Dinimizda insonlardagi g‘ayrat, shijoat singari sifatlar qadrlanadi va unga targ‘ib qilinadi. Jumladan, buyuk bobakalonimiz, hadis mulkining sultoni Imom al-Buxoriy hazratlari ham ushbu fazilat bilan sifatlanganlar. Ayniqsa, u zotning hadis jamlashdagi g‘ayrat va shijoatlari tahsinga sazovordir. Ulug‘ allomalardan Al-Muborakfuriy aytadilar: “Imom al-Buxoriy mashaqqatlarga chidamli, ishda tirishqoq bo‘lib, o‘z qo‘llaridan keladigan yumushni birovga yuklashni xushlamas ekanlar”.
G‘ayrat – sa’y-harakat, ishtiyoq, jo‘shqinlik, ish-harkatga bo‘lgan kuchli, astoydil kirishish ma’nolarida ishlatiladi. G‘ayratli kishi biror ishga bor kuch-quvvati bilan harakat qiladigan, shijoatli odam tushuniladi.
Rosululloh (s.a.v.) bunday deydilar: “Albatta, Alloh taolo bandalari ichida g‘ayratlisini yaxshi ko‘radi” (Imom Buxoriy rivoyati). Ya’ni kimki har bir ishda u xoh diniy, xoh dunyoviy bo‘lsin g‘ayrat, shijoat bilan bajaradigan bo‘lsa, albatta, uni Alloh taoloning o‘zi yorlaqaydi va u maqsad qilgan narsalarga erishadi. Chunki sa’y-harakat bandadan, uni barakasini berib, ziyoda qilish Allohdandir.
Anushervoni odil vaziri Buzurjmehrdan so‘radi: “G‘ayrat, shijoat nima?” Buzurjmehr unga: “Yurakning quvvati” – deb javob berdi. Anushervon yana undan: “Nega qo‘lning quvvati emas?”– deb so‘radi. Buzurjmehr: “Agar yurakda quvvat bo‘lmasa, qo‘lda ham quvvat bo‘lmaydi. Qo‘l quvvati yurak quvvatiga bog‘liq”– deb javob beradi.
Darhaqiqat, inson yurakdan biror ishga g‘ayrat va shijoat bilan qo‘l urar ekan, u nafaqat ko‘zlagan maqsadiga, balki undanda ko‘prog‘iga erishadi. Muhammad Javhar Zamindor bunday deydi: “Maqsadni qo‘lga kiritishda g‘ayrat ish beradi. Har kimda g‘ayrat bo‘lmasa, unda o‘zgalarga ibrat bo‘la olish qobiliyati bo‘lmaydi”.
Ko‘plab g‘ayrat va shijoat egalari boshqalarga doimo ibrat bo‘lib kelgan. Jumladan, buyuk faqih Imom Abu Yusuf (r.a.) hazratlari bunga namunadir. U zot to‘g‘risida ustozlari Abu Hanifa (r.a.) bunday deydilar: “Seni zehning past edi, sening doimiyliging, g‘ayrating va shijoating bundan halos etdi”.
Ulug‘larimizning siymolaridagi g‘ayrat, shijoat singari sifatlar avlodalarga namunadir. Ushbu yuksak hulq bilan barchalarimiz hulqlanishimizni Yaratgan egamiz nasib aylasin.
Abdulaziz Bobamirzayev
“Hidoya” o‘rta maxsus islom
bilim yurti mudiri
Shogird ustozi bilan suhbat qilib o‘tirgan edi. Shogird ustozidan so‘radi:
– Ustoz, dunyodan o‘tganingizdan keyin odamlar sizni qanday xotirlashini xohlar edingiz?
Ustoz bir muddat sukut saqlab, so‘ng savolga javob berdi:
– Bizni odamlar qay tariqa eslashlari muhim emas. Balki qabrda va Allohning huzurida qanday kutib olinishimiz muhim. Deylik, oradan bir asr o‘tib, bolalarimiz, balki nabiralarimiz ham olamdan o‘tib ketar. Biz hozir qiynalib, umrimizni, topgan mablag‘imizni sarflab qurdirgan uylarimiz buzilib ketar yo ularda boshqalar yashar. Shuning uchun o‘lgach, bizni kim nima deb eslashiga emas, abadiy safarga hozirlik ko‘rishimiz kerak.
Ha, azizlar! Bu dunyoda yashar ekanmiz, kim uchun yaxshi ota-ona, kim uchun yaxshi umr yo‘ldosh, kim uchun yaxshi farzand bo‘lishga harakat qilamiz. Jamiyatda esa o‘zimizdan yaxshi nom qoldirishga urinamiz. Lekin bu ishlar zamirida Alloh taoloning amir va qaytariqlariga amal qilish yotganini ba’zan unutib qo‘yamiz. Yelib-yugurishlarimiz faqat odamlar uchungina bo‘lib qoladi.
Aslida mo‘min odam har bir amalini xolis Alloh uchun qilib, imkon qadar boshqalardan yashirishi lozim. Aks holda qilgan amalining savobidan mahrum bo‘ladi. Eng yomoni ba’zilar mana shunday nojoiz ishni qilib, kamiga suratga ham oldirib tarqatmoqda.
Tustariy rahimahullohdan so‘rashdi: “Nafsga eng og‘ir narsa nima?”. Aytdiki: “Ixlos – nafsga eng og‘ir narsa. Chunki ixlosda nafs uchun nasiba bo‘lmaydi”. Ixlosning alomati shuki, amal qiluvchiga uning amalidan odamlar xabardor bo‘ldimi-yo‘qmi – unga farqi bo‘lmaydi.
Endi o‘zimizni bir taftish qilaylik-chi, kunlik ishlarimiz, amallarimiz shu mezonga mos kelarmikan?..
Akbarshoh Rasulov