2.Aroqxo‘rlik va giyohvandlik.
Bu ikki ofat bir-biriga bog‘liq, desak xato qilmagan bo‘lamiz. Ko‘pincha, er Alloh taolo harom qilgan aroqni ichib mast bo‘ladi. Mast bo‘lgandan keyin oilada janjal ko‘taradi. Janjal esa, xotinini taloq qilish bilan nihoyasiga yetadi. Gunoh ustiga gunoh bo‘ladi, oila buziladi, bolalar tirik yetimga aylanadilar.
Aroqxo‘rlikning shunga o‘xshash zararlari ko‘p bo‘lganligidan, u dinimizda harom qilingan.
Alloh taolo “Moida” surasida shunday deb marhamat qiladi:
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّمَا الْخَمْرُ وَالْمَيْسِرُ وَالْأَنْصَابُ وَالْأَزْلَامُ رِجْسٌ مِنْ عَمَلِ الشَّيْطَانِ فَاجْتَنِبُوهُ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ
“Albatta, xamr, qimor, butlar va cho‘plar shayton amalidan bo‘lmish ifloslikdir. Bas, undan chetlaning. Shoyadki, zafar topsangiz” (90-oyat).
Arab tilida “xamir” so‘zi “to‘sish”, “berkitish” ma’nolarni anglatadi. Iste’mol qilgan kishining ongiga ta’sir etadigan, uning aqlini to‘sadigan, berkitadigan, boshqacha qilib aytganda, mast qiladigan har bir narsani “xamir” deyiladi.
Shariatning barcha buyruq va qaytariqlaridan ko‘zlangan maqsadlardan biri “حفظ العقل”, ya’ni “inson aqlini himoya qilib, uni saqlash” bo‘lib, xamr shu shariat maqsadiga zid, bu narsa haromdir. Musulmon kishilar undan chetda bo‘lishlari, yaqiniga yo‘lamasliklari lozim.
Alloh taolo “Moida” surasida yana bunday deb marhamat qiladi:
إِنَّمَا يُرِيدُ الشَّيْطَانُ أَنْ يُوقِعَ بَيْنَكُمُ الْعَدَاوَةَ وَالْبَغْضَاءَ فِي الْخَمْرِ وَالْمَيْسِرِ وَيَصُدَّكُمْ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَعَنِ الصَّلَاةِ فَهَلْ أَنْتُمْ مُنْتَهُونَ
“Albatta, shayton xamr va qimor tufayli oralaringizga adovat va nafratsolishni hamda sizlarni Allohning zikridan va namozdan to‘sishni istaydi. Endi to‘xtarsizlar?!”(90-oyat)
Bu oyati karimada xamr bilan qimor sababli musulmonlar orasida o‘zaro adovat va yomon ko‘rish paydo bo‘lishi mumkinligi ta’kidlanmoqda.
Xamrning shaxsga, oilaga, jamiyatga va butun insoniyatga keltiradigan zararlari hammaga, hattoki uni iste’mol qiluvchilarning o‘zlariga ham ma’lumdir. Bu haqiqatlarni butun dunyo- musulmon ham, kofir ham, xudosiz ham yaxshi biladilar.
Qayerda ichkilik bo‘lsa, o‘sha joyda ko‘ngilsizlik kelib chiqadi. Ichkilik tufayli oilalarning buziladi, aka-ukalar, ota-bolalar, do‘stlar, qo‘ni-qo‘shnilar bir-biriga dushman bo‘ladi. Ishxona, mahalla, to‘ylar, jamoatchilik to‘planadigan yerlardagi adovat va dushmanlik, urish janjallarning hisobi yo‘q. Shunday ekan, oilasi buzilmasligini, farzandlari xoru zor bo‘lmasiligini, dunyo va oxirati barbod bo‘lmasligini xolagan odam aroq ichmaydi.
Giyohvandlik tufayli yangi uylangan yigitlar kelinga qo‘shila olmay, oilalar buzilib ketishning o‘zi katta musibat. Giyohvandlik nafaqat oilani, balki inson zotini barbod qiluvchi omillardan biri ekani allaqachon hech kimga sir emas,giyohvandlik ham “حفظ العقل”, ya’ni “inson aqlini himoya qilib, uni saqlash” ga zid bo‘lib, shariatda qat’iyan man qilingan.
نَهَى رسول الله صلَّى اللهُ عليهِ وسلَّم عن كلِّ مُسْكِرٍ ، ومُفَتِّر. رواه أبو داود عن أم سلمة قالت:
Ummu salama roziyallohu anhodan rivoyat qilinadi: “Rasululloh sollallohu alayhi va sallam har bir mast qiluvchi va bo‘shashtiruvchidan qaytardilar”. Abu dovud rivoyat qilgan.
Demak, iste’mol qilganda tanani, a’zolarni, asabni va boshqa joylarni bo‘shashtiruvchi har qanday narsa harom bo‘ladi.
Xuddi hadisi sharifdagi aytilgan “bo‘shashtiruvchi”lik sifati boshqa tillarda “narkotik” deb nomlanayotgan giyohvandlik moddalarining asosiy sifatidur.
Asrdosh ulamolarimiz giyohvandlik moddalarni iste’mol qilish, ishlab chiqarish, ularning tijorati bilan shug‘ullanish haqida: “giyohvandlik moddalari orqali qilingan kasb haromdir, ularning ta’siri ostida namoz o‘qigan odamning namozi qabul emas, ulardan kelgan foyda haromdir, uni sadaqa ham qilib bo‘lmaydi, yaxshilik ishlarga ham ishlatib bo‘lmaydi” deb, hammasi harom ekaniga ittifoq qilganlar.
