilan bo‘ladi.
Munira Kaxarova,
Respublika Ma’naviyat va ma’rifat markazi
bo‘limi boshlig‘i
Bir o‘tirib, yashab o‘tgan shuncha yillik hayotimizda boshdan kechirgan g‘am-g‘ussalarimiz haqida fikr yuritib ko‘rsak, qayg‘ular ikki xil ekanini ko‘ramiz:
Birinchisi – o‘sha paytda ko‘zimizga katta ko‘rinib, hatto yig‘lashimizga sabab bo‘lgan qayg‘ularimiz. Lekin vaqt o‘tishi bilan ular aslida oddiy narsa ekani, yig‘lashga arzimasligi ma’lum bo‘ladi. Ba’zan o‘sha kunlarni eslaganimizda kulgimiz kelib, «Shu arzimas narsa uchun ham siqilib, yig‘lab yurgan ekanmanmi? U paytlarda ancha yosh bo‘lgan ekanmiz-da», deb qo‘yamiz.
Ikkinchisi – haqiqatdan ham katta musibatlar. Ba’zilari hayotimizni zir titratgan. Bu qayg‘ular ham o‘tib ketadi, lekin o‘chmaydigan iz qoldirib ketadi. Bu izlar uzoq yillargacha qalbga og‘riq berib turaveradi. Bu qayg‘ular ba’zan to‘xtab, ba’zan harakatga kelib, yangilanib turadigan vulqonga o‘xshaydi. Bunday g‘am-qayg‘ularning yaxshi tarafi shundaki, ular hayotda ham, oxiratda ham yaxshiliklarning ko‘payishiga sabab bo‘ladi. Ular qalbimizda o‘chmas iz qoldirsa, har eslaganda ko‘zlarimizda yosh qalqisa, eng asosiysi – o‘shanda duoga qo‘l ochib, sabr bilan turib bera olsak, ko‘p-ko‘p yaxshiliklarga, ajr-savoblarga ega bo‘lamiz. G‘am-qayg‘u yangilanishi bilan yaxshiliklar ham yangilanib boraveradi.
G‘am-qayg‘usiz hayotni kutib yashayotgan qizga «Siz kutayotgan kun bu dunyoda hech qachon kelmaydi», deb aytish kerak.
Alloh taolo «Biz insonni mashaqqatda yaratdik», degan (Balad surasi, 4-oyat).
Bu hayot – g‘am-tashvishli, azob-uqubatli, mashaqqatli hayotdir. Mo‘min odam buni juda yaxshi tushunadi. Bu dunyoda qiynalsa, azob cheksa, oxiratda albatta xursand bo‘lishini biladi. Inson mukammal baxtni faqatgina oxiratda topadi. Shuning uchun ulug‘lardan biriga «Mo‘min qachon rohat topadi?» deb savol berishganda, «Ikkala oyog‘ini ham jannatga qo‘yganida», deb javob bergan ekan.
Allohning mehribonligini qarangki, oxirat haqida o‘ylab, unga tayyorgarlik ko‘rish hayotni go‘zal qiladi, qayg‘ularni kamaytirib, uning salbiy ta’sirini yengillatadi, qalbda rozilik va qanoatni ziyoda qiladi, dunyoda solih amallarni qilishga qo‘shimcha shijoat beradi, musibatga uchraganlarni bu g‘am-tashvishlar, azob-uqubatlar bir kun kelib, bu dunyoda bo‘lsin yoki oxiratda bo‘lsin, baribir yakun topishiga ishontiradi. Oxirat haqida o‘ylab, faqat solih amallar qilishga intilish insonni baxtli qiladi.
Anas ibn Molik roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam bunday deganlar: «Kimning g‘ami oxirat bo‘lsa, Alloh uning qalbiga qanoat solib qo‘yadi, uni xotirjam qilib qo‘yadi, dunyoning o‘zi unga xor bo‘lib kelaveradi. Kimning g‘ami dunyo bo‘lsa, Alloh uning dardini faqirlik qilib qo‘yadi, parishon qilib qo‘yadi, vaholanki dunyodan unga faqat taqdir qilingan narsagina keladi».
Alloh taolo faqat oxirat g‘ami bilan yashaydigan (oxirat haqida ko‘p qayg‘uradigan, har bir amalini oxirati uchun qiladigan) qizning qalbini dunyoning matohlaridan behojat qilib qo‘yadi. Qarabsizki, bu qiz har qanday holatda ham o‘zini baxtli his qiladi, hayotidan rozi bo‘lib yashaydi. Xotirjamlikda, osoyishtalikda, qanoatda yashagani uchun istamasa ham qo‘liga mol-dunyo kirib kelaveradi. Zero, Alloh taolo oxirat g‘amida yashaydigan, shu bilan birga, hayotiy sabablarni ham qilish uchun harakatdan to‘xtamagan kishining rizqini kesmaydi, uni ne’matlariga ko‘mib tashlaydi.
Ammo Alloh taolo bor g‘am-tashvishi dunyo bo‘lgan qizni faqirlar qatorida qilib qo‘yadi. Bunday qiz mol-dunyoga ko‘milib yashasa ham, o‘zini faqir, bechora his qilaveradi. Natijada dardi yangilanaveradi, dardiga dard qo‘shilaveradi, fikrlari tarqoq bo‘lib, iztirobga tushadi. Afsuski, shuncha yelib-yugurgani bilan faqat dunyoning ne’matlariga erisha oladi, oxiratda nasibasi bo‘lmaydi.
Abdulloh Abdulmu’tiy, Huda Sa’id Bahlulning
“Qulog‘im senda qizim” kitobidan G‘iyosiddin Habibulloh,
Abdulhamid Umaraliyev tarjimasi.