Alloh shohid, bundan uch-to‘rt yil muqaddam ketmon bilan yer tekislab turgan paytimda, chap oyoq iligimning yuqoriroq qismiga nimadir nish urganday bo‘ldi. Vujudim titrab ketdi. Darhol shimim pochasini qayirib ko‘rsam, chayon ekan. Depsinib yerga tushirdim. Poyabzalimning tovoni bilan bosdim. Ketmon mo‘hrasi bilan urdim. Atrofimda hech kim yo‘q edi. Bir necha daqiqa gazanda chaqqan joyni ishqalab o‘tirdim. Og‘riq jismimning yuqori qismi bo‘ylab siljiy boshladi. Qo‘rqdim, o‘rnimdan turib oqsoqlangan holda olisda o‘tirgan odamlar oldiga bordim. Ularga bo‘lgan voqeani aytib berdim. Ular ishonishmadi: «Chayon chaqqan odam bunday qilib yurolmaydi,» deyishdi ular. Men og‘riq borgan sari chap tomonim bo‘ylab jismimning yuqorisiga siljib borayotganini aytdim. Ular menining umumiy ahvolimga qarab baho berishardi. Jazavaga tushmasdim. Lekin zahar yuragimga yetib borsa, yiqilib qolsam kerak, degan o‘yda edim. Boz ustiga har qanday shifoxonadan ancha olisdamiz, mashina ham yo‘q edi.
Odamlar menga bee’tibor bo‘lib, gapga tushib ketishdi. Og‘riq jismim-ning qoq yarmi(umurtqa pog‘onam)ga qadar kelganda sekinlashdi va ikkinchi yarmiga o‘tmadi. Ancha xotirjam tortdim. O‘rnimdan turib, kelgan yerimga qaytdim. Biroz isitma bor edi, xolos. Oradan bir yarim soatlar o‘tgandan keyin o‘zimni yaxshi his qila boshladim. Shu-shu voqea esimdan chiqib ketdi.
Kunlardan bir kuni televizorda bir imom domla ma’ruza orasida kimki: «Bismillahillazi la yazurru ma’asmihi shayun fil arzi va la fis samai va huvas sami’ul ’alim!» duosini o‘qib yurgan bo‘lsa, har qanday balo daf bo‘ladi va gazanda chaqqan taqdirda ham ziyoni yetmaydi, deb aytdilar. Shukurlar bo‘lsinki, ushbu duoni men muntazam aytib yurar edim. Shundan bildimki, o‘sha kuni mazkur duo sabab bo‘lib, Alloh taolo meni azobdan asragan ekan. Aziz birodarlarim, ushbu duoni siz ham yodda saqlang va kechda hamda tongda, albatta uch bora takror aytib yuring.
Muhiddin OMAD.
Otalari ularga birinchi maktubni yubordi. Lekin ular uni o‘qish uchun ochmadilar, balki har birlari maktubni peshonalariga surtib: “Bu buyuk habibimizdandir”, dedilar. Ushbu xatning ko‘rinishiga nazar qilib, uni chiroyli qutiga solib qo‘yishdi. Bolalar boshqa paytlarda maktubning changini artish uchun olishar va yana joyiga qo‘yib qo‘yishardi. Otalari oilasiga yuborgan hamma xatlarni shunday qilishdi.
Yillar o‘tdi. Ota uyga qaytdi. Lekin ulardan birgina farzand qolgandi. Ota undan so‘radi:
– Onang qayerda?
O‘g‘il dedi:
– Ular qattiq kasal bo‘ldilar. Bizda onamni davolash uchun mablag‘ topilmadi va vafot etdilar.
Ota dedi:
– Birinchi maktubimni ochmadingizmi?! Men sizlarga katta mablag‘ yuborgan edim-ku!
O‘g‘il dedi:
– Yo‘q!
Ota yana so‘radi:
– Ukang qayerda?
O‘g‘il dedi:
– Siz uning ba’zi o‘rtoqlarini tanirdingiz. Onamning o‘limidan keyin unga nasihat qiladigan va uni to‘g‘ri yo‘lga soladigan kimsa topilmadi. U do‘stlari bilan ketdi.
Ota hayratlanib dedi:
– Nima uchun?! Yomon o‘rtoqlarini tark qilib, mening oldimga kelishini yozgan maktubimni o‘qimadingizmi?
O‘g‘il javoban:
– Yo‘q, – dedi.
Ota dedi:
– La havla va la quvvata illa billah. Opang qayerda?
O‘g‘il dedi:
– Turmushga chiqish uchun maslahat so‘ragan haligi yigit bilan nikohlandi va u hozir baxtsiz yashayapti.
Ota darg‘azab bo‘lib dedi:
– Sizlarga bu yigitning obro‘si, xulqi yomonligi va bu to‘yga noroziligim haqida yozgan xatimni o‘qimadingizmi?
O‘g‘il dedi:
– Yo‘q! Biz xatlaringizni bir chiroyli qutida saqladik. Doim uni ziynatladik, peshonamizga surtdik, lekin o‘qimadik.
Bu oilaning ahvoli, uning birligi qanday tarqalib ketgani, otaning maktubini o‘qimay, undan manfaat olmay, balki uni muqaddaslab, unda yozilganlarga amal qilmay, hayotlarini qiyinlashtirganliklari haqida tafakkur qildim. So‘ng stol ustidagi chiroyli qutiga solib qo‘yilgan Qur’oni Karimga nazar soldim... Sho‘rim qurisin!
Albatta, men Allohning Maktubiga anavi bolalar otalarining xatlariga muomala qilganlari kabi munosabatda bo‘lyapman. Men Mus'hafni stolim ustiga qo‘yganman-u, lekin uni o‘qimayman, undagi narsalardan foydalanmayman ham. Axir, u butun hayotimning dasturi-ku!
Robbimga istig‘for aytdim. Mus'hafni ochdim va hech qachon uni tark etmaslikka qaror qildim.
Arab tilidan Ziyoda Mirahmatova tarjimasi