“Aqoid va fiqhiy fanlar” kafedrasi o‘qituvchisi Rahimov Ne’matulloh
Abdurrazzoq San’oniy aytadi: Ali ibn Husayn roziyallohu anhum namoz uchun tahorat qilayotgan edi. Shu payt suv quyib turgan joriya qo‘lidan obdasta tushib ketib, uning yuziga ozgina shikast yetkazdi. Ali ibn Husayn boshini ko‘tarib, joriyaga qaradi. Joriya vaziyatni yumshatish maqsadida Qur’oni karim oyatlaridan o‘qidi: “... G‘azablarini yutadigan...” (Oli Imron surasi, 134-oyat). Ali ibn Husayn roziyallohu anhum jimgina javob berdi: “G‘azabimni bosdim”.
Joriya oyatning davomini o‘qidi: “...odamlar-ni (xato va kamchiliklarini) afv etadiganlardir...”.
U kishi dedi: “Men seni afv etdim”.
Joriya oyatning oxirini o‘qidi: “Alloh ezgulik qiluvchilarni sevar”.
Ali ibn Husayn roziyallohu anhum dedi: “Bor, sen Allox yo‘lida ozodsan”.
Abdulloh ibn Ato aytadi: “Ali ibn Husaynning bir g‘ulomi (quli) xatoga yo‘l qo‘ydi va jazoga loyiq bo‘ldi. Ali ibn Husayn qamchini oldi. So‘ng u zot bunday oyatni o‘qidi: “(Ey Muhammad!) Imon keltirgan kishilarga ayting, ular Alloh kunlari (qiyomat)dan umid qilmaydigan kimsalarni kechirib yuboraversinlar! Shunda (u sabrli) kishilarni qilgan ishlari (kechirishlari) sababli mukofotlagay!” (Josiya surasi, 14-oyat).
Qul esa dedi: “Men bunday emasman, men Allohning rahmatidan umidvorman va uning azobidan qo‘rqaman”.
Ali ibn Husayn roziyallohu anhum qamchini tashlab yubordi va dedi: “Sen Alloh yo‘lida ozodsan”.
Muso ibn Dovud aytadi: Ali ibn Husayn xizmatkorini ikki marta chakirdi, u javob bermadi. Uchinchi marta chaqirgach javob qildi. Ali ibn Husayn unga dedi: “Ey o‘g‘lim, ovozimni eshitmadingmi?”.
Xizmatkor: “Eshitdim”, dedi.
Ali ibn Husayn so‘radi: “Nega javob bermading?”.
Xizmatkor: “Sizning shafqatingizga ishondim”, dedi.
Abdulg‘ofir ibn Qosim aytadi: Ali ibn Husayn masjiddan chiqib ketayotgan edi. Bir odam kelib uni haqorat qildi. Shunda Alining xizmatkor va qullari unga tashlanishdi.
Ali ibn Husayn ularni to‘xtatdi va bunday dedi: “Bas qilinglar, uning holatiga qaranglar”.
So‘ngra o‘sha odamga dedi: “Bizda siz bilmagan yana ko‘p narsalar bor. Agar sizga yordam kerak bo‘lsa, ayting, yordam beraylik”. O‘sha odam xatosini anglab, uyaldi va ortiga qaytdi.
Ali ibn Husayn uni yoniga chaqirib, o‘zi kiyib turgan chakmonini yelkasiga tashladi va ming dirham pul berdirdi.
Abu Ya’qub Muzaniy deydi: Hasan ibn Hasan bilan Ali ibn Husayn o‘rtasida bir oz noxushlik bo‘lib qoldi. Hasan bir kuni masjidda Ali ibn Husaynning yoniga keldi, uni turli so‘zlar bilan haqorat qildi. Ali ibn Husayn esa unga bir og‘iz ham javob qaytarmadi.
So‘ngra Hasan chiqib ketdi. Kechasi u alining uyiga bordi va eshigini qoqdi. Ali ibn Husayn eshikni ochib chiqdi. Hasan unga:
- Ey aka, agar siz haqiqatan ham men aytganlarimdek bo‘lsangiz, Alloh meni mag‘firat qilsin. Agar men yolg‘onchi bo‘lsam, Allox sizni mag‘firat qilsin, dedi va ketdi.
Ali ibn Husayn ortidan borib, yetib oldi va uni og‘ushiga oldi. Ikkovi yig‘lab yuborishdi. Shunda Hasan:
- Qasamki, endi siz xafa bo‘ladigan biron ish qilmayman, - dedi.
Ali esa unga: - Sen ham menga aytgan so‘zla ring uchun halollikdasan,- dedi.
Ibn Abi Dunyo rivoyat qiladi: Ali ibn Husaynning xizmatkori shoshgan holda oshxonadan temir pechni olib kelayotgan edi. Kutilmaganda temir pech tushib ketdi ketdi va narigi tomondan pastga tushib kelayotgan Ali ibn Husayn o‘g‘lining boshiga tegib, jarohat yetkazdi. Oqibatda u halok bo‘ldi. Mehmonlar bilan suhbatlashib o‘tirgan Ali ibn Husayn o‘rnidan sakrab turib, xizmatkorga dedi: “Sen ozodsan. Bu ishni qasddan qilmaganingni bilaman”. So‘ngra Ali ibn Husayn mayyitni dafn etish tadorigini ko‘rdi.
Shayx Mahmud MISRIYning “Solih va solihalar hayotlaridan qissalar”
nomli asaridan Ilyosxon AHMЕDOV tarjimasi.