Masjid imomlaridan bo‘lgan bir shayx hikoya qiladi: Bir yigit gunohlaridan shikoyat qilib, masjidga mening huzurimga keldi.
U: “Men hamma gunohni qilganman”, dedi.
Shunda men uning qo‘lidan tutib, ba’zi birodarlarni ziyorat qilish uchun birga yo‘lga chiqdik. Lekin ularni topa olmadik. Keyin men unga: “Qabristonni ziyorat qilsak, nima deysan?”, dedim.
U: “Mayli”, dedi.
Biz birga qabristonga borib, qabrlar orasida o‘tirdik. Men o‘ngga-chapga qarab: “Ey qabr ahli, bizga xabar bering, qabr ostida nimalar bo‘lyapti?, lahadda hozir nimalar bo‘lyapti?, podshohlar hali ham podshoh bo‘lib turishibdimi?”, dedim.
So‘ngra mazkur yigitga: “Qabrga biroz muddat tushib o‘tirishga nima deysan?”, degan edim, u qabrga tushdi. Biroz vaqt o‘tib men uning oldiga kelib: “Ey falonchi, ma’shuqang falonchi qabringga kelib, senga foyda bera oladimi?”, dedim.
U: “Yo‘q”, dedi.
Men: “Seni yo‘ldan ozdirib, gunohga boshlaganlar qabringga kelib, senga foyda bera oladimi? ”, dedim.
U: “Yo‘q”, dedi.
Men: “Shunday ekan, o‘rningdan tur, yangi hayot boshlaymiz”, dedim.
Toshkent shahar "Ahmadjon qori" jome masjidi imom noibi
Qudratulloh Sidiqmetov tayyorladi
Bismillahir Rohmanir Rohiym
Sobit ibn Ibrohim tahorat ola turib ariqda oqib kelayotgan bir olmaga ko‘zi tushadi va olmani olib yeydi. Olmaning yarmini yeb bo‘lganida, uning haqqi haqida o‘ylab qoladi. Shu xayolda Sobit ibn Ibrohim ariq chetidan yurib olma oqib chiqqan bog‘ga kiradi va bog‘ egasiga:
– Yeb qo‘ygan yarimta olmam uchun haqqingizni halol eting. Qolgan yarmi mana, oling, – deydi.
– Mayli, haqqimni halol etaman, faqat bir shartim bor, – deydi bog‘ egasi yigitning halol, taqvoli ekanini anglab.
– Shartingizni ayting, – deydi Sobit ibn Ibrohim.
Shunda bog‘ egasi:
– Bir qizim bor, uni nikohingga olasan. Lekin rozi bo‘lishingdan avval uning holatidan seni ogoh etishim lozim. Qizimning ko‘zi ojiz, hech narsani ko‘rmaydi, soqov – gapirmaydi va yana qulog‘i eshitmaydi – kar, qimirlamaydi – shol, – deydi.
Bog‘ egasining gaplarini eshitgan Sobit ibn Ibrohim lol bo‘lib qoladi. Yeb qo‘ygan yarimta olmaning haqqidan qo‘rqib, qizga uylanishga rozi bo‘ladi va:
– Mayli, taklifingizni qabul qildim, zora shu bilan Allohning roziligiga erishsam, – deydi.
Ota qiziga oq fotiha beradi. To‘y-tomoshalar o‘tgach, Sobit ibn Ibrohim salom berganicha qizning yoniga kiradi. Qiz salomga alik qaytargancha qo‘li ko‘ksida qulluq qiladi.
Yigit bo‘layotgan ishlardan hayratlanadi: “Bu juda g‘alati-ku, soqov emas ekan-da, salomimga javob berdi. Tik turibdi, demak shol ham emas. Qo‘li ko‘ksida, bundan chiqdi ko‘zlari ham ko‘radi”.
Yigit shoshgancha tashqariga chiqadi va qizning otasiga: “Bu menga va’da qilingan qiz emas-ku, ko‘r, soqov, kar va shol deganingizning boisi ne?!” – deydi.
“Nega endi?” – izoh beradi qizning otasi: “Bu o‘sha qiz. Ko‘zi ojiz deganim – uning ko‘zlari Alloh harom qilgan narsaga boqmagan, qulog‘ining karligi – Alloh harom qilgan narsalarga quloq tutmagan, soqovligi ham rost, chunki tili Allohning zikrigagina aylangan, sholligi – yomon ishga yurmagan”.
Sobit ibn Ibrohim birovning haqqidan qo‘rqqanligi evaziga oliy mukofotga erishadi. Vaqt o‘tishi bilan uning ayoli yer yuzini ilm va fiqhga to‘ldirajak bir zotga, buyuk Imom Abu Hanifaga homilador bo‘ladi.